1

"อ้ากก ทำไมฉันถึงไม่ได้ไปสอบกับเขาด้วยเนี้ยย" นัตสึแหกปากร้องออกมาด้วยความเจ็บใจ

หากจะให้เท้าความว่าเกิดอะไรขึ้นนั้นก็เพราะเขาเรวี่และแฮปปี้ต้องมาทำภารกิจเร่งด่วนที่มาสเตอร์ไหว้วานมานะสิ ทั้งๆที่จะได้สอบเลื่อนระดับเป็นเอสแล้วแท้ๆ อย่างงี้เจ้าเกรย์มันจะไม่แซงหน้าเขาไปก่อนหรอกเหรอ!?

เรวี่ที่เดินอยู่ข้างๆ ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ และกล่าวปลอบใจนัตึที่กำลังอารมณ์เสียจนหน้าบูดบึ้ง

"น่าๆ นัตสึครั้งหน้ายังมีโอกาสอยู่นะไว้พวกเราไปสอบแล้วผ่านด้วยกันเถอะ" นัตสึที่ได้ยินแบบนั้นก็ใจเย็นลงเล็กน้อยแต่ก็ได้ไม่นานนัก

"แต่ถ้าเจ้ากางเกงลิงนั้นมันเป็นระดับเอสก่อนฉันมันน่าหงุดหงิดนี่น่า! แค่คิดก็หงุดหงิดขึ้นมาแล้ว!" นัตสึบ่นไฟออกปากจนแฮปปี้ที่บินอยู่ข้างๆหนวกหูและเข้ามาดึงเเก้มพ่อของตัวเองเป็นการลงโทษ

"โอ้ยๆ ทำอะไรเนี้ยแฮปปี้มันเจ็บนะเฟ้ย"

"ก็นัตสึส่งเสียงโหวกเหวกโว้ยว้ายอยู่ได้นี้น่า ไอซ์"

ทั้งสองคนเริ่มเถียงกัน เรวี่ที่มองดูอยู่ก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกับพูด "พวกเธอสองคนนี้สนิทกันดีนะ"

""ไม่ใช่สะหน่อย"" แฮปปี้กับนัตสึพูดขึ้นมาพร้อมกันก่อนที่จะสบัดหน้าหนีเนื่องจากงอนในเรื่องไม่เป็นเรื่อง

""เชอะ""

เรวี่ก็ได้แต่เหนื่อยใจและได้แต่หวังว่าภารกิจที่พวกเธอกำลังไปทำอยู่เนี้ยสำเร็จไปด้วยดีเถอะ ไม่งั้นเธอก็คงไม่มีหน้ากลับไปที่กิลล์แหง่ๆ เลย

หากจะให้เล่าก็คงต้องย้อนกลับไปก่อนที่พวกเกรย์กับลูซี่จะไปสอบเพื่อเลื่อนเป็นระดับเอสนั้นแหละว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมจู่ๆ ทั้งเธอและนัตสึถึงได้มาทำภารกิจด้วยกันได้แบบนี้ทั้งๆ ที่ไม่เคยไปทำด้วยกันมาก่อนแบบนี้

หนึ่งวันก่อนที่พวกนัตสึกับเรวี่จะได้รับภารกิจเจาะจงค์มาที่พวกเขา

"ชักจะเครื่องร้อนขึ้นมาแล้วสิเฟ้ยยย! จะได้สอบเพื่อเลื่อนระดับเป็นเอสแล้ว!" นัตสึยังคงแหกปากอยู่เหมือนเดิม

แต่วันนี้ดูจะคึกหน่อยเพราะเขาได้รับเลือกให้ได้ไปสอบเพื่อเลื่อนเป็นระดับเอสแล้วพร้อมกับคนอื่นๆ

"เงียบๆ หน่อยสิว่ะไอ้ตาชี้นี้คนยิ่งไม่ค่อยมีสมาธิอยู่" เกรย์บ่นเขาเองก็ตื่นเต้นไม่เเพ้กันเลยพยายามสงบอารมณ์แต่เพราะเสียงแหกปากของนัตสึทำให้เขาสงบอารมณ์ไม่ลงจริงๆ

