ตอนที่2 : หาทั่วโรงเรียนแล้ว แต่พวกเธอดันหายไปไหน?

หลังจากฉันมาถึงที่โรงเรียนอิบาริแล้ว ฉันก็ยังไม่กล้าใจดีสู้เสือเดินเข้าไปเลยเลือกที่จะเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงหน้าร้านแฟมิลี่มาร์ทข้างๆโรงเรียนแทน

เอาไงดีวะ!?...สับสนวะใครก็ได้มาช่วยกูที นี่จำได้นะว่าโรงเรียนอิบาริเป็นฉากที่อาจารย์เขาวาดขึ้นมาเอง ไม่ได้อ้างอิงจากไหนเลย (ศึกษาข้อมูลมาอย่างถี่ถ้วนแล้วจ้าา)

นี่กูมาเข้ามาในเรื่องจริงๆเหรอ? ปกติในมังงะอย่างน้อยก็ต้องโดนเหี้ยอะไรชนหรืออะไรทับตายห่าก่อนไม่ใช่เหรอวะถึงได้ไปต่างโลก

แต่นี่กูแค่หลับ...แค่หลับเองนะโว้ยยยย!!!

หรือว่าระหว่างนอน มีอะไรหล่นใส่หัวหรือฟะ? บ้า!!ไม่น่าจะใช่ล่ะ

จำได้ว่ารอบ ๆตัวบนที่นอนคือโล่ง..คือโล่งแบบโล่งตะโกนอ่ะ แบบไม่เหี้ยอะไรเลยที่จะสามารถหล่นลงมาทับใส่หัวกูได้

ถ้ามีจริงๆก็คงต้องเป็นผีอย่างเดียวเท่านั้นที่โยนมาใส่หัวกูอ่ะ

ฮื่อ~หาแกงกูมากอีพระเจ้าขอให้ฟ้าทำโทษมึงอย่างหนัก แง~

"เฮ้ย!ยัยเนตรมานั่งเหม่ออะไรแถวนี้ ผู้ทิ้งมาหรือไงหะ?"

ฉันรีบหันไปหาทันทีเหมือนกับมีพระโพธิสัตว์ลงมาโปรด เสียงเหี้ยๆแบบนี้มีอยู่คนเดียว นี่มันไอ้ทีมมม!! สวรรค์กูไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ววว

"ไอ้ทีมกรี๊ดดดด!!! กูดีใจที่มึงมาด้วยนะเว้ย ดีใจวะกูไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ววว!?"

"!?..กรี๊ดทำเตี๊ยมึงอ่ออ มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ยลืมกินยาเขย่าขวดเหรอ รีบไปเร็ว เดี๋ยวก็อาจารย์ก็ขยุ่มหัวเอาหรอก"

"เดี๋ยวมึง! นี่ใช่โรงเรียนที่เรามาแลกเปลี่ยนเหรอจริงๆเหรอวะ?"

"ก็เออน่ะสิ อย่าบอกนะว่ามึงลืมอ่ะ ไหนว่ามึงตั้งหน้าตั้งตามาเรียนที่นี่เลยไง"

"หะ!?"

เท่านั้นแหละฉันก็ถึงอึ้งรอบที่3 ก่อนที่มันจะลากร่างอันไร้วิญญาณของฉันไปที่หน้าโรงเรียนที่มีเหล่าอาจารย์ยืนรออยู่

ใช่กูตั้งหน้าอยากมาจริง แต่ไม่ใช่ที่นี่โว้ยยย เรื่องจริงเหรอเนี่ย...ร้องจริงนะ (T_T)

หลังจากนั้นฉันกับทีมเดินเข้ามาในโรงเรียนแล้วก็มีอาจารย์2คนยืนรอพวกฉันอยู่ เราเดินไปยังทางเดินของโรงเรียน

พอถึงทางแยกตรงบันได พวกอาจารย์ก็จับฉันกับทีมแยกไปคนละตึก ตอนแรกฉันตกใจมากว่าทำไมต้องแยกห้อง เพราะจำได้ว่าเราได้เรียนห้องเดียวกัน

แต่ทีมมันปฏิเสธแล้วยังบอกอีกว่า ตัวมันอยู่ตึกชาย ส่วนฉันอยู่ตึกหญิงแล้วก็โดนมันด่ากลับมาอีกว่าอีสมองปลาทอง เอ้า!ก็กูไม่รู้ไงอีเหี้ยนิ..

