ความฝันระหว่าง3เดือน

ฉัน เวทิเลีย มาเลสเนียเทียร์ เมื่อก่อนฉันค่อนข้างใช้ชีวิตอยู่ในกรอบที่พ่อและแม่เป็นคนเขียนไว้เท่านั้น ทั้งการพยายาม***ตัวต*ยก็ทำมาแล้ว แต่แล้ว พอโตขึ้นอิสระก็มากขึ้น ฉันชอบการใช้ชีวิตนอกเมืองมากกว่าในวังเยอะเลยแหละ แต่ถ้าท่านพ่อจับได้ต้องแย่แน่ๆแหละ แต่แล้วเขาก็เลือกเข้ารับใช้ท่านใหม่มา ซึ่งนั่นคือ "เชล" ฉันยังจำได้ถึงหน้าตาของเธออยู่เป็นอย่างดีเลยแหละ^^

เสี้ยวที่1.1 ความฝันระหว่าง3เดือนที่สลบไป

หื้ม ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น ในความฝัน

"นี่ฉันตุยแล้วใช่มั้ยเนี่ย"ฉันค่อยๆลุกขึ้นแล้วสำรวจรอบๆ

ที่นี่คือพระราชวังงั้นหรือ แล้วเชลอยู่ไหนกันน่ะ

ทันใดนั้นฉันก็หันไปเจอเชลที่ยืนรอฉันอยู่

"อรุณสวัสดิ์ค่ะนายท่าน"เธอยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน

ฉันกอดเชลด้วยความที่คิดถึงมาก แต่จากนั้นเชลก็มีน้ำตาไหลออกมา

"เชลเป็นอะไรมั้ย" ไม่มีเสียงตอบรับอะไรเลย จากนั้นเชลก็ส่งรอยยิ้มแสนอ่อนโยนมาให้

"เนียเทียสไม่เป็นไรแล้วน่ะ เชลจะอยู่ข้างๆเอง"

"ฉันไม่เป็นไ-"เชลกอดฉันไว้อย่างแน่นหนา

"เธอจะได้เป็นอิสระแล้ว ฉันจะอยู่ข้างๆเนียเทียสเองนะเธอจ่ะไม่ได้ร้องให้อีกต่อไปแล้วหล่ะ"

ฉันร้องไห้ออกมาหนักมาก ด้วยความที่มีหลายเรื่องที่เก็บไว้เป็นเวลานานมากแต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่ได้เลย...

เสี้ยวที่1.2ฝันร้ายที่ไม่เคยลืมเลือน

ภาพตัดมาที่ฝันต่อไปอย่างที่มันเป็น แต่ครั้งนี้มันดันฝันถึงอดีตอันแสนเลวร้ายที่ทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ฉันสำรวจรอบๆวัง มันช่างน่าคิดถึงเหลือเกิน แต่แล้วฉันก็เห็นคนๆนึงที่แสนคุ้นเคย

"ท่านแม่" ฉันกล่าวออกไปแล้วร้องไห้อย่างหนักพร้อมกอดท่าน ท่านใส่ชุดกลีบเพ้าสีแดงกับรองเท้าบูทสีแดงที่ท่านชอบ ท่านนำมือมาเช็ดน้ำตาให้กับข้า

"องค์หญิงของข้าทำไมถึงมีหยาดน้ำตาเช่นนั้นกัน"

"ไม่มีอะไรเพคะเสด็จแม่ หม่อมฉันแค่บาทเจ็บเล็กน้อย"

ฉันยังคงร้องไห้ต่อไป

"งั้นแม่ไปงานฉลองวันครองราชครบ30ปีก่อนน่ะ ลูกจะไปหน่อยมั้ย"

"ไปค่ะ" ฉันยังจำอนาคตของเหตุการณ์ได้ดี ฉันไม่ยอมให้เกิดเป็นครั้งที่สองแน่

ฉันขี่ม้าไปกับท่านพ่อเหมือนวันนั้น วันที่ทำให้ฉันเสียใจ

ฉันลงจากม้าแล้วแอบย่องไปที่ห้องครัวแล้วไปหยิบมีดเล่มหนึ่งออกมา ถึงจะเป็นแค่ความฝันแต่แค่ได้แก้แค้นก็ยังดี

