แสดงตน

หลังจากโซลยืนสำรวจอยู่สักพัก เขาพอเข้าใจได้เล็กน้อยว่าอะไรที่ทำให้การทดสอบนี้มันยากถึงขั้นเอาแคปซูนมาเป็นของรางวัล

'อย่างแรกคือความแม่นยำของหุ่นตัวนั้น การยิงปืนแต่ละครั้งราวกับคาดเดาการเคลื่อนไหวของผู้ทดสอบได้ เขายิงกระสุนออกไปก่อนที่ผู้ทดสอบจะได้เคลื่อนไหวหลบหลีกสะด้วยซ้ำ' 

'อย่างต่อมา คือสิ่งกีดขวาง แม้มันจะใช้เป็นบังเกอร์ได้แต่นั่นทำให้อีกฝ่ายรู้การเคลื่อนไหวอย่างชัดเจนและรอดักยิงได้ง่ายๆ' 

'อย่างที่สามคือระยะทาง เหมือนว่ายิ่งเข้าใกล้จุดที่ปืนวางไว้มากเท่าไหร่ ความเร็วและความถี่ในการยิงก็จะเพิ่มมากยิ่งขึ้น แถมปืนของหุ่นตัวนั้นยังมีถึงสองกระบอก'

'และสุดท้ายคือกระสุนในรังเพลิงปืนทดสอบนั้นมีแค่นั้นเดียว ด้วยความเร็วในการยิงจากอีกฝ่าย บวกกับความกดดันและตื่นเต้นยิ่งทำให้ไม่มีเวลาเล็งด้วยซ้ำ การจะยิงได้ต้องจดจำตำแหน่งมันอย่างชัดเจนและยิงออกไปด้วยสัญชาตญาณ' 

'ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนที่ผ่านถึงมีน้อยขนาดนั้น แถมยืนดูมาเป็นชั่วโมงแล้วก็ยังไม่มีคนผ่านสักคนเดียว' 

'ไม่ใช่เล่นๆแล้ว..' 

หากเขาพลาดการทดสอบนี้ เขาจะไม่มีทุนในการซื้อเครื่องเล่นเกมที่ราคาโคตรจะแพงแบบนั้นแน่นอน คงต้องรอให้บูทจัดกิจกรรมอีกซึ่งไม่รู้ว่าตอนไหน 

แต่กว่าจะถึงเวลานั้นเขาคงได้ตายเพราะอดข้าวอดน้ำก่อนอย่างไม่ต้องสงสัย 

"คุณครับ..นี่คุณครับ"

อึก! ชายหนุ่มรู้สึกตัวหลังจากจมอยู่กับความคิดตัวเองเป็นเวลาสักระยะนึง ก่อนหันมองไปหาคนที่มาสะกิดไหล่เขา ซึ่งก็เป็นพนักงานคนเดิม 

"ถึงตาคุณแล้วนะครับ"

"อะ..ครับ"

โซลก้มศีรษะเล็กน้อยก่อนเดินไปที่ลู่วิ่งเพื่อเตรียมทดสอบ ทำให้เขามองเห็นตัวเลขบนศีรษะหุ่นยนต์ตัวนั้นซึ่งเป็นการนับถอยหลังเพื่อเริ่มการทดสอบครั้งนี้ 

"นี่ๆ ตั้งแต่เช้ามายังไม่มีคนผ่านเลยเหรอ? การคัดกรองเพื่อดันผู้เล่นใหม่ๆให้กลายเป็นเพลเยอร์แนวหน้าคงยากแล้วสินะ"

พนักงานสาวคนนึงเดินมาที่ขอบสนาม พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าเสียใจไม่น้อย

"ครับ ยังไม่มีสักคนเลยที่ได้เครื่องเล่นไปฟรีๆ ผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่าโปรเจคดันผู้เล่นหน้าใหม่นี้จะมีใครผ่านไปได้รึเปล่า"

บูทกิจกรรมในครั้งนี้สร้างขึ้นมาเพื่อดันให้ผู้เล่นหน้าใหม่ถือกำเนิดขึ้น และยังเป็นการกระตุ้นกระแสเกมให้โด่งดังมากขึ้นไปอีก โดยการแจกของรางวัลมากมายเพื่อคัดสรรหาเพลเยอร์ที่มีแววว่าจะสามารถขึ้นไปเป็นแนวหน้าได้ 

แน่นอนว่าตัวเกม สมรภูมิใต้ดินนั้นโด่งดังไปทั่วโลก จึงทำให้มีการแข่งขันแย่งชิงทรัพยากรกันอย่างดุเดือด เนื่องจากเงินตราในเกมนั้นสามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินจริงได้ 

จึงทำให้ผู้ทำหลายประเทศมองเห็นว่านี่คือแหล่งทรัพยากรแห่งใหม่ที่ควรค่าแก่การลงทุน ไม่แปลกที่พวกเขาจะระดมทุนสนับสนุนผู้เล่นในประเทศตัวเองให้ไปทัดเทียมกับระดับโลก 

"ก็นะ เกมนี้ถูกสร้างมาเมื่อสองปีก่อน มันโด่งดังในค่ำคืนเดียวเพราะเป็นเกมเสมือนจริง ไม่แปลกใจสักนิดว่าทำไมถึงมีคนสนใจมากขนาดนั้น"

"เห้อ\~ แต่ไม่ว่ายังไงคนที่ผ่านบททดสอบนี้ได้ก็คงน้อยนิดจนน่าใจหายอยู่ดีแหละค่ะ ไม่สิ..ตอนนี้คงต้องภาวนาให้มีใครสักคนผ่านก่อนล่ะนะ"

ทั้งสองคนถอนหายใจพร้อมกันแบบคอตก ก่อนเสียงนับถอยหลังจะดังมาถึงเลขสาม ในขณะที่ชายหนุ่มผมดำกำลังบิดเนื้อบิดตัวเป็นการวอมอัพอยู่บนจุดเริ่มต้น 

"ดูท่าทางก็คงเหมือนคนก่อนๆสินะ ไม่มีใครไปถึงครึ่งทางได้เลย ศักยภาพประเทศเราสู้ยุโรปกับเอเชียไม่ได้จริงๆนั่นแหละ"

[เริ่มได้]

สิ้นคำพูดของหญิงสาวพนักงานพร้อมเพรียงกับเสียงประกาศดังก้องหู ชายหนุ่มผมสีดำดีดตัวจนเกิดเสียงลมกรรโชกผ่านใบหน้าทั้งคู่ไปจนทำเอาเส้นผมปลิวว่อน! 

