3

วันต่อมาเซียวจ้านตื่นขึ้นมาก็พบความตลึง เขามีสายที่ไม่ได้รับ 37 สายจากผู้จัดการหมิงและข้อความในวีแชท 99+ สิ่งแรกที่เซียวจ้านคิดก็คือโพสต์ของเขามีอะไรผิดปกติอย่างนั้นเหรอ เขารีบเข้าเว่ยป๋ออย่างรวดเร็วและพบว่าชื่อของเขาและหวังอี้ป๋ออยู่อันดับหนึ่งในการค้นหาร้อนแรง

เซียวจ้านรีบโทรกลับผู้จัดการของเขาทันที

[โอ้ พ่อบรรพบุรุษตัวน้อยของฉัน คุณตื่นได้แล้วเหรอ ฉันนึกว่าจะต้องแจ้งตำรวจซะอีก] น้ำเสียงของผู้จัดการหมิงเต็มไปด้วยความโกรธ เด็กนี้พอบอกว่าไม่มีงานเมื่อไหร่ก็มักจะปิดเสียงโทรศัพท์ตลอด ทั้ง ๆ ที่เธอก็บอกเอาไว้ว่าอย่าปิด เผื่อมีงานด่วนเข้าจะได้เตรียมตัวได้ทัน

“ขอโทษครับพี่หมิง พี่มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

[ฉันมีเวลาให้นายหนึ่งชั่วโมง จัดการอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ ฉันกำลังเข้าไปรับนายที่คอนโด เรามีงานด่วนเข้า] พูดจบผู้จัดการหมิงก็วางสายของเซียวจ้านทันทีโดยไม่รอให้เด็กหนุ่มได้ตอบรับหรือถามคำถามอะไรกลับเลย

เซียวจ้านเกาหัวด้วยความงงก่อนรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เข้าไม่อยากโดนผู้จัดการหมิงบ่นแม้แต่คำเดียวหรอกนะ เพราะแค่เรื่องเมื่อวานเขาก็โดนผู้จัดการหมิงบ่นจนหูชาไปแล้ว

เพราะกระแสของเซียวจ้านที่ถูกกระเพื่อมด้วยหวังอี้ป๋อทำให้มีรายการวาไรตี้ชื่อดัง บทละคร และพรีเซนเตอร์หลาย ๆ เจ้าติดต่อเข้ามาไม่หยุด เช่นเดียวกับรายการวาไรตี้แนวเอาตัวรอด 3 Days 2 Nights 

ผู้จัดการหมิงรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก เด็กน้อยที่เธอดูแลปกติไม่เคยงอแงเรื่องงาน แต่ตอนนี้กำลังงอแงว่าไม่อยากเข้าร่วมรายการนี้ “เราค่อยคุยกันเรื่องนี้อีกครั้งได้ใช่ไหมคะ จ้านจ้านอยากไปแน่นอนค่ะ แต่ตอนนี้จ้านจ้านกับคุณหวังเขากำลังมีประเด็นสด ๆ ร้อน ๆ กันเลย อีกอย่างจ้านจ้านก็ค่อยข้างที่จะเป็นโรคกลัวสังคมอยู่หน่อย ๆ การไปอยู่กับคนแปลกหน้าตั้งสามวันมันค่อนข้างทำให้เขาลำบากใจน่ะค่ะ” 

“ลำบากใจอะไรกัน นี่ไงหวังอี้ป๋อก็เข้าร่วมด้วย กว่าผมจะได้คิวเข้ามาไม่ใช่งานง่าย ๆ เลยนะ” ผู้อำนวยการซูมองไปที่เซียวจ้าน 

“ฉันรู้ค่ะแต่...” ผู้จัดการหมิงรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“คุณก็รู้ชื่อเสียงของหวังอี้ป๋อดี ไม่ใช่แค่จ้านจ้านของคุณที่กลัวการเข้าสังคม หวังอี้ป๋อเองก็เป็นเช่นกัน แต่เขาก็เปิดใจที่จะมารายการของเรา” ผู้อำนวยการซูส่งสายตาไปกดดันเซียวจ้าน

