เธอต้องเรียกฉันว่าพี่

บ้าๆๆไอ้บ้านั่นช่างเป็นผู้ชายนิสัยเสีย คนไม่เคยคุยกันมาพูดแบบนี้ได้ไง !!! ฉันบ่นกับตัวเองหลังจากที่จัดข้าวของทุกอย่างเข้าทีเข้าทางแล้ว

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึน

“นี่เธอ เปิดประตู” ก๊อกๆ “ฉันบอกให้เปิดประตู!!”

“มีอะไรของนาย เรียกอยู่ได้”

“ นี่ฉันโตกว่าเธอตั้งหลายปี อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ”

“แล้วจะทำไมหละ ก็แค่โตกว่าแต่นิสัยไม่โตตาม”

“หน๋อยยย เก่งนักนะยัยนี้”

ตุ๊บ! “โอ้ยยย”

เขาผลักฉันเข้ามาในห้องแล้วบีบที่คางฉันอย่างแรง

“เธอต้องเรียกฉันว่าพี่”

“ไม่มีทาง”

“เรียก เดี๋ยว นี้” โอ้ยเจ็บนะ น้ำตาฉันคลอเบ้าเลยต้องจำใจพูดออกมา

“พะ พะ พี่”

“หึ ดี!! อย่ามาทำเก่งกับฉันนะ ฉันไม่เอาเธอไว้แน่เด็กน้อย จำใส่หัวเอาไว้”

“แล้วเข้ามาทำไมมิทราบ”

“แค่จะมาบอกเธอว่าต่อไปนี้เธอต้องตื่นให้ทันเพื่อไปเรียนพร้อมฉัน ถ้าเธอตื่นสายฉันจะไม่รอเธอเพราะฉันต้องรีบไปทำงาน ฉะนั้นอย่ามาทำให้ฉันรำคาญ”

“รู้แล้วหน่าาา เออ แล้ว...”

ฟึบ!!

อ๊ะ อ้าววว อะ ไอ้หมอนี่คนยังพูดไม่เสร็จก็หนีแล้ว ช่างไม่มีมารยาท เหอะ คิดจะมาขู่ฉันง่ายๆงั้นหรอ รู้จักเพลงขวัญน้อยไปซะแล้วววว

16:30

ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก

โอ้ยยยย น่าเบื่อๆไม่มีอะไรทำเลย เป็นแบบนี้ตายแน่ๆ จัดของก็แล้ว เล่นมือถือก็เบื่อ

“อ๊ะ!! ชวนหมอนั่นไปเที่ยวดีกว่า” จากนั้นฉันก็เดินไปหาหมอนั่นที่หน้าห้อง กำลังจะเคาะประตูแต่ประตูก็เปิดออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ฉันเกลียด

“เธอมาทำอะไร *_*”

“นาย เอ่ออ พี่พาฉันไปเที่ยวหน่อย”

“ไร้สาระ หลีกไป ฉันจะเดิน”

เขาพยายามจะเดินแต่ฉันขวางไว้ ไม่ได้นะฉันเบื่อมากเลยถึงฉันจะไม่ชอบหน้าเขาแต่ฉันก็ต้องพึ่งเขา

“ไม่ได้นะ เอ่ออ พาฉันไปหน่อยฉันอยากเปิดหูเปิดตาหนะ นะๆแค่วันเดียว”

“เพื่ออะไร ทำไมฉันต้องทำให้เธอ อีกอย่างนะฉันมีงานต้องทำ หลีกไป!”

หื้มม โอ้ยยย จะบ้าตายไอ้คนไม่มีน้ำใจเอ้ยย😤

ไม่ยอมใช่ไหม ได้ เจอฉันแน่!!!

20นาทีต่อมา

“ทิม ตาทิม พาน้องไปข้างนอกเดียวนี้”

“ไม่อ่ะแม่ ผมไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็ก แถมเป็นยัยนี้ยิ่งแล้วใหญ่ จะไปก็ไปเอง”

“งั้นฉันจะตัดเงินเดือนแก ตายละ คุณชายคนหล่อพึ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ถึงปีต้องโดนหักเงินเดือน โฮ่ๆ แล้วแก๊งมาเฟียใหญ่ที่เเกรับผิดชอบฉันก็จะบอกพ่อแกปลดแกออก”

“อะไรอ่ะแม่ ทำไมต้องทำเพื่อยัยนี่ด้วย มาอาศัยคนอื่นแท้ๆยังมาสร้างความวุ่นวายในครอบครัวคนอื่น”

หน๋อยยยยย เจ็บใจจริงง ฉันก็ไม่ได้อยากมาอาศัยหรอกนะกับบ้านที่มีนายเนี่ยไอ้คุณชายหน้าเต้าหู้ ยุบหนอ พองหนอออ ฉันแกล้งทำหน้าเศร้าใส่คุณน้าจนท่านต้องสงสาร

“ไม่ได้ จะอะไรก็แล้วแต่ มันก็แค่ครั้งเดียวแกจะอะไรนักหนา ทีกับยัยลูกปลาละไม่เคยจะขัดใจนะ รีบพาน้องไปซะ อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่สอง”

โอ้วโหว คุณน้าที่ใจดีเป็นคนเด็ดขาดเเบบนี้เลยหรอเนี่ยยย ว่าแต่ลูกปลานี่ใครอ่ะ

“คร้าบๆ ส่วนเธอ!! เร็วเข้า ฉันไม่มีเวลามาก!”

“เย่ ได้เลย ไปเตรียมตัวละ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ครั้งแรกที่ไม่น่าจดจำ

บทต่อไป

เธอนี่เอง ลูกปลา