ตอนที่4

บทที่4 

“ว้าย”ตะวันถึงกับร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจมือทั้งสองข้างรีบนำขึ้นมาปิดหู เธอไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น

เสียงกระสุนหลายนัดสาดเข้ามาภายในงานผู้คนต่างแตกตื่นหนีกันไปคนละทิศละทาง

“กูว่าละ”ธามสบถออกมาโดยไม่มีท่าทีตื่นกลัวอะไร เป็นอย่างที่เขาคิด ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นดวงตาคมมองไปยังเพื่อน ทั้งหมดมองหน้ากันอย่างรู้ใจ ลูกน้องของพวกเขาต่างก็วิ่งกรูกันเข้ามาเพื่อป้องกันผู้นาย ภายในงานตอนนี้ค่อนข้างวุ่นวายอยู่ไม่น้อย

การันต์และเวร์หาหยิบปืนที่เหน็บอยู่ด้านหลังเขาทั้งคู่ยิงไปทางศัตรูที่กำลังจ่อมาทางนี้ ส่วนเพทายก็จ้ำฝีเท้าตามภูมินทร์ไปที่หน้างานเพื่อไปสกัดพวกมัน

“เธอมากับฉัน”ธามรีบดึงข้อมือตะวันให้เดินตามตนไปทันที

“เดี๋ยวคุณ!แล้วเพลง..”เธอรีบชะงักเท้าไว้และมองหาเพลงพิณที่ตอนนี้คนรักของเพื่อนเธอพาออกไปแล้ว

“มีไอภูมินทร์อยู่เพื่อนเธอไม่เป็นอะไรหรอก”

“แต่ฉันเป็นห่วงเพื่อน”

“ห่วงตัวเองก่อนมั้ยหรือเธออยากตายอยู่ที่นี่”

“….”หญิงสาวไม่พูดอะไรต่ออีก

เฉิน ลูกน้องคนสนิทรีบวิ่งมารายงานอะไรบางอย่างธามพยักหน้าเข้าใจ

ปั้ง ปั้ง ปั้ง!

เสียงปืนของศัตรูยิงกระหน่ำอย่างต่อเนื่อง ธามพาตะวันมาหลบอยู่ที่มุมโต๊ะแต่ก็ยังอับสายตาไม่ว่าใครมองมาก็คงไม่เห็น

“อยู่ตรงนี้จนกว่าฉันจะมาเข้าใจมั้ย”

“แล้วคุณล่ะ”

“ฉันจะไปจัดการกับพวกมัน”

“คุณ..ระวังตัวด้วยนะ”ไม่รู้ว่าทำไมคำพูดของเธอมันไปสะกิดใจเขาแปลกๆ

“อืม”เพียงแค่นั้นเขาก็ตามไปสมทบกับเพื่อน

ตะวันลอบมองไปยังเหตุการณ์ทุกอย่างผู้คนต่างก็นอนเกลื่อนกลาดกันระนาวคลาดว่าน่าจะโดนลูกหลงจากกลุ่มคนร้าย ผ่านไปสักพักเสียงทุกอย่างก็ได้เงียบลงเธอเดินออกมาจากมุมโต๊ะมองบรรยากาศโดยรอบที่ตอนนี้เละเทะไม่เป็นชิ้นดี สีหน้าของตะวันดูช็อกเป็นอย่างมากพลันมีความรู้สึกว่าอยากเดินออกจากตรงนี้ไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทันทีที่ก้าวออกมาหน้างานก็เห็น กลุ่มคนร้ายที่ถูกรวบตัวกันเอาไว้โดยมีลูกน้องของธามและเพื่อนๆของเขากำลังจ่อปืนไปที่พวกมันอยู่

เพลงพิณที่ยืนอยู่ข้างๆภูมินทร์เห็นว่าตะวันยังคงปลอดภัยดีจึงเรียกเพื่อนด้วยความดีใจ

“ตะวัน”

ธามที่ตอนแรกโฟกัสไปที่คนร้ายจึงหันไปมองตะวันตามเสียงของหญิงสาว ดวงตาคู่คมหลายๆคู่กำลังจับจ้องมองไปที่เธอ

“เพลง...”มุมปากยกยิ้มด้วยความดีใจเช่นกัน สองเท้าเตรียมวิ่งเข้าจะเข้าไปหา แต่แล้วก็ต้องหยุดลงเพราะมือหนาของใครบางคนมากระชากแขนบางเอาไว้พร้อมกับมืดปลายแหลมที่กำลังจ่อมาที่คอของเธออยู่

“ถ้าวิ่งมึงตาย..” เสียงหยาบกร้านเอ่ยบอกทำให้เธอหยุดนิ่งจนไม่กล้าขยับตัวไปไหน

ทำเอาคนที่ยืนมองอยู่ตกใจตามๆกันโดยเฉพาะเพลงพิณ เหล่าลูกน้องต่างหันปืนไปทางคนร้าย

“ตะวัน!!”

