3

นัตสึกับเลวี่ออกเดินทางหลังจากที่ได้ข้อมูลของภารกิจมาจากพระราชาทั้งหมดแล้ว

ทิศทางที่พวกเขาจะต้องก็ก็คือทางเหนือ ตัวตันเหตุมันอยู่ในป่าไกล้กับหมูบ้านที่อยู่ในระแวกนั้นพอดี

และเวลาที่พวกเขาจะต้องใช้หากเดินทางด้วยการเดินเท้าก็คือสี่วัน ซึ่งมันนานเกินไปเพราะงั้นจึงต้องใช้รถม้าในการเดินทางเท่านั้นไม่งั้นเป้าหมายอาจจะหนีเตลิดไปแล้วก็ได้

นัตสึได้แต่ทำหน้าซีดไม่อยากจะขึ้นรถม้าเลยสักนิด เลวี่จึงต้องทำการรายเวทรักษาสำหรับดราก้อนสเลเยอร์ที่เธอทำการค้นขว้ามาให้เจ้าตัวอีกครั้ง

"แบบนี้ค่อยโล่งหน่อย!" นัตสึราวกับปลาได้น้ำรีบกระโดดเข้าไปนั้งทันที

"เฮ้อ ให้มันได้แบบนี้สิ" เลวี่ได้แต่ยิ้มให้กับการกระทำเเบบเด็กๆ ของนัตสึ "งั้นพวกเราก็ขึ้นกันเถอะแฮปปี้"

"ไอเซอร์!" แฮปปี้ตอบก่อนที่จะถูกเลวี่อุ้มและขึ้นรถม้าไป

การเดินทางสู่จุดหมายสู่ภารกิจสำคัญเริ่มขึ้นแล้ว!

จะว่าไปเรื่องรางวัลภารกิจที่พระราชาบอกมา เอาตรงๆ เลวี่แทบจะเป็นลมล้มพับไปในตอนนั้นที่ได้ฟังเลย

เงินจีเวลที่พวกเธอจะได้รับนั้นก็คือ....หนึ่งร้อยสามสิบล้านจีเวล! และสมบัติอื่นๆ ในท้องพระโรงอีกจำนวนหนึ่งเพียงแค่ทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ

ของรางวัลทำเอาเธอกลัวจนไม่กล้าทำภารกิจเลย แต่ก็สามารถตั้งสติได้เพราะภารกิจที่ให้ค่าตอบแทนสูงแบบนี้บอกได้คำเดียวก็คือหากไม่เสี่ยงชีวิตก็ไม่อาจได้มาแน่ๆ

เพราะงั้นในระหว่างที่เดินทางอยู่เลวี่จึงทุ้มสุดตัวเพราะค้นขว้าข้อมูลที่ได้มาจากพระราชาเพื่อค้นหาต้นตอของมันไปพร้อมๆ กับต้นตอ

แม้ว่าจะดูไม่มีความหมายอะไรเพราะเป็นการฟังมาจากปากคนอื่นและยังไม่ได้เห็นด้วยตาของตัวเอง แต่มันก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยแบบนี้

"เฮ้! แฮปปี้ดูนั้นต้นไม้!" นัตสึที่ตื่นเต้นเพราะไม่รู้สึกเมารถก็จ้อไม่หยุด

"เฮ้แฮปปี้! นั้นนก!"

"นั้นขอนไม้!"

"นั้นโจร!"

"พวกมันกำลังมาทางนี้!-"

.

.

.

สามวันผ่านไป

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงจุดหมาย จริงๆ ก็ไม่ใช่จุดหมายหรอกแต่มันเป็นหมู่บ้านที่อยู่ไกล้ๆ ต่างหาก

เลวี่นัตสึและแฮปปี้ยืนอยู่ภายในตัวหมู่บ้านแห่งนี้ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ เด็กหนุ่มผมชมพูแซลม่อนถึงกับกัดฟันกรอดเมื่อเห็นสภาพของชาวบ้านที่อยู่ที่นี้แล้ว

เลวี่ถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากแววตาของเธอสั่นไหว แฮปปี้แมวมีปีกที่มักจะอารมณ์ดีอยู่เสมอก็ถึงกับจิตใจสั่นไหว

ภาพแบบนี้...มันโหดร้ายเกินไปแล้ว...

