บทที่3 ฉีกงกงคงจะซวย

ณ รุ่งอรุณอันสดใสของพรรคไป่เหมย อึงเฟยเฉินกำลังนั่งดูการฝึกทหารของหงส์เซี่ย(ทหารคนเมื่อคืน)ซึ่งอึงเฟยเฉินก็ยังนั่งงงว่ามันไปเอาทหารมาจากไหน จึงได้ตะโกนเรียกหงส์เซี่ยมาถามก็ทราบความตนเองเป็นคนสั่งให้นำทหารมาฝึกเพื่อไปตีแคว้นจุนเซอซึ่งมีจุนซื่อมู่เฉาเป็นเจ้าแคว้น อึงเฟยเฉินทำหน้าตกใจว่าตนเองได้ลั่นวาจาไปตอนไหน แต่ก็ปล่อยผ่านไป

ณ พระราชวังเก่าที่อยู่ห่างไปหลายพันลี้. ชายปริศนาที่ดูการต่อสู้ของอึงเฟยเฉินและจุนเซอมู่เฉา กำลังฝึกวรยุทธแปดชั่วฟ้าดินอยู่พร้อมกับใช้เพลงเเซ่มาผนึกเข้ากับวรยุทธหว่างนั้นได้มีเสียงเเทรกขึ้น"ท่านซัวหานครับอี้เซินได้สติแล้วครับ"ซัวหานได้เดินไปดูพร้อมกล่าวว่า"ดีนะที่อึงเฟยเฉินมันเมาอยู่ไม่งั้นเจ้าคงได้ไปคุยกับเง๊กเชียนแล้ว ข้ารู้นะว่าเจ้าเป็นถึง1ใน3ดนตรีมรณะมีวรยุทธกล้าแข็งถึงขนาดเทียบกับ3เเม่ทัพแห่งไป่เหมยได้เลยเจ้าเองก็ไม่ได้มีวรยุทธต่ำอะไรแต่ถ้า สุ่มสี่สุ่มห้าไปสู้กับอึงเฟยเฉินนะต่อให้มีเจ้าซัก50คนไปรุมก็ใช่ว่าจะสู้ได้ แค่ตาแก่ลุกฮิวเจ้าเอาตัวให้รอดก่อนแล้วค่อยห้าวไปสู้. มิฉะนั้นเจ้าจะเหลือแค่ชื่อ"อี้เซิน(บุคคลลึกลับที่คิรอบสังหารอึงเฟยเฉิน)พยักหน้ารับซัวหานได้เรียกคนทั้งสองมาคือ อี้ถัง(พิณ)อี้หลง(ซอ) //#ส่วนอี้เซินที่รักษาตัว(ขลุย)ทั้งสามคนคือสามดนตรีมรณะผู้ที่บุกคุกซาอีชิงตัวซัวหาน#// แล้วก็นั่งประชุมกันเกี่ยวกับแผนการที่จะเป็นจ้าวยุทธจักร

ตัดมาที่พรรคไป่เหมย

ระหว่างที่อึงเฟยเฉินนั่งอยู่ที่ห้องประชุมก็รู้สึกเบื่อจึงเรียกทูตซ้าย-ขวาพร้อมสามแม่ทัพว่าจะไปเที่ยวที่ไหนกัน เหลียงฟงเลยเสนอเมืองหูเย้ขึ้นมา อึงเฟยเฉินที่อยากไปเที่ยวจึงจะไปเมื่องหูเย้เลยออกคำสั่งไปศึกษาประสบการณ์ที่เมืองหูเย้

ด้านเมืองหลวง

"ฝ่าบาททรงพระทัยเย็นๆก่อนพระย่ะค่ะ ตอนนี้ทรงดื่มมากไปแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ"ฉีกงกงได้กล่าวห้ามขึ้น ซือหยวนได้กล่าวสวนกับไปว่า"ถอยไปเหล้าข้า ข้าจะดื่มรึข้าจะเททิ้งมันก็เรื่องข้าเจ้าอย่าเสือก!!!เดะปั๊ดเหนี่ยว" "ฝ่าบาทอย่าทรงเหล้าเข้าปากองบากค์เข้าสิงสิพ่ะย่ะค่ะเดะตบกระบาลแยกเลย"ซือหยวนหันมามอง ซักพักได้มีเสียงโครมครามบนห้องบรรทมเเละมีเสียงกงกงลอยมาว่า"ช่วยแต๋วด้วยยย!!"แล้วร่างของ ฉีกงกงก็ลอยลงมาจากห้องบรรทมตกลงมาหน้าศาลาริมน้ำ จากนั้นลู่เทียนก็ได้มาพยุงฉีกงกงขึ้น และรีบพาวิ่งนี้เพราะ ลู่เทียนหันไปเห็นระฆังยักษ์ที่ฝ่าบาทซัดลอยมา ลู่เทียนและฉีกงกงพากันหนีแบบทุลักทุเล ซักพักมีกลองตีออกรบลอยมาอีกชุด พร้อมกับเสียงตะโกนอันดังกึกก้องว่า"ไอ้เจ้าขันทีฉี่เหม็นเจ้ากล้าอย่างไรมาด่าข้า ข้าฮ่องเต้แห่งไป่เหมย"

!!!โป๊ะ!!!

