Soul EP 1 ทาคุไน(タクナイ)

...คุณก็รู้ใช่ไหมว่าผมเคยบอกว่า คนในตระกูลผมทุกคนจะต้องตาย...

...ใช่ผมเคยพูด...

ทว่า มันก็มีเงื่อนไข คือทุกที่ตาย จะมีอายุครบ 50 ปี พ่อแม่ผมทั้งคู่ ก็อายุ 50 ปีพอดีและท่านก็ได้ตายในวันเดียวกัน

ตระกูลผมเป็นตระกูลเก่าแก่ พูดว่าเป็นตระกูลเก่าแก่ฟังดูเหมือนยิ่งใหญ่นะ

...แต่ไม่...

ตระกูลผม คือ ทาคุไน(タクナイ) เป็นตระกูลเก่าแก่ ย้อนหลังไปนานมากๆ คุณพ่อเคยเล่าประวัติของตระกูลให้ฟัง

...นานมากแล้ว...

...ก่อนที่ยุดสมัยใหม่จะมาถึง ผู้คนยังคงใช้ชีวิตกันอย่างอดๆอยากๆ ผู้คนในสมัยนั้นยังคง ใช้ความเชื่อเป็นสิ่งที่นำชีวิตของพวกเขา...

ตระกูลผมเป็นตระกูลที่ จะพูดไงดี คงต้องเล่าว่าเป็นนึ่งในตระกูลที่สร้างคำสาปที่อันตรายที่สุดในโลก ที่ทำให้ทั้งสวรรค์และนรก ต้องกลัว น่าภูมิใจเนอะ แต่สิ้งที่ได้กลับมา มันดันเป็นสิ่งที่มาทำลายตระกูลเราและตระกูลอื่นๆ ที่ร่วมสร้าง

"มันเป็นวันที่พระจันทร์ไม่มีแสง ท้องฟ้าเต็มไปด้วยความมืด

สิ่งที่พวกเขาจะทำ คือสร้างสิ่งที่คุ้มครองหมู่บ้าน และทว่าสิ่งที่ได้กลับเป็นความแค้นและโทษะ

พวกเขานำเด็กที่พึ่งเกิดใหม่และแมลงที่มีพิษไปไว้ในห้องเล็กๆนึ่งห้องและปิดล็อกปล่อยทิ้งไว้ 1 คืน ในนั้นก็มีเด็กประหลาดอยู่นึ่งคน เด็กคนนี้มีหน้าอยู่ 2 หน้า และมีแขนเล็กๆงอกออกมาจากเอว ทั้งสองข้างผู้คนในหมู่บ้านเชื่อว่าเด็กคนนี้ คือปีศาจแต่อีกฝั่งก็เชื่อว่า คือผู้คุ้มครองหมู่บ้าน และนี่คืออีกนึ่งวิธีพิสูจษ์ เวลาผ่านไป 1 คืนอย่างรวดเร็ว

พวกเขาก็เปิดประตูออก สิ่งที่พวกเห็นทำให้พวกพูดไม่ออก

สิ่งที่พวกเขาเห็นคือ เด็กประหลาดคนนั้นนั่งอยู่มุมห้อง และคนอื่นๆตายเพราะพิษของแมลงและเด็กคนนี้ก็กินแมลงพวกนั้นเข้าไป เด็กคนนั้นหันมามองพวกเขาหลังจากนั้น....

ทั้งหมู่บ้านก็โดนทำลาย ผู้คนโดนฆ่าและก็มีแมลงมากัดกินศพของพวกเขา ต้นตระกูลผมหนีออกมาได้แต่ก็ตืดคำสาปมา

เขาเล่าต่อๆกันมาว่า วิญญาณยักษ์ 2 หน้า 4 แขน จะมาฆ่าทุกคนที่มีสายเลือดของตระกูลนี้และทุกคนที่สืบต่อชื่อของตระกูลนี้"

มันเป็นเรื่องเล่า ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก จนกระทังเกิดกับพ่อแม่ ผมมาอยู่กับย่าซึ่งแก่เป็นเพื่อนของแม่ แต่ผมติดปากแกว่าย่า ฮ่าๆ ผมอยู่มาจนถึงอายุ 23

...ผ่านมาหลายปีแล้ว ผมมีงาน มีเงิน และผมกำลังจะมีบ้าน...

"กลี้งงงง(📞📞)"

เสียงโทรศัพท์ดังลั่นไปทั่วห้องผม ผมอยู่ที่ห้องเช่าใกล้ที่ทำงาน มันเดินทางสะดวกแถมราคาก็ถูก ช่างเถอะๆ มันไม่สำคัญๆ

"เอ่อ... บีพูดครับมีอะไรครับ?"

ผมรับสายโทรศัพท์และพูดออกไป

ปลายสายก็เงียบไปสักพักก่อนจะตอนกลับมา

"เอ่อ.. คุณบีสินะครับ ต่อนี่คุณน้า ไม่ใช่สิ คุณย่าของคุณแกเสียแล้วนะครับ"

คนในสายตอบกลับมา ฟังดูจากเสียงแล้วน่าจะเป็นทนายที่ทำหน้าแบ่งมรดก

ผมไม่ได้หวังมรดกหรอก เพราะแกก็มีลูกแกควรให้ลูกแท้ๆแกมากกว่า ผมไม่ได้ถูกกับลูกแกเท่าไรหรอก คงเป็นเพราะมันมองว่าผมไปแย่งข้าวมัน ผมเลยย้ายออกมาอยู่คนเดียว

"อ่าว ผมไม่น่าจะไปงานศพได้นะครับ แล้วเรื่องมรดกผมไม่ได้อยากได้ครับ.. ไม่เป็นไรครับๆ"

ผมตอบกลับไป

"เรื่องงานศพถ้ามาไม่ได้ก็ไม่ต้องครับ แต่เรื่องมรดก ลูกของคุณย่าให้บ้านกับคุณครับ..."

ปลายสายตอบกลับมา

ผมตกใจนิดหน่อย มันนี่นะจะให้บ้านของคุณย่ากับผม ฟังแล้วก็ดูแลๆ แต่ผมพยายามไม่คิด

"อ่าวหรอครับ บ้านที่ไหน?"

"บ้านที่เขตอากาโนะน่ะครับ เป็นบ้าน2ชั้นเพราะที่บ้านไม่ได้อยู่แถว เขาเลยให้คุณ เรื่องทะเบียนอะไรผมทำให้เรียบร้อยแล้วครับ"

ปลายสายตอบมา

ผมรู้สึกว่ามันก็สมเหตุสมผล ก็ดีผมจะได้มีบ้านอยู่ ที่เหลือก็คงไปเซ็นรับ

ผมคุณรายละเอียดกับเขาประมาณ 5 นาทีแล้วก็วางสายไป

ผมรู้สึกดีนะที่จะได้บ้าน ตื่นเต้นเลยละ วันพรุ่งนี้ผมจะเดินเข้าไป และผมก็เริ่มเก็บของเพื่อที่จะย้ายไปอยู่เลย

...ผมตื่นเต้นนะ ที่จะบ้านอยู่...