ชาวบ้านไม่ได้สนใจพวกเขา สภาพในตอนนี้ถึงอยู่ไปก็แทบจะไร้ความหวังเหมือนหายใจทิ้งเฉยๆ แววตาของแต่ละคนช่างเลื้อนลอย ตามร่างกายของพวกเขามีบาดแผลสาหัสมากมายจนบรรยายไม่ออก

"นี้มัน....เกิดบ้าอะไรขึ้น" นัตสึพูดออกมาเสียงต่ำแววตาของเขาเเดงก่ำไปหมด

"นั้นเป็นฝีมือของสัตว์ประหลาดครับ" เสียงปริศนาตอบคำถามที่นัตสึพูดออกมาอย่างลืมตัว

ทั้งสามคนรีบหันไปมองด้วยความตกใจเนื่องจากสัมพัสถึงคนที่พูดไม่ได้ว่ามาตอนไหน ปรากฏว่าเป็นชายชราที่สภาพไม่ต่างจากคนอื่นๆ ในหมู่บ้านนัก

"คุณคือใคร...คะ?" เลวี่ถามออกมาด้วยความสงายแม้ว่าจะยังเสถือนใจกับสภาพของพวกชาวบ้านอยู่

"หัวหน้าหมู่บ้านมูนฟอเรสครับ ท่านจอมเวท" ชายชราที่อ้างตัวว่าเป็นหัวหน้าหมู่บ้านตอบ "พวกท่านคงจะถูกส่งมาจากพระราชาสินะ ข้าชื่อชิชะ ต้องขออภัยที่แสดงด้านไม่ดีให้เห็น"

หัวหน้าหมู่บ้ายชิชะที่ใช้ไม้ค้ำอยู่พยายามก้มหัวขอโทษ ขาของเขาขาดไปข้างหนึ่งจึงทำให้ทรงตัวลำบากมากพอก้มหัวมาข้างหน้าก็แทบจะทำให้เขาล้มลงมาแล้ว

นัตสึรีบเข้าไปประคองทันที

"อย่าฝืนเลยน่าปู่"

"ขอบคุณมากท่านจอมเวท" ชิชะกล่าวขอบคุณนัตสึที่ช่วยเอาไว้ ก่อนที่จะเชิญพวกเขาไปยังกระต๊อบหลังเล็กที่ทำไว้อย่างลวกๆ เนื่องจากบ้านทุกหลังไม่ถูกทำลายก็แทบจะอยู่ไม่ได้แล้ว

"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ คุณชิชะ" เลวี่ถามตรงเข้าประเด็นทันทีที่ได้นั้งลง นัตสึกับแฮปปี้นั้งอยู่ข้างๆ เธอ

ชิชะที่นั้งอยู่บนที่นอนของเขาก็ทำสีหน้าหวาดกลัว ตัวเริ่มสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

"มันคือ...สัตว์ประหลาด" เขากล่าวออกมาเสียงสั่น "ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมาได้ยังไงแต่จู่ๆ มะนก็โผล่พลวดเข้ามาในหมู่บ้าน รูปร่างของมันแปลกประหลาดมากเพราะมันสามารถเปลี่ยนแปลงร่างกายได้ตลอดเวลา พอมันฆ่าและกินคนไปจำนวนหนึ่งก็หยุดก่อนที่จะหนีกลับเข้าไปในป่า"

"ข้าเอง....ก็เอาชีวิตแทบไม่รอด" ชายชรากลั้นน้ำตาที่กำลังไหลลิ้นลงมา ใบหน้าของเขาดูบิดเบี้ยวผมหงอกที่เหลืออยู่บนหัวไม่มากนั้นก็สั้นไหวไปตามการสั่นของร่างกาย

"ลูกชายข้าถูกมันฆ่าตายและกินไปต่อหน้าต่อตา"

ทั้งสามคนนั้งฟังเงียบๆ และมีคนเดียวที่เดือดที่สุดในสามคนที่ได้ฟังเรื่องนี้ ซึ่งก็คือนัตสึ

"เจ้าสัตว์ประหลาดนั้น....กล้าดียังไง!?"

