กลับเข้าเมือง

ครูสทำท่าเหมือนจะง้างหมัด แต่เรี่ยวแรงเขาแทบไม่หลงเหลือ แต่จากการยื้อคำพูดนานนับนาที ทำให้ค่าพลังวิญญาณเพิ่มขึ้นมาเกือบ 3 แต้ม! และอย่างน้อยๆ...มันทำให้เขาสามารถตั้งท่าจะโจมตีเข้าซ้ำบากแผลเดิมของขุนนางกบได้ 

'ด้วยพลังป้องกันและพลังกาย ด้วยหมัดเปล่าๆไม่มีทางที่จะเกิดดาเมจได้แน่นอน แต่ถ้าโจมตีเข้าปากแผลเดิมก็จะเกิดความเสียหายเล็กน้อย ทว่าสุดท้ายค่าพลังวิญญาณจะหมดลงอีกครั้ง...' 

'ได้เวลาตัดสินใจแล้วไอ้กบเวร..' 

ใบหน้าจริงจังแต่ข้างในกับกดดันไม่น้อย ทว่ารังสีอำมหิตที่ปล่อยออกโดยไม่รู้ตัวนั้นมันเอาแววตาของกบขุนนางสั่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด! 

ช่วงเวลานั้นมันเชื่องช้าไปหมด ความกดดันที่จะตัดสินด้วยความกลัว ว่าขุนนางกบจะยอมเสียศักดิ์ศรีเพื่อเอาชีวิตรอด หรือจะใจแข็งสู้กันแน่?! 

แต่ไม่ว่าจะยังไง มีสิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจได้...คือมอนเตอร์นั้นจะไม่เห็นเลเวลของเพลเยอร์ เพราะไม่งั้นมันคงไม่ยื่นข้อเสนอแบบนี้มาตั้งแต่แรก 

และถ้ารู้ว่าเขาเลเวลเพียง 1 มันคงไม่แสดงท่าทีหวาดกลัวออกมาแม้แต่น้อย เพราะงั้นสังเกตง่ายๆจึงเป็นเหตุจูงใจให้เขากระทำการบ้าบิ่นแบบนี้! 

ปัง! หมัดตรงพุ่งแหวกอากาศ อีกเพียงแค่นิดเดียวก็จะกระซวกเข้าไปในบาดแผลของขุนนางกบ ก่อนจะมีเสียงแจ้งเตือนที่บ่งบอกว่าขุนนางกบนั้น รักชีวิตมากยิ่งกว่าศักดิ์ศรี! 

[ขุนนางกบยอมตกลงในเงื่อนไข เขาจะเพิ่มเหรียญทอง 5 เหรียญให้ท่านเพื่อแลกกับชีวิตของเขา]

รอยยิ้มฉีกสะใจของครูสนั้นประดับอยู่บนใบหน้า เขาคิดไม่มีผิดจริงๆ ไม่ว่าจะไงเกมนี้ก็อยู่ในมาตรฐานที่ผู้สร้างยังคงเป็นมนุษย์ 

สมรภูมิโลกใต้ดินออนไลน์ ชื่อเกมที่เป็นสีเทาเหมือนเขม่าไฟ บ่งบอกว่าโลกแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นมาจากกฏเกณฑ์แบบไหน 

คำว่า ขุนนาง นั้นมันอาจสื่อถึงพวกใช้อำนาจกลืนกินประชาชน ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อให้ตนเองได้รอดชีวิตและเป็นใหญ่

คนพวกนี้...ไม่แตกต่างอะไรกันกับพวกละโมบโลภมาก ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีคุณค่า แม้ศัตรูจะอยู่ตรงหน้าแต่หากได้รับสิ่งที่ตนพึงพอใจก็พร้อมน้อมรับ

"เหมือนกันทุกที่จริงๆนะ ไอ้สิ่งมีชิวิตแบบแกเนี่ย"

[เควสลับ ปล่อยชีวิตขุนนางกบ สำเร็จ]

[ท่านได้รับ แอคทีพสกิล อิไอขุนนางกบ]

[ท่านได้รับเหรียญทอง 5 เหรียญ]

[ท่านได้รับอนุญาต ให้สามารถกลืนกินค่าประสบการณ์สองเท่าในพื้นที่ของขุนนางกบสีชาด เป็นระยะเวลา 24 ชั่วโมง]

'หืม? 24 ชั่วโมงเองเหรอ สุดท้ายฉันก็ไม่ได้รอบคอบไปหมดทุกเรื่องสินะ มันไม่ได้ระบุว่าจะให้ฉันรับค่าประสบการณ์ไปถึงตอนไหน หัวแหลมจริงนะไอ้กบเวรตะไล' 

'แต่ช่างเถอะ...อยากพักชะมัด' 

เขาคิดในใจคนเดียวอย่างเงียบๆ ซึ่งในขณะเดียวกันบาดแผลของขุนนางกบเองก็เริ่มสมานตัวอย่างรวดเร็ว ซึ่งเป็นผลมากจากเควสเมื่อครู่? 