“อย่าเข้าไป”ภูมินทร์เอ่ยท้วงขึ้น

“ปล่อยผู้หญิง”เพทายกล่าวออกไปด้วยความหงุดหงิดอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมมันถึงไม่ตาย

“ปล่อยให้โง่สิวะ”

“จะ..ใจเย็นๆนะพี่ชายเรื่องนี้เราคุยกันได้”

“มึงเงียบ!!”ไม่พูดปล่าวมือหนารัดคอหญิงสาวแน่นพร้อมมืดที่ตอนนี้กำลังเสียดกับผิวของเธอที่คอจนทำให้มีเลือดซิบออกมา

“ถอยไปไม่งั้นนังนี่ตาย”ไม่มีทางเลือกมากนักจึงปล่อยให้มันเดินช้าๆผ่านหน้าไป ทุกการเคลื่อนไหวยังอยู่ในสายตาของเขา

“อยากฆ่าก็ฆ่าไปสิ”ดวงตาคมจ้องมองอย่างเรียบนิ่ง

“หะ!!”คนฟังถึงขั้นนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกนี่เขารู้ตัวรึป่าวว่ากำลังพูดอะไรออกมาชีวิตคนทั้งคนเลยนะ

“เธอเองก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันอยู่แล้ว ตายไปสักคนคงไม่เสียดายหรอก”

“หน่ะ..นี่คุณกำลังล้อเล่นใช่มั้ย?”เธอย้ำเพื่อความแน่ใจ

“หน้าฉันดูเหมือนเล่นหรอ?”คำพูดของเขาทำให้เธอถึงกับกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบากสีหน้าเขาไม่ได้เล่นแถมยังดูจริงจังอีกด้วย

“คุณ!ไม่เอาสิไม่พูดแบบนี้ ฉะ..ฉันรู้นะว่าคุณไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก อย่างน้อยถ้าคุณไม่เห็นแก่ฉันก็เห็นแก่พ่อแม่ฉันก็ได้อ่ะ ฉันยังไม่อยากตายอ่าเพื่อนของฉันก็ยังไม่แต่งงาน หรือถ้าฉันต้องตายจริงๆก็ขอแบบที่มันไม่ทรมานไม่ได้หรอไม่เอาปืนหรือมืดอ่ะ”หญิงสาวพูดออกมาซะยาวเหยียดจนคนที่ฟังรู้สึกถึงรำคาร

“เฮ้ย พล่ามอะไรนักหนาวะรำคาร!!”หญิงสาวถึงกับสะดุ้งและเก็บปากตัวเองทันที เธอส่งสายตาอ้อนวอนไปยังเพื่อนของเธอ เพลงพิณที่เห็นก็ได้แต่ภาวนาในใจว่าอย่าให้ตะวันเป็นอะไร

“ไอธาม..”เขาพยักหน้าหนึ่งทีก่อนจะยกมือที่ถือด้ามปืนเล็งไปยังคนร้าย ท่าทีของทุกคนไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเพราะพวกเขาเชื่อในฝีมือการยิงปืนของธาม ยกเว้นก็แต่หญิงสาวที่ถูกจับเป็นตัวประกันดวงตาคู่งามทั้งสองคู่หลับตาปี๋พร้อมรับชะตากรรมอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

ปั้ง!

“อึก..”

