ใจกลางเมือง

โฮโลแกรมที่ปรากฏขึ้นมาตรงหน้ามีตัวเลขอยู่ที่ 50 เปอเซนต์ ซึ่งด้านข้างแสดงตัวอักษรขึ้นลง เพื่อให้เพลเยอร์ได้ปรับค่าซิงโครไนท์ได้แบบตามใจชอบ

'ไม่ใช่ว่าบ้าหรือไม่กลัวตายหรอกนะ แต่เพื่อโดดเด่นและปรับตัวเข้ากับเกมส์เร็วที่สุด..' 

[อัตราการซิงโครไนท์ระดับ 99 เปอเซนต์เป็นระดับสูงสุด โปรดยืนยันและพิจารณาอย่างถี่ถ้วนค่ะ]

"ยืนยันครับ"

[ยืนยันการปรับอัตราการซิงโครไนท์สูงสุดเสร็จสิ้น] 

[การสร้างอวตาร์ ครูส เสร็จสิ้น ประตูสู่โลกใต้ดินกำลังเปิดต้อนรับคุณค่ะ]

ทันทีที่สิ้นเสียงประกาศจากหญิงสาว หน้าจอโฮโลแกรมก็ได้หายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนบรรยากาศที่บริสุทธิ์จะลอยเข้าจมูก แสงสีขาวสะท้อนแยงเข้าตาจนต้องยกมือขึ้นบัง

ครูสเปิดเปลือกตาอย่างช้าๆ ก่อนประสาทสัมผัสทุกอย่างจะเริ่มกลับมาเป็นปกติ เขาเหลือบมองสำรวจร่างกายเป็นอันดับแรก ยกมือขึ้นกำแบอยู่หลายครั้งอย่างไม่เคยชิน 

'เหมือนยุโรปยุคกลาง...แต่เสื้อผ้าแฟนตาซีเหมือนในเกมไม่มีผิด'

'แล้วรูปเพชรสีเขียวบนศีรษะคนพวกนั้นคืออะไร? ทำไมบางคนมีบางคนไม่มีหล่ะ' 

เขามองซ้ายมองขวาอย่างกระตือรืนล้น สังเกตทุกสิ่งอย่างที่พอจะเป็นข้อมูลความรู้ได้ สภาพแวดล้อมที่เขาอยู่ตอนนี้เป็นด้านหน้าน้ำพุรูปปั้นมังกรยาวสีขาว 

มีผู้คนสวมชุดเหมือนในเกมส์แฟนตาซีเดินเพ่นพ่านเต็มไปหมด มันเป็นเหมือนจุดกึ่งกลางจัสตุรัสกลางเมืองไม่มีผิด เป็นลานกล้างที่พื้นทำด้วยหินแกรนิตสีขาวอ่อน

รอบข้างทางเดินประดับเสาเพลิงที่มีเปลวไฟลอยอยู่ ผู้คนเดินสวนกันไปมา บางคนแวะร้านดูสินค้าข้างถนน แม้กระทั่งเด็กน้อยตาดำๆยกถ้อยยกชามแต่งตัวมอมแมมขอทานก็ยังมี 

บรรยากาศที่ครึกครื้นจนน่าตกใจ มันไม่แตกต่างกับเกมส์แฟนตาซีอื่นๆเหรอ? แล้วทำไมถึงได้ตั้งชื่อว่าสมรภูมิใต้ดินออนไลน์หล่ะ? 

'ตอนนี้เราใส่ชุดสีครีม รองเท้าหนัง ไม่มีถุงมือไม่มีอาวุธ มีบางคนแต่งตัวเหมือนเราแสดงว่าเป็นผู้เล่นใหม่เหมือนกันสินะ'

ครูสคิดในใจก่อนจะเดินปรี่เข้าไปหาอีกฝ่าย แต่ทว่าขาคู่นี้มันกลับหนุดชะงักโดยที่ยังไม่ทันก้าวเดินออกไปซะด้วยซ้ำ 

"ที่นี่ไม่รับคนเพิ่ม"

"จะไปไหนก็ไปๆ คนกำลังทำมาหากินอยู่"

"รู้หน่าๆ ว่ากำลังหางาน แต่หน้าตาอย่างกับคนพึ่งออกจากคุกมาหมาดๆ ใครจะไปกล้ารับหล่ะ"

"นี่ อยู่ไปอยู่มาขโมยทองในร้านไปหมดจะทำยังไงห๊ะ? ไม่มีใครอยากคุยหรืออยู่ใกล้คนแบบนายหรอกนะ"

"ได้ยินรึเปล่า? ถ้าได้ยินแล้วก็ออกไปสิ.."

