วันที่เริ่มบิดเบี้ยว

ดวงตาที่ไร้แววของเธอฉันได้มันมาครอบครองแล้วล่ะ

การที่จะฆ่าเธอได้นี่ไม่ใช่เธอง่ายเลยนะ. ถึงไหนจะตายไปแล้วก็เธอ กลิ่นเลือดของเธอนี่มันหอมเย้ายวนใจ. บางครั้งฉันก็อยากจะเก็บมันไว้นานๆแหละแต่สุดท้ายมันก็น่าเสียไป ฉันอยากจะเก็บไว้จริงๆเลย. หลังจากที่ผมพูดจบไม่ได้รีบทำลายหลักฐานและเก็บทุกสิ่งเกิดขึ้น. ฉันได้ลงมือฆ่าคนไปกี่คนแล้วนะ. ผมถามขึ้นกับตัวเอง. และสิ่งที่ควรจะตอบกลับมามันก็ได้เงียบหายไปราวกับว่าผมได้ยอมรับเขาให้มันเป็นส่วนหนึ่งกับผม. มันไม่ตลกนะที่ไหนที่เงียบไปแบบนี้นะ. ผมได้พูดขึ้นอีกครั้งแต่สิ่งที่ผมได้ยินก็คือความเงียบ. คนในจิตใจฉันได้อยู่หรือเปล่าได้ยินใช่ไหม. ทำไมนายถึงเงียบล่ะตอบฉันทีเถอะฉันขอร้อง. ผมพูดและอะไรออกมาและผมก็ได้พูดขึ้นมาว่านายคือครูคนแรกของฉัน. ที่เต็มใจสอน. ก่อนที่ผมจะหัวเราะขึ้นก่อนที่จะเอาดวงตาของเธอกลับไปกับผม.

หลายวันต่อมา.