ทันทีที่กระสุนได้ยิงออกไป ทุกอย่างโดยรอบเหมือนถูกสั่งให้หยุดเอาไว้ กระสุนไม่ได้โดนเธอแต่กลับไปโดนยังแขนคนร้าย ตัวเธอถูกผลักให้ล้มลงกระแทกกับพื้นทำให้ขาข้างขวาของเธอเกิดพลิกเคราะห์ซ้ำกรรมซัดข้อศอกของเธอถูกไถลจนถลอกทำให้เลือดไหลยาวอีก

“โอ้ย”เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บและชาไม่รอช้าเพลงพิณรีบวิ่งเข้าไปดูตะวันทันทีส่วนคนร้ายที่หลังจากโดนยิงลูกน้องของเขาก็เข้าชาร์จทันทีทำให้มันดิ้นไปไม่หลุด

ตะวันใช้สองมือโอบกอดเพื่อนอย่างแนบแน่ด้วยความตกใจดวงตาคู่งามของเธอมีน้ำใสๆคลออยู่

“ไม่เป็นไรแล้วนะ”เพลงพิณเอ่ยปลอบพลางนึกในใจว่าเธอไม่น่าชวนเพื่อนของเธอมาด้วยเลย

“เป็นไงบ้าง”สายตาของเธอตะวัดมองขึ้นไปหาชายหนุ่มในทันทีสายตานั้นบ่งบอกถึงความเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด

“เป็นไงหรอ? คุณยังมีหน้ามาถามฉันอีกหรอว่าเป็นยังไงอ่ะ!ฉันเจ็บตัวก็เพราะคุณ ฉันเกือบตายก็เพราะคุณ!!”

“ใจเย็นๆก่อนตะวัน”

“เย็นไม่ได้หรอกเพลง ฉันเกือบไม่รอด..ก็เพราะผู้ชายคนนี้”

“ตอนนี้เธอก็รอดแล้วไง”ใบหน้าของเขายังนิ่งขรึมเย็นชาเช่นเดิมดวงตาของเขาไร้ความรู้สึกใด

“คุณก็พูดง่ายหนิคุณไม่ได้โดนไง”เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีตะเกียดตะกายลุกขึ้นมายืนแม้จะเจ็บแต่เธอก็ต้องลุกโดยมือเพื่อนของเธอประคอง

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณเป็นใครแล้วมีปัญหาอะไรกับใครบ้าง แต่ก็รู้เอาไว้เถอะว่าคนบริสุทธิ์ต้องมาจบชีวิต เพราะไอเรื่องไร้สาระของพวกคุณ”เธอใช้นิ้วของตัวเองจิ้มไปที่อกของเขาอย่างเต็มแรงเฉินที่เห็นการกระทำของหญิงสาวก็เตรียมที่จะเข้าไปแต่ได้ถูกธามยกฝ่ามือขึ้นห้ามไว้ก่อน

“หึ เก่งแต่กำลังนิสัยของพวกอันธพาล”เธอสบถออกมาอย่างนึกขันก่อนจะตัดสินใจเดินกระเผลกหันหลังเพื่อไปเรียกรถกลับบ้านทันที

“แกไม่ต้องไปส่งนะ”

“เดี๋ยว”

“อะไรอีกเล่า!!”ใบหน้างามหันไปหาเขาครั้งนี้เธอเริ่มมีน้ำโหมากยิ่งและรำคารอยู่เนืองๆ

“ไปทำแผลก่อนเดี๋ยวให้คนพาไป”

“ไม่ต้องทำเองได้”

“เดินกะเพลกแบบนั้นแล้วยังจะมาปากดี”

“มัน เรื่อง ของ ฉัน!”เธอตอกหน้าเขาอย่างไม่ยำเกรงใดๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปและไม่มองกลับมาทางนี้อีก

ลูกน้องที่ต่างฟังการสนธนาของหญิงสาวพูดกับเจ้านายตัวเองนั้นถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้อ่านจะโดนฆ่าทิ้งไปตั้งแต่คำแรกแล้วก็ได้แต่เหตุใดหญิงสาวคนนี้ถึงยังรอดจากเนื้อมือของธาม

“นายครับ”

“ไม่ต้องปล่อยเธอไปก่อน”

การ์รันต์เดินเข้าไปใช้มือตบไปที่ไหล่มนของธาม

“นี่คงเป็นครั้งแรกที่กูได้ยินมึงโดนผู้หญิงด่า”

“กูไม่ยอมโดนด่าอยู่ฝ่ายเดียวหรอก”เขาสัญญาถ้าเจอเธออีกเมื่อไหร่จะไม่ปล่อยให้รอดเลยคอยดู

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***