นอนอยู่ดีๆตื่นมาอีกทีก็มาอยู่ในโลกBL ซะแล้ว! (5P)

ตอนที่1 : บุกเมืองเจแปนแดนอาทิตย์อุทัย แล้วไฉนถึงไปโผล่ที่โลกBLล่ะ

..."ไฮ~ไฮ~โตเตโมโยโรชิเดก๊ะ~ซากูระ~ แดนเกริกไกร~ อยากเป็นแฟนญี่ปุ่นเหลือหลาย อยากเดินฉาย อยากใช้เงินเยน เหย่เยเยเหย่เย๊เย๊เยเยเหย่เย ~" ...

เสียงฮัมเพลงดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของหญิงสาวร่างบางคนหนึ่ง ที่กำลังถือกระเป๋าเดินทางออกจากสนามบินที่ญี่ปุ่นอย่างอารมณ์ดี พร้อมเหล่าเพื่อนๆ ของเธออีก3-4คน

"มึงอย่ามัวแต่ร้องเพลงดิ! หาป้ามึงก่อน เดี๋ยวก็ได้นอนกลางถนนหรอก"

น้ำเสียงอันกวนทีนที่เป็นเอกลักษณ์ของไอ้ 'ทีม' เพื่อนชายเพียงคนเดียวของฉันพูดขึ้น พร้อมกับเดินเลื่อนกระเป๋าเดินทางเข้ามาใกล้ๆ

"เออ..รู้แล้วอีนี่นิ! รอก่อนได้มะ กูแชทหาป้าแล้ว อีก5นาทีป้ากูใกล้จะถึงแล้ว" ฉันหันไปตอบมันอย่างหงุดหงิดพร้อมกับตีไปที่แขนมันเบาๆ

"เออ ดีๆ งั้นกูไปบอกคนอื่นก่อนนะ" มันบอกก่อนที่จะเดินไปหาเพื่อนๆกลุ่มอื่น ฉันหันกลับมามองบรรยากาศข้างนอกก็พลันในอกก็รู้สึกดีใจ

ในที่สุดก็มาถึงประเทศญี่ปุ่นแล้ว ไม่ได้มานานเท่าไรแล้วนะตั้งแต่เด็กๆเลยมั้งเนี่ย คิดถูกแล้วที่เลือกมาเรียนเเลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่น1เทอม

โอ๊ะ! ลืมแนะนำตัวเลย ฉัน'เนตร'เป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น พ่อเป็นคนไทยส่วนแม่เป็นคนญี่ปุ่น เรามีกันอยู่สามคนพ่อเเม่ลูก บางทีเราก็ไปเยี่ยม'คุณป้ามิกิ'ที่ญี่ปุ่นบ้างเป็นบางครั้ง จนกระทั่งวันหนึ่งคุณแม่เกิดป่วยกะทันหันและเสียตอนที่ฉันอายุ9ขวบ ฉันบอกตามตรงว่าฉันเศร้ามากเกือบเป็นโรคซึมเศร้า แต่ก็ผ่านมาได้เพราะมียาดีนั้นก็คือ... เหล่ามังงะBL ยังไงล่ะ!!! ถึงพ่อฉันจะบอกว่ามันแปลกๆก็เถอะ

แต่ก็ต้องขอบคุณมันนะ ที่ทำให้ฉันผ่านความเจ็บปวดมาได้ และที่สำคัญเป้าหมายที่ฉันมาญี่ปุ่น ไม่ได้มาเรียนอย่างเดียวนะ มาหาผู้ชะ-แฮ่กๆมาตามรอยมังงะBL ยังไงล่ะ!! เห็นว่าบางเรื่องในฉากมาจากสถานที่จริงๆด้วยนะ ฉันก็เลยอยากมาเดินตามรอยบ้าง เนี่ยๆๆฉันหาข้อมูลมาเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่หาเวลาว่างมาเท่านั้น