ข่าวของเหยื่อที่ผมฆ่าไปหลายที่ 2แต่แม่กระจายไปทั่วทุกสารอาทิตย์กิจกรรมของผมนั้นจะมีเอกลักษณ์ก็คือการแต่ชิ้นส่วนอวัยวะออกไป. เเละสิ้นส่วนของอวัยวะ. ที่ผมเอาไปผมอาจจะเก็บไว้ในตู้เย็น. หรือไม่ก็เอาไปแช่ในน้ำกรดที่จะเอากระดูกมาไว้เป็นสิ่งของประดับนี่แหละสิ่งที่ผมต้องการมาตลอดคือการเก็บซากของพวกมันไว้. ผมได้เลือกครอบครัวเหยื่อเป็นไรที่ 3ต้องบอกว่าฆ่ายกครัวสิต้องบอกว่าไหนดีนะผมก็ได้ตามดูครอบครัวนี้มานานแล้วล่ะ . ถึงแม้บอกว่าจะเปิดคลินิกจะรักษาพวกอย่างผมด้วยแต่กลับเก็บค่ารักษาแพงหูฉีกจะยิ่งกว่าค่าคุ้มครองสิทั้งที่พวกระดับเดียวกันก็เก็บกี่บาท. ให้ตายเถอะ. ผมได้ใช้เวลา 5 วันในการวางแผน. และผมก็ได้เริ่มต้นแผนการ. เวลาประมาณ5 ทุ่ม. ผมก็ได้เริ่มเข้าไปในบ้านของพวกนั้นและได้เริ่มไปที่ห้องนอนของพวกเด็กๆก่อน. ครอบครัวนี้ประกอบไปด้วยลูกชายทั้ง 3 . และพ่อกับแม่. รวมกันเป็น 5 คน. ผมได้เริ่มเข้าไปจัดการจับพวกเด็กๆมัดไว้ก่อน. ก่อนที่จะแม่มัดพ่อกับแม่ของพวกนั้นตามแล้วผมก็มัดพวกเขาสองคนบนเตียง. ก่อนที่จะจับพวกเด็กๆมาทรมานให้พวกท่านดูต่อหน้าทีละคน. จนกระทั่งแม่เขาสิ้นใจไปต่อหน้าเลยแหละมันช่างน่าสนุกจริงๆนะจะรู้ไหมสีหน้าของคนที่กําลังหวาดกลัวนี่มันน่าสนุกจริงๆ. แต่ว่าพวกท่านก็เดี๋ยวนะแม่และสินใจไปก่อนตอนนี้ผมจะควักปืนออกมาละลั่นไกไปที่ลูกคนสุดท้องของพวกเขา. จนกระทั่งพ่อของเขาน้ำตาไหลออกมาและได้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด. คุณรู้อะไรไหมคนที่พวกคุณน่ะขับรถชนไปก่อนหน้านั้นไม่ซักประมาณ 3-4 เดือนที่แล้วนะคุณรู้ไมว่าเขาคือใคร. แล้วมึงรู้ได้ไงว่าฉันขับรถชนใครไป. พูดจาไม่สุภาพเลยนะครับคุณหมอ. ผมได้พูดด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็น. พวกท่านคือพ่อแม่ของผมครับ. และอีกอย่างนึงนะนั่นแหละคือความรู้สึกเวลาที่ต้องสูญเสียอะไรไปก่อนที่ผมจะน้ำใส่ตัวเด็กคนที่เป็นคนรอง. ก่อนที่จะใช้มีดที่เอามาด้วยตัดสายไฟที่อยู่แถวนั้นและน้ำที่นอนอยู่ตรงพื้นนั้นอยู่ใกล้กับที่พอดีผมก็เลยโยนปลั๊กที่กำลังเสียบไฟ. แล้วไปก็ได้เกิดช็อตเด็กคนนั้นจะให้ผมไปนั่งดูข้างๆเขาจะได้หัวเราะออกมานี่แหละเวลาที่พี่ต้องสูญเสียคนที่สำคัญไปนะมันรู้สึกแบบนี้ล่ะครับคุณหมอ. ผมพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะขึ้นมา. อ้อใช่นะคุณหมอลูกชายคนโตของคุณน่ะเสียสติไปแล้วล่ะดูจากอาการช็อคก็น่าจะรู้แล้วแหละตอนนี้ผมจะควักปืนออกมาแล้วยิงไปที่ศีรษะของคุณผู้ชายเขา. และนี่สำหรับที่คุณชนพ่อแม่ผมนะคุณหมอ. ผมได้เดินเข้าไปหาเด็กชายคนนั้นแล้วให้ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า. เด็กคนนั้นได้สั่นด้วยความหวาดกลัวและใช่เขาเสียสติไปแล้วจริงๆเขาพูดแต่มันซ้ำไปซ้ำมาว่า. The Comedian ว้าวขอบใจสำหรับชื่อนะก่อนที่ผมจะยกศพทั้ง 4 คนไปแขวนไว้ตรงราวบันได. และได้เขียนชื่อผมว่า. The Comedianจับลูกคนโตของตระกูลนี้มัดไว้และได้ติดระเบิดไว้ที่ตัวเขาถ้าเกิดว่าใครเข้าใกล้เขาเกินก็จะเกิดระเบิดขึ้น. ตำรวจเขาทำอะไรที่เกิดเหตุหลังจากนั้น 5 วัน. และทำให้ตำรวจถึงกับเพราะพบเด็กชายผู้รอดชีวิตเฉพาะตำรวจเข้าไปใกล้ได้ 2 เมตรไม่ได้เกิดระเบิดขึ้นกับเด็กชายคนนั้น. และตำรวจก็ได้เหลือบไปเห็นชื่อผมที่เขียนไว้ตรงกำแพง. แล้วทำไมตำรวจรู้ด้วยว่าผมคือ. The Comedian

โปรดติดตามตอนต่อไป.

เอาล่ะสวัสดีทุกคนเป็นไงบ้างก็สวัสดีวันสงกรานต์หรือวันปีใหม่ไทยด้วยนะย้อนหลังนะต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้ตอบนะแล้วก็ฝากติดตามตอนที่ 4 ด้วยนะจะมาเร็วๆนี้แหละ.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***