"หา จะเอารึไงไอ้ตาตกนี้"

"พูดงี้ก็สวยสิฟร่ะ"

ทั้งสองคนเอาหัวชนกันพร้อมกับจ้องมองอย่างกินเลือดกินเนื้อ

ลูซี่ที่นั้งอยู่ไม่ไกลได้แต่ส่ายหัว "เฮ้อเจ้าพวกบ้านั้นเอาอีกแล้ว" ก่อนที่จะเลิกสนใจและหันไปคุยกับมิราเจนและเรวี่ด้วยความตื่นเต้นถึงเรื่องของการสอบเพราะเธอเองก็ได้รับเลือกเหมือนกัน

"คะ คุณนัตสึ คุณ คุณเกรย์คะ อย่าทะเลาะกันเลย!" เวนดี้รีบออกมาห้ามทัพเพราะไม่อยากให้กิลล์มีสภาพเละเทะเหมือนวันก่อนๆ

อีกอย่างคนที่ต้องรักษาคนบาดเจ็บมันก็คือเธอเองนะ! เด็กสาวได้แต่น้ำตาตกในห้ามยังไงก็เหมือนคุยกับลมไม่สนใจกันเลย

ผมสีน้ำเงินเข้มของเวนดี้ที่มัดเป็นทวินเทลถึงกับลู่ลงมาอย่างอ่อนแรง

นัตสึกับเกรย์เริ่มตีกันจนลามไปรอบๆ ปะทะกันนั่วเป็นสีสันอย่างหนึ่งของกิลล์อันดับหนึ่งในอิชูกัลอย่างกิลล์แฟรี่เทลแห่งนี้

กิลล์ที่แข็งแกร่งที่สุด!

และก่อนที่เรื่องมันจะบานปลายไปมากกว่านี้มาสเตอร์รุ่นที่สาม หรือมาสเตอร์มาคาลอฟ เดรเยอร์ก็ปรากฏตัวขึ้นทำให้บรรยากาศที่วุ่นวายอยู่เงียบลงที่ด้านหลังของชายชรามีร่างของหญิงสาวผมแดงยืนอยู่ เอลซ่า สกาเล็ต ไททาเนียแกร่งผู้เป็นระดับเอสอีกคนของกิลล์นั้นเอง

เธอจ้องมองไปยังตัวต้นเหตุทั้งสองหน่อด้วยเเววตาที่ดุดันจนทั้งนัตสึกับเดรย์สะดุ้งโหย่งไปด้วยความสั่นกลัว

"อะแฮม! เอาล่ะเจ้าพวกเด็กบ้าจงฟังให้ดีในวันพรุ่งนี้คนที่ได้รับเลือกให้เข้ารับการทดสอบจะได้ออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่เพราะงั้นจงไปเตรียมตัวซะ!" เสียงของชายชราร่างเล็กที่องยืนอยู่บนคานชั้นของชั้นสองก้องกังวาลไปทั่วฺฮอลกิลล์

"เยส! จะได้ไปแล้วชักเครื่องร้อนขึ้นมาแล้วสิ!" นัตสึพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

แต่ทว่าเรื่องต่อไปที่มาคาลอฟพูดออกมาเนี้ยสิที่ดับไฟของเขาจนแทบจะมอด

"ยกเว้นนัตสึกับเรวี่"

สิ้นเสียงของมาสเตอร์คนทั้งกิลล์ก็ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

""เอ๋!!!""

ทุกคนเริ่มสงสัยทันที ไม่ใช่ว่าสองคนนี้มีรายชื่ออยู่ในใบประกาศการเข้าสอบไม่ใช่รึไงกัน?