'รักษาตัวได้ในทันทีหลังจากเงื่อนไขของเควสบรรลุผลงั้นเหรอ? ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันยังไม่เข้าใจเกี่ยวกับเกมๆนี้สินะ'

'แต่ก่อนอื่นคงต้องถอยก่อนมันจะฟื้นฟูเสร็จล่ะนะ' 

ครูสตัดสินใจออกจากป่าด้วยสภาพสะบักสะบอม พลางกรอกโพชั่นขวดสุดท้ายเข้าปากเพื่อเพิ่มพลังชีวิตจนเต็มหลอด

ทันทีที่เขาเดินออกจากป่า ดูเหมือนว่าจะมีผู้เล่นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพราะเมื่อตอนเขาเข้ามา เพลเยอร์ที่เดินเพ่นพ่านแถวหน้าประตูเมืองยังมีไม่ถึงพันคนสะด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้กลับแน่นจนเบียดเสียดไปหมด 

"ให้ตายสิ ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย"

"คงต้องแสดงท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตนอีกแล้วสิ น่าหงุดหงิดเป็นบ้า"

จากสีหน้าเย็นชาค่อยปรากฏรอยยิ้มใสซื่อ เดินผ่านประตูเมือง ผ่านผู้คนด้วยความมีมารยาท ก้มศีรษะเล็กน้อยเมื่อเดินผ่านเพลเยอร์ที่ดูมีอายุสูงกว่า 

"โอ้ ดูเด็กคนนั้นสิ ขนาดในเกมยังมีมารยาท น่ารักจังนะ"

"อืม เขาดูถ่อมตัวมากเลยล่ะ เห็นเดินผ่านใครก็ก้มหัวให้ตลอด"

"แต่สภาพแบบนั้นมันอะไรกัน? อย่างกับไปรบกับใครที่ไหนเลย เขาโดนมอนเตอร์รุมยำมารึไงนะ"

เสียงผู้คนที่เดินผ่านกล่าวถึงเขากระฉ่อนไปทั่ว แต่ก็ดีแล้ว เขาไม่อยากให้คนอื่นมองเขาเหมือนในโลกความเป็นจริงนี่นะ 

'จะว่าไปแล้ว..ถ้าทำตัวดีๆในโลกนี้ คนอื่นจะมองฉันเปลี่ยนไปรึเปล่านะ..' 

ตัวเขาเองไม่ใช่ว่าไม่อยากกลับตัว เขาเองก็เป็นมนุษย์ที่รู้จักสามัญสำนึก ในใจลึกๆก็อยากจะให้คนอื่นมองเขาเปลี่ยนไปเช่นกัน...เปลี่ยนไปจากผู้คนในโลกแห่งความเป็นจริง

 ครูสเดินมาเรื่อยๆจนถึงร้านที่ห้อยป้ายทำจากไม้เขียนสลักรูปค้อน ซึ่งแน่นอนว่านี่คือร้านที่เป็นสัญลักษณ์ของร้านขายไอเทมรวมทั้งอาติแฟค 

ไอเทม คือพวกชุดเกราะ ดาบ รวมทั้งพวกเครื่องประดับตามตัว จะถูกเรียกว่าไอเทม 

ส่วนอาติแฟคจะเป็นของใช้งาน อย่างเช่น ลูกแก้วเรียกกลับเมือง,ตั๋วชุบชีวิต,โพชั่น,ยาแก้พิษ เป็นสิ่งของที่มีความสามารถเฉพาะตัวของมัน และสร้างขึ้นมาเพื่อใช้ประโยชน์ที่โดดเด่นเพียงอย่างเดียว

"สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับครับลูกค้า สนใจไอเทมแบบไหนสอบถามได้เลยนะครับ"

อึก! ครูสถึงกับหน้าแดงเถือกเล็กน้อย ทำไมคำพูดคำกล่าวแบบนี้ถึงทำให้หัวใจเต้นรัวกันนะ ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นพ่อค้าร่างอ้วนแก่ๆคนนึงเท่านั้น 

'ไม่ใช่..ไม่เกี่ยวกับรูปร่างหรือหน้าตา แต่ที่ฉันกำลังอึ้งอยู่ เป็นเพราะการต้อนรับและมารยาท ความใส่ใจที่เขากำลังมอบให้ฉัน...' 

'นี่คือสิ่งที่คนทั่วไปได้รับมาตลอดงั้นเหรอ..' 

เขาบีบหน้าอกจนเสื้อยับยู่ยี่ ก่อนพ่อค้าร่างท้วมสูงประมาณหน้าอกจะเดินมาสะกิดเขา 

"เป็นอะไรไปครับ? ตกใจในความหล่อเหลาของกระผมงั้นเหรอ?"

เฮือก! ครูสตกใจเล็กน้อย ก่อนสะบัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้งไป พลางเกาหัวแกรกๆแล้วก้มศีรษะตอบกลับอย่างมีมารยาท 

"ปะ..เปล่าครับ พอดีเห็นสินค้ามันเยอะก็เลยตกใจ คือผมเป็นเพลเยอร์ที่พึ่งเข้าเกมวันแรกน่ะครับ"

"อ้ออ เรื่องนั้นรู้อยู่แล้วล่ะครับ ก็บนหัวของคุณมันแสดงช่วงเวลาที่เล่นด้วยนี่นะ ระยะเวลาของคุณพึ่งขึ้นแค่ 40 กว่านาทีเท่านั้นเองครับ"

"เอ๋? มีแบบนี้ด้วยเหรอ"

พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อค้าขายแผนที่ตอนนั้นถึงได้ยัดมันใส่มือเขาโดยไม่ถามอะไรเลยด้วย เจ้าตัวคงรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นผู้เล่นใหม่และต้องการมันสินะ 

"ช่างเถอะๆ ว่าแต่...สนใจไอเทมชิ้นไหนครับ ฮี่ฮี่"

หลังจากพูดคุยได้เพียงสองสามประโยค พ่อค้าก็ยิ้มแฉ่งพลางประกบมืออย่างนอบน้อม เพราะไม่ใช่แค่ระยะเวลาการออนไลน์ ที่พ่อค้า NPC จะสามารถมองเห็นบนศรีษะของเพลเยอร์ แต่เงินในกระเป๋าก็เช่นเดียวกัน! 

[จำนวนเงินคงเหลือ : 5 เหรียญทอง 5 เงิน]

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***