แต่ว่า มะ..เหมือนกับเรื่องเลย!? จริงๆแล้วในเรื่องโรงเรียนนี้มันเป็นโรงเรียนสหศึกษานะ แต่แยกเป็น2แผนก คือแผนกชายและแผนกหญิง

ไม่รู้ว่ามันแยกทำส้นทีนอะไร เพราะยังไงแต่ละแผนกก็มีเหล่า โอเมก้า เบต้า และ อัลฟ่า ปะปนกันอยู่ดี

ด้วยความจำใจฉันเลยต้องเดินแยกจากแม่งมาตามตูดอาจารย์เขาแทน อาจารย์เขาได้แนะนำตัวเองว่าเขาชื่อ 'ซานาดะ มาคิโตะ' เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของฉัน

โดยรวมๆแล้วภายนอกคือหล่อ! คือ ดีจย์! แด๊ดดี้ที่ไม่ใช่พ่อมันเป็นแบบนี้นี่เอง เดินแยกไปหาอาจารย์เขาก็ได้ ไม่กงไม่กลัวล่ะอิอิ ให้อีทีมไปไกลๆเลยค่ะ

แต่ในเรื่องฉันไม่เคยเห็นเขาในหนังสือมาก่อนเลย (หรือเพราะกูไม่โฟกัสตัวประกอบวะ?) แต่ดูจากนิสัยเขาแล้วก็ดูเป็นคนขรึมๆ เงียบๆ แต่พอฉันลองเสนอหน้าด้านเข้าไปคุย ก็ดูคุยเพลินมันปากดีนะ ดูใจดีแต่ก็แอบสับๆ

ฉันว่าชอบ(รัก)เขานะ หรืออาจเป็นเพาระคนหน้าด้านเฟรนลี่โดยสันดานวะ เลยรับมือกับอาจารย์นิสัยแบบนี้ได้

"นี่บัตรนักเรียนของเธอนะ...เอาล่ะนี่คือห้องเรียนประจำของเธอนะคุณสิริ(ชื่อจริง) ขอให้เธอรักษากฏเอาไว้ให้ดีๆ เพราะโรงเรียนของเรานั้นมีชื่อเสียงมาอย่างยาวนาน หวังว่าการรับนักเรียนแลกเปลี่ยนเข้ามาครั้งนี้ จะไม่มีอะไรทำให้เสียชื่อเสียงของโรงเรียนเราหรอกนะครับ?"

"รับทราบค่ะ มาคิโตะเซ็นเซ!!"

ฉันพยักหน้าแล้วส่งวิ้งๆให้อาจารย์เขา ก่อนจะรับบัตรนักเรียนมาจากเขา ฉันมองที่บัตรนักเรียนตัวเองนิ่งๆ ทั้งชื่อ..รูป..และประวัติส่วนตัวต่างๆก็ยังเหมือนเดิม

คราวกับ..ยกตัวตนในโลกก่อนของฉันมาอยู่ที่นี่ด้วยเลย

ฉันถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปห้องเรียนพร้อมกับครูมาคิโตะ เสียงที่คุยกันในห้องตอนเเรกก็เงียบลงทันที ฉันเดินไปหน้าชั้นเรียนแล้วแอบเหล่ๆสำรวจเพื่อนในห้อง

มีแต่คนญี่ปุ่นรัวๆเลยวะ ไม่มีต่างชาติอื่นๆปนมาเลยเหรอ? เซ๊งเลยยย~ อยากจะสปิกอิงริชกับผู้ฝรั่งบ้างซักหน่อย อ้อ!ลืมไปนี่มันแผนกหญิงนิหว่า ไม่มีผู้ชาย55+ อ่อยย~อิจฉาไอ้ทีมอ่าา อยากวาร์ปไปแผนกชายโว้ยย

