บทที่(1) จุดเริ่มต้นของความ ทรมาน

เช้าที่อากาศครึ่มไปด้วยเมฆฝนที่ตกลงมาเบาๆ การจราจรที่แน่นไปด้วยรถเต็มท้องถนน ณ หอพักไกล้กับมหาลัยแห่งหนึ่ง

มีชายหนุ่มร่างเล็ก ผมชมพูกำลังเตรียมตัวไปส่งงานที่มหาลัย

...เฟย์// อืม~ งานของฟ้าที่ถูกฝากให้ทำหายไปไหนแล้วเนี้ย ถ้าหายจริงขึ้นมามีหวังโดนด่าแหงๆ หวังว่าจะกองทับอยู่ในนี้น้า............

เค้าใช้มือยกและเรียงใบงานที่กองอยู่บนโต๊ะที่รกไปด้วยแผ่นกระดาษสายตาก็มองหารายงานของเพื่อนที่โยนงานมาให้ทำไม่ต่างกับงานต่างๆที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะ

...เฟย์// อ่ะ! นี้ไงเจอแล้วๆ (เห้อ~)นึกว่าหายไปแล้วแหะ รีบจัดอะไรแล้วลงไปรอ"ฟ้า"ที่มอเลยดีกว่า ป่านนี้คงจะรอเราแย่แล้วสิ...

เค้าถอนหายใจเบาพร้อมรีบจัดกระเป๋าสะพายสีดำอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง

...//เอี๊ยดดด~...

เค้าเปิดประตูออกไปเผยให้เห็นผู้หญิงผมทอง หน้าตาสะสวยในชุดนักศึกษายืนกอดอกจ้องมองมาที่เค้า สีหน้าของเธอไม่ค่อยสบอารมย์เท่าไหร่นัก และเธอก็พูดขึ้น

...ฟ้า// ต้องให้รอนานแค่ไหนห่ะ! ถึงแกจะก้าวออกจากห้องมา ไอ้ขี้แย!! แกนี้มันไม่ได้เรื่องเลยซักอย่าง!! ต้องให้ชั้นสั้งทุกเรื่องเลยหรอ!...

เธอตะโกนใส่เค้าด้วยความโมโหพร้อมกับมองเค้าด้วยสายตาเหยียดหยามแต่มือทั้งสองยังคงกอดอกอยู่อย่างนั้น

...เฟย์// ขะ-ขอโทษด้วยน้า! ชั้นไม่รู้ว่าเธอจะมาหาชั้นถึงที่หอชั้นวุ่นอยู่กับรายงานของเธอที่เธอฝากชั้นเมื่อคืน..หนะ...หนะ..นี้รายงานของเธอชั้นทำเสร็จแล้วหละ...

เค้ารีบหยิบรายงานในกระเป๋าให้เธอแต่ด้วยความรีบรนเลยทำให้รายงานพลัดตกลงพื้น

...//ตุบ!...

...ฟ้า// ขนาดแค่หยิบกระดาษปกติยังทำร่วงได้เลยแล้วแกจะไปทำอะไรได้ห่ะ!ชั้นสงสัยจริงๆว่าแกรอดมาถึงทุกวันนี้ได้ยังไงกัน...

...เฟย์//ชั้น ขอโทษ! ขอโทษจริงๆ!ชั้นรู้สึกเพลียเพราะเมื่อคืนชั้นได้นอนนิดเดียวเอง...

...//เห้อ!...

เธอถอนหายใจด้วยความเอือมระอาและไม่อยากที่จะคุยอะไรด้วยจากนั้นก็เดินไปที่ลิฟท ส่วนเค้าก็รีบเก็บรายงานจัดเรียงแล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋าก่อนจะลุกขึ้นมาล็อกประตูห้องแล้วรีบเดินตาม"ฟ้า"ไป

...//ตึกๆๆ...

เค้าเดินลงบันไดด้วยความเร่งรีบเพราะลิฟท์ที่หอนั้นมีแค่ตัวเดียวและใช่ คนที่ใช้อยู่ก็คือฟ้า เค้าเดินลงบันไดตั้งแต่ชั้น4ถึงชั้น1 ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดโตเพราะความเหนื่อย พอก้าวขาถึงชั้น1ก็เห็นฟ้ากำลังก้าวออกจากลิฟท์เช่นกัน

...//แฮกๆๆ......

...ฟ้า//อะไรกัน อ่อนแอเกินไปไหมแค่4ชั้นเองทำเป็นสำออยไปได้ ไอ้ขี้แย! เร็วเข้าเดี๋ยวก็ไม่ทันส่งงานหรอก ก็เพราะแกเนี้ยแหละ! ทำให้ชั้นเสียเวลาต้องมาตามแก บอกไว้เลยนะถ้าชั้นได้ F ขึ้นมาหละก็มันเป็นความผิดของแกทั้งหมด!...

...เฟย์//ขอโทษ......

...ชั้นแค่เหนื่อยเท่านั้นเอง เราไปกันเถอะก่อนที่ฝนจะตกหนักกว่านี้นะ...

...ฟ้า//ไม่ต้องบอกก็รู้!...

