ตอนที่3 : การช่วยเหลือผู้คืองานถนัดของเรา

เดี๋ยวก่อนนะ!?..

เนตรลืมตาโตเด้งตัวกลับมามองกระจกรถใหม่อีกรอบแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ไฟจราจรจากสีแดงเปลี่ยนเป็นสีเขียวรถของป้ามิกิค่อยๆเคลื่อนออกไป ภาพของเด็กทั้งสองที่นั่งเล่นกันค่อยๆเลื่อนหายไป โดยที่เนตรนั่งมองภาพนั้นอย่างน่าเสียดาย

เมื่อกี้เด็กสองคนนั้น นายเอกกับพระรองตอนเด็กๆ!! 

ม่ายยยย ทำไมกูไม่สังเกตให้เร็วกว่านี้นะเนตร อีโง่แง~ กูพลาดของดีอ่าาา

แต่เดี๋ยวนะถ้างั้นก็แสดงว่าฉันเข้ามาก่อนเนื้อเรื่องในหนังสือน่ะสิ แถมเข้ามาก่อนนานมากด้วย

แล้วพระเอกฉันอยู่ในช่วงไหนเนี่ย?

ฉันนั่งน้ำตาซึมเหม่อตลอดทางตั้งแต่ซื้อของจากซูเปอร์มาเก็ตจนกลับถึงบ้าน พอถึงบ้านฉันรีบช่วยป้ามิกิยกของเอาเข้าบ้าน แล้วรีบขึ้นห้องล๊อกประตูไว้ทันที สายตากวาดมองหาหนังมังงะเรื่อง "โอเมก้าหน้าหวานกับนายอัลฟ่าหน้าขรึม"ทันทีเพื่อจะทบทวนเนื้อหาในหนังสือ

แต่ฉันพอหาเท่าไรก็หาไม่เจอ ฉันจำได้ว่าฉันวางใว้บนเตียงนิ หรือเป็นเพราะฉันเข้ามาในนี้?

ช่วยไม่ได้แฮะ...

ร่างบางเดินมานั่งบนโต๊ะแล้วหยิบสมุดออกมากาง แล้วเขียนเพื่อทบทวนเนื้อหาที่พอจำได้

...'อายาโนะ ริคุ [นายเอก] ในเรื่องอายุ 18ปี  เรียนอยู่ที่อิบาริ เป็นประธานนักเรียน ...

...คานาโอกิ เคย์โตะ [พระเอก] ในเรื่องอายุ 29ปี เป็น CEOบริษัทยักษ์ใหญ่'...

ทั้งสองคนอายุห่างกัน11ปี!? ริคุหนูได้แด๊ดดี้ที่แท้ทรูเลยนะเนี่ย!!

ดูจากที่ฉันเจอนายเอกกับพระรองตอนกลับบ้าน อายุก็น่าจะประมาณ 6-7 ขวบนะ ถ้างั้นพระเอกก็อายุประมาณ.....อืม 17-18 ปี? เท่าฉันเลยนิ? ถ้าเอาให้ชัวร์ก็ต้องไปหานายเอกกับพระรองแล้วถามดู

งั้นไว้พรุ่งนี้ลองไปตรงสนามเด็กเล่นดีกว่า จะได้ลองเนียนๆไปทำความรู้จักกันไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ 

แง~ตื่นเต้นอ่าาา อยากวาร์ปไปตอนเย็นของพรุ่งนี้เร็วๆจัง

ในขณะที่กำลังจะเดินไปอาบน้ำนั้น ฉันเห็นป้ามิกิกำลังหาอะไรบ้างดูร้อนรนแปลกๆ

"ป้ามิกิคะหาอะไรเหรอคะ?" ฉันเดินเข้าไปหาป้ามิกิ ในมือก็เอื้อมไปหยิบผ้าคุณหนูตากไว้เพื่อจะไปอาบน้ำ

"เนตรป้าลืมซื้อถุงขยะน่ะ มันจะหมดแล้ว โธ่..ไม่น่าลืมเลย"

ป้ามิกิพูดพร้อมกับทรุดลงไปนั่ง ในมือถือถุงขยะสีดำเหลือแค่2ใบสุดท้ายสำหรับของพรุ่งนี้

