วิถีของนักฆ่า

ในช่วงเวลานั้นมันยากที่จะตัดสินใจได้ อีกฝ่ายเล็งปืนสองกระบอกจ่อหน้าผาก ขณะเดียวกันตัวเขานั้นยังไม่ทันได้ตั้งหลักได้มั่นคงแถมปลายปืนยังจ่อลงพื้นดินอีก.. 

'ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน..เหมือนกับตอนนั้นเลย' 

'ทั้งที่ก็รู้ว่าเป็นแค่การทดสอบ แต่ทำไมข้างในมันกลับเย็นไปหมดเลยล่ะ' 

ภาพของหุ่นยนต์ตรงหน้ามันซ้อนทับกับตำรวจคนนึงที่เคยเอาปืนจ่อหน้าผากเขาโดยที่เขาไม่มีทางสู้ ช่วงเวลานั้นเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

นี่คือความแตกต่างระหว่างสัตว์ป่าและสัตว์ร้ายเหรอ? สัตว์ป่านั้นจะทำตามที่ตนคิดและปรารถนาโดยไม่มีกระบวนการไตร่ตรองและคาดเดาอนาคตที่ผิดพลาด มันจะมองเพียงสถานการณ์ตรงหน้าและแก้ไขเอาเท่านั้น 

แต่สัตว์ร้ายนั้นแตกต่าง มันทำทุกอย่างด้วยความรอบคอบและเป็นวิธีการ ความชั่วร้ายเก็บงำไว้ใต้กรงเล็บอันแหลมคมแล้วค่อยปิดฉากด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว 

'ต้องทำยังไง...ในเวลานี้ ถ้ายอมอีกครั้งเหมือนตอนนั้นฉันก็จะแพ้' 

'แต่ถ้าคิดจะเอาชนะก็ต้องเสี่ยง หาเส้นทางที่คิดว่าจะชนะได้..คิดให้ออกสิ' 

'มีวิธีไหนบ้างที่สามารถเอาชนะได้! เมื่อถูกปืนอีกฝ่ายจ่อหน้าแบบนี้!' 

ถ้าหากยอมแพ้โดยไม่ทำอะไรเลยก็จะหมดโอกาสไปต่อ แต่ถ้าจะเสี่ยงล่ะ? มันมีวิธีการไหนพอจะเป็นไปได้บ้าง?!

ปังง!!!

อึก..เสียงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ดังขึ้นพร้อมเสียงปืนปล่อยกระสุนออกจากรังเพลิง กระทบเข้าศีรษะชายหนุ่ม ด้วยแรงกระแทกทำเอาใบหน้าของเขาหงายไปด้านหลัง 

ซึ่งมันทำให้ผู้คนที่ยืนเกาะอยู่ตามของสนามอย่างหนาแน่นนั้นถึงกับแน่นิ่งไปไม่ขยับแม้แต่น้อย 

"กะ..เกิดอะไรขึ้น เขาแพ้แล้วเหรอ?"

"เดี๋ยวสิ แพ้ง่ายๆแบบนั้นเนี่ยนะ!"

"ก็ใครจะไปรู้เล่า! เขาล้มไปแล้วหลังจากถูกยิงเข้าหน้าผาก ก็แพ้ไปแล้วไม่ใช่เหรอ?!"

"โถ่เอ้ยๆๆ!! อุส่าตั้งหน้าตั้งตาดู สุดท้ายก็ยังไม่มีใครชนะมันได้เหรอ!"

เสียงชวนหงุดหงิดของเหล่าผู้ชมดังจอแจ ก่อนจะเลิกให้ความสนใจและเดินไปดูอย่างอื่นแทนการทดสอบแย่งเครื่องเล่นเกม 

แต่ทว่า..ยังไม่ทันที่จะได้ขยับเท้าไปไหน เสียงประกาศจากเครื่องเล่นเกมก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างหุ่นยนต์ตัวนั้นได้ล้มลงกระทบพื้นดังสนั่น 

[วินเนอร์! คุณคือผู้ทดสอบคนแรกในปี 2565 ที่สามารถเอาชนะเกมนี้ได้ ขอแสดงความยินดีด้วยครับโผ๊มมม]

"อะ...อะไรนะ?"