ทั้งสองเดินลงไปที่รถยนต์ที่จอดรออยู่หน้าหอฟ้าเปิดประตูข้างคนขับแล้วเข้าไปนั้งข้างใน เฟย์เองก็เปิดประตูหลังและกำลังจะเข้าไปนั้ง

...แฟนของฟ้า//เห้ย! ทำอะไรว่ะ!? ใครบอกให้มึงขึ้นรถกูห่ะ?!...

ชายที่นั้งอยู่ที่นั้งคนขับหันมาตะโกนด่าใส่เฟย์เค้าเป็นแฟนของฟ้าพวกเค้าคบกันมาได้3เดือนแล้วและก็เรียนอยู่มหาลัยเดียวกัน

...เฟย์//อะ?! ขะ-ขอโทษ ขอโทษจริงๆ!...

...ชั้นนึกว่าจะให้ชั้นไปด้วย...

...ฟ้า//ชั้นก็ไม่ได้บอกให้แกขึ้นด้วยซ่ำจะว่าไปเอารายงานของชั้นมาซ่ะ! ชั้นจะได้รีบไปส่งก่อน เพราะว่าวันนี้ชั้นจะไปเดทกันแฟนที่ร้านอาหารเปิดใหม่ไกล้ห้างหน้ามอ...

เฟย์รีบเปิดกระเป๋าอีกครั้งแล้วหยิบรายงานของฟ้าส่งให้มือเธอ ทันทีที่เค้าส่งให้เสร็จเธอก็กดปิดหน้าต่างรถและพวกเค้าก็ขับรถออกไป

...เฟย์//ขอให้สนุกกันทั้งคู่น้า.......

เฟย์ยืนมองรถที่ขับออกไปกลางสายฝนที่ตกลงมาเบาๆก่อนที่จะเดินกลับไปเอาจักรยานที่จอดอยู่ แล้วปั่นออกไป...

ระหว่างทางที่เค้าไปมหาลัย เค้าเจอกับลูกแมวที่กำลังร้องเรียกหาแม่อยู่ข้างฟุตบาท

เค้าจอดแล้วลงไปดู มันออกมาจากพุ่มไม้ข้างกำแพงโรงงานน้ำแข็ง แล้วเดินเข้ามาหาเค้าด้วยท่าทางที่อิดโรยคงเป็นเพราะไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว

...เฟย์//ฟุเอ๋?! ทำไม่แกถึงอยู่ตัวเดียวหละแม่แกหายไปไหนหละเนี้ย??...

...//เหมียว~~ เหมียว~...

...เฟย์//เอาหละชั้นจะเอาแกมาอยู่ด้วยกันนะดูท่าแล้วแม่แกคงจะทิ้งแกไปแล้วหละ...

เค้าอุ้มลูกแมวเข้ามาด้วยความอ่อนโยนและเอาไปวางไว้ที่ตะกร้าหน้าจักรยานที่รองด้วยผ้าผืนเก่า เจ้าแมวน้อยก็ยังคงร้องด้วยความหิวโหยก่อนที่เค้าจะเริ่มปั่นไป

เค้ามุ่งหน้าไปยังมหาลัยเพราะรู้ว่าระหว่างทางก่อนที่จะถึงมหาลัย จะมีร้านขายอาหารสัตว์อยู่ร้านหนึ่ง

...เฟย์//หวังว่าวันนี้คงเปิดนะ...ถ้าไม่เปิดคงต้องซื้อนมกล่องให้แกกินไปก่อน...

และใช่ร้านขายอาหารสัตว์นั้นปิดที่หน้าร้านมีป้ายเขียนอยู่ว่า

"ขออภัย ปิดทำการเป็นเวลา2วัน"

...เฟย์//เห้อ....กะแล้วเชียวเดี๋ยวไปซื้อในมหาลัยเลยแล้วกัน อดทนหน่อยนะ...

ผ่านไป1ช.ม เมื่อเค้าไปส่งรายงานสุดท้ายเสร็จเฟย์ก็เดินออกมาจากตึกพร้อมกับเจ้าเหมียวที่อยู่ในกระเป๋าเค้าก้มมองดูมันหลับด้วยความเอนดู เพราะในระหว่างที่กำลังรอส่งรายงานเค้าก็ป้อนนมที่ซื้อในมหาลัยให้มันกินจะอิ่มแล้วหลับไป

...เฟย์//อืมมมม!!! หย็าาา~~ ในที่สุดงานสุดท้ายของปีก็เสร็จแล้ว แต่เอ...นี้ก็ผ่านมา4ปีแล้วที่ชั้นเรียนมหาลัยมาตอนนี้อีกครึ่งปีก็จะจบแล้วรู้สึกว่ามันแค่แปปเดียวเอง... เอาหละ!วันนี้ฉลองความพยายามของเราแล้วกัน!...

เค้าเหยียดแขนขึ้นเพื่อคลายความเมื่อยพร้อมกันนึกถึงเวลาที่ผ่านมาว่ามันช่างเร็วเสียจริงพอนึกได้ดังนั้นเค้าก็เดินทางกลับหอระหว่างทางก็แวะซื้อของกินเล็กๆน้อยจากร้านในมหาลัยและร้านข้างทางกลับไปด้วยฉลองให้กับความพยายามมาตลอด4ปี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***