หลังจากรอคุณป้ามิกิมารับ พวกเราไปทัวร์โรงเรียนที่ฉันเรียน อ้อ!ลืมบอกไปว่าโรงเรียนนี้ที่ฉันมาเเลกเปลี่ยนก็มีแค่ฉันกับไอ้ทีมนะ ส่วนคนอื่นอยู่คนละโรงเรียนกัน น่าเสียดายจังเลยนึกว่าจะมีเพื่อนนอกจากหมอนั่นบ้าง แต่ไม่เป็นไรไว้หาที่นี่ก็ได้ จะได้มีเพื่อนที่ญี่ปุ่นบ้าง ดีไม่ดีถ้าฉันตีสนิทได้ฉันอาจจะได้ไปนัดบอดก็ได้นะคริคริ~

"มึงยิ้มอะไรวะ? เหมือนคนบ้าเลย น่ากลัว"

"เสือกค่ะ.."

หลังจากทัวร์โรงเรียนกันเรียบร้อยแล้วก็แยกกันกลับบ้าน ไอ้ทีมจะอยู่หอพักที่ทางอาจารย์เขาจัดไว้ให้ ส่วนฉันก็พักกับคุณป้าที่บ้าน คุณป้าฉันเป็นคนทำเรื่องขอเป็น*โฮสท์แฟมิลี่*ให้โดยเฉพาะ ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกสะดวกสบายมาก เพราะมันไม่มีเวลาในการจำกัดเข้าออกยังไงล่ะ

"เนตร หนูขึ้นไปเก็บของบนห้องนะแล้วก็รีบไปพักซะนะพรุ่งนี้มีเรียนวันแรก จำห้องหนูได้ใช่ไหม? เดี๋ยวป้าไปเก็บร้านก่อนนะ"

พอป้าพูดเสร็จเธอก็เดินเข้าไปในหลังร้านทันที บ้านของป้ามิกิเป็นตึกแถวสีขาว2คูหา 3ชั้น สไตล์มูจิ มีกลิ่นอายมินิมอล ข้างล่างเป็นคาเฟ่ขนม

ฉันชอบร้านขนมป้ามิกิมากเวลามาญี่ปุ่นทีไรก็จะแวะมาที่ร้านเสมอ แถมเวลาว่างๆก็เคยมาช่วยเธอด้วย สนุกมากๆฉันเลยได้สกิลการทำขนมมา1MP อาจจะเพราะฉันชอบเรื่องพวกเรื่องนี้ด้วยมั้งเลยรู้สึกสนุก

เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ.. รีบไปจัดของก่อนดีกว่าจะได้มีเวลาว่างอ่านมังงะBLต่อ อิอิ...

30 นาทีผ่านไป

"เฮ้อ..เสร็จแล้วจ้า เหนื่อยใช่เล่นเลยนะ" ฉันปาดเหงื่อที่หัวก่อนจะทิ้งดิ่งลงไปที่เตียงนอน "ยังนุ่มเหมือนเดิมเลยนะ" ฉันมองรอบๆห้อง มันยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ป้ามิกิคงทำความสะอาดรอสินะ

ขอบคุณนะคะป้ามิกิ... เอาล่ะถึงเวลาแล้ว!!

มือเรียววานหาหนังสือมังงะBLเล่มโปรดที่พกมา หน้าปกมันเขียนชื่อเรื่องไว้ว่า "โอเมก้าหน้าหวานกับนายอัลฟ่าหน้าขรึม"

มังงะBL เเนวโอเมก้าเวิร์ส เล่มโปรดของฉัน ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่เกี่ยวกับ 'อายาโนะ ริคุ' นายเอกของเรื่อง เขาเป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนอิบาริ ซึ่งเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งของญี่ปุ่น และก็ยังเป็นลูกชายของประธานบริษัทเครือข่ายใหญ่

ด้วยความที่เขาเรียนได้ท๊อปมาตลอด เขามั่นใจเลยว่าตัวเองจะต้องเป็นอัลฟ่าแน่ๆ แต่มันไม่ใช่...เขาเป็นโอเมก้า! มันทำให้เขาช็อกมากหลังจากที่ได้รับผลตรวจ เขาเลยเลือกที่ปิดเรื่องนี้ไว้ไม่ให้ใครรู้ แม้แต่ 'เซนโด อายาโตะ' พระรองและเพื่อนสมัยเด็กเพียงคนเดียวของเขาก็ตาม