"เขาชนะงั้นเหรอ?! ได้ยังไง!"

"ก็เขาถูกยิงก่อนล้มลงไปนี่นา? ชนะได้ไงวะนั่น"

ทุกคนเริ่มมีความคิดเห็นแตกต่างกัน พวกเขาไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรชายคนนั้นถึงได้รับชนะไป? ก่อนพนักงานชายที่สังเกตเห็นอะไรบางอย่างจะรีบปีนเครื่องเล่นเกมเข้าไปโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง

"จะทำอะไรหน่ะ?! คุณธัญ!"

พนักงานสาวตะโกนเรียกชายหนุ่ม แต่เขากลับไม่สนใจที่จะหันหลังไปมองเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ลมหายใจเขามันกำลังสูบฉีดอย่างไม่เป็นจังหวะ 

ความตื่นเต้นที่ทำเอาหัวใจแทบทะลักออกจากทรวงอกนี่มันอะไรกัน เขาค่อยเดินไปหยุดข้างๆร่างชายหนุ่มผู้หมดสติ ก่อนเหลือบสายตามองพื้นแล้วย่อเข่าลงเล็กน้อย

"เป็นไป..ไม่ได้"

เรื่องไม่ควรจะเกิดขึ้นแต่มันกลับเกิดขึ้นจนได้ เขาสูดหายใจเข้าลึกพลางหยิกแขนตัวเองเล็กน้อยเพื่อทำความเข้าใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน 

บนพื้นเครื่องเล่นนั้นมีรอยไหม้ของกระสุนอยู่ ชายคนนี้รู้ดีว่าไม่สามารถหันกระบอกปืนเล็งไปที่หุ่นยนต์ได้ทัน จึงคำนวนและวัดจากระยะสายตาทำมุมหักเหของกระสุน 

ด้วยความที่กระสุนนั้นเป็นยาง ทำให้เกิดการหักวิถีเมื่อกระทบพื้น แต่การจะทำให้มันยิงเข้าจุดตายด้วยการตัดสินใจยิงเพียงเสี้ยววินาทีนี่มัน...

"โคตรน่าเหลือเชื่อเลยไม่ใช่เหรอ?!"

เขาสามารถกะระยะได้ในชั่วพริบตาก่อนกระสุนอีกฝ่ายจะยิงออกมา แถมการตกใจหลังจากบังเกอร์หุบลงยังถูกขจัดไปได้ในระยะสั้นๆ 

ชายคนนี้...คู่ควรแก่ชัยชนะแบบไร้ข้อกังขา! 

______

บรื้น...เสียงรถจักรยานยนต์จอดที่หน้าบ้านพร้อมเสียงบ่นเล็กน้อยจากปากชายหนุ่ม ขณะเดียวกันก็พยายามส่องกระจกดูรอยแผลบริเวณหน้าผากที่ตอนนี้ถูกติดด้วยพลาสเตอร์สีขาว 

"เจ็บชะมัดเลยวุ้ย กระสุนยางบ้าอะไรเหมือนโดนเหล็กฟาดเข้าที่หัวเลย ไม่แปลกใจว่าทำไมความเร็วมันถึงเกือบเท่ากระสุนจริง"

"พี่คะ.."

ขณะที่กำลังบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว น้องสาวผู้ถือไม้กวาดดอกหญ้าก็ยืนรออยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าไม่ต่างอะไรกับปีศาจ 

"มะ..มีอะไรเหรอ?"

"นี่มันเรื่องอะไรกันคะ..ของพวกนี้คืออะไร หนูนึกว่าพี่จะคิดได้แล้วไปหางานทำ แล้วไปเอาเงินจากไหนมาซื้อเครื่องเล่นเกมที่ราคาแพงหูฉีกขนาดนี้!"

