สตรีในใจกลับมา

"คุณหนูอย่าคิดมากเลยนะเจ้าค่ะ" เหมยหลินนั้นเดินตาม นายตนอย่างเศร้าๆ เมื่อเช้าก็ถูกนายท่านซือมาอาละวาดถึงเรือนพูดถึงแต่งานแต่ง ไม่สนใจเลยว่าคุณหนูยังบาดเจ็บ ให้ไปหาแต่คู่หมั้น 

"อืม เตรียมรถม้าเถอะ เราจะไปหาซื้อขนมที่ท่านพี่ชอบ ก่อนแล้วค่อยไปหาที่จวน" 

"แต่คุณหนูตอนนี้ เท้ายังไม่หาดีเลยนะเจ้าค่ะ" 

"ข้าเดินช้าๆ มันก็ไม่เจ็บแล้ว ไปเถอะ" นางกล่าวอย่างนิ่งเฉย แค่ไปหาท่านพี่ไป๋ลูแล้วก็คงจบสินะ 

รถม้าที่ค่อยมาจอดข้างทาง ผู้คนต่างเดินจับจ่ายซื้อของ เหมยหลินให้นายตนอยู่แต่ในรถม้า แต่เข่อซิงอยากไปอีกที่หนึ่งที่เหมยหลินบอก เป็นร้านเปิดใหม่ แวะไปชมเสียหน่อยจะเป็นอะไรไป 

พอมาถึงร้านตำราร้านนี้ ช่างยิ่งใหญ่  นางไม่ได้สังเกต เพราะเวลาใดที่ไปหาท่านพี่จะใช้อีกเส้นทางหนึ่ง แต่พอต้องแวะซื้อของก็ต้องเข้ามาเส้นนี้ ตำราที่จัดว่าเป็นระเบียบ มีทั้งเล่มเก่าและใหม่เป็นสวรรค์บนดินชัดๆ

"นั้นคุณหนูซือ" เสียงใครบางคนที่เอ่ยเบาๆ แต่นางกลับได้ยิน แต่เพียงทำหน้าไม่สนใจ อีกมือก็จับแขนของสาวใช้ไว้ ก่อนจะพาตนเองออกจากบทสนทนานั้น 

"จริงด้วย ตามคุณชายเว่ยมาถึงนี่เลยหรือ" พอได้ยินประโยคนั้น เข่อซิงถึงกับนิ่งไป ท่านพี่อยู่นี่งั้นเหรอ  เหอะ..มิน่าสตรีพวกนั้นเห็นนางพากันพูดถึงนาง แต่ก็ดีจะได้ไม่ต้องไปถึงจวน และพูดถึงงานแต่งของนางเสียที

เข่อซิงหาได้สนใจคู่หมั้น ก่อนจะถามเจ้าของร้าน รู้ว่าท่านพี่อยู่ชั้นบน งั้นนางจะรอที่ชั้นนี้ ดูตำราไปพลางดีกว่า สังขารก็ยิ่งไม่ดีอีก คิดได้ดังนั้น เข่อซิงจึงไปที่ชั้นหนังสือที่แยกเป็นหมวด โดยไม่ได้สนใจคนที่นินทานางอีก 

ตำราที่นางสนใจมีมากเหลือเกิน แววตาที่สุขใสเวลาที่ได้เจออะไรที่ชอบ เหมยหลินเองก็เป็นคนรอรับเล่มตำราที่คุณหนูเลือก 

" เล่มนี้ก็ดี.. ท่านอาจารย์จ้าวออกเล่มใหม่อีกแล้ว"นางที่เมือนจะพูดกับเหมยหลิน แต่จริงนางกำลังพูดกับตัวเอง สาวใช้ที่เช่นนั้นก็มีความสุขตามไปด้วย 

"คุณหนูระวังข้อเท้านะเจ้าค่ะ" 

ผ่านจากชั้นที่นางอยู่มีใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองนางก่อนจะรีบขึ้นไปชั้นสอง เดินลัดเลาะมาถึงสาวใช้คนนั้นรีบไปกระซิบคุณหนูตัวเอง 

ทั้งสองคนต่างสบตากัน นางค่อยเผยรอยยิ้มก่อนหันมาหาคุณชายเว่ยที่กำลังดูตำราอยู่ 

"ท่านพี่เว่ย  เราไปทานอาหารกันดีหรือไม่เจ้าค่ะ" ใบหน้างามยกยิ้มขึ้น ผมยาวสลายดำสนิท ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ริมฝีปากอมชมพูดั่งดอกอิงฮวา ในฤดูร้อน ทำให้บุรุษชมชอบนางไม่น้อย ตั้งแต่ที่ย้ายกลับมา

"ตามใจเจ้า" ไป๋ลูยกยิ้มก่อนเดินนำสตรีข้างกาย นางทั้งสวยและงดงาม เหมือนครั้งก่อน ไม่ได้เจอกันมาตั้งแต่เด็ก ขึ้นเขาวันนั้น บ่าวรับใช้มารายงานตนจึงรีบกลับมา พบว่าข้างจวน เลี่ยงจินได้ย้ายกลับมาแล้ว เขาดีใจนัก ก่อนทั้งสองจะเดินไปคุยไป

"ท่านพี่อาหารที่ท่านชอบยังคงเหมือนก่อนหรือไม่เจ้าค่ะ" 

"แน่นอน หากยิ่งเป็นอาหารที่เจ้าทำข้ายิ่งชอบเป็นพิเศษ" 

