จุดเริ่มต้นของทุกอย่าง

...ไหนเเกลองบอกมาสิว่าเเกทําสิ่งเหล่านี้ได้ไงกันไอ้เลวรู้ไหมว่าคนเรามีสิ่งที่ชอบเเละไม่ชอบ ที่ผมทําลงไปเพราะ...

5ปีก่อน

ดูสิไอ้คนจน รีบไปเถอะทุกคนเดียวเราติดเชื้อจน

555555

ทุกคนต่างหัวเราะใส่ผม ก็สิเรามันเด็กบ้านจนนี้ ต่อให้ผมจะพยายามที่จะทำให้เขา ยอมรับได้ว่าผมเป็น เพื่อนหรอ ไม่สิ ผมถูกมองว่าเป็นเหมือนว่า เศษขยะของสังคม รู้ไมในเมืองที่ผมอยู่ชื่อว่า สหพันธ์รัฐอิสระ

ไม่มีอะไรที่อิสระเลย มีแต่คนรวยเท่านั้นที่ได้ใช้ชีวิตหรูหราอย่างเป็นอิสระและอยู่อีกฟากหนึ่งของเมืองที่สุขสบาย แค่เคาระนิ้วไม่กี่ทีก็มีคนเอาของมาให้

แต่นี่ฟาดหนึ่งของเมือง คนจนอย่างพวกผมต้องใช้ชีวิต

หลบซ่อน จากตำรวจ คนจนหรือคนไม่มีตังค์ขอทานถ้าเกิดอยู่ในเมืองนี้แล้วนะ ตั้งแต่คลอดออกมาก็จะถูกไมค์หัวไว้เพราะว่ารัฐมนตรีของเมืองนี้นะ เป็นคนที่เห็นแก่ได้ ทั้งที่คนจนบางคนเก่งกว่าคนรวยพยายามเข้าไปสมัครงานทีไรก็โดนกีดกันออกมาเพราะชนชั้นแค่กว่าจะไปชนชั้นแรงงานได้มันยากลำบากมากเลยนะอย่างน้อยนายก็ต้องมีเงินสัก 5 รีคอย รู้ไหมว่ามันหายากลำบาก ว่าจะหาตังค์ที่เยอะสำหรับพวกผมแต่เป็นแค่เศษเงินสำหรับพวกนั้น บางครั้งนี่ผมก็อยากจะฆ่าพวกนั้น จนกระทั่งพ่อและแม่ผมทำงานหนักเพื่อส่งผมเรียน

ผมเป็นคนแรกและเป็นคนเดียวที่ได้เข้าไปในโรงเรียนที่ ดีที่สุดสำหรับพวกเราแต่แย่ที่สุดสำหรับพวกนั้น

หลังจากที่ผมได้ก้าวไปในครั้งแรกในโรงเรียนนั้นผมก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่จ้องมาทำผม ต่างคนต่างมองมาที่ผมเหมือนผมเป็นตัวประหลาดและใช่ผมตกเป็นคนที่ถูกรังแก ไปที่ไหนก็มีแต่คนรังเกียจแต่บางครั้งชีวิตมันก็ต้องเดินต่อไปแม้จะลำบากแค่ไหนพ่อผมได้กล่าวไว้

จนกระทั่งเกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝันขึ้น ผมพ่อและแม่ได้มาส่งผมที่โรงเรียนแต่กับเกิดอุบัติเหตุเกิดขึ้นเหมือนทำให้ผมต้องเสียพ่อแม่ไป ศพของพ่อแม่ผมทุกเพิกเฉย เดี๋ยวกลับไปดูที่คนที่ขับรถ ทุกคนได้หันมามองที่พวกผมแล้วบอกว่าเป็นความผิดของ 2 คนนั้น ผมทนไม่ไหวแล้วได้ตะโกนขึ้นมาว่า ทำไมทุกคนต้องโกรธด้วยล่ะเวลาที่คนพวกนั้นตาย ทำไมคุณไม่สนใจคนที่เจ็บกว่า ทั้งที่พ่อแม่ผมน่ะนอนสาหัสอยู่ตรงนี้แท้ๆทำไมพวกคุณถึงได้ไปช่วยไอ้คนแก่นั้นวะพวกผมก็เป็นคนนะเว้ย หลังผมพูดจบ ผมก็ได้ยินเสียงปืน เสียงปืนนั้นไม่โดนตัวผมแต่ไปฝังอยู่ในหัวพ่อและแม่ของผม

