แด่เธอทั้งเก้า I
ปลายทางคือบันไดอีกหลายขั้นแต่ตอนนี้ผมเริ่มจะเหนื่อยแล้วทันใดนั้นเด็กชายที่ดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมซึ่งตอนนี้กำลังอยู่ข้างหน้าผมพูดขึ้น
‘นี่เร็วหน่อย อย่าทำตัวอืดหน่อยเลยน่า รีบขึ้นมาเร็วๆ เอาแต่นั่งอยู่เฉยๆก็งี้ไม่มีเรียวแรง ไปห้องนายกี่ครั้งก็เป็นผักติดเตียง เอาแต่อ่านมังงะไม่ก็นิยาย มีแนวติดเรทบ้างรึป่าวก็ไม่รู้’
‘รุ่นพี่กับอาจารย์รอจนเปื่อยแล้วมั้ง’
จะเรียกว่าพูดก็ไม่ได้ แหะๆ เรียกบ่นผมซะดีกว่า
อึก…แต่….ทุกคำที่พูดเข้าผมเต็มๆ โดนผมตั้งหลายดอกแหนะ….ฮ่ะๆ…..
‘รู้น่าๆ’
‘ก็รีบอยู่นี่ไง’ผมพูดพร้อมกับทำหน้าแบบขอไปที
จริงๆก็รู้สึกผิดอยู่หรอกแต่…ก็คนมันขี้เกียจโว้ยย\~\~
เห็นแบบนี้ส่วนใหญ่คงเดาได้เเล้วว่าที่นี่คือโรงเรียนและตอนนี้ผมกำลังอยู่กับเพื่อนของผมหรือจะเรียกว่าคณะกรรมการวินัยผู้แสนกระตือรือร้น มากเสียจนบางทีผมเคยคิดว่าคิดถูกรึคิดผิดที่มาเป็นเพื่อนกับเจ้าบ้านี่
‘เห้ออ—’ผมถอนหายใจได้เพียงไม่กี่วิเพื่อนของผมก็บ่นผมต่ออีกแล้ว….
‘นายน่ะเลิกทำตัวแบบนี้สักทีเถอะน่าา’คุณเพื่อนคนนี้พูดพร้อมกับชี้หน้าผม….
‘เสียชื่อเพื่อนสนิทคุณสภานักเรียนผู้ใจดีหม๊ด\~\~’
ผมทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนของผมพูด
‘นายมโนเองรึเปล่าเหอะ’
‘เปล่าน่า\~\~’
‘ฉันอุตส่าห์ไปสืบมาจากหน่วยข่าวกรองเลยนา\~\~’
หน่วยข่าวกรองที่เจ้าหมอนี่พูดถึงคงจะหมายถึงพวกผู้หญิงที่ตามติดเจ้าหมอนี่น่ะสิ
‘เห้อ\~\~’
‘นายเนี่ยฮอตเป็นบ้าเลย’
.
.
.
หลังจากที่เดินไปสักพักความหวังของผม\~\~ ผมเห็นประตูห้องของคณะกรรมการวินัยแล้วล่ะ\~
‘โค\~
ยา\~
มะ\~
คุง\~\~’
เสียงเด็กชายคนนึงลอยมาแต่ไกล ดูอายุมากกว่าผม นั่นคือ รุ่นพี่นากามูระ โทรุ หรือประธานคณะกรรมการวินัยคนปัจจุบันนั่นเอง
อ้อ ผมลืมบอกไป โคยามะ มาโคโตะ คือชื่อของเจ้าเพื่อนบ้านี่
‘อ๊ะ’
‘รุ่นพี่โทรุ!’
