เฉียบขาด

ไม่ใช่เพียงมองวิเคราะห์เฉยๆ แต่โซลยังจดจำระยะทางการตั้งของบังเกอร์แบบละเอียด ร่วมถึงความถี่ในการยิงกระสุนเมื่อเข้าใกล้ปืนมากขึ้นด้วย! 

'เกือบจะลืมไปแล้ว..ไอ้ความรู้สึกเดือดดาลแบบนี้' 

'ถึงจะเป็นเสียงปืนปลอมๆ  แต่ด้วยความชำนาญและแม่นยำเข้าจุดตาย มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกฆ่าจริงๆ!' 

โซลในตอนนี้สามารถเข้ามาถึงบังเกอร์อันที่สามได้สำเร็จ หากผ่านไปอีกแค่บังเกอร์เดียวก็จะเข้าถึงปืนได้ แต่ตอนนี้การพุ่งออกไปแต่ละครั้งมันจะรัวกระสุนมาไม่ต่ำกว่า 5 นัด ซึ่งเป็นจำนวนที่เยอะมากหากเทียบกับระยะทางสั้นๆและแคบขนาดนี้ 

'ถ้าหากพุ่งออกไปตามเส้นทางนั้นฉันจะถูกยิงร่วงแน่ ไม่ว่าจะเร็วขนาดไหนเมื่อถูกล็อกเป้าแบบนี้ก็ยากที่จะรอด..' 

เส้นทางการไปถึงปืนคือต้องไปถึงจุดบังเกอร์อีกหนึ่งจุด และวิ่งสลับไปหยิบปืนฝั่งด้านขวามือ มันการเคลื่อนไหวแบบสลับฟันปลา และถูกกำหนดให้เป็นแบบนั้นมาตั้งแต่แรก 

จุดที่เขานั่งพิงอยู่ตอนนี้ หลังจากนี้ไม่มีใครรอดไปได้แล้ว หากพุ่งออกไปตามการคาดเดาแล้วมันไม่มีวิธีไหนรอดเลย 

'นี่ฉัน...กำลังกลัวเหรอ?' 

เขาไม่ได้เผชิญสถานการณ์แบบนี้มาหลายปี ตั้งแต่เข้าไปอยู่ในคุก ทำไมกันนะ...ความรู้สึกที่เหมือนมีคนอยู่ด้านหลังมันทำให้เขากลัว? 

ในตอนนั้นที่เขารับจ้างทำอะไรต่างๆนานา เจาไม่เคยคำนึงถึงคนข้างหลังจึงไร้ซึ่งความกลัวและลังเลที่จะทำ...แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ 

น้องสาวของเขากำลังรอให้เขากลับไปที่บ้าน มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะบอกออกไป แต่มันทำให้ร่างกายตอนนี้สั่นไปหมด 

หากเขาพลาดโอกาสตรงนี้ เขาก็จะต้องเดินหางานซึ่งแน่นอนว่ามันยากกว่าจะมีคนรับ ซึ่งก่อนหน้านี้ก็มีให้เห็นแล้ว... ถ้าหากผ่านตรงนี้ไปแล้วเขาถูกกระสุนยางยิงเข้าตรงไหนสักจุด มันเท่ากับว่าเขาจะไม่มีโอกาสสร้างรายได้ช่วยเหลือน้องสาวเลย 

โซลกัดเล็บตัวเองจนนิ้วถลอก ความเครียดและกังวลเกินเหตุทำให้เขาเกิดอาการแบบนี้ ดวงตาจากที่ลุกโชดช่วงไปด้วยความหวังและความกล้ามันเริ่มหมองหม่นลงอีกครั้ง 

ในขณะเดียวกันเจ้าหุ่นตัวนั้นก็รีโหลดกระสุนและเล็งเป้ารอให้เขาออกมาจากบังเกอร์ 

อึก! จู่ๆความรู้สึกของโซลเหมือนถูกกระตุ้นจากอะไรบางอย่าง วินาทีที่เขากำลังเครียดสุดขีดมันทำให้นึกถึงภาพสมัยก่อนปรากฏเข้ามาในหัว 

'จะทำยังไงถ้าหากถูกตำรวจล้อมเอาไว้...มีจุดหลบแค่จุดเดียว โดยที่ถัดไปคือบังเกอร์อีกอันนึง..'

'คิดสิ!...เจ้าหุ่นนั่นมันสูงก็จริงอยู่ แต่ด้วยความที่เล็งมาในบังเกอร์ที่ต่ำกว่าจะทำให้วิถีนั้นแคบลง'

'มันจะยิงเราได้ก็ต่อเมื่อเราพุ่งออกจากบังเกอร์ซึ่งจะทำให้วิถีเปิด ทางเดียวที่จะหลบหลังบังเกอร็โดยไม่ต้องถูกยิงนั่นก็คือ!' 

โซลดีดตัวขึ้นอย่างกระทันหันท่ามกลางสายตาของผู้ชมมากมายที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ แต่แน่นอนว่าถ้าหากเขาพุ่งออกมาแบบตรงๆเขาจะถูกยิงเข้าที่ไหนสักจุดอย่างไม่ต้องสงสัย..

เพราะแบบนั้น..

"โดดข้ามบังเกอร์เหรอ?!"

"เค้าบ้าไปแล้ว!"

