ตอนที่4 : มัมมี๊ที่ดีคือมัมมี๊ที่ไม่แย่งผัวลูก

"ใช่..ชั้นคือคานาโอกิ เคย์โตะ" ร่างสูงข้างกายได้แนะนำให้เธอรู้จัก เขาแอบขำอยู่ในใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวผู้ช่วยชีวิตตนนั่งอึ้งอ้าปากค้าง

ก็นะ..เขาเป็นลูกชายคนโตของCEOบริษัทยักษ์ใหญ่ในวงการอสังหาริมทรัทย์นิ ก็ไม่แปลกใจที่จะอึ้ง โดยทั่วไปเวลานี้เขาควรจะถึงบ้านได้แล้ว ถ้าไม่ติดที่คนขับรถนั้นทำรถเสียในระหว่างเดินทาง จริงๆจะรอได้นะแต่เขาไม่อยากจะเสียเวลาที่จะอ่านหนังสือไปแม้แต่นาทีเดียว

เลยเลือกที่จะไปพักโรงแรมใกล้ๆโรงเรียนที่ครอบครัวตนเป็นเจ้าของเเทน แต่ในระหว่างกลับก็โดนชาย3คนเข้ามาไถเงิน ถ้าจำไม่ผิดคงเป็นโรงเรียนนาริเงะแน่นอน เขาเองก็พยายามไม่สนใจอะไรแต่ก็โดนพวกมันลากไปอยู่ดี

ถามว่าเขาต่อสู้เป็นไหม..บอกเลยว่าเป็น เขาเนี่ยแหละเป็นทั้งเคนโด้ ยูโด เทควันโดสายดำ แต่ที่ดูเฉยๆเพราะอยากจะรู้ว่าพวกมันจะทำอะไรต่อ แล้วเรื่องมันก็จบโดยการมีผู้หญิงคนมาช่วย

ในตอนแรกที่เขาคิด เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนจัดฉากสร้างเรื่องขึ้นมา เพื่อหาโอกาสเข้ามาใกล้ชิดเขา แต่มันไม่ใช่เลย..เธอไม่รู้จักผมเลยด้วยซ้ำ(ดูจากที่รู้ชื่อเขาไป) เธอดูเหมือนกับชาวต่างชาติที่มาเที่ยวซะมากกว่า

แต่ดูไปดูมาเธอก็ดูน่ารักดีนะ..ทั้งต่อสู้เก่ง ใจดี และยังคุยเก่งอีก แบบนี้สเป๊คเขาเลย.. สงสัยคงต้องไปสืบประวัติของเธอมาแล้วสิว่าเธอมาจากไหน 

ส่วนทางด้านร่างบางที่กำลังนั่งอึ้งอยู่นั้น ก็ได้แต่นึกว่าฉิบหายแล้ว..ฉิบหายแล้ว...ในใจ 

เชี้ย!..เกือบแล้ว เกือบแย่งผัวลูกแล้ว มึงจะจีบเขาไม่ได้..จะเป็นมัมมี่ดอกทองไม่ได้นะยัยเนตร

ก็ว่าทำไมแม่งหล่อแปลกๆ ไอ้เหี้ย...พระเอกค่ะ พระเอกเขานั่งอยู่ตรงหน้ากู!!

กรี๊-ไม่!กูจะกรี๊ดไม่ได้ ฉันจำได้ว่าเขาไม่ค่อยชอบผู้หญิงขี้โวยวาย ฉันต้องสุขุมและเยื่อกเย็นเข้าไว้ ต้องสร้างความประทับใจแรกก่อ-(แต่ล่าสุดคือมึงกระโดดทีบกุ๊ยนะ.. แถมยังแหกปากให้เขาเห็น..)

เหี้ยเอ๊ย..! อยู่ดีๆความชั่วของตัวเองที่เคยทำก็แวบเข้ามาในหัว

ถ้าสร้างความประทับใจไม่สำเร็จ งั้นก็ขอใส่เกียร์ถอยหลัง กลับไปตั้งหลักก่อนละกันนะ 

"เออ..โอเคร ยินดีที่รู้จักนะ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว..ฉันกลับแล้วนะ” ฉันรีบลุกขึ้นเดินหยิบถุงขนมแล้วหันหลังกลับบ้านทันที  

"เดี๋ยวก่อน.. แล้วผ้า-"

