หมายเลข1-2-3-4

"เอ๋? นายท่านว่าอะไรนะคะ" จูถามด้วยความประหลาดใจ เพราะแทนที่จะนำผลึกรูนไว้สำหรับพัฒนาต้นไม้แห่งชีวิต เขากลับโยกไปใช้ในส่วนของมดงาน ถึงแม้จะเอ่ยคำถามออกไปเช่นนั้น ทว่าคำสั่งจากเจ้านายก็เปรียบเสมือนประกาสิตจากสวรรค์ ผีเสื้อตัวน้อยเริ่มดำเนินการตามที่สั่ง ขณะที่เขายืนรอเพื่อฟังผลลัพธ์ที่จะเกิด

"เรียบร้อยค่ะ อายุขัยของมดงานทั้ง4 เพิ่มขึ้นมาราวๆ 1เดือน ให้ข้าทำอะไรต่อดีคะ"

เขาเอ่ยเสียงต่ำ ขณะมองด้วยสีหน้าเย็นชาปานจะกินเลือดกินเนื้อ

"ไม่ต้องทำอะไร ข้าขอสั่งให้เจ้าหยุดบินเป็นเวลา1วัน"

"เอ๋!! ทะ ทำไม"

"ข้าต้องการให้เจ้าจริงจังต่อสิ่งที่ข้าสั่ง ตอนนี้สถานการณ์ของเรากำลังแย่ มันต้องมีบทลงโทษ จะได้ไม่มัวมาสงสัยกับสิ่งที่ข้าได้สั่งไป แน่นอน ว่าฟังผิวเผินแล้วข้าอาจจะเอาแต่ใจ แต่รู้ไว้เถอะ วินัยต่อการรับคำสั่งนั้นเป็นสิ่งจำเป็นอย่างมาก"

"ค..ค่า..า ฮือ..อ " จูหยุดบินและเดินบนพื้นหญ้า ขณะที่เขาเริ่มสั่งงานมดทั้ง4ตัว ให้ออกหาอาหารและล่ามอนสเตอร์ในระยะใกล้ ถึงแม้จำนวนของมดในตอนนี้จะน้อยนิด ทว่ายังมีข้อดีอยู่บ้าง นั่นคือศัตรูจะไม่สามารถสังเกตุเห็นพวกมันได้ถนัด ผลึกรูนสีแดงคือสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้ และมดทั้ง4ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง เนื้อของหมูป่าและผลึกรูนถูกลำเลียงจากมดในรังที่เหลือมาอีก2 เขาจึงนำไปใส่ในโพรงของต้นไม้แห่งชีวิต พร้อมกับสั่งไปที่จู ซึ่งเกาะใบหญ้าจ้องนิ่งไม่ขยับ

"จู เพิ่มขนาดมดงานทั้ง4เดี๋ยวนี้"

"ค่ะนายท่าน " ผีเสื้อตัวน้อยทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว ขณะที่มดงานทั้ง4ก็เริ่มขยายร่างกาย จนขนาดของมันใหญ่พอๆ กับหมูป่าตัวเต็มวัย เหตุที่เป็นเช่นนี้เนื่องจากเขาใช้ผลึกรูนสีแดงไปถึง2ก้อน ทำให้การพัฒนาคูณ2 ส่งผลให้รูปร่างดูน่าเกรงขามแก่ศัตรูที่พบเห็น เขี้ยวของมดที่ได้รับการพัฒนาแล้วนั้น ดูยาวและคมกริบไม่ผิดกับติดด้วยเคียว เขายิ้มดุอย่างพึงใจ ก่อนหันไปหาจูด้วยสีหน้าเย็นชา

"ก่อนจะบำรุงอะไรก็แล้วแต่ การบำรุงแรงงานในส่วนฐานรากต้องมาก่อน มดทั้ง4ตัวนี้จะเป็นหัวใจสำคัญในการหาอาหาร หารูนต่างๆ ข้าอธิบายแบบนี้พอเข้าใจมั้ย"

ผีเสื้อน้อยตอบเสียงอ่อน

"เข้าใจค่ะนายท่าน"

"ดี เอาล่ะ ข้าอนุญาตให้บินได้"

"ขะ ขอบคุณค่า นายท่าน" จูกระพือปีกบินด้วยความดีใจ หลังจากถูกทำโทษไปเพียง1ชั่วโมงเท่านั้น จุดประสงค์ของเขาคือไม่ต้องการให้เกิดความตึงเครียด แต่อย่างน้อยได้ปรามไว้บ้างพอหอมปากหอมคอก็ยังดี มดงานทั้ง4เริ่ออกล่าอีกครั้ง โดยเน้นที่รูนสีฟ้า อันมาจากมอนสเตอร์ประเภทมีปีก เมื่อได้มาแล้วจึงใส่เข้าไปในโพรงเช่นเดิม ก่อนออกคำสั่ง

"เพิ่มความรู้และสติปัญญาให้มดงาน4ตัวเหมือนเดิม หลังจากนั้นให้ตั้งชื่อพวกมันว่า หมายเลข1-2-3-4ตามลำดับ"