จนวันหนึ่งในงานเลี้ยงของ 'คานาโอกิ เคย์โตะ' พระเอกของเรื่อง เขาพึ่งจะได้รับตำแหน่งประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ต่อจากพ่อมาสดๆร้อนๆ และนี่ก็เป็นงานเลี้ยงเปิดตัวของเขาด้วย

ส่วนด้านนายเอกที่เริ่มเบื่อจากงานเลี้ยงก็เลยเดินปลิกตัวออกมาจากงานคนเดียว เขามานั่งคิดมากเรื่องเพศรองตัวเอง โดยไม่รู้เลยว่าร่างกายของเขานั้นเกิดฮีตขึ้นมา พระเอกที่ได้กลิ่นก็รีบเดินออกมาจากงาน และนั้นก็เป็นการพบกันครั้งแรกของพระเอกและนายเอก

โอย..ซีนนี้เนี่ยแหละ จังหวะตกหลุมรักของ2พระนาย และทำให้ทั้งสองคนรู้ทันทีเลยว่าเป็นคู่โชคชะตากัน

หลังจากนั้นพระเอกก็ได้อุ้มนายเอกไปที่ห้องแล้วก็...คริคริ...กัน ฉาก18+ตรงนี้แซ่บนัวพริก10เม็ดไปเลยค่ะ พอหลังจากเสร็จกิจ พระเอกก็พานายเอกอยู่กับเขาที่บ้านพักในฐานะภรรยา

นายเอกที่ได้ยินก็ไม่ยอมแล้วบอกว่าตนเป็นอัลฟ่าและพยายามจะกลับบ้าน ก็เลยกลายเป็นฉากตบจูบๆซะอย่างนั้น ละครไทยไปอีกกก พระเอกที่เห็นความดื้อของนายเอกก็เกิดสนใจขึ้นมา เพราะว่าไม่มีใครเคยปฏิเสธเขามาก่อน

พระเอกตกลงแล้วจะพาเขากลับบ้าน แต่เขาจะไปที่บ้านของนายเอกด้วย และจะไปขอนายเอกแต่งงาน นายเอกที่ได้ยินก็ร้อนร้นใหญ่ และขอให้เขาปิดเรื่องที่เขาเป็นโอเมก้าเป็นความลับ

พระเอกที่ได้ยินก็ได้ยื่นข้อเสนอมาว่า ต้องให้นายเอกย้ายมาอยู่กับเขา โดยให้นายเอกอ้างว่ามาเก็บตัวสอบเข้ามหาลัย แล้วเขาจะปิดเป็นความลับให้ นายเอกที่ไม่มีทางเลือกเลยตกลง พออยู่ไปอยู่มาก็เกิดเป็นความรักขึ้นมา

แต่ก็มีอุปสรรค์ตัวร้ายอย่าง 'คานากิ อิริยะ' ที่เป็นเด็กสมัยเด็กของพระเอกอยู่นิดหน่อย เขาอิจฉานายเอกที่ได้รักกับพระเอกเลยพยายามรังแกแต่ก็ไม่มีอะไรมาก แค่โดนพระเอกตอกกลับไปครั้งนึ่ง ตัวร้ายถึงกับซึมแล้วหนีกลับต่างประเทศไปเลย พล๊อตเรื่องก็ประมาณนี้แหละ เนื้อหาเรื่องปานกลางไม่ได้หนักมาก แต่ลายเส้นคือดือมาก

มือเรียวค่อยๆเปิดพลิกหนังสือด้วยความอ่อนโยน นัยน์ตาสีดำมองไปยังตัวละครทั้ง4 ที่ยืนเรียงอยู่หน้าแนะนำตัวละคร อยู่ในอกก็พลันเต้นรัวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

ให้ตายสิ..ฉันรักพวกเขาจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว อยากจะ..เข้าไปสัมผัสพวกเขาจังเลย

เปลือกตาของหญิงสาวค่อยๆปิดลงเรื่อยๆ ก่อนที่สติจะค่อยๆลอยหายไป ภายในอกที่เต้นรัวนั้นก็ได้ขอให้คำอธิษฐานเมื่อกี้ของตนนั้นกลายเป็นจริงขึ้นบางสักครั้ง แค่ฝันก็ยังดี...