"นายเอาไปประคบเถอะ ใช้เสร็จก็ทิ้งเลยก็ได้ฉันไม่ถือหรอก บ้านฉันมีผ้าเช็ดหน้าหลายผื่นบายๆ นะ!!"ฉันตะโกนบอกแล้วโบกมือลาเขาก่อนจะรีบวิ่งออกไป โดยที่ไม่แม้แต่จะหันไปมองเขาเลย

เคย์โตะมองที่แผ่นหลังของเนตรที่รีบเดินไปนิ่งๆ ก่อนที่เผยรอยยิ้มออกมา มือหนาหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องหนึ่งขึ้นมา ก่อนที่จะกดเบอร์หามือขวาของพ่อตน

"ฮ้ลโหล...ชั้นอยากให้นายหาข้อมูลของใครบางคนให้หน่อย ขอภายในพรุ่งนี้เลยนะ อืม..วันนี้ชั้นจะนอนโรงเเรมบอกพ่อด้วย" นิ้วกดวางสายก่อนร่างสูงจะนั่งลงบนชิงช้าที่หญิงสาวเคยนั่ง

เราจะได้เจอกันอีกแน่...รอเลยเนตรเดี๋ยวชั้นไปหาเธอเอง

หลังจากที่ฉันกลับถึงบ้าน ฉันก็โดนป้ามิกิดุใหญ่เลยเพราะตัวเองกลับบ้านช้า ตอนแรกฉันกำลังจะแย้ง แต่พอยกานาฬิกาขึ้นมาดู จากสองทุ่มครึ่งกลายเป็นสี่ทุ่มเฉยเลย...

เอาจริงดิ...นี่ฉันใช้เวลากับพ่อพระเอกนานขนาดนั้นเลยเหรอ? ไทม์สคิปปะเนี่ย..นี่ขนาดพึ่งรู้จักนะเนี่ย ถ้าสนิทกันจะขนาดไหน

โดยปกติเหล่าตัวเอกที่เข้ามาโลกนิยายในหนังสือที่ฉันเคยอ่าน ส่วนมากมักจะโดนเหล่าตัวเอกมาเกี่ยวดองด้วยบ่อยๆ เป็นเพราะว่าดันไปยุ่งกับเนื้อหาของหนังสือมากเกินไป เลยทำให้เส้นเนื้อเรื่องและคาแรกเตอร์เกิดการบิดเบี้ยว

เพราะ-ฉะ-นั้น! ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งกับพวกตัวหลักเด็ดขาด แต่ถ้าช่วยได้ก็พยายามจะช่วยแบบห่างๆ ไม่สิ..แบบลับๆขนาดไม่ให้เข้าเห็นหน้าดีกว่า เนื้อเรื่องจะได้ไม่ผิดเพี้ยน เพราะฉันอยากเห็นฉากเลิฟซีนหน้าน้ำพุในตำนาน เพราะงั้นฉันจะต้องไม่ไปยุ่งกับพวกตัวหลัก โดยเฉพาะพระเอก...

แต่ก็แอบเสียดายนะ...อุตส่าห์นึกว่าจะได้มีแฟนเป็นตัวประกอบหล่อๆแล้วเชียวดันเป็นพระเอกซะได้ แต่ไม่เป็นไรหาใหม่ก็ได้ฟะ! ผู้ในโลกนี้มีเยอะถมเทไปหาใหม่ก็ได้ ไหนๆก็มาอยู่โลกนี้แล้วก็ปักหลักปักฐานอยู่ที่นี่แม่งเล๊ย

เเต่เจอกับพ่อพระเอกครั้งนั้นคงไม่เป็นการปักธงอะไรนั้นหรอกใช่ปะ? พึ่งเจอกันไปครั้งเดียวเองแถมรู้แค่ชื่อ ถือว่าเป็นบุญหล่นทับใส่หัวก็แล้วกันนะ หวังว่าฉันจะไม่ได้เจอเขาอีกนะสาธุ...

วันต่อมา...

"เนตรจัง ท่านเคย์โตะเรียกให้ไปหาที่ห้องประธานนักเรียนน่ะ" 'มากิ'เพื่อนข้างโต๊ะที่พึ่งสนิทได้ไม่นานก็เดินมาสะกิดไหล่ฉันเบาๆ

"แค่ก..แค่ก.." ฉันที่กำลังนั่งเหม่อมองหน้าต่างตอนพักกลางวันก็แทบจะเกือบสำหลักลมเลย 

ว่ายังไงนะ!?..พระเอกเรียกฉัน? เรียกไปทำไม? เดี๋ยวนะ..หมอนั้นรู้จักฉันแล้วเหรอ?