จากนั้นฉันก็ออกจากห้องครัวพร้อมซ่อนมีดเอาไว้ในฝัน

ฉันจะไม่พลาดเป็นครั้งที่สอง มันทำใก็พ่อเปลี่ยนไป มันทำให้ฉันต้องเสียแม่ ฉันจ่ะ*่ามันให้ต*าย ฉันเดินไปกับแม่แล้วทำเหมือนวันนั้นเปะ

"ข้าพเจ้าคิดว่าท่านควรดื่มบ้างนะครับ"เขายื่นไวน์ให้แม่ฉัน ฉันพยายามหยุดแม่แล้วพยายามฆ่าเจ้านั่นแต่ก็ไม่เป็นผล เขาจ่ะปล้นทุกอย่างไป ฉันรู้ดี แต่แล้วฉันก็เห็นท่านล้มลงอีกครั้งหนึ่ง... ไม่นะฉันควบคุมมันไม่ได้ความรู้สึกมันเหมือนจะทะลักออกมา เหมือนเจ็บไปทั่งทรวงอก

มันช่างแสนสาหัสเหลือเกิน

เสี้ยวที่1.3การฝื้นอีกครั้ง

ฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง แล้วเห็นคนๆนึงกำลังโอบกอดฉันอยู่

ใช่เขาคือเชลเลีย เชลเลียจริงๆด้วย

"องค์หญิงเป็นไงบ้างคะ?"

"ก็ดีน่ะ"

"งั้นหรอคะ~"เธอได้เอามือของเธอมาสัมผัสที่คางของฉัน

"นี่เธอทำอะไรเนี่ย"ฉันพูดในท่าทางที่เขินอายเป็นอย่างมาก

"เปล่าค่ะ"เธอเอามือออกจากคางของฉัน

"ฉันดีใจนะที่องค์หญิงตื่นขึ้นมา"เธอน้ำตาคอเบ้า

ฉันนำมือไปสัมผัสที่หน้าของเธอแล้วกล่าวว่า

"ฉันไม่เป็นไร ฉันยังอยู่ตรงนี้ อยู่กับเธอคนนี้"

"ฉันเป็นห่วงองค์หญิงมากน่ะ ฉันดูแลท่านมาโดยตลอดเลย"

ฉันขำเบาๆก่อนที่จะเช็ดร้ำตาให้เธอ

"คนสวยอย่างเชลเลียไม่เหมาะกับน้ำตาหรอกนะ"

"งั้นหรอคะ"

"ใช่สิ"

ฉันมองไปที่ตาของเธอ มันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ดีใจและห่วงใยที่น้อยคนในวังจะมีให้

"ฉันขอน้ำสักแก้วจะได้มั้ย"

"ได้ค่ะ"เธอพยักหน้าตอบพร้อมไปนำน้ำมาให้

"เห๋~ต้มใบเตยด้วยหรอ"ทำไมเธอถึงได้ใส่ใจขนาดนี้กัน

"ค่ะ ช่วงนี้ท่านก็พักผ่อนด้วยหล่ะ"เธอยิ้มให้ฉัน

"โอเคเลย"ฉันยิ้มตอบให้เธอ พร้อมดื่มน้ำ การกระทำเล็กน้อยที่ไม่แสวงหาผลประโยชน์ของเธอมันทำให้ฉันรู้สึกประทับใจเป็นอย่างมาก มันแสดงถึงความใส่ใจของเธอในกริยาบทนั้นๆ มันช่างดูไร้พิษไพรจริงๆ จากนั้นฉันก็หลับลง

วันต่อมาฉันตื่นขึ้นแต่ยังลุกขึ้นไม่ได้ แต่ก็มีเชลเลียคอยดูแลในเรื่องต่างๆให้

"ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานท่านจะต้องหายแน่ๆ"เธอส่งยิ้มให้

"งั้นหรอ..." ชาวบ้านพวกนั้นจะคิดถึงฉันไหมน่ะ

"เธอได้เอาเรื่องนี้ไปบอกชาวบ้านมั้ย"

"ฉันไปบอกเขาว่าเซเรียโดนทำร้ายสาหัส แล้วพวกเขาก็ร้องให้หนักเลยค่ะ"

ฉันยิ้มออกมาเพราะไม่คิดว่าพวกเขาจะเป็นห่วงคนอย่างฉันด้วย

"ฉันดีใจนะที่เห็นท่านมีความสุข"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***