เธอคิดว่าคงไม่พอเพราะช่วงนี้ลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ ถุงขยะแค่สองใบคงจะไม่พอแน่ๆ จะออกไปซื้อตอนนี้ก็ไม่ทันซะแล้ว เพราะเธอต้องไปทำเค้กให้ลูกค้าที่โทรมาสั่งเมื่อตอนกลางวัน

"งั้นให้หนูไปซื้อไหมคะ? หนูว่าจะไปซื้อขนมเพิ่มซะหน่อย"

เนตรเสนอตัวเพราะตอนที่อยู่ซุปเปอร์มาเก็ตเธอมัวแต่เหม่อถึง2คนนั้น เลยลืมไปว่าตัวเองซื้ออะไรมาบ้าง

ตอนนี้แหละเธอจะไปซื้อขนมมาตุ๋นเก็บไว้ให้เต็มตู้เลย ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินนะ พ่อเธอโอนเงินมาให้แล้วววว หึ!มีพ่อสายเปย์ก็ดีแบบเนี่ยแหละ

"โอเคจ๊ะ งั้นระวังตัวด้วยนะ อ๊ะนี่ โบฮังบัซเวอร์ (สัญญาณกันโจร) เอาไปด้วยนะ" 

 "โธ่!..ป้ามิกิก็หนูโตแล้วนะคะดูแลตัวเองได้แล้ว เห็นแบบนี้หนูก็เคยเรียนมวยไทยมาแล้วน้าาา"

ฉันพูดขิงป้ามิกิไป1ยก แต่ถึงอย่างนั้นก็รับเจ้าโบฮังบัซเวอร์มา ลักษณะของมันเหมือนกับพวงกุญแจสีเหลืองแต่มีปุ่มกดตรงกลาง ดูแล้วน่ารักตะมุตะมิมาก

"จ้าา~แม่คนเก่งของป้า แต่เก็บไว้เถอะเพื่อความสบายใจของป้า แล้วรีบกลับมานะอย่างมัวไปเถลไถลที่ไหนล่ะ"

"ค่าาา ไปแล้วนะคะ"

ฉันเดินมาหยิบกระเป๋าเงิน โทรศัพท์ และเสื้อคลุมแขนยาวมาสวม ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไป โดยมีป้ามิกิยืนมองอยู่ตรงหน้าต่างด้วยความเป็นห่วง

2 ชั่วโมงผ่านไป

"ขอบคุณที่ใช้บริการนะคะ!" ฉันออกมาจากร้านสะดวกซื้อด้วยใบหน้าที่มีความสุข ในมือนั้นเต็มไปด้วยถุงหลายใบ ซึ่งในถุงนั้นเต็มไปด้วยขนมและเครื่องดื่มที่น่ากินมากมาย 

ไม่นะ..เผลอหลวมตัวซื้อเยอะมาซะแล้ว แต่ก็ช่วยไม่ได้นิ ของสะดวกซื้อที่ญี่ปุ่นมันน่าซื้อนิหน่า จะมากี่ครั้งก็ยังน่าประทับใจอยู่เสมอเลย แล้วใครจะอดใจได้ล่ะโดยเฉพาะคนไทยอย่างฉันด้วย

แต่อย่าเข้าใจผิดนะว่าฉันซื้อแต่ขนมอย่างเดียวน่ะ นี้ไงถุงขยะ! ฉันซื้อมา3แพ็คใหญ่ๆเลย จะได้ไม่ต้องไปซื้อหลายๆรอบ

ในระหว่างที่ฉันเดินกลับบ้านฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิด เพื่อดูว่าตัวตนของฉันในตอนนี้เปลี่ยนไปยังไงบ้าง นิ้วเรียวเลื่อนมากดทั้งแกลอรี่รูปภาพ ไลน์ เบอร์โทร เฟส และอย่างอื่น ซึ่งมันยังเป็นเหมือนเดิมก่อนฉันจะมาโลกนี้ 

ครืน!~ 

เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังเลื่อนดูอะไรอย่างอื่นในโทรศัพท์อยู่ พอเห็นชื่อคนที่ทักมาก็อดแปลกใจไม่ได้ 

'ทีม เพื่อนเหี้ยม'

ทักมามีอะไรวะ? ฉันเห็นไอ้ทีมส่งข้อความมาเลยกดเข้าไปอ่าน

ทีม เพื่อนเหี้ยม : มึงผลตรวจได้แล้วนะ ของมึงอยู่กับกูเนี่ย

เนตร : ผลตรวจอะไรวะ?