น้ำตาที่กั้นไว้ไม่อยู่ของผมนั้นก็ได้ไหลออกมาเพราะผมได้สูญเสียคนที่สำคัญมากๆสำหรับผมไป ทุกสิ่งทุกอย่างของผมนั้นดับสลายลงไป ผมเห็นพ่อแม่ของตัวเองตายต่อหน้าต่อตา ผมกับได้ยินเสียงในหัวผมกระซิบขึ้นมาว่า ก้าวต่อไปและจงฆ่า ผมไม่ได้สนใจเสียงนั้นแล้วผมก็ได้รีบวิ่งไปที่โรงเรียนเพื่อทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดและไม่ถูกตำรวจมองเห็นผมเหมือนกับอากาศที่มองไม่เห็น ผมได้ไปนั่งเศร้าอยู่ที่อาคารที่ 2 ชั้นที่ 3 เพราะในเวลานั้นทุกคนนั้นไม่ได้เรียนเยอะในอาคารนี้แต่จู่ๆก็มีผู้หญิงที่น่าจะอายุพอๆผมได้เดินเข้ามา เลยถามว่าแกหรือเปล่าวะที่เป็นคนจนน่ะเหม็นว่ะไปไกลๆหน่อยไปฉันจะเข้าห้องน้ำ และหลังจากที่เธอพูดจบผมก็ได้ยินเสียงนั้นอีก ฆ่าเธอฆ่าเธอฆ่าเธอฆ่าเธอเดี๋ยวนี้ฆ่าเธอสิฆ่าเธอ เสียงนั้นพูดซ้ำวนไปวนมาจนกระทั่งผมลุกขึ้นและบีบคอเธอ เธอตกใจกับสิ่งที่ผมทำเธอพยายามทำให้คุณช่วยแต่ก็ไร้ประโยชน์เพราะตอนนั้นไม่มีใครอยู่ในอาคาร เเละจุดๆสิ่งนั้นก็พูดออกมาอีก พูดตามนะ

ได้ตัดสินใจทำตามเสียงนั่นดู เสียงกรีดร้องของเธอเวลาร้องขอชีวิตมันเพราะจัง เราอยากได้ยินบ่อยๆ

และไม่นานผมก็เริ่มสังเกตในการฆ่าชำแหละแยกส่วนออกมา ผมได้บีบคอเธอจนเธอชีวิตดับลง ดึงเธอเข้าไปในห้องน้ำและได้ล็อคประตู ผมหยิบคัตเตอร์ออกมาจากในกระเป๋าเพื่อเป็นการป้องกันตัวจากคนอื่นที่ชอบของเราเเกล้ง ผมได้หยิบหนังสือร่างกายของมนุษย์มา

ที่ผมไปเอามาจากห้องสมุด และเสียงนั้นได้พูดออกมาอีกว่า ให้ฉันออกไปนะคันซากิ ฉันกับนายก็คือคนรุ่นเดียวกันฉันคืออีกบุคลิกหนึ่งของนายที่นายสูญเสียคนที่รักไป นายได้สร้างฉันขึ้นมาเพื่อที่อยากจะฆ่าคนเหล่านี้ ยินดีด้วยนะนี่คือประสบการณ์แรกของเราและก็นะให้ฉันผ่าศพด้วยละกันนะ คันซากิ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***