บทที่ 0 เรื่องราวแห่งตำนาน

ความมืดเป็นสิ่งที่มีอยู่ในจิตใจของทุกสิ่ง...

ความมืดดำรงอยู่ในทุกที่...

ความมืดครอบครองได้ทุกสิ่ง...

แล้วเหตุใดโลกนี้ถึงไม่โดนความมืดครอบครอง..?

-แฮ่ก..แฮ่ก..แฮ่ก.......

เสียงของลมหายใจที่โรยรินพร้อมที่จะดับสูญ กับบรรยาการที่อึมครึม

-ทำไม...เจ้าถึงสู้ละ...

ปีศาจไม่สิ จอมมารตนนึงผู้ที่น่าสะพรึง กำลังถามชายผู้โง่เขลาที่กำลังจะสิ้นชีพ

-แฮ่ก..แฮ่ก..แฮ่ก......ถ้าข้าไม่สู้....

ชายผู้โง่เขลาพยายามที่จะเอ่ยคำพูดของตน แม้ว่าจะเบาเพียงใด แต่ตนก็จะเอ่ยให้ได้

-..พวกเขา...ก็จะตาย.....แฮ่ก..แฮ่ก...

แววตาที่จะกำลังจะมืดมนลงทุกวินาที โลหิตที่กำลังไหลรินออกจากกายยา ประสาทสัมผัสกำลังสลาย

ร่างกายกำลังทลายลงทุกวินาที แต่จิตใจยังคงแน่วแน่เหมือนเดิม ไม่ว่าตนจะตาย ไม่ว่าจะทรมาน

แต่ยังคงจะปกป้องโลกใบนี้

-โลกใบนี้น่ะ...นายไม่คิดเลยหรอ?...ว่ามันสวยงาม...

จอมมารได้ยินคำดั่งกล่าว เลยประหลาดใจ เพราะจอมมารนั้นไม่เคย...ไม่เคยลืมว่าโลกนั้นสวยและงดงามขนาดไหน

-คิดสิ...ถ้าไม่ใช้อย่างงั้น ข้าจะสังหารพวกมนุษย์ทำไมละ...

ในหัวของจอมมารนั้นคิดว่ามนุษย์นั้นเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ คิดแต่เรื่องของตนเองจนสามารถเหยียบย่ำผู้อื่น ไม่ว่าอะไรมนุษย์ก็จะหาความสุขและความสบายของตัวเองจนไม่สนเรื่องใด

เหยียบย่ำทุกสิ่ง! ละทิ้งทุกอย่าง!! ทำลายทั้งหมด!!! มนุษย์ควรถูกทำลาย!!!!

-ฉันรู้นะว่านายน่ะ...นิสัยดี..

ชายผู้โง่เขลาไม่สิ ผู้กล้า หากเปรียบเทียบกับคนอื่นหรือแม้แต่ทวยเทพก็ตาม ผู้กล้านั้นเป็นคนที่จิตใจดีที่สุด เป็นคนที่นิสัยดีที่สุด มองโลกในแง่ดีที่สุด

เขาไม่ได้โง่แต่เขาเชื่อว่า มนุษย์นั้นสามารถดีขึ้นได้ดั่งสหายและคนรอบตัวของเขา

-ข้าหวังว่าสิ่งที่เจ้าพูดนั้นจะเป็นควาจริง..

จอมมารได้ยินคำนั้น ได้รู้สึกดีเป็นครั้งแรกหลังจาก--------ไป

-ข้าจะให้ความปรารถนา 2 อย่างแก่เจ้า..จงเอ่ยมา

จอมมารเป็นสิ่งที่ชั่วร้ายและน่าเกลียดน่ากลัว?

แต่ว่าใครเป็นคนกำหนดสิ่งเหล่านั้นล่ะ?

จอมมารก็สามารถเป็นคนดีได้ และผู้กล้าก็สามารถเป็นคนชั่วได้เหมือนกัน ค่านิยามและความรู้มันบังคับให้คนรู้สึกอย่างนั้น

จงอย่าไปเชื่อคำของผู้ใดจงเชื่อความรู้สึกและความมีเหตุผลเสียเถอะ

-ไว้ชีวิตของพวกพ้องผม....และยุติสงครามระว่างมนุษย์กับปีศาจได้ไหม?...

เป็นคำขอสุดท้ายที่ผู้กล้าจะขอได้ แต่มันไม่ใช่คำขอที่แน่วแน่แล้วเพราะเขาเริ่มที่จะดับสูญ...

-ข้าจะรับคำขอของเจ้าเพียงขอเดียว...ข้าจะไว้ชีวิตพวกพ้องเจ้า...

เป็นคำตอบที่น่าหดหู่ เพราะสงครามยังคงอยู่ ยังคงต้องมีผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก พวกพ้องของเขายังคงต้องทรมานหรืออาจจะตาย....

แต่จอมมารนั้นยังพูดไม่จบเสียทีเดียว..

-สงคราม..ข้าจะยืดเวลาไปให้เพียงแค่10ปีเท่านั้น เมื่อสิ้นสุด10ปี เผ่าปีศาจของข้าจะโจมตีมนุษย์อย่างที่ควรจะทำ เจ้าพอใจในสิ่งที่ข้าเอ่ยไปไหม

ยืดเวลาสงคราม10ปี เป็นเวลาที่สั้นมาก..แต่มันสามารถฟื้นฟูกำลังและความสามัคคีของมนุษย์ได้ มนุษย์จะเข้าใจซึ่งกันและกันและมีกำลังมากขึ้น

จะสามารถปงป้องเผ่าพันธุ์ของตัวเองได้จะไม่ดับสูญ จะไม่ศูนย์สิ้นเหมือนกับเขา

-พอใจ..พอใจสิ...

หลังจากจบคำพูดของผู้กล้า จอมมารได้ยืนมองร่างของผู้กล้าที่เสียชีวิต ก่อนที่จะกลายเป็นรูปปั้นจนหมด จอมมารได้เทเลพอร์ตพวกพ้องของผู้กล้าให้ออกห่างจากตนเองและร่างของผู้กล้า พร้อมกับตะโกนก้องว่า...

-เผ่าปีศาจของข้า!!! และเหล่ามารทั้ง7ตน!!! จะไม่ทำร้ายเผ่ามนุษย์เป็นเวลา10ปี!!! เพื่อเป็นเกียรติให้แก่ผู้กล้า!!! เดวิด โจทันฮาล!!!

END 0

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***