"สวัสดีทุกคน...ฉันชื่อเนตร เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศไทย ยินดีที่รู้จักเพื่อนๆทุกคนด้วยนะคะ!!😁"

หลังจากฉันแนะนำตัวหาที่นั่งเสร็จ เหล่าสาวๆญี่ปุ่นในห้องก็เริ่มเข้ามารุมเพื่อจะพูดคุยกับฉันทันที ดูท่าทางแต่ละคน ดูเป็นลูกคุณหนูทั้งนั้นเลย บางก็ถามว่าทำไมพูดญี่ปุ่นชัดจัง บางก็ถามว่าที่ไทยใช้ช้างเดินทางจริงๆหรือเหรอ?

บอกตามตรงนะ ตอนที่ฉันได้ยินคำถามแต่ละคำถามฉันแทบจะสำลักอากาศออกมาเลย ฉันเลยอธิบายแก้ต่างเกี่ยวกับหลายๆอย่างที่ประเทศตัวเองให้เพื่อนสาวฟัง และก็ได้รับผลตอบรับดีไร้คำดูถูกใดๆแถมยังได้เพื่อนใหม่มากอีกด้วย

โอย~เนี่ยแหละเหตุการณ์โมเม้นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ใฝ่ฝัน แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่ติดที่ฉันเข้ามาอยู่ในมังงะBLอ่ะ เฮ้อ~กูจะบ้าตายชัก

แต่ถ้าคิดในแง่ดี..ก็ถือว่าได้มาตามรอยก็แล้วกัน เพราะเป้าหมายหลักฉันก็คือมาตามรอยแล้ว ก็ถือสำเร็จตามเป้าหมายที่ว่าไว้ ช่วงเวลานี้เนี่ยแหละ ที่ฉันเสพความสุขของนายเอกกับพระรองให้ฟินจนตัวบิดเลย

รอก่อนนะริคุง...อายาโตะคุง..มัมมีจะไปหาแล้วววว

ฉันพูดคุยกับเพื่อนๆจนคุณครูวิชาแรกเข้ามาสอน กระทั่งเวลาพักเที่ยงได้มาถึง ฉันได้ไปถามเพื่อนๆมาแล้วว่าตอนพักเที่ยงสามารถเดินไปแผนกชายได้

ฉันเลยไม่รอช้ารีบเดินสำรวจไปทั่วโรงเรียนเลยทันทีจ้า พยายามเดินหานายเอกกับพระรองว่าจะไปแอบส่องดูโมเม้นหวานๆซะหน่อย

ผลก็คือไม่เจอเลยค่าาา ทั้งดาดฟ้า โรงอาหาร สหกร ห้องเรียนประจำ โรงยิม เหลือแค่ห้องน้ำชายเนี่ยแหละที่ยังไม่ได้ไป

ขนาดเดินสถานที่ที่พวกเขาชอบกันก็ยังไม่พบตัวเลย จนตอนนี้เวลาผ่านไปตอนเย็นนักเรียนทุกคนในห้องค่อยๆทยอยกันกับบ้าน เหลือแค่ฉันคนเดียวที่นั่งแช่ก้นอยู่ในห้องคนเดียว

นายเอกกับพระรองหายไปไหน?...

ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย สองมือกุมขมับขยับไม่หยุดเลย หรือยังมีที่ลับที่อื่นอีก? สงสัยต้องไปนั่งเขียนทบทวนเนื้อหาใหม่อีกรอบแล้วล่ะ

พอนั่งเหม่อสักพักป้ามิกิก็โทรมาหาฉัน ให้ลงมาจากอาคารเรียนเพื่อกลับบ้าน

"เป็นอะไรล่ะหืม? หน้าบึ้งเลย เรียนไม่สนุกเหรอ?"