เลวี่ที่เห็นท่าทีของนัตสึเริ่มไม่ดีก็รีบยื่นมือเข้าไปขว้าเเขนของเขาเอาไว้

"นัตสึใจเย็นก่อน พวกเราจะต้องวางแผนดีๆ ก่อนนะ"

เด็กหนุ่มตะโกนส่วนขึ้นมา "แล้วจะให้ฉันทำยังไง นั้งรอดูพวกชาวบ้านและคุณปู่คนนี้เจ็บปวดเฉยๆ รึไงกัน!?"

"ไม่ใช่ ที่ฉันจะสื่อก็คือพวกเราจำเป็นที่จะต้องวางแผนให้รัดกุมมากกว่านี้เกิดพวกเราเข้าไปสู้กับมันแล้วเผลอลากมันเข้ามาในเขตหมู่บ้านมันจะไม่แย่รึไงกัน นัตสึ!" เลวี่เองก็เจ็บปวดเช่นกันที่เห็นพวกเขาเป็นแบบนี้

นัตสึถึงกับชะงักมองเข้าไปในดวงตาของหญิงสาวร่างเล็กแต่กลับแกร่งกล้ากว่าที่เห็นก็ได้แต่ทำใจให้เย็นลง เป็นตามที่เลวี่พูดถ้าเขาไปสู้แบบไม่สนอะไรขึ้นมาพวกชาวบ้านโดนลูกหลงแน่ๆ

"เข้าใจแล้วขอโทษที" นัตสึนั้งลง เลวี่ยิ้มและส่ายหัวให้เป็นเชิงว่าไม่เป็นไรก่อนที่จะหันไปคุยกับหัวหน้าหมู่บ้านชิชะต่อ

"ข้ารู้สึกขอบคุณที่โกรธเเทนพวกข้าแบบนี้" ชิชะร้องไห้ออกมาด้วยความทราบซึ้ง "ข้าจะให้ความร่วมมือเต็มที่เพราะงั้น...ได้โปรด ได้โปรดฆ่ามันไห้ได้นะท่านจอมเวท!"

นัตสึกับเลวี่ถึงกับพูดไม่ออกแฮปปี้ที่ปกติมักจะไม่สนใจบรรยากาศรอบข้างก็ถึงกับเงียบ

ทั้งสองชายหญิงมองหน้ากันก่อนที่จะยิ้มขึ้นมาด้วยความมั้นใจ

""แน่นอน! พวกเราจะช่วยพวกคุณ/ปู่เองไม่ต้องห่วง!""

นัตสึชนหมัดเข้ากับฝ่ามือจนเกิดประกายไฟขึ้นมา

"ใช่ไหมแฮปปี้?"

"ไอเซอร์! ใช่แล้วพวกเราจะช่วยพวกคุณปู่หัวหน้าหมู่บ้านเอง!!" แฮปปี้ตอบออกมาด้วยความร่าเริงเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเคร่งเครียดเกินไป

หัวหน้าหมู่บ้านชิชะก็ถึงกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจกับความหวังใหม่ที่มาในครั้งนี้

นัตสึกับเลวี่อยู่คุยกับหัวหน้าหมู่บ้านอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะไปตั้งเต้นท์เพื่อสร้างที่พัก เนื่องจากว่าสภาพของหมู่บ้านนั้นเละเทะมากจะให้ไปหาที่นอนก็ไม่ได้จึงได้แต่สร้างที่พักขึ้นมาเอง

หลังจากที่สร้างเสร็จพวกเขาก็พักเอาเเรงเพื่อลุยภารกิจในวันพรุ่งนี้เพราะหากจะทำในวันนี้ให้จบรวดเดียวน่าจะไม่ไหว อีกอย่างมันก็ไกล้ค่ำแล้วด้วย

"นัตสึศัตรูคร่าวนี้คาดเดารูปอบบไม่ได้เพราะงั้นระวังให้ดีๆ นะ" เลวี่ที่นั้งเขียนข้อมูลอยู่พูดออกมา ดวงตาหลังกรอบแว่นของเธอล่ะออกมาจากสมุดและจ้องมองไปยังนัตสึที่นอนอยู่กับพื้นข้างๆ ตัว

"เข้าใจแล้ว" เด็กหนุ่มตอบรับ เขาจ้องมองท้องฟ้าที่โล่งโจ้งด้วยความรู้สึกอันหลากหลายหลังจากที่เห็นสภาพของพวกชาวบ้านเป็นแบบนั้น

"เพราะเวทมนตร์ของฉันน่าจะช่วยสู้ไม่ได้เพราะงั้นฉันจะสนับสนุนนายเองลุยให้เต็มที่เลยนัตสึ!"

