บทที่2 การปรากฎตัวของซัวหาร

ณ. ห้องประชุมพรรคไป่เหมย. "ท่านลุกฮิว. วันนี้มีเหตุการณ์อะไรที่ผิดปกติหรือไม่"อึงเฟยเฉินได้กล่าวจั่วหัวเพื่อเปิดการประชุม. ชายวัยกลางคนทำหน้าจริงจังแล้วกล่าวกลับอึงเฟยเฉินว่า"เรียนท่านประมุข. สองสามวันมานี้ข้าได้ยินมาว่า พบตัวซัวหารในเขตพรรคเรา"อึงเฟยเฉินได้ยินดังนั้น. สีหน้าดูวิตกพร้อมถามกลับไปว่า"ข่าวสารนี้เชื่อถือได้มากแค่ไหน ท่านอยากลืมนะตอนที่พวกเรายกพวกไปปราบกองทัพของซัวหาร สามดนตรีมรณะพร้อมกลับลูกน้องมันส่วนหนึ่งหนีไปได้ (อึงเฟยเฉินถอนหายใจ)นี่ก็เข้าปีที่สามและสินะที่ซัวหานอยู่ในคุกซาอี"ลุกฮิวได้กล่าวขึ้นมาว่า"แต่ท่านประมุขถ้าเป็นข่าวจริงขึ้นมา. มันก็อาจจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นก็ได้. ทางที่ดีควรตรวจสอบเรื่องนี้ให้ไวที่สุด"อึงเฟยเฉินลุกขึ้นแล้วกล่าวว่าจริงของท่าน. งั้นข้าจะส่งยัวจื่อไปที่คุกซาอี. ยัวจื่อจงฟัง เจ้าจงเดินทางไปที่คุกซาอีให้ไวที่สุด" "รับทราบ"ชายหนุ่มได้กล่าวขึ้น. หลังการประชุมสิ้นสุดลงยัวจื่อก็ได้ควบม้าเร็วมุ่งหน้าไปที่คุกซาอี

(สามวันผ่านไป)

"ท่าประมุขท่านแม่ทัพยัวกลับมาแล้วครับ" "ให้เขาเข้ามา"(อึงเฟยเฉินกล่าวเสียงดัง)พอยัวจื่อเข้ามาได้ก็กล่าวว่า"เรียนท่านประมุข พอข้าน้อยได้ไปถึงคุกซาอีก็พบเพียงศพของผู้คุม และซากประหลักหักพัง พบร่องรอยมีดบนศพและผนังภายในคุก. แต่มันแปลกมาก. ถ้าเป็นดาบหรือมีดถ้าโดนจุดสำคัญคนธรรมดาจะตายทันที่และไม่สามารถทำให้กำแพงเป็นลอยได้ แต่นี่พบร่องรอยการฟันเป็นร้อยครั้งบนร่างกายของศพ แถมกำแพงที่แข็งเเรงยังเป็นรอยลึก" อึงเฟยเฉินยินดังนั้นก็รู้ได้ทันทีเลยว่า นี่เป็นฝีมือของสามดนตรีมรณะ พออึงเฟยเฉินรู้ดังนี้ก็รีบเดินทางไปพบ ซือหยวนฮ้องเต้ที่ดูแลเมืองแห่งนี้ และเป็นเพื่อนสนิทอึงเฟยเฉินอีกด้วย

ณ ห้องประชุม งานราชการ. ได้มีขุนนางทั้งน้อยใหญ่เข้าร่วมประชุมโดยมีประธานการประชุมคือชายที่ทุกคนต่างเคารพและรู้หวาดกลัวเวลาเขาผู้นี้โมโห ไม่ใครที่ไหนแต่เขาก็คือซือหยวนฮ้องเต้ที่อึงเฟยเฉินกล่าวถึงนั่นเอง

