ไม่อยากเจอ

"คุณหนูนั้นคุณชายเว่ยเจ้าค่ะ" นางกำลังจะเดินออกมา เห็นไป๋ลูกับเสี่ยนจินเดินเข้ามาในร้าน

"หลบ"หญิวสาวไม่อยากปะทะกันตอนนี้ อุตส่าห์มาทานอาหารแบบสบายใจ ทำไมต้องมาเจอคู่นี้ด้วย 

เข่อซิงดันเหมยหลินเข้าหลังฉากกั้น ไม่สังเกตเลยว่ามีใครนั่งอยู่ ตอนนี้นางขอเพียงหลบสองคนนั้นเท่านั้น

แต่ดูเหมือนไป๋ลูเห็นว่าเป็นเข่อซิงตอนที่นางเดินเข้าไปตรงฉากกั้น แต่ไม่ได้แน่ใจจึงเดินไปดู นางกำลังแอบสะกดรอยตามเขาหรือ

"ท่านพี่เว่ย" เสี่ยงจินเห็นว่าเขาไปไหน จึงเอ่ยทัก แต่ไม่ทันเสียแล้ว 

"ตรงนี้มีคนจองแล้วขอรับ" พอเดินไปก็มีบุรุษคนหนึ่งเดินมาขวาง ทำให้ไป๋ลูชะงักไป หรือไม่ใช่งั้นหรือ 

"ขออภัย" ไป๋ลูพยายามมองผ่านชายชุดดำนั้นก็ไม่สามารถมองเข้าไปได้ ก่อนจะค่อยออกมา คิดว่าตาฝาดไปเอง 

ไป๋ลูรีบเดินไปหาเสี่ยงจินก่อนเดินขึ้นไป อุตส่าห์มีโอกาสมากันสองคน โดยไม่มีเข่อซิงมาดักรอหายากยิ่ง แต่นางช่วงนี้ก็ไม่ค่อยมาวุ่ยวายกับเขาเหมือนเมื่อก่อนแล้วด้วย แต่ทำไมมันทำให้ไป๋ลูกรู้สึกไม่ดีแปลกๆ ตอนที่ไปหาเหมือนจะไม่โกรธแล้ว แต่ท่าทางนางไม่ได้ใส่ใจตนเหมือนแต่ก่อน

"ท่านพี่เว่ย คิดอะไรอยู่หรือเจ้าค่ะ" นางเสี่ยงจินเอ่ยทักเห็นท่านพี่ดูเหม่อๆ 

"เปล่าไปเถิดกันเถอะ ข้าจองห้องไว้ให้เจ้าแล้ว" 

"เจ้าค่ะ ท่านพี่เว่ยช่างดีกับข้านัก" เสี่ยงจินนั้นเดินไปขับแขนไป๋ลู ทำให้อีกฝ่ายพึงพอใจไม่น้อย 

"ข้าดีกับสตรีไม่มากหรอกนะ จินเอ๋อร์ ขนาดคู่หมั่นข้ายังไม่เคยชวนทานข้าวเลยด้วยซ้ำ" ส่วนใหญ่มีแค่นางชวนเขา 

"ท่านพูดเช่นนี้ไม่กลัวคู่หมั้นท่านน้อยใจหรือ" 

"ไม่หรอก น้อยใจเดี๋ยวก็หาย แต่เจ้าทำไมถึงห่วงคู่หมั้นข้านักเล่า" 

"ท่านพี่สตรีด้วยกันย่อมรู้ว่าบุรุษไม่สนใจ นั้นทำให้สตรีรู้สึกไร้ค่าเพียงใด ตอนนี้คุณหนูซือก็คงรู้สึกเช่นกัน" นางเอ่ยพร้อมสายตาเศร้า เหมือนเข้าใจสตรีด้วยกัน ทำให้เขานั้นชมชอบในตัวเสี่ยงจิมากขึ้นไปอีก

"เพราะเจ้าใส่ใจผู้อื่นแบบไง จึงทำให้บุรุษทั้งวังหลวงชมชอบเจ้า" 