เร็วฉิบบ.. ทำไงดีจะหลบหน้าหรือจะไปดี แต่เราตกลงว่าจะไม่ไปยุ่งกับพวกตัวหลักนิ

แกล้งปวดท้องดีไหมนะ? หรือกระโดดหน้าต่างดี..แต่นี่ชั้น4นะโดดไม่ได้

"เนตรจัง?" 

"โอย..!"

ฉันที่อับจนหนทางก็เลยเลือกที่จะแกล้งปวดหัว เพราะเมื่อตอน ม.4 ฉันเคยประสบอุบัติเหตุมาก่อน เลยทำให้ฉันมีอาการข้างเคียงอย่างปวดหัวอยู่บ่อยๆ

แต่ตอนนี้หายแล้วเป็นปริทิ้งแล้วนะ แต่ฉันก็ไม่ได้บอกใครว่าหายแล้วซึ่งนั่นแหละทำให้ฉันชอบเอามาอ้างเพื่อมาโดดเรียนอยู่บ่อยๆตอนม.5 โคตรเด็กเหี้ยเลยกู

ไม่รู้ว่าตอนนี้จะได้ผลหรือเปล่า..

"!?.. เนตรจัง เป็นอะไรน่ะ!?" 

มากิเข้ามาประคองฉันเอาไว้ไม่ให้ล้ม ส่วนเพื่อนที่อยู่รอบๆก็หันมามองฉันอย่างเป็นเป็นห่วง บางคนก็พยายามจะตามอาจารย์มาแต่ฉันห้ามเอาไว้

ขอโทษที่โกหกนะมากิ..เพื่อนๆ ฉันจำเป็นต้องทำจริงๆ 

"สงสัยโรคเก่าจะกำเริบน่ะ ช่วยพาฉันไปห้องพยาบาลหน่อยได้ไหม?" ฉันแกล้งดัดเสียงสอง แล้วก็ทำท่าทางที่ดูป่วยที่สุด 

แต่ในสายตาของเพื่อนๆในห้องคือ ใบหน้าของเนตรที่ดูซีดเซียวเหมือนคนไข้ ริมฝีปากที่แห้งขุย น้ำตาที่อ่อคลอ มือเล็กบางที่กำลังกุมขมับดูอ่อนเเอยิ่ง

โดยรวมนั้นดูเหมือนคนป่วย พวกเธอเลยรู้สึกกระวนกรวายมากกลัวเพื่อนสาวชาวต่างชาติคนนี้จะเป็นอะไรไปซะก่อน

"ดะ..ได้เลย อย่าเป็นอะไรนะเนตรจังง (T-T)0" 

มากิพูดก่อนที่จะหันไปพยักหน้ากับเพื่อนๆในห้อง เพื่อนๆในห้องค่อยๆเดินมาพยุงตัวฉันให้ขึ้นไปบนหลังของมากิ ก่อนที่จะรีบวิ่งพาฉันไปห้องพยายาลอย่างรวดเร็ว โดยที่ก็ยังมีเพื่อนคนอื่นในเดินตามมาด้วย 

เหี้ย..ทำไมดูวุ่นวายจังวะ กูแค่ป่วยหัวเฉยๆเว้ยย ไม่ต้องยกโขยงมาหมดห้องก็ได้

หลังจากมาถึงที่ห้องพยาบาลแล้ว ฉันก็โดนครูตรวจอย่างละเอียดตบท้ายด้วยกินยายแล้วก็ให้ไปนอนพักบนเตียง ส่วนเพื่อนคนอื่นก็โดนอาจารย์ไล่กลับห้องไปหมดแล้ว มากิเองก็จะไปบอกพ่อพระเอกให้ว่าฉันไม่สามารถหาเขาได้แล้วเนื่องจากฉันป่วย

เฮ้อ..รอดแล้วสินะ 

ครืน!...

ในขณะที่ฉันกำลังดิ่งกับความคิดอยู่นั้น อยู่ดีๆผ้าม่านกั้นเตียงก็ถูกเปิดขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับชายร่างสูงที่โคตรคุ้นเหมือนเคยเจอกันเมื่อวานยืนมองฉันอยู่ มุมปากหนาค่อยๆยกขึ้น จนทำให้ฉันที่กำลังใกล้จะหลับพลันตาสว่างขึ้นมาทันที

"เจอตัวแล้ว.."

"เหี้ยยยยย!!"

อีตาพระเอกกกกกกก!!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***