ระหว่างการประชุมได้มีทหารมารายงานว่า"เรียนฝ่าบาทประมุขอึงมาขอเข้าเฝ้า ตอนนี้รออยู่ที่จวน"ซือหยวนได้ยินดังนั้นจึงจบการประชุมและกับจวนเพื่อพบอึงเฟยเฉินทันที ณ จวนของซือหยวน อึงเฟยเฉินที่กำลังดื่มสุราที่ตนเตรียมเพื่อฝากเพือนสนิทอย่างเอหร็ดอหร่อยอยู่นั้น ซือหยวนก็มาถึงพอดีระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสนทนากันอยู่นั้นอึงเฟยเฉินก็เริ่มเมาจึงหาว่ามีคนวางยาตนจึงทำลายสุราไหนั้นทิ้งแล้วกล่าวด้วยความเมาว่า"เจ้ารู้หรือไม่ว่าใครคือผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุทธภพ ใช่ข้าอึงเฟยเฉินผู้นี้นี่แหละ5555+"หลังจากกล่าวเสร็จก็หัวเราะเสียงดังแต่ทันใดนั้นเองได้มีคนซัดอาวุรลับแต่อึงเฟยเฉินถึงแม้จะเมาอยู่แต่ก็รู้สึกถึงอาวุรลับจึงคว้าทวนมาปัดอาวุรลับและพุ่งไปหาผู้ที่ซัดอาวุรลับนั้นมา แต่บุลคลลึกลับนั้นกับมิใช่คนธรรมดาแต่กับมีวรยุทธที่สามารถปัดป้องการโจมตีของอึงเฟยเฉินแบบไม่ตื่นตนกตกใจ ฉับพลันอึงเฟยล่นถอยกลับไปตั้งหลักเตรียมโจมตีอีกครั้ง อึงเฟยเฉินและบุคคลลึกลับยืนประจัญหน้ากัน ทันใดนั้นเกิดเงาสีเขียวพุ่งถลันใส่บุลคลลึกลับ บุลคลลึกลับมิใด้ทันระวังจึงโดน ฝ่ามือรวมธาตุสลายชีพจรเข้าเต็มอก จึงได้บาดเจ็บสาหัส อึงเฟยเฉินเห็นดังนั้นจึงพุ่งเข้าไปหมายจะสังหารแต่ซือหยวนกับห้ามไว้เพื่อจะจับไปสอบสวนให้รู้ความ. ทันใดนั้น ตุ้ม!!!ได้มีการระเบิดขวางอึงเฟยเฉินไว้ หลังจากควันระเบิดได้สลายหายไปหมดก็พบว่าคนลึกลับผู้นั้นได้หายไปแล้ว. ด้วยความเมาอึงเฟยเฉินจึงหัวเสียเป็นอย่างมากพร้อมกล่าวด้วยความเมาสุราว่า"เจ้านี่น่ะมิน่าขวางข้าไว้ ถ้าเจ้ามิได้ขวางข้าไว้ป่านนี้มันได้กลายเป็นผีเฝ้าจวนเจ้าแล้ว"หลังจากกล่าวเสร็จก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกจากจวนของซือหยวนไป ระหว่างทางกลับก็พบชายปริศนานอนอยู่กลางป่า. อึงเฟยเฉินได้พบจึงได้เดินเข้าไปดูก็พบว่าเป็นบุคคลลึกลับที่เข้าไปหมายที่จะสังหารอึงเฟยเฉินในจวนของซือหยวน ด้วยความเมาอึงเฟยเฉินก็ไม่ได้สนใจจึงจะเดินกลับทันใดนั้นบุคคลลึกลับที่นอนอนอยู่ก็ไดดีดตัวขึ้นมาและพุ่งเข้าหาอึงเฟยเฉินแต่ด้วยร่างกายที่บาดเจ็บอยู่นั้นทำให้ลมปราณขัดข้อง ฉับพลันร่างกายชาวาบไม่สามารถขยับได้!!! ระหว่างที่กำลังตกใจก็รู้สึกถึงสิ่งใด้สิ่งหนึ่งที่สัมผัสอยู่ที่หลัง พอกลับไปมองที่อึงเฟยเฉินก็ไม่พบตัวเสียแล้ว ทันใดนั้น

!!!ตุ้ม!!!

เสียงดังกึกกล้องไปทั่วป่า. ร่างกายของบุคคลลึกลับลอยไปชนกับต้นไม้จนหัก ด้วยความไว้ของอึงเฟยเฉินนั้น เพียงพริบตาชายชุดเขียวก็ยืนเซอยู่ข้างหน้าระหว่างที่อึงเฟยเฉินยกเท้าขึ้นเพื่อหมายที่กระทืบไปที่บุคคลปริศนาที่หายใจโรยรินอยู่. แต่ยังที่จะปะทะฝ่าเท้าลงไป ได้มีขวานปริศนาลอยมาด้วยความเมาทำให้ขวานเล่มนั้นปาดหมวกของอึงเฟยเฉินจนหลุด

ขวานเล่มนั้นลอยมาพร้อมกับชายชุดทองสวมหมวกติดหยกสีเขียวใส หน้าดูดุดันนัยตามีความน่ากลัวอยู่และยังมาพร้อทกับเสียงหัวเราะสุดเยือกเย็น"5555555+ไม่คิดว่าจะได้เจอคนอย่างเจ้าที่นี่"อึงเฟยเฉินพงกหัวกับไปแล้วกล่าวว่า"จุนเซอมู่เฉา เจ้านี่มันตัวขัดแข้งขัดข้าได้ตลอดเลยนะ แต่ไม่เป็นไรในเมื่อเจ้ารนหาที่ตายเองข้าก็ช่วยไม่ได้"จุนเซอมู่เฉาได้ดึงขวามที่ปักอยู่กับต้นไม้และชี้หน้าบอกอึงเฟยเฉินว่า"งั้นเจ้ากับข้ามางัดซักตั้ง"พร้อมกับลอยไปบนยอดไม้ อึงเฟยเฉินเห็นดังนั้นก็คว้าทวนและตามขึ้นไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***