"นี่อย่าบอกนะ..ว่าพี่ไปจี้ใครเค้ามาน่ะ!"

"ดะ..เดี๋ยวสิ ริน ฟังพี่ก่อน พี่ไม่ได้ปล้นใครมานะ พี่ไปเล่นกิจกรรมกับบริษัทเกมมา"

"ชื่อเกม..เอ่อ สมรภูมิโลกใต้ดินไง ที่เค้าบอกว่าหาเงินได้จากการเล่นเกมน่ะ"

โซลรีบลงรถแล้วเดินเข้ามาอธิบายให้น้องสาวฟัง ขณะที่สายตาก็เหลือบมองไปเห็นกล่องขนาดใหญ่สีน้ำตาลกล่องนึงวางอยู่ด้านหลังน้องสาว 

"พี่คิดจะหาเงินจากการเล่นเกมจริงๆเหรอ?"

แววตาของรินนั้นดูผิดหวังมาก ราวกับเธอไม่เชื่อใจผู้เป็นพี่ชายเลยด้วยซ้ำว่าจะสามารถทำมันได้จริงๆ 

"ก็..ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ไม่ใช่เหรอ? รึถ้าไม่อยากให้พี่เล่น พี่เอาไปขายก็ได้นะ"

"เอาเงินทุนจากตรงนั้นมาขายของออนไลน์ หรือไม่ก็เปิดร้านอาหารเล็กๆก็ได้ มันไม่ได้เสียหายอะไรเลยนะ"

แม้เขาจะไม่ได้มีประสบการณ์ด้านนี้มากมายขนาดนั้น แต่เขายังเชื่อในตัวเองว่าหากพยายามจริงๆมันก็ต้องทำได้ คนเราถ้าหากไม่ลองทำอะไรสักอย่างมันก็ไม่รู้อยู่ดี 

"หนูเข้าใจว่าเกมนี้มันหาเงินได้ เพื่อนหนูก็เล่นอยู่ แต่ว่าพี่ที่ยังไม่มีบัตรประชาชนจะเล่นยังไง? เกมนี้มันต้องใช้บัตรเพลเยอร์เสียบเข้าช่องข้างแคปซูนก่อนเล่นเกมนะ"

"และอีกอย่าง กว่าเพลเยอร์ธรรมดาจะเป็นผู้เล่นแนวหน้าและหาเงินได้ หนูบอกได้เลยว่ามันมีแค่หยิบมือเดียวและมันยากโคตรๆ แน่นอน...ที่หนูจะบอกคือหนูไม่ได้บอกว่าพี่จะทำไม่ได้"

"แต่...หนูแค่ไม่เชื่อว่าพี่จะทำได้"

"มันก็แค่นั้น.."

คำพูดของน้องสาวที่ไม่เชื่อใจผู้เป็นพี่ชายอีกแล้วมันทำให้เขาเจ็บปวดจริงๆ ก็แน่ล่ะ...แต่ก่อนเขาเคยทำเรื่องระยำไว้เยอะมากมายจนนับไม่ถ้วน

ไม่แปลกใจที่เธอจะไม่เชื่อใจเขาอีกเลย แต่ทว่า..ก่อนที่เธอจะหันกลับไป เธอกลับได้พูดประโยคที่ไม่น่าเชื่อออกมา 

"แต่ถ้าจะเล่นก็ไม่ห้ามหรอก ถึงหนูจะไม่เชื่อแต่ไม่ได้หมายความว่าพี่ก็จะต้องไม่เชื่อตามไปด้วย"

"ชีวิตของพี่ อนาคตของพี่...อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ ถ้าหากคนอยากจะทำอะไรสักอย่างจริงๆมันก็ต้องทำได้สิ.."

"หนูไม่ได้เชื่อพี่...แต่เชื่อในความพยายาม"

"ลองทำให้ดูหน่อยสิ ลองพยายามจนกว่าจะตายไปอีกครั้งสิ!"

"กล้ารึเปล่าล่ะ?...พ่ออดีตนักฆ่ามือฉมัง"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***