ทีม เพื่อนเหี้ยม : ผลตรวจพ่อมึงมั้ง

เนตร : ตลกอีสัส..พูดมา

ทีม เพื่อนเหี้ยม : ก็ผลตรวจเพศรองของเราไง ที่เราตรวจก่อนไปญี่ปุ่นอ่ะ มึงลืมอ่อ?

เนตร : อ้าวเหรอ?

ทีม เพื่อนเหี้ยม : ฮ่วยย!! งั้นเดี๋ยวกูส่งลิงค์ไปให้นะ มึงก็ไปตรวจซะ แล้วมาบอกกูด้วยว่ามึงได้อะไร

เนตร : แล้วมึงได้อะไรวะ?

ทีม เพื่อนเหี้ยม : หึ! มึงคิดว่าคนอย่างไอ้ทีมสุดหล่อจะได้อะไรล่ะ?

เนตร :โอเมก้า?

ทีม เพื่อนเหี้ยม : พ่อง! กูได้อัลฟ่าเว้ยยย

เนตร : โห้..นึกว่าได้ โอเมก้า จะจับมึงเป็นเมียซะหน่อย55+

ทีม เพื่อนเหี้ยม : ตลกละอีปลาทอง! มึงรีบไปตรวจในเว๊ปที่กูส่งซะ แล้วมาบอกกู

เนตร : เออๆ รอกูก่อน กูอยู่ข้างนอกมาซื้อของให้ป้าเนี่ย จะกลับบ้านแล้ว

ทีม เพื่อนเหี้ยม : เคร เดี๋ยวรอ-

โครม!...

ในขณะที่ฉันกำลังพิมพ์คุยกับสหายรักอยู่นั้น อยู่ๆก็มีเสียงอะไรไม่รู้ดังขึ้นตรงตรอกมืดๆ ด้วยความที่เราเป็นคนขี้เสือกอยากรู้อยากเห็นก็เลยเดินย่องๆแอบเข้าไปดู

ปรากฏว่ามีกลุ่มนักเรียนจากโรงเรียนอื่น ประมาณ3 คน กำลังรุมทำร้ายนักเรียนชายคนหนึ่งอยู่  ซึ่งพอดูดีๆแล้วเสื้อผ้าของชายที่โดนรุมนั้นเหมือนกับโรงเรียนอิบาริเลย

เหี้ย..ไถ่เงินเหรอ? เย็ดแม่มไอ้ชาติเปรต บังอาจนักก!!! พวกมึงจะต้องเจอกับ เพกาซัล หมัดดาวตก ของกู!!

ย๊ากก!!~

ฉันรีบพุ่งเข้าไปประเคนหมัดให้ทันที จนไอ้กุ๊ยผมดำคนที่1ล้มสลบไปเลย ชิบ..สงสัยเหวี่ยงหมัดแรงไปหน่อยกระเด็นไปโน่นเลย ตายยังวะเนี่ย

"นี่พวกนาย..ปล่อยเเฟนฉันเดี๋ยวนี้นะ"ฉันรีบตะโกนทันที พร้อมกับใส่บทบาทเเฟนของคนที่โดนรุม โดยที่ไม่ลืมที่จะเก๊กหน้าดุไปด้วย

รอก่อนนะไอ้ชาย..พี่สาวมาช่วยนายแล้ว

"เฮ้ย!..ทานากะ!? แกเป็นใครวะ!?" ชายตัวใหญ่ผมสีเขียวตกใจ เมื่ออยู่ๆก็มีผู้หญิงจากไหนไม่รู้โผล่มาต่อยเพื่อนเขาจนสลบไป ความโกรธค่อยๆเพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้เมื่อมีคนเข้ามาสอด เขามองมาทางเธอพร้อมมองอย่างหาเรื่อง 