"เร็วมาก!"

พนักงานทั้งสองเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนชายหนุ่มคนดังกล่าวจะสไลด์ตัวหลบกระสุนนัดแรก ทิ้งตัวไปอยู่หลังบังเกอร์ได้อย่างหวุดหวิด! 

"เท้าแตะพื้นแค่ครั้งเดียว? บ้าไปแล้ว! แรงดีดตัวอะไรจะขนาดนั้น! เขาใช้ความเร่งสูงสุดเพื่อปาดตัวออกไปก่อนกระสุนจะยิงออกจากรังเพลิง ทำให้วิถีกระสุนนั้นเล็งมาไม่ทัน!"

แน่นอนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมีหลายคนเริ่มให้ความสนใจ จากผู้ทดสอบก่อนหน้าที่ทำมั่วๆแต่ชายคนนี้กลับเต็มไปด้วยความปรารถนาและเดือดดาล 

เขาเหมือนสัตว์ร้ายที่กระหายเหยื่อ แต่กลับไม่หิวโหยเกินไปจนประมาท! 

'ความเร็วของกระสุนยางช้ากว่ากระสุนจริงนิดหน่อย แต่ความเร็วการชักปืนของมันเหมือนนักฆ่ามืออาชีพเลย' 

ชายหนุ่มใช้หลังพิงบังเกอร์ก่อนเหลือบหน้าออกไปเล็กน้อย ทำเอากระสุนยิงผ่านดวงตาจนเห็นลูกยางได้อย่างชัดเจน 

'น่าเสียดายที่แกเป็นแค่หุ่นยนต์น่ะนะ'

ใบหน้าอันเย็นชาเริ่มแผ่รังสีอำมหิตออกมาอีกครั้ง ก่อนดีดตัวทันทีหลังจากกระสุนวิ่งผ่านหน้าไป และแน่นอนว่าด้วยความที่อีกฝ่ายมีปืนสองกระบอก เมื่อเขาออกมามันจะยิงต่อเนื่องทันที! 

ปัง!! กระสุนยางวิ่งผ่านรังเพลิงมาอย่างแม่นยำ กระชากสายลมตรงวิถีเล็งมาที่หน้าอกชายหนุ่ม ก่อนช่วงเวลาสั้นๆเขาจะทิ้งตัวลงพื้นแบบฉับพลัน พร้อมเอนไหล่ไปตามเส้นทางของกระสุน ทำให้กระสุนยางวิ่งผ่านใต้รักแร้ไปโดยไม่สะกิดแม้แต่ชายเสื้อ! 

"ฟลุ๊คเหรอ?!"

หญิงสาวพนักงานที่เห็นว่าจู่ๆเขาก็ล้มลงอย่างกระทันหันและหลบเข้าบังเกอร์ ถึงกับอุทานอย่างไม่ตั้งใจ แต่พนักงานชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆกลับไม่คิดเช่นนั้น ก่อนยกมือปาดเหงื่อแล้วกล่าวอย่างไม่เชื่อสายตา 

"ไม่ใช่! ตอนเขาเหลือบมองออกไปครั้งแรกนั่นไม่ใช่การมองว่าบังเกอร์อยู่ตรงไหน แต่เขาเพียงหลอกหล่อให้มันยิงกระสุนออกมาครั้งนึง..แน่นอนว่าระบบถูกตั้งไว้เมื่อผู้ทดสอบโผล่นอกบังเกอร์"

"แต่ที่ปืนมีสองกระบอกก็เพื่อป้องกันการหลอกล่อของผู้ทดสอบ เมื่อยิงออกไปแล้วและผู้ทดสอบกระโดดออกมา หุ่นยนต์จะยิงดักทางทันทีโดยไม่มีรอ..."

"แต่ว่าชายคนนี้เหลือบสายตาออกมาครั้งแรกเพื่อหลอกก็จริง และด้วยความที่รู้อยู่แล้วว่าปืนมีสองกระบอกจึงคิดไว้ล่วงหน้าว่าต้องถูกยิงดัก จึงทิ้งตัวลงอย่างกระทันหันก่อนจะถึงจุดดักที่ถูกเซ็ตติ้งเอาไว้!"

อึก...พนักงานชายกลืนน้ำลายลงอย่างยากลำบาก แววตาเขาสั่นคลอนตนแว่นแทบหลุด เขาไม่อยากกระพริบตาแม้แต่วินาทีเดียว ตั้งแต่ตอนนั้น...ตั้งแต่ตอนที่เขายืนนิ่งค้างก่อนการเริ่มทดสอบ 

ชายคนนี้ได้จดจำแพทเทิร์นการยิงไว้หมดแล้ว! แต่ไม่ใช่แค่นั้น เขายังหาวิธีหลอกล่อและแก้ไขมันได้อย่างง่ายดาย! 

"ชายคนนี้...กำลังทำเอาฉันคนลุกไปทั้งตัว!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***