ออนไลน์

แคปซูนรุ่น A-2600 BH12 เป็นรุ่นที่ผลิตขึ้นมาเมื่อสองปีที่แล้วและผ่านการรับรองจากหน่วยงานแพทย์และรัฐบาลโลก ว่าแคปซูนตัวนี้จะไม่ส่วผลข้างเคียงเมื่อทำการออนไลน์

สามารถออนไลน์ได้ต่อเนื่องถึง 12 ชั่วโมงต่อวัน โดยหยุดพักอีก 12 ชั่วโมงก็จะใช้งานต่อได้ทันที

มีอัตราการซิงโครไนท์ขั้นต่ำที่ 50 เปอเซนต์ตามระดับความเจ็บปวดและความรู้สึกเสมือนจริง มากสุดคือ 99 เปอเซนต์ ซึ่งแน่นอนว่าระดับนั้นจะส่งผลเสียต่อร่างกาย

คู่มือที่เขียนมาจึงไม่แนะนำ แต่ถ้าเป็นอัตราการซิงโครไนท์ยิ่งมาก ยิ่งจะสัมผัสได้ถึงบรรยากาศราวกับอยู่ในโลกนั้นจริงๆ ยกเว้นการถ่ายหนักเบารวมถึงการขาดน้ำและอาหารซึ่งก็คือ 1 เปอเซนต์ที่ขาดหายไป

"พี่ได้ฟังที่ฉันอธิบายอยู่ไหม?"

น้องสาวที่นั่งขัดสมาธิมือนึงถือสมุดคู่มือ อีกมือนึงถือไม้กวาด หันไปจ้องมองพี่ชายทางฝั่งซ้ายมือที่ตอบกลับด้วยการพยักหน้ารัวๆ อย่างกระตือรือล้น

"อัตราการซิงโครไนท์ยิ่งสูงเท่าไหร่ประสาทสัมผัสทั้งหมดก็จะตื่นตัวและสมจริงมากเท่านั้น แน่นอนว่าไม่มีใครบ้าบิ่นปรับความรู้สึกไปถึงระดับนั้นนอกจากผู้บำบัดและได้รับการสนับสนุนจากหน่วยงานแพทย์"

"ที่ฉันจะบอกคือรวมถึงตัวพี่ด้วย ถ้าพี่เป็นอะไรมาแล้วฉันจะอยู่กับใคร ชิ..ยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิด"

"หัวข้อต่อไป คือการใช้งาน แค่เสียบปลั๊กตัวแคปซูน เสียบบัตรเพลเยอร์ที่ดูเหมือนพนักงานจะจัดเตรียมมาให้เรียบร้อยโดยไม่ต้องใช้บัตรประชนตัวเองสมัคร เข้าไปตรงรูนั้นเห็นไหม?"

รินใช้ไม่กวาดชี้ไปบริเวณที่วางมือของเครื่องนั้น มันมีรูขนาดเล็กเรียวยาวขนาดเท่าบัตรประจำตัวประชาชน ซึ่งเป็นช่องบัตรข้อมูลเพลเยอร์

"อื้อ!"

โซลพยักหน้าตาม ก่อนรินจะกล่าวไปยังหัวข้อถัดไป

"ดูเหมือนว่าตัวเกมที่เปิดมาสองแล้วก็เลยอำนวยความสะดวกให้ผู้เล่นใหม่พอสมควรเลย รายละเอียดยิบย่อยก็เขียนมาถี่ยิบ"

"ฟังให้ดีนะเด็กชายโซล เกมนี้น่ะมีอยู่สิบแผนที่ ตอนนี้แม้เกมจะเปิดไปได้สองปีแล้วแต่เพลเยอร์พึ่งจะไปถึงแผนที่ที่สามเอง บ่งบอกขัดเจนว่าความยากมันมหาโหดแค่ไหน"

"ซึ่งแต่ละแผนที่นั้นจะจำกัดเลเวลอยู่ขั้นละ 50 หมายความว่าแผนที่แรกเป็นจุดสำหรับเพลเยอร์มือใหม่เลเวล 1-50 แผนที่ต่อมาก็ 51-100 ถัดมาอีกก็101-150 พูดง่ายๆคือตามระดับคลาสของเพลเยอร์"

โซลพยายามนึกภาพตาม แม้จะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรนักแต่ก็ค่อยไปศึกษาเอาเมื่อเริ่มเกมก็ได้

"ถัดมาคือคลาสของมอนเตอร์ มันจะแบ่งออกเป็นสายเลือดแต่ละชนชั้น ไล่ตั้งแต่ เดรัจฉาน คือมอนเตอร์ทั่วไป ซึ่งมอนเตอร์ระดับนี้จะให้ค่าประสบการณ์น้อยมาก และยังไม่ดรอปไอเทมอีกด้วย"

"สายเลือดที่สอง ขุนนาง ดรอปค่าประสบการณ์มหาศาลแต่ไม่ดรอปไอเทม แถมความแข็งแกร่งยังห่างชั้นกับระดับก่อนหน้าราวฟ้ากับเหว"

"สายเลือดที่สามคือ ราชวงศ์ ดรอปค่าประสบการณ์และไอเทม แถมบางทีอาจจะได้เควสลับมาอีกด้วย แต่ความแข็งแกร่งของมัน เมื่อเลเวลต่ำกว่าห้าสิบอย่าพึ่งไปปะทะเด็ดขาด เข้าใจไหมเด็กชายโซล?"

"เข้าใจครับ!"