"เมื่อครั้งก่อนที่ข้าทำไปให้ท่านทาน แทบไม่ได้เรื่องเลยเจ้าค่ะ" ไป๋ลูรีบแย้ง 

"ใครบอกเจ้ากัน อาหารที่เจ้าทำนั้นอร่อยมาก..ยิ่ง" 

เสียงที่ดังลงมาจากชั้นสอง เข่อซิงนั้นจำได้ว่าใคร ก่อนที่จะจะรีบมาดักคู่หมั้นของนาง

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่"นั้นคือคำแรกที่เอ่ยออกมา 

"ข้ามาหาท่านพี่เจ้าค่ะ" นางเอ่ยเสียงนิ่ง แววตามองต่ำ เพราะดูท่าวันนี้นางจะไม่ได้คุยเรื่องแต่งงานเสียแล้ว 

"ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าค่ะ"เสียงเลี่ยงจินนั้นสั่นเทา เหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง 

"เรากำลังจะไปทานข้าว คงไม่ว่าง" เขาจับแขนของเลี่ยงจินไว้ จ้องมองคู่หมั้นตัวเอง 

"งั้นไปทานด้วยนะเจ้าค่ะ"นางเสนอตนเองไปด้วย ในใจนั้นกลัว กลัวว่าสตรีคนนี้ ทำให้ท่านพี่หลงรักอีกครั้ง หรือจริงๆแล้วเขารักมาโดยตลอด นางไม่รู้เลย เข่อซิงกำลังกังวล หากกลับมาเช่นนี้นางจะสู้ได้หรือเปล่า ขนาดสามปีนี้นางพยายามยังไม่สัมฤทธิผลด้วยซ้ำ

"ใครเชิญเจ้า อย่าได้ตามข้านักเลยรู้หรือไม่ข้ายิ่งไม่ชอบเจ้า" เสียงนั้นเอ่ยอย่างไม่เหลือเยื่อใย ไป๋ลูหาได้คิดเลยว่านางเป็นคู่หมั้น จูงมือหญิงอื่นออกมา โดยไม่ได้สนใจคนที่ได้ชื่อว่าเป็ฮูหยิงของเขาในอนาคต 

"เจ้าค่ะ"นางเจ้ารับอย่างเศร้า ไม่ดื่นดันอีก ผู้คนที่เห็นต่างไม่ได้สงสารนาง เพราะแต่ไหนแต่ไรมักเห็นนางตามคุณชายคนนี้ จนผู้คนชินไปแล้ว ส่วนใหญ่จะโดนดุต่อหน้าผู้คน แต่นางก็ไม่ได้สนใจ แต่มาครั้งนี้ดูเหมือนจะหนัก คุณหนูซือนิ่งไปเลย เห็นสายตานางดูไม่สู้ดีนัก  นางก็พยายามมามาก แต่ไม่เห็นจะได้ผล  เดินตามทำอะไรจะมีนางข้างกาย จนสตรีอื่นนั้นยุ่งกับบุรุษผู้นี้

เหตุการณ์ทั้งหมดนั้นมีใครบางคนที่จ้องมองอยู่ หันไปเอ่ยถามลูกน้องตนเองที่กำลังยืนรอคำสั่ง 

"นางคือใคร"เขาเอ่ยถามไป แต่สายตายังคงมองที่สตรีผู้นั้นท่าทางที่แสดง ใบหน้าที่สลับเปลี่ยนไปมา สีหน้าตกใจ เศร้า จนผู้คนเห็นคิดว่านางดูน่าสงสาร หรือบางคนบอกว่าน่าสมเพช แต่สำหรับเขากลับดูน่าสนใจไม่น้อย ที่เห็นสีหน้าที่คู่สองคนนั้นออกไป นางกลับแปลเปลี่ยนเป็นสีหน้าเฉยชาได้ นางผู้นี้เป็นนักแสดงงิ้วที่ดีได้เลย หากเขาจ้างมาตั้งวงแสดงคงดังไปทั่วแน่ๆ แต่ความคิดนั้นก็ต้องหยุด

"นางเป็นคุณหนูตระกูลซือขอรับ ขุนนางคนหนึ่ง แต่มีคู่หมั้นเป็นถึงคุณชายเว่ย ตระกูลใหญ่ของเมืองหลวง" 

"น่าเสียดาย"

"ทำไมหรือขอรับ" 

"ดูสิ สีหน้านางแสดงงิ้วได้ดีนัก"เขาเอ่ยเสียงเย็นก่อนยกยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นรอยยิ้มของนางที่เอ่ยตอบคนใช้ ต่างทุกครั้งดูจริงใจต่างจากเมื่อกี้ 

..

"ท่านพี่เว่ย ปล่อยนางไว้เช่นนั้นจะดีหรือเจ้าค่ะ"เลี่ยงจินมองหันไปทางเข่อซิง ก่อนจะก้มหน้าพูดเสียงเบา"นางเป็นคู่หมั้นท่านนะเจ้าค่ะ" 

"คู่หมั้นที่ข้าไม่ได้เลือกน่ะหรือ บิดาเป็นบังคับข้า นางก็รู้เหตุผลนั้น แต่ก็ยังรังควานข้าไม่เลิก โดนเช่นนี้จะได้เลิกตามเสียที"ไป๋ลูนั้นไม่สนใจ เพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาจะทำอะไรนาง นางก็ยิ้มและอภัยเขาเช่นเดิม ครั้งก็เมือนเมื่อก่อนนั้นแหละ นางเป็นสตรีที่โง่ผู้หนึ่ง 

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***