กริี๊ง!...กรี๊ง!...กะ-ตุบ!!

"อ่อย..เช้าแล้วเหรอ..หาว.."

ร่างของหญิงสาวที่กำลังนอนอยู่บนเตียงค่อยๆลุกขึ้นมาช้าๆ สภาพหัวกระเซอะกระเซิงอย่างซอบบี้ ร่างเล็กพรางบิดขีเกียจซ้ายขวาก่อนที่ลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำชั้น2อย่างขี้เกียจ พอจะอาบน้ำก็นึกขึ้นได้ว่าลืมเอาเสื้อนักเรียนมาเปลี่ยนด้วย ก็เลยรีบเดินขึ้นไปเอาชุดนักเรียนที่ตนนั้นเเขวนไว้ตรงตู้เสื้อเมื่อคืน

แต่พอเข้าไปในห้องแล้ว ชุดที่ควรจะเป็นชุดกะลาสีน้ำเงินดันกลายเป็นชุดนักเรียนยูนิฟอร์มสีกรมเหมือนกับของโรงเรียนอื่น

"หืม..เดี๋ยวๆ นี่ชุดนักเรียนกูเหรอ? ไม่ดิไม่ใช่..ใครเอาชุดนักเรียนกูไปเนี่ย!!" พอชุดนักเรียนของตัวเองเปลี่ยนไป เปลือกที่ปิดอยู่นั้นก็พลันเปิดสว่างขึ้นมาทันที

"เนตร ลงมากินข้าวได้แล้วจ้า เดี๋ยวไปสายเอานะ..." เสียงของป้ามิกิดังมาจากชั้นสอง

"ป้ามิกิคะ..คือเห็นชุดนักเรียนหนูไหมคะ?" ฉันเดินไปชั้นสองเพื่อลงไปถามป้ามิกิ เผื่อเธออาจจะเหลอหยิบไปก็ได้เลยไม่ลืมที่จะยิบชุดนั้นไปด้วย

"ชุดหนูก็ถูกแล้วไง เมื่อวานยังเอามาอวดป้าอยู่เลยนิจ๊ะ”

"หะ?..."

จากนั้นฉันก็ยืนอึ้งกิมจิอยู่อย่างนั้นอยู่เป็นชั่วโมง พอรู้สึกตัวอีกทีก็กลายมายืนอยู่หน้าโรงเรียนซะแล้ว ฉันมองใบหน้าของคุณป้ามิกิที่กำลังยิ้มมาให้ฉัน

"โชคดีกับการเรียนวันแรกนะจ๊ะหนูเนตร ป้าไปก่อนนะเดี๋ยวต้องไปเปิดร้านอีก บายจ๊ะ!" ป้ามิกิโบกมือลาก่อนที่จะขับรถออกไป ทิ้งให้ฉันยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย..ทำไมชุดนักเรียนฉันถึงเปลี่ยนไป? แถมเส้นทางโรงเรียนก็คนละทาง..อะไรวะงงวะ

อ๊ะ!หรือว่านี่จะเป็นการแกล้งแบบใหม่ของชาวญี่ปุ่น?

แต่พอฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองโรงเรียนแบบชัดๆเท่านั้นแหละ มันทำให้ฉันถึงกับอึ้งคูณ2กันเลยที่เดียว

เชี้ยยย!! นี่มัน..โรงเรียนอิบาริ จากเรื่อง"โอเมก้าหน้าหวานกับนายอัลฟ่าหน้าขรึม"นิ!? อย่าบอกนะว่าเข้ามาอยู่ในโลกBLอ่ะ เหี้ยแล้วไงทีนี่...

..........................................................

ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วนะงับบบ..