โซลยิ้มแห้ง จนรินต้องเอาไม้กวาดดอกหญ้ามาสะกิดไหล่เล็กน้อย เพราะเมื่อครู่เขาเกือบจะหลับไปแล้ว

"สายเลือดสุดท้ายคือ ราชาอสูร แน่นอนว่าอาจจะมีคลาสสูงกว่านี้แต่ด้วยระดับเพลเยอร์ในปัจจุบันจึงมีข้อมูลเท่านี้ แถมข้อมูลเกี่ยวกับคลาสราชาอสูรยังน้อยมาก"

"ส่วนเรื่องที่สำคัญและเป็นเรื่องสุดท้ายในคู่มือ คืออัตราการแลกเปลี่ยนเหรียญ 1 เหรียญทองจะเท่ากับ 20 บาท ค่าเงินเกมนี้ค่อนข้างแข็งเพราะมีธนาคารโลกรองรับ"

"แต่กว่าจะรวบรวมเงินได้สักเหรียญทองก็ยากเหมือนก้น"

"เอ๋? ดูเหมือนรินจะรู้ดีเหมือนกันนะ เคยได้ยินเพื่อนที่โรงเรียนพูดให้ฟังเหรอ"

อึก! รินนิ่งไปเล็กน้อยแถมยังหลบตาเขา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

"ปะ...เปล่าสักหน่อย ก็อ่านในคู่มือนี่แหละ พี่ไปเริ่มเกมได้ละไป เดี๋ยวหนูไปอ่านหนังสือแล้วเพราะสัปดาห์หน้าก็เปิดเทอมแล้ว"

"จริงเหรอ?"

"จริงสิ! จะโกหกทำไมล่ะ อย่าถามมากเดี๋ยวก็ยกเครื่องเล่นไปขายซะเลยนี่!"

รินลุกขึ้นแยกเขี้ยวใส่เขาก่อนจะเชิดหน้าสะบัดผมเดินออกไปจากห้อง เป็นเวลาเดียวกันที่โซลเหลือบมองนาฬิกาติดผนังที่ตอนนี้เป็นเวลา 17:34 ของวันที่ 6 แล้ว

'จะทำได้จริงๆรึเปล่านะ...ตัวฉันน่ะ'

ชายหนุ่มก้มหน้าเศร้าหมองไม่น้อย พูดตามตรงว่าตัวเขาเองก็ไม่ได้มั่นอกมั่นใจขนาดนั้นหรอก แต่มันเป็นทางเลือกที่หลงเหลือเพียงน้อยนิดและไม่ลำบากใจเท่านั้น

"เอาเถอะ...ฮึบ!"

โซลใช้มือดันเข่าลุกขึ้น พลางยกแขนบิดกล้ามเนื้อเพื่อเป็นการวอร์มอัพ ก่อนเดินไปหยิบเอาบัตรเพลเยอร์แล้วม้วนตัวเข้าเครื่องเล่นเกมทันที

ตัวเครื่องนั้นมีความยาวประมาณ 2.5 เมตร สูง 2 เมตร กว้าง 1.5 เมตร เป็นสีขาวสลับดำ ถูกออกแบบมาเป็นทรงกลมนูนสะส่วนใหญ่ แทบไม่มีตรงไหนเป็นเหลี่ยมเลย

ที่นอนด้านในทำจากใยผ้าสังเคราะห์ชั้นดี มีหมวกขนาดเล็กให้สวมเวลาใช้งาน แถมด้านบนยังมีตัวบอกว่าใช้งานเครื่องไปกี่ชั่วโมงแล้วต่อวัน ซึ่งตอนนี้มันขึ้นเลข 00:00 น.

"มีแต่ต้องลองดูล่ะนะ ถ้าทำไม่ได้ค่อยยกไปขายเอาตังค์ละกัน"

"แต่ว่านะ..."

โซลมองดูแผ่นการ์ดสีดำขอบทอง ค่อยๆเสียบเข้าช่องของมันไปอย่างเชื่องช้า เกิดเป็นประกายไฟหลากสีวิ่งไปตามตัวเครื่องอย่างอลังกาล ตามมาด้วยน้ำเสียงจากปากชายหนุ่มที่ดูมีความหวังไม่น้อย

"ถ้าหากเป็นไปได้จริงๆ...ฉันก็อยากจะพยายามอย่างสุดความสามารถตั้งแต่ตรงนี้"

"และไม่ต้องไปคำนึกถึงเส้นทางในอนาคตอีก"

หากเขาสามารถหารายได้จากเกมส์สำเร็จ เขาก็ไม่จำเป็นต้องแสวงหาเส้นทางอื่นๆอีกในอนาคต แต่จะทำได้ไม่ได้มีแต่ต้องพยายามดูเท่านั้น

เขาทิ้งตัวลงนอนบนเครื่องเล่น ดึงหมวกขนาดเล็กมาสวม ในขณะเดียวกันฝาเครื่องก็ค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ พร้อมปล่อยควันสีขาวเย็นเฉียบไปทั่วเครื่องเล่น

วูบ...เสียงเหมือนจู่ๆสติทั้งหมดก็ดับลง แขนขานิ่งค้างไม่สามารถขยับได้ ก่อนจะมีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมาพร้อมตัวอักษรสีหมึกหุ้มทองคำ

[สมรภูมิแห่งโลกใต้ดิน เปิดประตูมิติ]

[กำลังทำการแสกนร่างกายผู้ใช้]

[สำเนาและรูปร่างถูกต้อง]

[กำลังวัดชีพจรและอัตราการเต้นของหัวใจ]

[วัดเสร็จสิ้น ชีพจรปกติ อัตราการเต้นหัวใจปกติ สามารถเข้าสู่ขั้นตอนถัดไปได้]

[กำลังดาวโหลดทรัพยากรสำคัญในการสร้างตัวละครและภูมิปัญญาประดิษฐ์]

[ดาวโหลดเสร็จสิ้น กำลังเริ่มเกมส์]