‘แล้วอาจารย์ล่ะ’
ที่จริงหมอนี่ไม่ได้ดีดขนาดนี้หรอก มีไม่กี่อย่างหรอกที่ทำให้เจ้าบ้านี่ที่ดี๊ด๊าอยู่แล้วดีดมากขึ้นไปอีก….หนึ่งในนั้นคือรุ่นพี่นากามูระนี่แหละ
‘อาจารย์ฝากงานไว้กับฉันน่ะ\~’
‘อ้าว’
‘โซระคุงก็มาด้วยหรอเนี่ย’
‘น่าเสียดายจัง’
น้ำเสียงของรุ่นพี่เหมือนเสียดายอะไรบางอย่าง อ่า\~\~และนั่นคือชื่อของผม โซระซากิ โซระ
และสาเหตุที่เรียกผมแบบสนิทสนมนั่นก็เพราะ อืม\~ ถ้าดูตามความสัมพันธ์แบบปกติผมก็คงจะสนิทกว่านั่นแหละนา\~ก็ไม่แปลกหรอกก็ห้องอยู่ข้างผมซะขนาดนี้เนี่ย\~
ผมก็ไม่รู้ว่ารุ่นพี่เสียดายอะไรแต่ใครสนล่ะแบบนี้กลับเข้าทางผมซะอีก
‘เอ\~\~’
‘ผมก็ไม่ได้อยากมาหรอกเหนื่อยก็เหนื่อย’
‘แต่โดนใครบางคนแถวนี้ลากมาน่ะสิ้\~’
ผมพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าเพื่อนผมด้วยสีหน้าของผู้ชนะ หึๆ รู้สึกดีจริงๆความรู้สึกของผู้ชนะเนี่ย\~
‘ผมลากโซระมาเอง ก็เจ้าบ้านี่กลับห้องไปก็คงไปหมกตัวอ่านนิยายอีกน่ะสิ้’
‘ก็เลยลากมาออกกำลังซะหน่อย’
ผมขอถอนคำพูดตอนบอกว่าเป็นผู้ชนะนะ
‘แฮ่ก—’
อยู่ๆเจ้าบ้ามาโคโตะก็ล็อคผมไว้ซึ่งผมสู้แรงเจ้านักกีฬานี่ไม่ไหวแน่นอน เหตุผลที่หมอนี่ฮอตไม่ใช่แค่เพราะเป็นคณะกรรมการวินัยผู้แสนใจดี แต่ยังเป็นนักบาสของโรงเรียนอีกด้วย
พอมีผู้หญิงมาจีบหมอนี่ผมก็ต้องหนีไปห้องสมุดไม่ก็ดาดฟ้าโรงเรียนทุกที เห้อ\~\~
‘ว่าแต่เรียกผมมาทำไมครับ รุ่นพี่’
‘อยากเจอต้องมีเหตุผลด้วยหรอ’
‘เอ๊ะ—‘
‘อุ๊บ ฮ่าฮ่า\~’
‘ดูหน้านายสิน่าร—’
‘เอ้ย ตลกเป็นบ้า พูดเล่นน่ะๆ ฮ่าๆ’
เพื่อนผมทำหน้าเหวอไปชั่วขณะนึงซึ่งผมก็กลั้นขำแทบไม่ไหว
‘ฮ่าๆ งานที่สั่งวันนี้คือไปเดินตรวจแถวๆอาคารสี่น่ะได้ยินว่าทะเลาะวิวาทกันแถวนั้นบ่อยน่ะ’
‘รุ่นพี่เลิกหัวเราะผมได้แล้วน่ามันค่อนข้างหน้าอายนะ’
มาโคโตะพูดพร้อมกับลูบโทรศัพท์ไปด้วย ผมที่ตัวติดกับหมอนี่แทบตลอดเวลาเลยรู้ว่านี่คือท่าทางเขินอายของหมอนี่
‘ฮ่าๆโทษทีๆ’
‘อ่ะ เอ๊ะ รุ่นพี่!’
‘มาลูบหัวผมทำไมเนี่ย ผมไม่ใช่เด็กน้อยนะ!’
ผมว่า…..ผมดูพวกนี้หวานกันจนเลี่ยนแล้วเนี่ย\~\~
ใครก็ได้ช่วยผมที\~\~ ฮึกก— ตาผม\~
‘นี่ๆ’
‘เรา!’
‘มา!’
‘ทำ!’
‘งาน!!’
‘ถ้าจะหวานกันผมกลับละนะ—‘
ทั้งสองหันมามองผมที่….ดูเหมือนผมจะไปขัดจังหวะ สวีทกันของพวกเขาแล้วแหละ…
‘อา เอ นั่นสินะ’
‘แหะๆ’
‘โทษทีๆ’
‘อืม\~\~\~’
รุ่นพี่ทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง พร้อมกับเพื่อนผมที่จ้องรุ่นพี่ไม่เลิกราวกับคาดหวังอะไรบางอย่างจากคำตอบอยู่ ผมเลยรีบฉวยโอกาสหันหลัง และรีบสับเท้าเดินไปเปิดประตู อีกนิดเดียว\~\~ผมจะ—
‘อืม….ที่จริงงานวันนี้ให้ฉันกับโคยามะทำกันสองคนก็ได้นะ’
ผมกับเพื่อนผมตาเป็นประกายเมื่อได้ยินรุ่นพี่พูดแบบนั้นผมรู้ว่าเจ้าหมอนี่อยากอยู่กับรุ่นพี่มากแค่ไหนที่ลากผมมาด้วยคงเพราะกลัวว่าถ้าอยู่กับรุ่นพี่สองคนคงทำตัวไม่ถูก มั้งนะ แต่รุ่นพี่เสนอเองแบบนี้ใครจะปฏิเสธล่ะ!!แต่ผมไม่สนหรอกสิ่งที่ผมสนก็คือ!! ผมน่าจะได้กลับห้องแล้วล่ะ\~\~\~
‘โอเคครับ รุ่นพี่!’