ไม้หน้าสามถูกฟาดลงบนหัวของซือหยวนอย่างจังเลือดแดงไหลนองพื้น พร้อมมีเสียงกล่าวมาว่า "เมาแล้วอย่าโวยวาย" เสียงนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นคือเสียงของ เซียวซิน(ฮองเฮา)หลังจากที่ถูกตีหัวจนสลบ ซือหยวนก็ตื่นมาที่ห้องบรรทม พร้อมหมอหลวงที่ทำบาดแผลที่ศีรษะอยู่ ซือหยวนเลยถามหมอหลวงว่า"หัวข้าเป็นอะไร เหตุใดจึงปวดและมีผ้าพันอยู่ที่หัว"หมอหลวงเลยตอบว่า"พระองค์ทรงเกิดพระอาการเครียดนักจนศีรษะปวดจึงต้องผ่าสมองรักษาให้พระอาการดีขึ้นพ่ะย่ะค่ะ "หลังจากที่ออกมาจากห้องบรรทมก็สั่งทหารมาปิดรูที่ฉีกงกงทะลุออกไปและสั่งให้หมิงฉู่ไปนำกลองเเละระฆังไปเก็บที่เดิม จากนั้นฉีกงกงก็ได้เดินกระเผกๆมาพร้อมบอกว่า"ทลูฝ่าบาทประมุขแซ่อึงพร้อมคณะทูตมาเข้าเฝ้า จะทรงให้ไปที่ไหนดีพ่ะย่ะค่ะ"ซือหยวนผะงกหัวขึ้นพร้อมบอกไปว่า"ให้ไปรอข้าที่ศาลา ถีบฉีกง"ฉีกงกงรับคำสั่ง พร้อมกับเดินกระเผกๆไปหาอึงเฟยเฉินพร้อมกล่าวว่า"ฝ่าบาททรงให้ท่านและคณะทูตไปรอที่ ศาลาถีบฉีกง เดี๋ยวพระองค์จะเสด็จไป"อึงเฟยเฉินทำหน้าจะหัวเราะขี่ม้าเข้าพระราชวังพร้อมกล่าวว่า"ซือหยวนเจ้าที่ชั่งมีอารมณ์ขันจริงๆ คิดซื่ออะไรแปลกๆ ตลกดี555+" สวนฉีกงกงก็แบกสัมภาระของอึงเฟยเฉินและพวก พร้อมเดินกระเผกไปที่ศาลาถีบฉีกง

ณ ศาลถีบฉีกง

"นี่เจ้าคนแซ่ซือ เหตุใดสภาพห้องบรรทมเจ้าจงเป็นรูเช่นนี้ละ ไหนจะระฆังแถมยังมีกลองอีก. แลดูวุ่นวายเนอะ"ระหว่างที่กำลังคุยกันอยู่นั้นได้มีเสียงม้าพยศและถีบขึ้นมาพร้อมกับร่างฉีกงกงและไม้ในมือกระเด็นตกน้ำไป แถมยังมีเสียงทหารตะโกนว่า. "ข้าบอกแล้วไงท่านฉีกงกง อย่าเอาไม้ไปแหย่ไข่ม้าเล่น เห็นมั้ยล่ะ"จากนั้น ทั้งก็คุยกันต่อ ซือหยวนเลยถามอึงเฟยเฉินว่า "นี่เจ้าค้างคาวพิษนี่ใคร เหตุใดข้าจึงมิคุ้นหน้า" "เจ้าจะคุ้นหน้าได้เยี่ยงใดเล่าเด็กใหม่ เด็กปั้นๆ"ซือหยวนตบโต๊ะฉาด"อุต๊ะ!!"อึงเฟยเฉินสะดุ้งกล่าวสวนไปว่า"เจ้าจะตบโต๊ะให้เสียงดังหาโครตบิดาโครตมารดาเจ้าหรอ"ซือหยวนไม่สนใจคำด่าแต่กับซักดาบเพื่อหวังที่จะเข้าไปสู้กับหงส์เซี่ย แต่อึงเฟยเฉินกับยกเท้ามาเตะดาบออกพร้อม ปะมือกับซือหยวน ทั้งสองสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย อึงเฟยเฉินได้ซัดฝ่ามือผ่านอากาศไปหาซือหยวน ซือหยวนได้หลบ. ฝ่ามือเลยไปถูกฉีกงกงที่กำลังขึ้นจากน้ำทำให้ฉีกงกงกระเด็นตกน้ำอีกรอบ ทั้งสู้กันอยู่นานฝ่ายองค์รักษ์กับคณะทูตของอึงเฟยเฉินกินนั่งจิบสุราดูนายทั้งสองสู้กันพร้อมเชียร์กันอย่างเอาเป็นเอาตายสู้กันมาซักระยะทั้งคู่ก็หยุดเนื่องจากเหนื่อยและจะมากินสุราที่เตรียมมา แต่ก็พบว่าสุรานั้นหายไปหมดเหลือแต่น้ำเต้ากับแก้ว ซึ้งจะหันไปหาลูกน้องก็ไม่พบซักคน ทำให้อึงเฟยเฉินขอลากลับ ซือหยวนเลยกล่าวว่า"ข้าไม่มีลา ข้ามีแต่ม้า"อึงเฟยเฉินเลยชูกล้วยให้ พร้อมเดินจากไปขึ้นมาและควบออกไป ซักพักก็ควบกลับม้า พร้อมเรียกพวกของตนที่อยู่ในอาการมึนเมาให้รีบขึ้นม้าและตามมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***