"แล้วนายเป็นใครยยะ? มายุ่งอะไรกับเเฟนของฉันไม่ทราบ?" ฉันเดินกอดอกมามองไอ้พวกกุ๊ยอย่างท้าทาย 

หึ!..อย่าว่าฉันจะกลัวนะอีพวกกุ๊ย ที่ฉันบอกว่าเคยเรียนมวยอ่ะ ฉันเรียนจริงนะบอกให้ 

"เห..แฟนของไอ้ลูกคุณหนูนี่งั้นเหรอ? สวยดีนิ ฉันจะไม่ยุ่งกับหมอนั้นก็ได้นะ ถ้าเธอไปกับพวกเรา"

ชายผมดำหน้าเหี้ยอีกคนที่2เดินมาหาฉัน มือหยาบค่อยๆยกขึ้นมาลูบหน้าฉันเบาๆ

เพียะ!~

"อย่ามือสกปรกมาโดนหน้าฉัน เดี๋ยวเสนียดติด"

"หนอย..ยัยนี่นิ! อยากตายเหรอวะ!?"

ไอ้ผู้ชายหน้าเหี้ยคนเดิม รีบพุ่งมาหาหมายจะต่อยฉัน แต่ฉันหลบได้ก่อนจะหมุนตัวยกขาขึ้นเตะ ท่าจระเข้ฟาดหางไปเลยสิคะ แล้วต่อด้วยทีบยอดอกไอ้ผมเขียวอีกคนเพื่อจบเกม

"แอ๊บ!!.."

KO.!!

หึ! เป็นไงล่ะ เจอตีนหลวงพ่อเค็มเข้าไปช็อกเลยอ่ะดิ!!

"ไง..อยากโดนอีกหรือไง ถ้าไม่อยากตายก็รีบไปซะ!"

"คะ..ครับ!" 

ไอ้หัวเขียวที่เห็นว่าสู้ฉันไม่ได้ ก็รีบไปพยุงเพื่อนทั้งสองคนที่นอนสลบอยู่ ก่อนจะรีบวิ่งหายไปทันที

เฮ้อ~จบซะที 

"อึก!..." 

"นาย..เป็นอะไรหรือเปล่า? " ฉันที่เห็นชายคนที่ฉันอ้างเป็นแฟนค่อยๆรู้สึกตัว ก็รีบเดินเข้าไปพยุงเขาทันที 

อา..ใบหน้าของเขาดูสะบักสะบอมมาก เป็นอะไรมากหรือเปล่านะ?

แย่ละ..ต้องทำแผลนะเดี๋ยวหล่อๆพังหมด

"ไหวไหม?..จับฉันแล้วค่อยๆลุกนะ 1..2..3.." ฉันเข้าไปประคองเขาให้ลุกขึ้นแล้วพาไปที่สนามเด็กเล่น

"เอานี่ไปประคบหน้าก่อนนะ แล้วนี่ยากับปลาสเตอร์นะเอาไปแผลซะ" ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าที่มีน้ำแข็งและถุงยาให้เขา ดีนะซื้อมาด้วยอ่ะ

"ขอบคุณ…"เขามองนิ่งๆ แล้วรับไปอย่างเงียบๆ แล้วเอาผ้าไปประคบหน้าตัวเอง

"ไม่เป็นไรหรอก..คนกันเอง แล้วนี่นายกกลับบ้านไหวปะ? ให้ฉันโทรเรียกใครมารับไหม? " ฉันถามแล้วเดินมานั่งใกล้ๆเขา ฉันเคลือบมองเขาอยู่หลายรอบ 

"อืม..ฉันขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหม? ของฉันมันพัง" เขาพูดแล้วยื่นโทรศัพท์ที่พังให้ฉันดู 

"อืมได้สิ…" ฉันยื่นโทรศัทพ์ให้เขา พอเขารับโทรศัพท์จากฉันไปก็จิ้มๆแล้วคุยอะไรบางอย่าง

โดยที่ฉันเดินออกมานั่งชิงช้าข้างๆเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเขา เห็นอย่างนี้ฉันก็มีมารยาทนะยะ

ฉันยกนาฬิกาขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็น2ทุ่มครึ่งแล้ว แย่ล่ะ..ต้องรีบกลับแล้วสินะ เดี๋ยวป้ามิกิจะเป็นห่วง

"เธอ.."