พอร่างบางเข้ามานั่งบนรถ คนเป็นป้าก็สังเกตได้ถึงอารมณ์ของหลานสาวที่ไม่ค่อยดีนัก เลยอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"เปล่าค่ะ..แค่รู้สึกว่าหนูยังปรับตัวไม่ทันเฉยๆ"

เธอเอ่ยตอบป้าด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่ก็พยายามฝืนยิ้มให้ผู้เป็นป้าสบายใจ แต่ภายในอกคือกรี๊ดร้องเหมือนกับตัวร้ายในละครแล้วค่ะ

ใช่!! อยู่ดีๆก็วาร์ปมาที่โลกBLเฉยเลย ถ้าถามว่าชอบไหม? เอาตามตรงก็ชอบนะ แต่ก็ไม่ได้อยากจะเข้ามาแบบนี้ ฉันแค่อยากจะเฝ้ามองความรักของตัวละครผ่านในหนังสือมากว่า

"อ้อ..ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวอยู่ไปก็ชินเองแหละ"

"ค่าาา~"

"เนตรจ๊ะ..."

"คะ?"

"ป้าเห็นหนูเบื่อๆ อยากลองมาช่วยงานที่ร้านป้าไหม? เห็นเมื่อก่อนหนูชอบทำขนมนิ"

ทำขนมเหรอ? อุ๊ย!ดีเลย...งานแม่บ้านแม่เรือนแบบนี้น้องเนตรถนัดเลยค่าา อยากมีผัวแดนปลาดิบต้องเก่งเรื่องงานบ้านงานเรือน

"ก็ได้ค่ะ..หนูอยากจะลองเรียนทำขนมด้วย ป้าสอนหนูด้วยได้ไหมคะ?"

"ได้จ๊ะ งั้นเราไปชื้อของเตรียมไว้เลยไหม? พรุ่งนี้จะได้เริ่มทำกันเลย (^_^) b"

"โอเคเลยค่าาา!~"

ฉันตอบเธอ ก่อนที่ป้ามิกิจะหักพวงมาลัยเพราะกลับรถ ไปซูเปอร์มาเก็ตเพื่อไปซื้อของกัน

ระหว่างทางแยกตรงไฟแดง ที่รถป้าฉันจอดอยู่ ฉันที่กำลังเบื่อก็หยิบโทรศัพท์เสียบหูฟังแล้วเท้าคางมองบรรยากาศข้างนอกหน้าต่างรถด้วยความอารมณ์ดี

อยู่ๆสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นสนามเด็กเล่น ตรงนั้นมีเด็กชายสองคนกำลังวิ่งเล่นไล่จับกันอยู่ น้องทางด้านซ้ายมีผมสีดำสนิทและมีใบหน้าที่ออกหวานดูน่ารักน่าเอ็นดู นัยน์ตาสีดำกลมโต ส่วนอีกคนมีผมสีน้ำตาลมีใบหน้าน่ารักแต่ไม่มากเท่าคนผมดำ

ตอนที่ฉันเห็นเด็กๆทำให้ฉันนึกถึงนายเอกกับพระรอง ตอนเด็กๆพวกเขาทั้งสองคนมักจะมาเจอกันที่สนามเด็กเล่นแบบนี้ทุกวัน

พระรองที่เห็นถึงความร่าเริงของนายเอกเข้าก็ได้ตกหลุมรักนายเอกไปเต็มเปา และพยายามที่จะมาตีสนิทนายเอกและแน่นอนว่าได้สนิทกันตามสเต็ปพระรอง และทั้งสองก็ได้สนิทกันเรื่อยมา พระรองค่อยมาดูเเลเอาใจใส่ทุกวันไม่เปลี่ยน เอาจริงๆนะอิจฉานายเอกวะ...

เฮ้อ..อยากเจอนายเอกกับพระรองตอนเด็กๆจังเลยนะ คงจะน่ารักน่าดู

ร่างบางค่อยๆโน้มตัวลงมาพิงตรงกระจกรถ นัยน์ตาสีดำที่กำลังมองไปตรงร่างของเด็กชายทั้งสองนั้น เปลือกตาค่อยๆปิดลงช้าๆด้วยความอ่อนเพลีย ก่อนที่สติจะหลุดลอยไปนั้นอยู่ๆก็มีคำๆนึ่งแวบเข้ามาในหัว

คุ้นๆแฮะ..เด็กสองคนนั้น เหมือนกับนายเอกกับพระรองเลยแฮะ..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***