ชีวิตที่วงเวียน

วันนี้ก็เป็นวันที่ดีวันหนึ่ง ได้รึป่าวนะ เป็นสิ่งที่ผมชอบกับตัวเองทุกเช้า ในบางครั้งก็ ถามเพื่อให้ดีกับวันที่เเย่

ทุกวัน ผมได้ลุกขึ้นมาจากเตียงนอน ที่มีผมคนเดียวหลังจากสูญเสียพ่อเเม่ผมก็อยู่กับตัวเอง ข้าวเช้าวันนี้เป็นข้าวผัดที่รถชาติ จืดเหมือนเดิมทุกครั้งที่กินเข้าไป ในเวลาประมาณ

8:47 น.

ผมได้ไปนั่งคิดกับตัวเองหรืออีกบุคลิก หนึ่งผม

ผมสองคนเถียงกันว่าจะเอายังไงกับชีวิตที่ไร้ค่าเเบบนี้มันเป็นอะไรที่น่าเศร้ามาก เมืองนี้ที่มี่ ประชาชนในนี้ประมาณ 1,500,000 กว่าคน เเละครึ่งหนึ่งคือคนที่ไม่มีใครต้องการเเบบผม ผมก็อยู่ไปวันๆโดยไม่มีเพื่อน มีเเต่หนังสือในห้องสมุดเป็นเพื่อนถึงจะบรรณารักษ์มองด้วยสายตาที่เหยียดหยามก็เถอะ เมื่อถ้าจะถามว่าเเล้วคนที่จะเข้ามาเป็นเพื่อนล่ะ

ผมขอพูดเเบบตรงๆเลยนะ

มาดูตอนนี้มันน่าตลกนะ ผมที่ต้องโดนเเกล้งเพราะไม่มีเพื่อน เเต่ก็อดทนจนความคิดรอบที่สองได้เริ่มขึ้น

มันเป็นสิ่งที่ผมมักจะคิดฆาตกรรมคนนั้นคนนี้ พอนึกเเล้วมันก็หน้าขันดีนะ เเละผมก็ได้ยินความคิดผมอีกครั้ง ฆ่าเลยก็ได้ ฆ่าเหมือนกับเด็กคนนั้นเลย คนที่ชอบเเกล้งนาย ฆ่ามันทิ้งให้หมด อย่าให้เหลือใครรอด

หลังจากเสียงในหัวผมจบลง ผมก็ได้คิดวางแผนว่าจะฆ่าใครเป็นลำดับแรกจำนวนคนที่ต้องการนั้นก็คือ 15 คน ด้วยเหยื่อรายแรกของผมก็คือ นํ้าขิง ถึงเธอจะเป็นเด็กสาวที่น่ารักและดูสดใสก็นะ แต่เธอมองมาที่ผมเธอกลับมีท่าทางที่ดูรังเกียจ เธอได้ส่งคนมากระทืบผม หลังจากกระทืบผมเสร็จเธอก็ได้ออกมา ผมยิมเหมือนว่าจะมีคนมาช่วยผม แต่ที่ไหนได้เธอสั่งให้พวกนายกระทืบผมต่อ ความฝันผมดับลงรู้ตัวอีกทีผมก็อยู่ที่บ้านผมในสภาพที่มีผ้าพันแผลพันเต็มตัว ผมได้สังเกตดูรอบข้างและสิ่งที่ผมเห็น เหมือนมีคนมาช่วยผมไว้

คงเป็นภารโรงสินะ ผมได้ลุกขึ้นและได้เดินไปที่เตียงตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่ในห้องรับเเขก ผมได้คิดวิธีการฆ่าเธอไว้เรียบร้อยแล้ว แล้วผมก็จะฆ่าเธอในวันพรุ่งนี้ด้วยมีดสั้นไงล่ะ ผมได้ตื่นขึ้นมาในเช้าอีกวัน ผมได้ดูวิธีการใช้ชีวิตในโรงเรียนของเธอแล้วเธอมักจะเดินไปในสถานีที่เธอคุ้นเคยกับเพื่อน แต่ในเวลาเที่ยงเธอไม่อยากออกไปที่ไหนสักทีตามลำพังเวลานั้นผมจะฆ่าเธอได้ วันนั้นผมได้ติดตามตลอดทั้งวันโดยไม่ให้เธอรู้ตัว และสถานที่เที่ยวไปตลอดนั้นก็คือแปลงดอกไม้ของโรงเรียนที่อยู่หลังโรงเรียนเพื่อวิชาเกษตรกร

จนวันต่อมาผมก็ได้ไปซ่อนตัวที่แปลงดอกไม้ เธอได้เดินมาตามเวลาที่คิดไว้อยู่ด้วย ผมได้แอบย่องไปข้างหลังเธอและและได้พูดว่า รู้ไหมดวงตาของเธอน่ะสวยนะน้ำขิง ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดว่าสูญเสียตาไปจะตายไปเลยก็คงไม่ได้ดีนะก่อนที่ผมจะค่อยๆฆ่าเธออย่างใจเย็น แต่การคิดไปที่คอและตัดหลอดลมตัวอย่างช้าๆ

หวังว่าเธอคงจะได้ไปที่ที่ดีๆนะ ผมหัวเราะก่อนที่จะนำศพของเธอที่ตายฝังไว้ที่แปลงดอกไม้ ไม่กี่วันต่อมาก็ได้มีคนพบศพเธอแต่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นฝีมือของผมทำ

และดวงตาของเธอนะผมได้เก็บไว้ด้วยล่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

จุดเริ่มต้นของทุกอย่าง

บทต่อไป

วันที่เริ่มบิดเบี้ยว