"แทนที่จะหลบไปบังเกอร์อีกฝั่งแต่กลับเลือกโดดข้ามไป แบบนั้นถึงจะหลบวิถีกระสุนแรกได้ก็จริง แต่ในระยะเวลาสั้นๆก็จะถูกเปลี่ยนวิถีมายิงได้ง่ายๆเพราะไม่มีที่กันบัง!"

"แถมระยะห่างจากตัวเขาและบังเกอร์อีกอันก็จะเพิ่มเป็นสองเท่า เพราะบังเกอร์ตั้งไว้แบบสลับฟันปลา..คิดจะทำอะไรกันแน่น่ะ?!"

ทุกคนมีความคิดเห็นไปในทางเดียวกัน เพราะถึงโซลจะสามารถหลบวิถีกระสุนสองนัดแรกได้ แต่หุ่นยนต์ก็จะใช้เวลาสั้นๆเล็งเป้ามาที่เขา! 

"ผิดแล้วล่ะ...ชายคนนั้นกำลังทำในสิ่งที่เราคาดไม่ถึงอยู่"

มือไม้ของพนักงานชายสั่นระลิก รอยยิ้มตื่นตะลึงปรากฏพร้อมหยาดเหงื่อที่หยดกระทบพื้นจากปลายคาง ดวงตาเบื้องหลังแว่นจ้องมองการกระทำนั้นอย่างระทึก ก่อนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ถ้าหากเขาพุ่งไปที่บังเกอร์อีกฝั่งที่มีหุ่นเล็งรอ มีโอกาสน้อยแทบจะเป็นศูนย์ที่จะรอดได้ แต่การโดดข้ามบังเกอร์นั้นก็เป็นอะไรที่โง่มากในสายตาคนปกติ"

"หมายความว่าไง?"

"ดูดีๆสิ เส้นวิถีของหุ่นยนต์ที่เล็งมาหลังบังเกอร์น่ะ...มันไม่เคยยิงข้ามบังเกอร์แม้แต่ครั้งเดียว นั่นจะทำให้การเล็งนัดแรก...พลาด!"

ปังง!!!!! กระสุนที่เบี่ยงมาจากการเล็งแบบกระทันหันได้พุ่งเฉียดศรีษะไปอย่างหวุดหวิด นั่นทำให้โซลใช้จังหวะนั้นกลิ้งตัวม้วนหน้าหลบกระสุนนัดถัดไปได้โดยใช้บังเกอร์ในระยะ 3 เมตรเป็นตัวบังเอาไว้! 

เพล๊งๆๆ!! กระสุนยิงออกมาอย่างต่อเนื่อง แต่มันกลับชนกับผิวด้านบนของบังเกอร์จนเปลี่ยนวิถี ทำให้โซลสามารถม้วนตัวไปคว้าปืนได้โดยใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที 

"บังเกอร์สูงประมาณ 1 เมตร และหุ่นนั้นสูงประมาณ 1.8 เมตร ช่วงแขนที่เล็งลงมานั้นทำให้เส้นวิถีไม่สามารถยิงต่ำไปกว่านั้นได้..."

"ลองจินตนาการเอาไฟฉายส่องไปที่กำแพงโดยให้แสงผ่านไปสิ  แสงที่ผ่านไปนั่นคือวิถีที่สามารถยิงได้ ส่วนเงานั้นคือวิถีที่ยิงไม่ได้เพราะอยู่ในการป้องกันของบังเกอร์"

"เขาใช้ช่วงเวลาที่หุ่นยนต์เล็งรอนั้นกระโดดขึ้นไป และใช้ความเสี่ยงจากการเบี่ยงกระสุนนัดแรกเพื่อหลบไปในเงานั้น...ทำให้เข้าสู่พื้นที่ป้องกันของบังเกอร์ได้อย่างง่ายดาย!"

"แต่ว่า...ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันบวกกับการกลิ้งมา เขาคงคิดว่าหากจับปืนแล้วหลบหลังบังเกอร์แล้วค่อยยิงสินะ...ซึ่งนั่นผิดมหันต์เลยล่ะ"

"เพราะทันทีที่จับปืน.."

วินาทีนั้นมือของโซลคว้าเอาปืนสั้นได้แบบรวดเร็ว ซึ่งทันทีที่เขาสัมผัสมัน บังเกอร์เหล็กตรงหน้าก็ยุบตัวลงทำให้เขาไม่มีที่หลบบังอีกต่อไป! 

"บังเกอร์จะปิดลง...และสิ่งที่จะตัดสิน คือความเร็วในการชักปืนยิงอีกฝ่ายยังไงหล่ะ!"

โซลนั้นตกใจไม่น้อย เพราะจู่ๆบังเกอร์ก็ยุบตัวลงอย่างกระทันหันแบบไม่ทันตั้งตัว แน่นอนว่าเจ้าหุ่นยนต์เองดูเหมือนจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้วจึงหันปากกระบอกปืนมารอ

ต่างกับตัวเขาที่ตอนนี้ยังไม่พร้อมยิง แถมปลายกระบอกปืนเองก็ชี้ลงพื้นดิน หากเทียบกันแล้วเขาเสียเปรียบแบบร้อยเปอเซนต์ พูดง่ายๆคือ...

"เขาแพ้แล้ว..."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***