"ทุกคนอาจจะสงสัยแต่เพราะมีภารกิจเร่งด่วนเข้ามานะ และเจาะจงเฉพาะสองคนนี้ด้วยเพราะงั้นเรื่องการสอบเลยไม่สามารถทำได้นะ" มาสเตอร์บอกออกมาด้วยความรู้สึกผิด

"มาสเตอร์ ภารกิจนี้ยกเลิกไม่ได้เหรอคะ" เอลซ่าถามออกมาด้วยสีหน้าที่ดูกังวลเพราะสำหรับนัตสึ เธอรู้ดีว่าการเลื่อนระดับมันสำคัญแค่ไหนเรวี่เองก็เหมือนกัน

"ปฏิเสธไม่ได้หรอก เรื่องนี้มันมาจากราชาโดยตรงนะ" ได้ยินแบบนี้ทุกคนก็ตกใจอีกซ้ำสอง

ไม่พูดพร่ำทำเพลงมาสเตอร์เรียกทั้งสองคนไปคุยที่ห้องทำงานส่วนตัวของเขาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเนื้อหาของภารกิจและเหตุผลที่ทำไมทั้งสองคนถึงถูกเลือก

"มันเป็นภารกิจแบบไหนงั้นเหรอคะ? ทำไมถึงเลือกเฉพาะหนูกับนัตสึด้วย?" เรวี่ถามออกมาเธอเองบอกตามตรงก็รู้สึกผิดหวังเหมือนกันที่ไม่ได้ไปสอบเพื่อเลื่อนระดับ ทั้งๆ ที่รอมาตลอดแท้ๆ อย่างงี้เธอจะได้สอบเลื่อนระดับอีกเมื่อไหร่กัน

นัตสึที่เห็นท่าทีเศร้าหมองของเรวี่เขาก็เศร้าตามก่อนที่จะตัดสินใจได้ เขาเดินไปข้างหน้าก่อนที่จะพูด

"ปู่! ให้เฉพาะฉันไปได้ไหม?!" มาคาลอฟเลิกคิ้วมองด้วยความแปลกใจ

"นัตสึ..." เรวี่พูดชื่อของเด็กหนุ่มออกมาเบาๆ

"เฮ้อ....บอกตามตรงฉันก็ไม่อยากจะให้พวกเธอทั้งสองคนรับภารกิจนี้หรอกนะเพราะว่าการสอบมันกำลังจะเริ่มขึ้น

แต่เพราะครั้งนี้มันเป็นคำขอมาจากพระราชาของอณาจักรโดยตรงเลยปฏิเสธลำบาก หากไม่เจาะจงมาที่พวกเธอทั้งสองฉันก็ใฟ้คนอื่นที่ว่างอยู่รับไปแล้วล่ะ" ชายชรากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงไม่น้อย

เพราะคำขอมันเจาะจงมาที่ทั้งสองแถมยังเป็นพระราชาอีกจะให้ปฏิเสธก็ทำไม่ได้ ไม่งั้นในอนาคตกิลล์ของพวกเขาคงมีปัญหาแน่ๆ

"ฮึ้ย! พระราชาอะไรนั้นเดียวฉันจะไปซัดให้หน้าหงายเดียวนี้แหละ" นัตสึมีน้ำโหและเตรียมที่จะพุ่งออกมาแม้ว่าไม่รู้ว่าทิศทางมันอยู่ที่ไหนก็ตาม

มาคาลอฟรีบใช้เวทมนทำให้เเขนของเขาใหญ่ขึ้นมาก่อนที่จะขว้าเข้าที่ผ้าพันคอของเด็กหนุ่มผมชมพู

"แอ็ก ทำอะไรของปู่เนี้ย!? ปล่อยนะ!" เขาดิ้นกระเเด๋วๆอยู่กลางอากาศ

"ถ้าฉันปล่อยแกไปชกพระราชาก็งานเข้าพอดีสิฟร่ะเจ้าเด็กนี้!" มาคาลอฟโมโหเจ้าเด็กสมองขี้เลื่อยคนนี้จริงๆ

เรวี่ได้แต่ส่ายหน้าให้กับการกระทำของทั้งสองก่อนที่จะวกกลับเข้ามาที่หัวข้อสำคัญ นั้นก็คือทำไมต้องเป็นพวกเธอทั้งสองคน

มาคาลอฟรอบถอนหายใจก่อนที่จะบอกออกมา ได้ความว่าภารกิจในครั้งนี้นั้นเป็นภารกิจฉุกเฉินให้ไปจัดการกับสัตว์ประหลาดปริศนากับสืบหาต้นตอของมัน