"จ๋า?..." ฉันหันไปมองทางเสียงเรียก เห็นชายคนนั้นเดินมาทางฉัน

"โทรศัพท์น่ะ" เขายื่นโทรศัทพ์มาทางฉัน 

"ขอบคุณ..งั้น-" ฉันรับโทรศัพท์จากมือเขาแล้วกำลังจะลุกขึ้นเดินถือถุงขนมกลับบ้าน แต่อยู่ๆดีก็มีเสียงอะไรดังขึ้น ทำให้ฉันนั้นหยุดชะงักไป

จ๊อก!~

“....”

“....”

“พรืด~!”

ฉันเอามือปิดหน้าเพื่อกลั้นขำ ก่อนที่จะสูดหายใจเข้าเพื่อกลั้นใจไม่ให้ขำ มือเรียวเปิดถุงในมือแล้วเอาขนมปังและนมรสสตอเบอรี่ยื่นให้เขา 

อยู่ที่นี่อีกนิดหน่อยละกัน..

“อ่ะนี่…เอาไปกินรองท้องเถอะ เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอกนะ”

“อะ..อืม ขอบใจมาก (-//-) ” อีกฝ่ายรับขนมจากมือฉันด้วยสีหน้าเขินอาย ฉันที่เห็นก็อดยิ้มไม่ได้เลยเดินกลับมานั่งตรงชิงช้าข้างๆเขาต่อ โดยที่มองร่างสูงที่กำลังกินขนมที่ฉันให้อย่างตาไม่กระกริบ

"นาย..เสียงท้องร้องน่ารักดีนะ"

"อึก..นี่เธออย่าพูดสิ!!"

ร่างบางที่เห็นชายหนุ่มข้างๆก็อดรู้สึกเอ็นดูไม่ได้ ก็เลยยื่นขนมกับนมไปให้เขาอีก แต่โดนปฏิเสธมาแล้วบอกว่าอิ่มแล้ว ฉันก็โอเค..แล้วก็เก็บขนมกลับไปที่เดิม

อยากสนิทด้วยจังเลย..ไม่สิ!อยากได้เลยตัวประกอบคนนี้ ดูๆไปเขาก็หล่อเหมือนกันนะถ้านับเรื่องแผลบนหน้าเขา โตมาคงจะหล่อสู้พระเอกได้เลยนะเนี่ย แต่ก็นะฉันไม่เคยเห็นพระเอกตอนเรียนมัธยมนิ เลยบอกไม่ได้ว่าเขาหล่อกว่าพระเอกตอนนี้ไหม สงสัยตอนนี้คงไปเรียนอยู่ต่างประเทศชัวร์ปาบ!

"นี่นาย..ชื่ออะไรอ่ะ? ฉันชื่อเนตรนะ" ฉันเปิดประโยคคำถามกับคนข้างๆ พร้อมกับหันไปมองเขา 

เปิดก่อนได้เปรียบเว้ยยยยย!! กูจะจีบมึงนะพ่อหนุ่มตัวประกอบ หึ! บอกเลยนะว่าถ้าฉันเล็งใครไว้ ฉันตามจีบคนๆนั้นไม่ปล่อยแน่คอยดูนะ..

"ก็..เคย์โตะ" ร่างสูงที่กลืนขนมปังแล้วพูดตอบกับเธอไป นัยน์ตาเข้มหันไปมองจ้องตาเธอไว้ เหมือนกับคาดหวังอะไรบางอย่าง

อ้อ..เคย์โตะ ชื่อเหมือนพระเอกเ-หะ! เดี๋ยวนะ

"เอ่อ..ใช่ คานาโอกิ เคย์โตะ หรือป่าว?" ฉันกลั้นใจหันไปถาม เหงื่อในมือค่อยๆพุดออกมาเรื่อยๆ ในใจหวังว่าเขาจะปฏิเสธ

"ใช่..ทำไมเหรอ?"

"..."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***