ผมกับมาโคโตะพูดเป็นเสียงเดียวกัน ผมเลยรีบออกจากห้องโดยไม่รอคำตอบอื่นอีก
‘เห้อ\~\~’
‘เยส!’
‘รอดแล้วโว้ย\~\~’
ผมเดินมาเรื่อยๆและตอนนี้ผมก็….เห็นนรกของผมอีกแล้ว….
‘โว้ยยย บันไดนี่มันจะอะไรกันนักกันหนา\~\~’
‘เห้อ เหนื่อยชะมัด’
.
.
.
‘อีก….นิด….เดียว…..’
‘เห้อ\~\~ในที่สุด….ถึงแล้ว\~\~’
ผมเดินไปเปลี่ยนรองเท้า และเดินออกจากโรงเรียนตามปกติ
‘……วันนี้ไปซื้อนิยายเพิ่มดีมั้ยนะ……’ผมคิดอยู่ครู่หนึ่ง
‘ยัยนั่นต้องใจมากแน่ๆ หึหึ’
พอผมคิดได้ก็รีบเดินไปร้านหนังสือทันที พอผมเดินเข้าไปในร้านหนังสือพนักงานต่างมองผมกันเป็นตาเดียว แหะๆ ผมคงมาบ่อยไป มั้ง นะ
‘อ้าว โซระคุง วันนี้อยากได้อะไรมั้ย’
น้ำเสียงที่เหมือนเคยได้ยิน ทักทายดังมาจากด้านหลัง อ่า\~ที่แท้ก็แค่พี่พนักงานนี่เอง
‘…..วันนี้เอาแค่ที่ออกใหม่ละกัน’
ซื้อเสร็จแล้วผมรีบเดินออกทันที ทำไมวันนี้ผมรู้สึกว่าอารมณ์ดีจังแหะ ปกติต้องอยากคลานขึ้นเตียงไม่ก็นั่งแช่ที่เก้าอี้ใจจะขาดแล้วสิ
อืม…..ช่างเถอะ รีบไปซื้อชานมดีกว่า\~
.
.
.
‘เห้อ\~\~’
‘ทำไมมันไกลกันขนาดนี้นะ\~\~’
‘เริ่มมืดแล้วแหะ’
‘เอ\~’
‘ไม่ซื้อให้คงไม่โกรธหรอกเนอะ’
‘กลับบ้านดีกว่า’
.
.
.
‘กลับมาแล้วครับ\~’
ผมเปิดประตูเดินเข้าห้อง สภาพผมตอนนี้ใครดูก็รู้ว่าเหนื่อย
‘คุโระ\~’
‘พี่ไม่ได้ซื้อชานมมาให้นา\~’
ตึกตึกตึก
เสียงวิ่งดังมาแต่ไกล
‘ ! ’
‘แฮ่ก—’
มีร่างเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุดูน้อยกว่าผมเยอะแต่ร่างเด็กสาวคนนั้นตอนนี้กำลังนั่งทับตัวผมอยู่……
‘พี่ขอโทษ\~\~\~’
‘พี่รู้ว่าคุโระโกรธแต่ฟังพี่ก่อนนะ’
‘คือเพื่อนพี่มันลากไปช่วยงานน่ะ..อ่า…เอ่อ….’
‘แล้วก็ นี่! พี่ซื้อภาคต่อมาด้วย!’
ผมพยายามอธิบายอย่างสุดความสามารถของผม
‘พี่’
‘ไปที่นี่กัน’
เด็กสาวพูดเพียงไม่กี่คำแล้วยื่นแทบเลตให้ผมดู
‘ได้มั้ย’
‘เอ๊ะ—’
‘ไม่ได้โกรธพี่หรอ’
‘ได้มั้ย…พี่’
เด็กสาวพูดทวนสิ่งที่ตัวเองต้องการอีกรอบ
.
.
.
.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments