ตอนที่2

ณ คฤหาสน์แห่งนึงห้องของคุณตัวน้อย

นี้คุณหนูค่ะได้เวลาตื่นแล้วนะคะ(เสียงของใครบางคนพูด)

อืม..ไม่เอา~~หนูจะนอนต่อ(เด็กคนนึงตอนกลับด้วยความขี้เกียจ)

แต่นี้จะถึงเวลารับประทานอาหารแล้วนะคะ(แม่นมของเธอทำท่าเหนื่อยใจ)

ก็อกๆ(เสียงของบางคนเคาะประตู)

แอ็ด~~~~(เสียงเปิดประตู)

ลุกขึ้นได้แล้วยัยเด็กขี้เซา(เสียงของเด็กหนุ่มอายุราวๆ10ปีได้กล่าวขึ้นมา)

อือออออ....ท่านพี่(เด็กน้อยค่อยๆลืมตาขึ้นมาดู)

ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วอย่าให้ท่านพ่อกับท่านแม่รอนาน(เด็กชายเอ่ยออกมาแล้วค่อยๆหันหลังออกไปจากห้อง)

ค่า~~เห้อไม่อยากตื่นเลย(เด็กน้อยได้ลุกขึ้นอาบน้ำและเปลี่ยนซื้อผ้าที่คนรับใช้หามาให้)

(ช่วงอธิบาย)

เอาละค่ะถ้าทุกคนยังคงสับสนกันอยู่เดี่ยวหนูอธิบายให้ค่ะ(เด็กน้อยได้กล่าวกับเหล่าคนอ่าน)

หนูชื่อคิริน โคฟเวอร์หรือก็คือคิริน คิยามะที่ได้ตายจากการถูกฆาตกรรมในที่สาธารณะ ถึงแม้ตอนที่หนูได้รับความทรงจำจะสับสนไปหน่อยแต่เท่าที่เรียบเรียงมาได้ก็มีแค่นี้ อ้ะ!หนูจำได้ด้วยว่าหนูจะต้องหาสามีและมีชีวิตอย่างสงบสุขด้วยกันขอให้ทุกคนให้กำลัวใจหนูด้วยนะคะส่วนใครที่กำลังหาก็ขอให้เจอค่ะ

(เข้าเนื้อหาหลัก)

คุณหนูค่ะ!!

อ้ะ!ตกใจหมดเลยแม่นมเองหรอ

ค่ะ..รู้ไหมว่าคุณหนูสายไปกี่นาทีแล้วรีบไปกันได้แล้วค่ะ!

แฮะๆไปกันเถอะ(แม่นมได้จัยมือคุณหนูแล้วพาไปยังห้องรับประทานอาหาร)

(ช่วงอธิบาย)

แม่นมคนนี้ชื่อเชลลี่ เมเดลสัน ความจริงเธอก็เป็นขุนนางปกติทั่วไปนิแหละค่ะแต่เพราะว่าตะกูลของเธอได้เป็นหนีบุญคุณพ่อเอาไว้ก็เลยส่งตัวเธอมารับใช้หนู เธอเป็นคนที่ดีมากๆเลยละค่ะ ตอนแรกก็นึกว่าเธอจะเกียดหนูแต่ที่ไหนได้เธอเองก็อยากหลีกเลี่ยงการจับแต่งงานทางการเมืองก็เลยถือว่านี้เป็นโอกาสอย่างมาก ค่อยรู้สึกโล่งอกหน่อย

(เข้าเนื้อหาหลัก)

เห้อ~~ยัยเตี้ยนี้ขนาดพี่ไปปลุกแล้วก็ยังมาสายอีกนะ(นายน้อยได้กล่าวออกไป)

หนูไม่ได้ชื่อยัยเตี้ยน่ะ!!หนูชื่อคิริน คอร์นโคฟเวอร์ต่างหากล่ะ!(กระทืบเท้าแล้วแสดงอาการไม่พอใจ)

เหอะ..ยัยเตี้ยก็คือยัยเตี้ยอยู่ดี(นายน้อยทำท่าแสยะยิ้มดูเหมือนว่าเขาจะพอใจอย่างมากกับการได้แกล้งน้องสาวของตัวเอง)

(ช่วงอธิบาย)

ไอพี่ปากหมาไม่พอหน้ายังเหมือนหมานี้ชื่อไคล์ ไคล์ โคฟเวอร์ ทำไมต้องชื่อเหมือนพระเอกบางเรื่องที่หนูชอบด้วยเนี้ย!!! ไอพี่ปากหมานี้มันอายุ10ขวบ ไอเด็กกระโปกก!!!