เนื่องจากเวทมนปกติมันใช้ไม่ได้กับพวกมัน นอกจากเวทโบราณแล้วก็แทบทำความเสียหายให้พวกมันไม่ได้เพราะงั้นไฟของนัตสึจึงเข้าท่ามากกว่าเพราะมันสร้างควาทเสียหายได้เป็นวงกว้างและรุนแรง

"แล้วหนูละคะ?" เรวี่ถามขึ้นมาทันทีเพราะเธอไม่เห็นว่าตัวเองจะมีประโยชน์ในภารกิจนี้ตรงไหนเลย

"หลังจากที่จัดการสัตว์ประหลาดแล้ว หน้าที่ต่อไปก็คือการสืบต้นตอเพราะงั้นเรวี่ เวทมนของเธอจึงจำเป็นสำหรับหน้าที่นี้มากอีกอย่างความชำนานในภาษาโบราณของเธอเองก็สามารถใช้ประโยชน์ในการสืบหานี้เช่นกัน"

"......." นัตสึกับเรวี่มองหน้ากัน พวกเขาเริ่มรู้สึกว่าภารกิจนี้เริ่มที่จะดูจริงจังมากกว่าทุกทีแล้วสิ

หลังจากนั้นมาคาลอฟก็พูดอะไรอีกนิดหน่อยก่อนที่จะปล่อยทั้งสองคนออกมา พวกเขาตกลงรับภารกิจอย่างที่ไม่อาจเลี่ยงได้

"อืม หลังจากกลับมาแล้วฉันจะพิจารณาให้พวกเธอสองคนเลื่อนขั้นเป็นระดับเอสให้ก็แล้วกัน" มาคาลอฟบอกก่อนที่ทั้งสองจะออกจากห้องไป เขาเองก็ไม่อยากตัดโอกาศเด็กๆจึงได้เสนอทางเลือกนี้ออกมา

แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ค่อยถูกใจนัตสึเท่าไหร่นัก

"ไม่ต้องหรอกน่าปู่ ถึงฉันจะไม่ได้สอบครั้งนี้แต่จะไม่มีการโกงอย่างพิจารณาแน่นอน ฉันจะสอบในครั้งถัดไป"

เรวี่ที่ตอนแรกดีใจกับคำพูดของมาคาลอฟเมื่อได้ยินนัตสึกล่าวเธอก็เริ่มคล้อยตาม ก่อนที่จะเห็นด้วย

การทำแบบนี้มันไม่แฟร์กับคนอื่นๆ ที่เข้าร่วมการสอบเลยแม้แต่น้อย

"หนูเองก็เหมือนกันคะ!"

"เรวี่" นัตสึยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของสาวร่างเล็กแต่จิตใจแกร่งกล้าเกินร้อย เขาถูกใจคำพูดของเธอมากๆ!

พอออกมาทุกคนก็เข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง

"เรวี่จังมาสเตอร์ว่ายังไงบ้างปฏิเสธไปแล้วใช่ไหม?" ลูซี่ถาม เธอเองก็อยากจะไปสอบพร้อมกับเพื่อนสนิทของเธอมาก แต่พอเห็นเรวี่ส่ายหัวให้ลูซี่ก็ตกใจ

"ทำไมล่ะ!?" ลูซี่ถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

"ก็...มันเป็นภารกิจที่สำคัญมากนะนอกจากฉันกับนัตสึแล้วคนอื่นก็ไม่เหมาะนะเลยช่วยไม่ได้ แฮะๆ" เรวี่หัวเราะออกมาแห้งๆ ก่อนที่จะรีบบอกต่อเมื่อเห็นลูซี่เศร้า

"แต่ว่าครั้งหน้าที่ไปสอบฉันกับนัตสึยังได้สิทธิ์อยู่แค่ครั้งนี้ไม่ได้ไปพร้อมกับทุกคนแค่นั้นเองนะ"

"ใช่แล้วอย่างที่เรวี่บอก!" นัตสึกล่าวเสริม

"แล้วอย่ามาร้องไห้ทีหลังก็แล้วกันเจ้ากิ่งก่าไฟ" เกรย์พูดจ่ายั่วยุเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนไม่ได้ถูกถอดถอนการสอบไปเพียงแค่ไม่ได้ไปพร้อมกับพวกเขาเท่านั้น

"ว่าไงนะเจ้าชีเปลื้อยนี้!"