"ท่านพี่เอ่ยเกินไปเจ้าค่ะ" หนุ่นสาวทั้งสองต่างหยอกเย้ากันจนถึงห้องที่เตรียมทานอาหาร  

…

ตอนสถานการณ์ช่างอึดอัดนัก นางพาเหมยหลินเข้ามาที่โต๊ะของสองบุรุษที่กำลังทานอาหาร ตอนแรกนางก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่บุรุษคนหนึ่งกลับลุกขึ้นตามคำสั่ง เหมือนรู้ว่านางกำลังหลบใคร ตอนนี้ท่านพี่ก็ไปแล้ว นางจึงหันมาขอบคุณคนที่ช่วยนางไว้ ทั้งที่ไม่ได้ถามสาเหตุ

"ขอบคุณเจ้าที่ช่วยพวกข้าเอาไว้" 

"ไม่เป็นไรขอรับคุณหนู นายท่านเป็นคนช่วยท่านต่างหาก"เขาเพียงทำตามคำสั่ง 

"ข้าขอขอบคุณ ท่าน.."นางคำนับชายตรงหน้าอย่างเกร็จๆ นางไม่ค่อยถูกกับบุรุษนัก โดยเฉพาะบุคลิกสุขุม ตัวโต เช่นนี้ ใบหน้าก็หล่อเหลาอยู่หรอก แต่น่ากลัวดูน่ากลัว

"ข้าจากตระกูลเฉา เฉาเต๋อจ้าน" 

"ขอบคุณท่านเฉา บุญคุณนี้ข้าไม่ลืมเลยเจ้าคะ " นางกล่าวก่อนยกยิ้มอย่างจริงใจ แต่คุณชายคนนี้กลับจ้องมาที่นางแปลก

"เล่นงิ้วหรือไม่"จู่ๆ บุรุษอีกคนเอ่ยขึ้นมา เข่อซิงจึงหันมามองอย่างมึนงง งิ้วอะไรของเขากันจู่ๆ ก็พูดเช่นใด

"นายท่าน"จินหลิวรู้ได้เลยว่านายตนเอ่ยอะไร หากเป็นเรื่องเสียมารยาทแน่ 

"หืมอะไร ข้าพูดแรงไปงั้นเหรอ"เต๋อจ้านที่ดูจะไม่เข้าใจนัก แม้เขาสงสัย แค่จะถามไปแค่นั้นเอง 

"อะไรหรือเจ้าค่ะ เล่นงิ้วข้าไม่ถนัดหรอกเจ้าค่ะ"แม้จะสงสัยแต่สุดท้ายก็บอกไปอย่างงงๆ 

"อ้อ เปล่าหรอก"เต๋อจ้างยกยิ้มมุมปาก จับจ้องสาวงามตรงหน้า นางงดงามแต่ชุดและทรงผมไม่ค่อยจะเข้ากันเสียเท่าไหร่ แถมใบหน้าที่แต่ง แต่ก็เหมือนไม่แต่งนี่อีก ชุดเองก็เหมือนจะผ่านการใส่ซ้ำมาหลายรอบ ไม่แปลกนักที่บุรุษคนนั้นมีใหม่ 

"งั้นมื้อนี้ข้าขอเป็นคนเลี้ยงพวกท่านน่ะเจ้าค่ะ"

"ไม่เป็นไรขอรับคุณหนู"จินหลิวเอ่ยปฏิเสธและเกรงใจไม่น้อย 

"อย่าเกรงใจเลยเจ้าค่ะ ข้าขอเลี้ยงนะเจ้าค่ะ"นางหันไปสู้หน้ากับคนตัวโตอีกครั้ง 

"อืม"เขาเพียงรับคำอย่างว่าง่าย และไม่ได้สนใจ

"คุณหนู เงินที่พกมาไม่พอเจ้าค่ะ"ก่อนเหมยหลิวจะกระซิบกับนางทันที 

"ทำไมถึงเหลือน้อยละ"