เซียวจ้านยิ้มแห้ง “ครับ ผมตกลงเข้าร่วมรายการครับ”

หลังจากพูดคุยเรื่องสัญญากับผู้อำนวยการซูเสร็จ เซียวจ้านก็กลับมาที่คอนโด เขาเดินไปที่ห้องนอนหยิบกล่องขนาดกลางที่ซ่อนเอาไว้ใต้เตียงออกมา ในนั้นมีสมุดบันทึก รูปภาพเก่า ๆ รวมถึงของขวัญชิ้นเล็ก ๆ มากมาย แต่ที่โดดเด่นคือโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่อยู่ในกล่องนั้นด้วย 

เซียวจ้านหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู เข้ากดเข้าดูโพสต์ที่แฟนคลับของหวังอี้ป๋อ เขาใช้อีกบัญชีสำหรับติดตามความเคลื่อนไหวของหวังอี้ป๋อโดยเฉพาะ แม้เขาจะเป็นฝ่ายบอกให้ต่างคนต่างอยู่ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก แต่เขากลับทำไม่ได้เลยสักนิด 

“ทำไมจู่ ๆ ถึงได้บินไปญี่ปุ่นกะหันทันแบบนี้ล่ะ มีงานด่วนอย่างนั้นเหรอ แต่พี่เมิ้งบอกว่าช่วงนี้พี่เขาไม่ได้รับงานเลยไม่ใช่รึไง” เซียวจ้านยังคงเลื่อนดูรูปถ่ายสนามบินของหวังอี้ป๋อไปเรื่อย ๆ จนเขาเผลอหลับไปในที่สุด

ทางด้านหวังอี้ป๋อที่พอถึงประเทศญี่ปุ่นเขาก็ได้รับข่าวดีอย่างรวดเร็ว

“เซียวจ้านตกลงเข้าร่วมรายการแล้วนะ” ผู้จัดการเมิ้งเอ่ยบอกแก่ซูเปอร์สตาร์แสนเย็นชาที่เธอดูแลอยู่

“มีใครบ้างที่โดนผู้อำนวยการซูเกลี่ยกล่อมแล้วไม่ใจอ่อน” หวังอี้ป๋อตอบกลับพร้อมกับหยิบขนมใส่ตะกร้าไม่หยุด

“ถามได้ ก็นายยังไงล่ะ ผู้อำนวยการซูตามจีบนายไปถ่ายวาไรตี้นี้มาตั้งสองปี เหอะ ถ้าฉันเป็นผู้อำนวยการซูคงอยากชกหน้านายแรง ๆ ติดต่อมาถ่ายรายการกี่รอบก็ไม่เคยมา แต่พอบอกว่าจะติดต่อจ้านจ้านมาเข้าร่วมด้วยก็รีบตกลงทันทีเลยนะ” น้ำเสียงของผู้จัดการเมิ้งเต็มไปด้วยความหมั่นไส้หวังอี้ป๋อเป็นอย่างมาก

“มันไม่เกี่ยวกับเขา ฉันแค่ว่างเฉย ๆ” หวังอี้ป๋อตอบกลับอย่างเฉยชา

ผู้จัดการเมิ้งกลอกตามองบน ว่าง? หมอนี้กล้าพูดออกมาได้ยังไง ในหนึ่งเดือนหมอนี้มีวันหยุดกับเขาที่ไหนกัน ทำงานทุกวัน เวลานอนยังแทบจะไม่มีเลย นี่เธอก็ต้องเคลียร์ตารางใหม่เพื่อแทรกรายการวาไรตี้ของผู้อำนวยการซูเข้าไป

ปากบอกว่าไม่เกี่ยวกับเซียวจ้าน แล้วที่ตัวเองจองตั๋วบินมาญี่ปุ่นกะทันหันเพียงเพื่อซื้อขนมที่อีกฝ่ายชอบ แบบนี้เรียกว่าไม่เกี่ยวเลยสินะ 

เฮ้อ คนกลางแบบเธอนี้ช่างลำบากจริง ๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***