"รับทราบค่ะนายท่าน" จูรีบทำตามคำสั่ง มดงานทั้ง4จึงเกิดอาการสับสน พวกมันหันรีหันขวางด้วยความประหลาดใจ ก่อนหันมองมาที่เขาและจู พร้อมกับเดินมาหยุดใช้หนวดสัมผัสราวกับทักทาย เขาพยักหน้าให้พวกมัน แล้วทดลองออกคำสั่งโดยตรง

"หมายเลข1…" มดตัวที่1ขยับ กระดิกหนวดไปมา เขาสั่งต่อ "...หน้าที่ของเจ้าคือหารูนสีแดง "

มันเดินออกไปโดยไม่รอช้า ขณะที่มดตัวที่2ก็เดินมาหยุดตรงหน้าราวกับรู้งาน เขาสั่งให้มดตัวที่2หารูนสีฟ้า และตัวที่3หารูนสีเขียว ส่วนตัวที่4มีหน้าที่ควบคุมมดตัวอื่นๆ ในรัง ซึ่งยังเป็นแค่มดตัวจิ๋ว โดยใช้วิธีการเดินนำขบวน เพื่อไปขนสิ่งที่หมายเลข1-2-3จัดการไว้ เขาพอใจกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น รีบหยิบผลึกรูนสีฟ้าอีกก้อนที่หาได้ วางไว้ในโพรงแล้วออกคำสั่ง

"เพิ่มสติปัญญาและความรู้"

จูถามเสียงใส

"เพิ่มให้กับมดตัวไหนดีคะนายท่าน"

"เพิ่มให้ตัวเจ้าเอง "

"เอ๋!"

เขามองด้วยสีหน้าเย็นชาเช่นเดิม

"อยากโดนทำโทษอีกเหรอ"

"มะ ไม่อยากค่ะนายท่าน จะทำเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ" ผีเสื้อน้อยรีบทำตามคำสั่ง ก่อนผลึกนั้นเริ่มเรืองแสงและย่อยสลายกลายเป็นขี้เถ้า จูมีอาการปวดหัวจนบินเอียงไปเอียงมา ก่อนตั้งสติได้และทบทวนความรู้ที่ได้มาหมาดๆ หล่อนอธิบายว่าผลลัพธ์ย่อยในการพัฒนานั้นยังแตกแขนงได้อีกมาก โดยรายละเอียดตัวเธอเองจะแจ้งในภายหลังเมื่อเริ่มขั้นตอน เขาพยักหน้ารับเรียบๆ แล้วหยิบผลึกรูนก้อนสีเขียวที่หาได้ใส่เข้าไปในโพรง

"รู้ไว้เถอะ หากต้องเลือกพัฒนาสิ่งไหนก่อนระหว่างต้นไม้กับตัวเจ้า ข้าจะเลือกให้ความสำคัญกับเจ้าเป็นสิ่งแรก พยายามทบทวนความรู้ความทรงจำให้มากเข้าไว้ ข้ายังคงต้องพึ่งเจ้าอีกในอนาคต "

"นายท่าน ข้า…" ผีเสื้อน้อยเสียงสั่นเครือด้วยความปิติ หลังจากได้ยินคำพูดจากผู้เป็นนายที่ตนเคารพรัก จูยังคงจำได้เสมอในครั้งนั้น ในตอนที่ยังเป็นแค่หนอนตัวผอมโซ จะตายมิตายแหล่เนื่องจากได้รับบาดเจ็บ ตัวหล่อนคลานไปตามพื้นหญ้าอย่างไร้จุดหมาย จนได้พบเข้ากับไข่ปริศนา ที่มีร่างของนายท่านนั่งอยู่ภายใน อดีตหนอนตัวน้อยจำได้ดี ในช่วงสติสัมปชัญญะสุดท้ายที่กำลังจะหลุดลอย สารอาหารจากไข่ได้ไหลและชโลมทั่วร่างกายของหล่อน เมื่อลืมตาก็พบว่าเป็นตัวนายท่านเองนั่นแหล่ะ ที่ใช้มือกระแทกเปลือกไข่จนเกิดรอยร้าว สารอาหารที่ว่าจึงไหลออกมาให้หล่อนได้กินประทังชีวิต ตั้งแต่นั้นมาตัวหล่อนจึงได้รับความรู้ และเริ่มกลายสภาพเป็นดักแด้ จนเกิดใหม่เป็นผีเสื้ออย่างที่เห็นในปัจจุบัน จูจ้องนิ่งไปยังนายท่านของตนเอง เขาเรียกสติ

"จู! เหม่ออะไร ได้ยินที่ข้าสั่งมั้ย? "

"คะคะ!ให้พัฒนามดตัวไหนดีคะ"

"เปล่า คราวนี้พัฒนาต้นไม้แห่งชีวิต "

"ค่ะ ทำเดี๋ยวนี้ค่ะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***