คำพูดต่างๆนานามากมายมันวิ่งมาในหัวไม่หยุดไม่หย่อน ราวกับในโลกใบนี้เขาไม่สามารถพูดคุยกับใครได้เลยยกเว้นผู้เป็นน้องสาว

คนที่มีประวัติฆาตกรรมต่อเนื่อง ไม่มีใครอยากจะอยู่ใกล้เพราะกลัวเป็นอันตราย ไม่มีใครกล้าพูดคุยหรือให้ทำงานด้วย...มันเป็นเรื่องปกติที่พูดง่ายๆว่าคือผลกรรมนั่นล่ะนะ 

"นี่ นายน่ะ? ผู้เล่นใหม่เหรอ"

อ๊ะ?! ครูสรู้สึกตัวหลังจากคิดฟุ้งซ่านไปชั่วขณะนึง เมื่อมีคนสะกิดไหล่เขาจากด้านหลังทำให้เขารู้สึกตัวแล้วหันหน้าไปมอง

"คะ..ครับ ผมพึ่งเข้ามาเมื่อกี้เลย ก็เลยยังมึนๆอยู่ว่าต้องทำอะไร"

"เหรอ? ตามมาสิ ฉันจะเป็นพี่เลี้ยงให้เอง"

"เอ๋! จะดีเหรอครับ"

"ทำไมจะไม่ดีหล่ะ ฉันมีหน้าที่คอยดูแลและปั้นพวกมือใหม่ที่ดูมีแววอยู่แล้ว"

"ห๊า? ผมพึ่งมาได้ไม่ถึงห้านาที เอาอะไรมาดูว่ามีแววล่ะนั่นน่ะ"

"เถอะน่า ตามมาเถอะ"

ครูสยกมือเกาหัวอย่างมึนงง ก่อนจะเดินตามชายร่างใหญ่ที่สวมเกราะหนังสัตว์ไปหลังร้านค้าร้านนึง ซึ่งเป็นจุดอับสายตาพอสมควร 

"นายคลาสอะไร"

"เอ่อ โซลคิลเลอร์ครับ"

ครูสตอบกลับอย่างมีมารยาทและอ่อนน้อม ก่อนจะเหลือบเห็นว่าบนศีรษะอีกฝ่ายก็มีเพชรสีมรกตเช่นเดียวกับเขา แต่แม่ค้าร้านข้างๆกลับไม่มี 

'เป็นตัวแยกแยะระหว่างปัญญาประดิษฐ์กับเพลเยอร์งั้นสินะ' 

เขาพอจะคาดเดาได้แบบคร่าวๆ แม้จะไม่แน่ใจแต่ก็คงไม่ผิดเพี้ยนจากนี้ไปมากนัก 

"โห โซลคิลเลอร์เหรอ ไหนลองใช้คำสั่งเปิดกระเป๋าหน่อยสิ"

"คำสั่งเปิดกระเป๋า?"