"ท่านบอกข้าว่าใช้ไม่มาก ทานอาหารแล้วก็กลับ เหลือไม่มากแล้วเจ้าค่ะ" 

ทั้งสองคุนกับเบาๆ หากแต่หาใช่ว่าบุรุษทั้งสองจะไม่ได้ยิน เพราะดูจากสีหน้าแล้วคงมีปัญหา ปากบอกจะจ่ายแท้

"ไม่มีจ่ายก็บอกจะได้ไม่ต้องเสียเวลา"เต๋อจ้านเอ่ยออกไปตรงๆ

"นางท่าน"เขารู้ว่านายตนเป็นคนยังไง เอ่ยตรงๆและไม่ถนอมน้ำใจใคร จึงเอ่ยไปแบบนั้น มันทำให้เข่อซิงโมโหขึ้นมาทันที 

"ข้าบอกว่าข้าจะจ่ายให้เจ้าค่ะ ไม่เสียเวลาท่านนักหรอก"นางดึงปิ่นปักผมของตนออกก่อนวางที่โต๊ะ สายตาที่มองสือมองว่านางไม่พอใจกับบุรุษเช่นเขานัก นิสัยนี่ถอดแบบมากับบิดานางหรือไงกัน หักหน้ากันซึ่งหน้าเช่นนี้ หึ นางเองก็มีศักดิ์ศรีเช่นกัน 

"เอ่อ คุณหนู"จินหลิวไม่รู้จะห้ามปรามอะไรได้ คุณหนูซือโกรธแล้ว ส่วนนายตนเหมือนนิ่งไป แต่ก็ยิ้มมุมปาก ยะ..ยิ้มงั้นหรือ

"ขออภัยที่เสียมารยาท ข้าขอตัวเจ้าค่ะ"เข่อซิงนั้นย่อกายไม่ลืมมารยาท ก่อนเดินออกมา เต๋อจ้านที่ตอนนี้ตกใจเล็กน้อยที่นางใจกล้วขนาดตะคอกใส่เขา สตรีอื่นที่โดนเขาว่า มีแต่ร้องไห้ขอความเห็นใจทั้งนั้น ก่อนหยิบปิ่นสีทองขึ้นมาดู เหมือนจะแพงกว่าค่าอาหารเสียอีก หึไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีขนาดนั้นเลยหรือ

"คุณหนูทำไมทำเช่นนั้นเล่า นั่นเป็นปิ่นที่ท่านรักมากนี่เจ้าค่ะ"เข่อซิงไม่ตอบ เพราะนางเห็นไม่หน้าเขาที่ดูจะดูถูกนางอยู่ มันทำให้นางยอมไม่ได้ ก่อนจะเดินมาถึงหน้าร้านพอดีกลับได้ยินบ่าวคุยกัน 

"ลูกค้าเมื่อครู่ต้องการเปิดห้องชั้นสามขอรับ" บ่าวคนหนึ่งเดินมาบอกบ่าวที่รับดูเหมือนจะใหญ่กว่า นางที่กำลังโกรธ ต้องหยุดเดินนึกถึงคนที่เข้ามาเป็นท่านพี่ไป๋ลูกับเสี่ยงจิน แถมห้องชั้นสามก็เป็นห้องพัก…หรือทั้งสองจะ นางพยายามไม่คิดเรื่องนั้น ไม่น่าใช่หรอก อาจจะมีลูกค้าคนคู่ใหม่เข้าก็ได้ 

"คุณหนูรถมารอแล้วเจ้าค่ะ" นางไม่สนใจกับความคิดไร้สาระของตนและขึ้นรถม้า

แต่นางเห็นหมิงอี้บ่าวขอท่านพี่ที่ลงมาจากชั้นสอง ทำไมถึงไม่ต่างนายตนเอง

"เหมยหลิว ไปแอบฟังให้ข้าหน่อย"นางอดสงสัยไม่ได้นี่สิ บ่าวคนสนิททำไมต้องมานั่งด้านหน้าพร้อมกับรอยยิ้มเช่นนั้นด้วย 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***