กบฏนี่ยังไงน่ะ

ฉันตื่นขึ้นมาเหม่อนทุกวัน ตลอด1เดือนที่ผ่านมาเชลดูแลฉันเป็นอย่างดีมาโดยตลอด แต่แล้ว...

ปั่ง!!

เสียงคนยิงปืนดังสนั่น ฉันมองลงไปที่หน้าต่างของ

ห้องนอน สิ่งที่ฉันเห็นคือ... พวกกบฏที่เกิดจากการบริหารของนาย ก รัฐมนตรีของอาณาจักรเราที่ประชาชนไม่ได้เป็นคนเลือก แล้วเขาก็โทษเราที่เอางูเห่าเข้ามา ซึ่ง อาณาจักรของเรา ทหารกับกษัตริย์ อยู่คนละส่วนกัน เอาจริงฉันอยากจะเชดหัวเขาออกจากอาณาจักรมากตั้งแต่ที่เขาเข้ามา แต่เพราะฉันไม่อยากทำหน้าที่เป็นราชินีเลยทำไม่ได้

เดี๋ยวน่ะ?!

ฉันเห็นเชลกำลังต่อสู้กับฝูงกบฏ ฉันจึงตัดสินใจรีบวิ่งลงไปช่วยเชล พ่อก็ไม่อยู่ด้วยสิ

ปั่ง!!

ฉันเอาตัวไปขวางกระสุนทันทีหลังจากที่กบฏใช้ปืน

"เชล...ปลอดภัยมั้ย"

"อืม...ฉันว่าองค์หญิงควรที่จะไปรักษาตัวก่อนเดี๋ยวฉันกันไว้ให้"

"ไม่เป็นไรหรอก...ฉันมีวิธีหยุดที่ดีกว่า"

"แต่"

"ไม่ต้องแต่"ฉันพูดขัด

"ถ้าท่านอยากจ่ะทำแบบนี้ก็เชิญค่ะ"เชลส่งยิ้มให้

จากนั้นฉันก็ขึ้นไปที่บนหลังคาวัง โดยที่เชลแบกฉันอยู่

เชลใช้เวทย์มนต์ที่ทำให้เสียงพูดของฉันดังขึ้น

"เอาหละทุกคน ฉันองค์หญิงมาเลสเนียเทียร์ มีสิ่งที่จะบอกกับทุกคน"ฉันพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง และเลือดที่กกปาก

"เราเข้าใจทุกคนน่ะว่าทุกคนต้องการแสดงสิทธิและเสรีภาพ เราก็อยากให้เขาออก แต่เราทำไม่ได้ก็เพราะยังไม่ใช่ราชินี แต่ท่านก็ไม่สมควรทำร้ายเราเช่นนี้"

พอฉันกล่าวเสร็จฉันก็สลบทันที จากนั้นเชลก็รีบนำฉันไปรักษา ฉันสลบไป จากนั้นเชลก็รีบพาไปรักษา ฉันรู้ว่าไม่ได้โดนยิงที่จุดเสี่ยงตายเลยพอเจรจาได้ จากนั้น2-3เดือนฉันถึงฟื้น ตอนที่ฉันฟื้นความจำยังไม่กลับมา100%แต่ก็มีเชลอยู่ข้างๆ

"องค์หญิงเป็นไงบ้างคะ?"

"ก็ดีน่ะ"

"งั้นหรอคะ~"เธอได้เอามือของเธอมาสัมผัสที่คางของฉัน

"นี่เธอทำอะไรเนี่ย"ฉันพูดในท่าทางที่เขินอายเป็นอย่างมาก

"เปล่าค่ะ"เธอเอามือออกจากคางของฉัน

หลังจากนั้นเราก็สนิทกันขึ้นเรื่อยๆ แบบเริ่มไม่ใช่คนรับใช้กับเจ้านาย อีกต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

เรื่องเวลาอัพส่วนใหญ่