"แสดงหน้าสเตตัสน่ะ"

"หน้าสเตตัส"

ครูสกล่าวทวนคำตามที่ชายตรงหน้าบอก ก่อนหน้าจอโฮโลแกรมสีดำจะเด้งขึ้นตรงหน้าแบบไม่ทันได้ตั้งตัวจนทำเอาเขาผงะไปเล็กน้อย ทำให้ชายร่างใหญ่รู้ได้ทันที ว่าครูสคือมือใหม่จริงๆ 

[อวตาร์ ครูส เลเวล 1 เผ่า ไม่มี]

[ค่าพลังวิญญาณ]

กาย 1  วิญญาณ 1  ปราดเปรื่อง 1  

แม่นยำ 1 รวดเร็ว 1 จุดตาย 1 ช่องโหว่ 1

พลังชีวิต 100/100

พลังวิญญาณ 100/100 

ค่าพลังรวมโดยเฉลี่ย 1 

อุปกรณ์สวมใส่ - ไม่มี 

เครื่องประดับ - ไม่มี 

รูนวิญญาณ - ไม่มี 

สัตว์คู่หูวิญญาณ - ไม่มี 

สกิลพาสซีฟ- ชำนาญมีดระดับ F

สกิลแอคทีฟ - ไม่มี

ยูนีคสกิล,อัลติเมทสกิล -ไม่มี

รายละเอียดทุกสิ่งอย่างปรากฏขึ้นมาเต็มสองตา และอีกฝั่งทางด้านนึงก็ปรากฏไอเทมสำหรับมือใหม่ในบล็อกเก็บของ 

"เห็นแล้วสินะ ถ้านายอยากจะใช้ไอเทมก็แค่ใช้คำว่า 'เรียกใช้' แล้วจินตนาการถึงของที่ต้องการเอาออกมา หรือจะเก็บก็แค่จินตนาการว่ามันถูกดูดเข้าไป เท่านั้นก็เรียบร้อย"

ตอนนี้ในช่องเก็บของนั้นมีมีดสั้นแบบธรรมดาอยู่เล่มนึง บวกกับน้ำยาขวดแดงๆสามขวด และเงินที่แสดงอยู่ด้านล่างอีก 10 ซิลเวอร์ 

"ไม่ลองเรียกออกมาดูเหรอ? จะได้รู้ไงว่ามันใช้ยังไง"

คำพูดของชายตรงหน้าทำเอาครูสเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ แน่นอนแค่คำกล่าวไม่มีคำมันทำให้เสียงหัวใจเขามันสั่นระทึกอีกครั้ง 

'ความรู้สึกแบบนี้มัน..'

'สัญชาตญาณเหรอ?! ในเกมเนี่ยนะ!'

เขาไม่รู้เลยว่าสัญชาตญาณของเขามันถึงทำงานทั้งๆที่อยู่ในเกม เป็นความรู้สึกราวกับรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง...แต่ว่าเขาไม่ได้อยากแสดงตัวตนแบบเดิมให้ใครเห็นหรอกนะ 

เขาต้องแสดงให้คนเห็นว่าเขาน่ะ...เป็นคนดีที่พร้อมจะกลับตัวสิ! 

"เห้ย...ไอ้ยักษ์"

หืม? น้ำเสียงของครูสจู่ๆก็เปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน พลางเอียงคอแล้วยกนิ้วโป้งขึ้นมาบริเวณคอหอย ทำเอาชายร่างใหญ่ถึงกับต้องแสดงสีหน้าแปลกใจเมื่อเห็นท่าทางมือใหม่คนนี้เปลี่ยนไป

"อะไรของนายเนี่ย? จู่ๆทำไมเรียกฉันแบบนั้น"

"ชู่ว..."

เขาชี้นิ้วไปแตะที่ริมฝีปากพร้อมแสดงสีหน้าเย็นยะเยือกจนแผ่รังสีอำมหิตออกมาโดยไม่รู้ตัว 

เปล่งน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ราวกับร่างกายมันไม่สามารถควบคุมได้เมื่อถูกคุกคามหรือควบคุมโดยอีกฝ่าย...มันเป็นสัญชาตญาณของสัตว์ร้ายที่พร้อมกระชากกรงขังได้ทุกเมื่อ!

"ไม่เคยมีใครสอนเหรอ..ว่าถ้าจะปล้น"

"ให้ไปปล้นคนเขลา ถ้าจะล่า ให้ล่าสัตว์เล็กหรือไม่ก็พวกเหยื่อตัวเล็กตัวน้อย"

"ไม่ใช่มาปล้นโจร...หรือนักล่าด้วยกันเอง"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***