รุ่งเช้าวันต่อมาฉันเก็บของเก็บทุกสิ่งอย่างที่พอจะเอาไปได้เพื่อย้ายไปอยู่กับใครก็ไม่รู้ที่ฉันไม่ค่อยสนิท ด้วยจิตใจอันห่อเหี่ยวเต็มที่เพราะต่องแยกจากบ้านอันอบอุ่นและพ่อแม่สุดที่รัก
3 ชั่วโมงต่อมา
เห้อออ ในที่สุดก็ถึงสักที... แม่เจ้านี่มันอะไรใครก็ได้ตบหน้าฉันที มันช่างเป็นบ้าน ไม่สิ!! น่าจะเรียกว่าคฤหาสน์ก็ได้ละมั้งเนี่ย มันช่างใหญ่โตมโหฬารยิ่งหนัก อยู่กันแค่ไม่กี่คนเองพวกนี้สิ้นเปลืองจริงไม่เหงาบ้างหรือไงนะ
เมื่อฉันลงจากรถก็มีแม่บ้านที่อายุประมานคุณป้าของฉันพร้อมกับคุณผู้หญิงคนนึงที่สวยมากออกมารับด้วยหน้าตายิ้มแย้มเสมือนว่าพึ่งเคยมีแขกมาครั้งแรกยังไงยังงั้น เราทักทายกันนึดนึงแล้วก็ต้องลา
“แม่กับพ่อคงต้องไปแล้วนะลูก ฝากลูกสาวฉันด้วยนะอร ขอบใจมากๆนะที่ช่วยเหลือฉัน”
“ไม่เป็นไรหรอกยังไงเราก็เพื่อนกัน เธอก็เคยช่วยฉันไว้ด้วยเมื่อก่อนหนะ อีกอย่างนะฉันอยากมีลูกสาวด้วย ที่บ้านมีแต่ลูกชายหัวดื้ออยู่ฉันล่ะเบื่อ555 ” น้าอรกล่าว
“แล้วหนูจะหาโอกาสไปเยี่ยมแม่นะคะ จะโทรหาด้วย”
ฉันโบกมือลาแม่แล้วจากนั้นก็ขนข้าวของขึ้นบ้านไปพร้อมน้าอร แล้วก็ไปพบกับชายคนนึงที่น่าจะโตกว่าฉันนอนขาพาดโซฟาดูทีวีพร้อมกับจกห่อขนมในมือเข้าปากอย่างเมามัน อี๋....หล่อเฉยๆแต่ไม่ได้เรื่องเล๊ยยยย!!! เขาหันมามองหน้าฉันแล้วพูดประโยคทักทายที่น่ารักว่า:
“ยันนี่หรอที่จะมาอยู่กับเรา เหอะ นึกว่าจะสวยอึม แล้วก็ทำไมต้องมาอยู่บ้านฉันด้วย น่ารำคาญ”
โอ้วโหว ไอ้บ้านี่ ปากนี่เลี้ยงหมาไว้กี่ตัว
“ใช่ ฉันเองที่มาอยู่ นายมีปัญหาอะไร”
“เหอะ ฉันไม่ชอบเด็กอย่างเธอ มันน่ารำคาญ อย่ามาแตะต้องสิ่งของสำคัญในบ้านด้วยหละไม่งั้นฉันไม่เอาเธอไว้แน่”
ก่อนที่ฉันจะตอกกลับก็โดนคุณน้าห้ามไว้
“เอาน่าา น้องเขาจะมาอยู่กับเรา แกเองก็ทำตัวดีๆหน่อยนะทิม แกต้องดูแลน้องด้วย”
“ฝันไปเถอะ ให้ดูเด็กนี่ผมขอตาย”
หนอยยยย ไอ้หมอนี่มันจะมากไปละนะ หลังจากนั้นเขาก็เดินไปไหนไม่รู้พร้อมกลับสายตาที่ดูเกลียดแค้นอะไรฉัน ให้ตายเถอะ ฉันจะอยู่รอดในบ้านหลังนี้ได้ไหมเนี่ย!!!!
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 47
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments