ใครเปลี่ยนชุดฉันนน!

เช้าวันต่อมา

อื้มมม ปวดหัวอ่อนๆจังเลย\~\~ ฉันกวาดตามองไปทั่วห้องนอนแล้วมองดูตัวเอง

“เอ๊ะ ทำไมชุดฉันเปลี่ยนไป! หรือว่าาาาา...

ฉันเริ่มครุ่นคิดเมื่อคืนนี้มันเกิดอะไร ฉันไปเที่ยว ฉันเจอยัยลูกปลา ฉันโดนตบ แล้วฉันก็.... ไอ้หย๋าาาาาา ทุเรศเป็นบ้า แล้วใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน

ฉันอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาข้างล่าง บังเอิญสบตากับนายทิมและคุณน้าที่รับประทานอาหารอยู่

“มาอยู่บ้านคนอื่น นอกจากจะไม่ช่วยอะไรแล้วยังตื่นสายอีกนะ” นายทิมมองหน้าฉันแล้วพูดขึ้นมา

“สวัสดีค่ะคุณน้า” ฉันยกมือไหว้คุณน้าแล้วมองค้อนใส่ตานั่น

“เป็นยังไงบ้างหนูขวัญ เมื่อคืนเห็นตาทิมแบกมา น้าละตกใจหมดเห็นหน้ามีรอยแดงด้วย มีเรื่องอะไรมาหรือเปล่า” คุณน้าถาม

“อ่ออ ไม่มีอะไรค่ะคุณน้าคือหนูเผลอดื่มไปหน่อย แหะๆ”

หลังจากทานข้าวเสร็จฉันก็เดินไปดักหน้านายทิมไว้ก่อนที่เขาจะไปก่อน

“นี่ นาย เอ้ย! พี่ เมื่อวานใครเป็นคนเปลี่ยนชุดให้ฉัน”

คนตัวสูงขยับเข้ามาใกล้ๆ เขายิ้มมุมปากแล้วก้มหน้าลงมากระซิบข้างๆหูของฉันว่า

“หืมม ฉันเองแหละ เธอจำไม่ได้หรอ”

ตึกตักๆ โอ้ย ทำไมฉันต้องใจเต้นเวลาเขาอยู่ใกล้ด้วยนะ

“ห้ะ!!! พี่ทำแบบนี้ได้ไง ฉันเสียหายนะ ไอ้คนฉวยโอกาส” ฉันกำลังโวยวายแล้วเข้าไปดึงเสื้อเขาแต่เขาก็ปัดมือฉันออก

“โอ้ย เธอ มีสิทธิ์อะไรมาตีฉันห้ะ ฉันเป็นคนแบกเธอขึ้นมา คนที่เปลี่ยนชุดคือแม่บ้านโว้ย แล้วอีกอย่างนะหุ่นอย่างเธอหนะฉันไม่มีอารมณ์หรอก นั่งมองเพดานยังเพลินตากว่าเลย”

“กะ ก็แล้วไป ถ้าพี่ทำอะไรฉันนะฉันจะฟ้องคุณน้า” ฉันพูดกะตุกกะตัก “งั้นก็ขอบคุณนะ”

“เหอะ อย่ามาสร้างปัญหาให้ฉันมากนัก ฉันรำคาญ ฉันไม่ใช่พี่เลี้ยงเธอยัยเตี้ย”

จากนั้นเขาก็เดินลับเข้าไปในห้อง เหอะ ฉันก็ไม่ได้อยากสร้างปัญหาซะหน่อย ทำไมเขาว่าฉันตลอดเลย

————————————

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

เราอยู่กันโดยจิกกัดกันทุกวันแล้ววววันนี้ฉันต้องไปเรียนละจ้าาา แต่ดันตื่นสายนิดหน่อย พอฉันเดินลงมาเขาก็กำลังจะไปแล้ว

“เห้ย พี่ รอก่อนนนน” ฉันรีบวิ่งไปขึ้นรถก่อนที่เขาจะไป

“ไวๆ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าช้าแล้วฉันไม่รอ”

เขาทำหน้าหงุดหงิดใส่

รถขับออกไปเรื่อยๆ นี่ฉันต้องไปเรียนกับเขาทุกวันหรอเนี่ย พอได้มองดูเขาใกล้ๆแบบนี้แล้วเขาหน้าตาดีมากเลยอ่ะ

“จะมองอีกนานไหม น่าเกลียด” หมอนั่นหันมาพูดใส่ คือความหน้าตาดีไม่ช่วยให้ปากดีขึ้นเลยอ่ะ

“เปล๊าาาาา ฉันมองข้างทาง” โถ่วเอ้ย ร้อนนนน