นัตสึล่ะสายตาออกจากท้องฟ้าก่อนที่จะหันหัวไปมองเลวี่ที่กำลังยิ้มแฉ่งให้เขาด้วยท่าทีให้กำลังใจ เด็กหนุ่มยิ้มตอบรับ

"โอ้!"

ค่ำคืนมาถึงอย่างรวดเร็ว

ทั้งนัตสึและเลวี่นัดแนะแผนการเพื่อดักเล่นงานสัตว์ประหล่ดปริศนาในวันพรุ่งนี้ก็เตรียมนอนพักเอาเเรง โดยนัตสึให้เลวี่เข้าไปนอนก่อนเขาจะอยู่เฝ้ายามก่อนเอง

หลังจากครบกำหนดเวลาพวกเขาก็จะเปลี่ยนเวรกัน

เลวี่ลากตัวแฮปปี้ไปนอนกอดด้วยเพื่อความอุ่นใจ

"......" นัตสึจ้องมองเปรวไฟที่กำลังลุกไหม้ตรงหน้าเงียบๆ กองไฟขนาดประมาณนี้น่าจะอยู่ได้ทั้งคืนและถึงจะดับไปเรื่องไฟก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะเขาสามารถใช้เวทมนตร์เพื่อเรียกไฟออกมาได้สบายๆ อยู่แล้ว

เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาและคิดไปถึงคนอื่นๆ ที่อยู่ห่างไกลออกไปปานนี้น่าจะเริ่มการสอบไปแล้วมั้ง

ใครจะได้เป็นระดับเอสอีกคนของแฟรี่เทลต่อกันนะ อยากรู้จัง

"ส่วนฉันก็ต้องรอสอบในครั้งถัดไปสินะ....อยากสอบพร้อมกับทุกคนจริงๆ จังเลย" นัตสึกล่าวออกมาอย่างเหงาๆ

ฟุดฟิดๆ

นัตสึขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยสีหน้าแปลกใจเนื่องจากว่าเขาได้กลิ่นของคนหลายคนกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้

"พวกชาวบ้านเข้ามาทำอะไรที่นี้กัน?" นัตสึกล่าวออกมาเบาๆ ด้วยความแปลกใจ แต่เพราะรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีเขาเลยรีบไปปลุกเลวี่และแฮปปี้ในเต้นท์ให้ตื่น

พร้อมกับเก็บของที่จำเป็นมาด้วยจำนวนหนึ่งและปีนขึ้นต้นไม้ที่มีมีที่กำบังซับซ้อนอย่างใบไม้ปิดบังตัวของพวกเขาเอาไว้

"มันเกิดอะไรขึ้นเหรอกนัตสึ?" เลวี่กระซิบถามจากที่ง่วงงุนอยู่ ตอนนี้เธอตื่นเต็มตาแล้วแฮปปี้เองตอนนี้ก็กำลังทำสีหน้าสับสนอยู่ในอ้อมกอดของเลวี่เช่นกัน

"พวกชาวบ้านกำลังมาทางนี้หลายคน ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลยพาเธอมาหลบอยู่ตรงนี้ก่อนนะ" นัตสึขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาจริงจังขึ้นมาหลายส่วน "หวังว่าฉันจะคิดมากไปเอง"

เลวี่จ้องมองตามลงไปยังเบื้องล้างแฮปปี้เองก็ทำตาม เห็นพวกชาวบ้านจำนวนมากที่ยังบาดเจ็บอยู่กำลังถือเครื่องไม้เครื่องมือมายืนล้อมเต้นท์ของพวกเขาอย่างแปลกๆ

ทันใดนั้นพวกชาวบ้านก็ลงมือฟาดจอบฟาดเสียมลงไปที่เต้นท์อย่างรุนแรงจนพังเละไม่เป็นท่า และเมื่อเห็นว่าไม่มีคนอื่นก็ค่อยๆ หันไปมองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังมองหาพวกเขาอยู่

ท่าทีของพวกชาวบ้านดูไม่มีสติเลยสักนิด ราวกับโดนควบคุมอยู่ยังไงอย่างงั้น

"นี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นมาเนี้ย!?" เลวี่สถบออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***