"ว่าใครชีเปลื้อยฟร่ะ!?"

""ก็แกนั้นแหละ"" ทุกคนในกิลล์พูดขึ้นมาพร้อมกันเพราะตอนนี้เดรย์เหลื่อเพียงแค่กุงเกงลิงเพียงตัวเดียว

เกรย์ร้องขึ้นมาว่า เผลอถอดอีกแล้ว! ก่อนที่จะโดนเอลซ่าเขกหัวเเละลากให้กลับไปใส่เสื้อโดยที่มีจูเบียตามไป

ลูซี่หัวเราะออกมาและเริ่มวางใจ แม้จะเสียดายที่ไม่ได้ไปสอบด้วยกันก็ตาม

กลับมายังปัจจุบัน

"ไม่อยากขึ้นรถไฟเลย...อ่อยยย" นัตสึทำหน้าเพลียจัดหลังจากที่เห็นศัตรูที่เขาไม่เคยเอาชนะได้สักครั้ง

"เอาน่านัตสึภารกิจครั้งนี้เราต้องนั้งรถไฟไปนะ เดินไปไม่ถึงแน่นอน" เรวี่บอก

"งั้นก็ให้แฮปปี้แบกพวกเราสองคนไปไง! ง่ายกว่ากันตั้งเยอะ" นัตสึเสนอในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แฮปปี้แมวมีปีกตัวสีฟ้ารีบแย้งขึ้นมาทันที "ไอซ์! ผมแบกทั้งสองคนไม่ไหวหรอกนะ! แค่นัตสึคนเดียวผมก็เต็มกลืนแล้ว"

"เอาน่าๆ นัตสึไม่ต้องทำหน้าเพลียขนาดนั้นก็ได้" เรวี่พยายามปลอบก่อนที่จะเสนออะไรที่น่าสนใจออกมา "อืมม...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วนายอยากจะลองรักษาอาการเมาพาหนะดูไหม?"

เด็กหนุ่มตาเป็นประกายก่อนที่จะพุ่งเข้าไปจับไหลของเรวี่เอาไว้แน่น

"ทำได้จริงเหรอ!?"

หญิงสาวร่างเล็กทำหน้าลำบากใจ "มันก็ไม่ร้อยเปอร์เซนหรอก พอดีว่าสนใจก็เลยลองค้นขว้าจากเวทรักษาของเวนดี้จังดูนะ"

"ไม่เป็นไรลองกับฉันได้ไม่มีปัญหา" นัตสึบอกเพราะเขาไม่อยากจะรู้สึกพะอืดพะอมเวลาขึ้นยานพาหนะอีกแล้ว

"เอาจริงเหรอ? ถ้างั้นฉันขอลองดูหน่อยนะ" เรวี่เริ่มร่ายเวทมนตร์ของเธอใส่ตัวนัตสึ

เธอใช้นิ้วเขียนอักษรรูนซึ้งเป็นภาษาโบราณที่มีคำว่ารักษาและคำอื่นๆที่อ่านแทบไม่ออกลงไป พอมันลอยไปประทับกับนัตสึแล้วก็เกิดแสงส่องไปทั่วทั้งร่างของเขาชั่วครู่ก่อนที่จะดับลง

"ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยอ่ะ" แฮปปี้พูดขึ้นมา นัตาเอียงศีษระ

"พลาด?"

"มันต้องลองขึ้นรถไฟถึงจะรู้สิ มายืนอยู่ตรงนี้อาการคลื่นใส่มันจะแสดงไหมล่ะ?" เรวี่บอก

"นั้นสินะ! งั้นพวกเรารีบไปขึ้นกันเถอะ" นัตสึจับมือของเรวี่ก่อนที่จะดึงเธอขึ้นรถไฟไปด้วยรอยยิ้มที่ตื่นเต้น

เขาจะห่ยจากอาการเมาพาหนะแล้วเฟ้ยย!

"ดะ เดียวนัตสึ!"

"รอผมด้วยสิ ไอซ์!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***