(เนื้อหาหลัก)

เอาละๆท่านข้าวได้แล้วทุกคน(คุณแม่ได้ตบมือเพื่อให้สองครามระหว่างพี่น้องจบ)

เห้อ~~เรื่องแค่นี้ยังทะเลาะกับได้ถ้าคนอื่นเห็นแล้วเอาไปนิทาเข้าตระกูลคงเสื่อมเสียชื่อเสียงแน่(คุณพ่อกล่าวออกมา)

แหม่คุณละก็เรื่องแค่นี้คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง(คุณแม่พูด)

ถ้าไม่สอนมารยาทที่ดีให้คงโตไปเป็นเด็กเห็นแก่ตัวพอดี(คุณพ่อพูด)

แต่พวกเขายังเด็กอยู่เลยนะ(คุณแม่พูด)

มันไม่เกี่ยวกันหรอกมารยาทไม่จำเป็นต้องเกี่ยวกับอายุมันแล้วแต่บุคคลเพราะฉะนั้นเราต้องอบรมสั่งสอนให้ดี(คุณพ่อพูด)

ไอย่าพ่อเราเคล่งระเบียบจังแหะ(คิรินคิดในใจ)

ค่าๆ(คุณแม่พูด)

ว่าแต่คิรินจ้ะหนูปีนี้ก็5ขวบแล้วบอกแม่ได้ยังว่าอยากเรียนอะไร

หนูอยากเรียนเวทมนตร์กับวิจัยยาค่ะ(คิรินตอบ)

วิจัยยาหรอจ้ะเป็นเรื่องที่วิเศษมากเพราะคนปกติเขาจะชอบเน้นไปอย่างเดียวและไม่ชอบพวกปรุงยา(คุณแม่พูด)

แฮะๆ..(ก็เพราะเราในโลกก่อนชอบงานวิจัยมากแต่น่าเสียดายที่เราสอบไม่ติด)

เหอะ..ก็เพราะยัยเตี้ยนี้มันไม่ใช่คนปกติไงละท่านแม่ถึงชอบงานวิจัย(ไคล์ปากหมาพูด)

ว่าไงนะ!!!เดะแม่เชือดทิ้งตรงนี้ซะเลย(คิรินคิดในใจ)

อย่าว่าน้องอย่างงี้สิไคล์ ไม่น่ารักเลยนะ(คุณแม่พูด)

ขอโทษค้าบบ(ไคล์หงอยเป็นหมา)

หลังจากนั้นทุกคนก็กินอาหารเส็จแล้วแยกย้ายกันไปทำภารกิจของตัวเอง

ณ สวนหลังคฤหาสน์

ลัลละล้า(คิรินตอนนี้กำลังอารมณ์ดี)

ปึก.

อ้ะ!!(ดูเหมือนว่าเธอจะเพลอชนเสา)

เป็นอะไรรึปล่าว(เสียงของเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาพูด)

มะ..ไม่เป็นไรค่ะ(คิรินหน้าแดง)

เอะ?เป็นไข้หรอทำไมหน้าแดง(เด็กหนุ่มพูด)

ไม่ได้เป็นค่ะ!! ขอโทษที่เพลอชนนะค่ะลก่อนค่ะ(คิรินรีบหนีออกไป)

อ..เอ่อไม่เป็นไร แหะๆไปสะแล้ว(เด็กหนุ่มเกาหัว)

ณ ห้องขอคิริน

อ้า~~~หน้าอายชะมัด(คิรินบิดไปมาใต้ผ้าห่ม)

พรุ้งนี้ท่านแม่บอกว่าจะพาคนมาสอนให้แต่คนที่จะสอนเรื่องเกี่ยวกับการวิจัยคงต้องเลื่อนออกไปก่อนเพราะเขาคิดยังเคลียร์งานไม่เส็จ เห้อองั้นเอาเป็นว่าตั้งใจเรียนเวทย์ไปก่อนละกัน

..........จบแล้วค้าบบโปรดติดตามตอนต่อไป...........

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***