ตอนที่2

บทที่2 

เมื่อดวงอาทิตย์ค่อยๆลับฟ้าไป ร่างบางที่พึ่งจัดการทุกอย่างเสร็จก็เตรียมตัวเก็บของเพื่อที่จะกลับบ้านเพราะตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มครึ่งแล้วหากมืดกว่านี้เธอกลัวว่าจะอันตรายเกินไป

“พี่ต้นคะ ตะวันกลับแล้วนะพรุ่งนี้เจอกันค่ะ”เธอบอกกล่าว ต้น รุ่นพี่ที่อยู่กับเธอที่ร้าน

“อ้าว มืดค่ำป่านนี้แล้วจะกลับยังไงล่ะให้พี่ไปส่งมั้ย” ชายหนุ่มถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเพราะเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวหากไปไหนตอนกลางคืนคงไม่ดีแน่

“เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวตะวันนั่งแท็กซี่กลับเองดีกว่า”ตะวันว่าออกไปด้วยความเกรงใจปนเคอะเขินนิดๆ ยอมรับเลยว่าเธอแอบมีใจให้รุ่นพี่คนนี้อยู่หน่อยๆเพราะด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาเอาการ แถมยังอบอุ่นใจดีเหมือนไอต้าวไมโครเวฟ จึงไม่แปลกที่ใครต่อใครก็อยากที่จะมาทำความรู้จักด้วย แต่สำหรับเธอแค่ได้มองก็สุขใจแล้ว

“แน่ใจนะว่าจะไม่ให้พี่ไปส่ง”

“แน่ใจค่ะพี่ต้นอยู่เคลียร์ทางนี้เถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงรับรองว่าตะวันถึงบ้านอย่างปลอดภัยแน่นอน”

​​​​​​เมื่อได้ยินหญิงสาวพูดดังนั้นเขาจึงไม่ขัดอะไรเพราะรู้ดีว่าแถวนี้คงไม่มีพวกขี้เมาหรือโจรมาทำอันตรายเธอได้

หลังจากที่เธอทำงานมาอย่างเหน็ดเหนื่อยเมื่อกลับมาถึงที่พักจึงได้วางสัมภาระทุกอย่างแล้วรีบเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายในทันที

“ทำไมมึงไม่เลื่อนไฟท์บิน จากจากพรุ่งนี้เช้าเป็นวันนี้เย็นเลยวะ”เสียงของการันต์จากปลายสายโทรศัพท์เครื่องหรูเอ่ยถามธาม

“เออ จะได้รีบกลับมาไวๆ มาช่วยพวกกูปลอบไอเวร์หามัน ไอภูมินทร์ก็เอาแต่ติดเมีย พวกกูหล่ะเหง๊าา เหงา”เพทายพูดเสริม

“กูยังมีเรื่องที่ต้องเคลียร์อยู่นิดหน่อย แต่พวกมึงไม่ต้องห่วงหรอกได้เจอกูแน่ๆ” ปากพูดบอกแก่เพื่อนสนิทที่อยู่ในสายมือก็พลางหยิบน้ำสีอำพันเข้าปาก

“เออเดี๋ยวจะรอดูเลย”เมื่อคุยกันเสร็จธามจึงวางสายจากโทรศัพท์และละสายตาไปยังไอแพดที่กำลังฉายหน้าเว็ปไซท์ข่าวเรื่องการตายของพ่อตนดวงตาสีดำนิลเพ่งมองไปยังตัวหนังสือทุกตัวอักษรและอ่านมันอย่างละเอียด

ใบหน้าไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดธามยังคงเพ่งอ่านอยู่อย่างนั้นพร้อมกับดื่มน้ำสีอำพันเช่นเดิม

  ค่ำคืนที่แสนธรรมดาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็วตะวันยังคงมาทำงานดั่งเช่นทุกวัน ต่างกันแค่ช่วงเย็นที่เธอต้องไปงานศพของเจ้าสัวธนินตามที่ตกลงกับเพลงพิณเอาไว้โดยเจ้าตัวเอ่ยปากว่าจะมารับด้วยเธอด้วยตนเอง

ตะวันใช้เวลาแต่งตัวเพียงไม่นานชุดของเธอค่อนข้างเรียบง่ายเสื้อยืดสีดำใส่พับในกับกางเกงทรงกระบอกขายาวที่มีสีเดียวกันกับเสื้อประกอบกับรองเท้าผ้าใบสีขาวใบหน้างามที่แต่งเพียงบางๆพร้อมมัดผมทรงหางม้าปล่อยปอยลงมานิดหน่อยช่างเป็นอะไรที่เข้ากันที่สุดสำหรับเธอ

หญิงสาวไม่รอช้ารีบลงมาจากหอพักหลังจากมองหาอยู่เนืองๆรถตู้คันหรูก็ได้มาจอดอยู่หน้าเธอทันที

“อื้อหือ จะสวยไปไหนเนี่ย”อดไม่ได้ที่จะแซวเพื่อนของตนเอง เพราะวันนี้เพลงพิณแต่งตัวด้วยชุดเดรสกระโปรงสีดำคุมเข่าผมที่ถูกลอนมาให้ยาวปะบ่าพลางนึกใจว่านับวันเพื่อนเธอยิ่งโตยิ่งสวย

“ยังจะมาแซวอีกรีบขึ้นรถมาเร็วเดี๋ยวสายนะ”

“โอเคร”

ไม่นานรถตู้คันหรูก็ได้แล่นเข้ามาจอดภายในหน้างาน ตะวันที่ได้ลงจากรถก็ดูตื่นเต้นเอามากๆเธอลอบมองซ้ายทีขวาทีเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นงานศพอะไรที่มันดูยิ่งใหญ่ขนาดนี้มาก่อน

“สาบานว่านี่คืองานศพถ้าไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ย”

เธอพูดออกไปตามที่ใจนึกคิดเพลงพิณที่ฟังก็ได้แต่ยิ้มกับคำถามเพื่อนของเธอ 

“นี่ๆเพลง ดูแต่ละคนดิแต่งตัวดูดีกันทั้งนั้นเลยอ่ะ”ตะวันสะกิดเพลงพิณให้หันไปทางเดียวกับเธอผู้คนในงานที่มาต่างก็เป็นคนที่มีฐานะกันทั้งนั้นบ้างก็เป็นคุณหญิงคุณนายบ้างก็เป็นนายตำรวจชั้นยศสูงหรือแม้กระทั่งนักธุรกิจพันล้าน

“ก็เป็นแบบนี้แหละไม่ว่าจะงานอะไรก็ต้องให้ตัวเองดูดีไว้ก่อน”ตะวันเพียงพยักหน้าเนือยๆพร้อมกับเดินตามเพื่อนไปนั่งอยู่ยังเก้าอี้รับรอง

“แล้วแกไม่ต้องไปหาคุณภูมินทร์เขาหรอ?”

“เขาให้ฉันมาที่งานก่อนน่ะเดี๋ยวเขาจะตามมาที่หลัง นู่นไงมากันแล้ว”ตะวันหันไปมองยังผู้มาเยือนใหม่สายตาผู้คนในงานต่างจับจ้องไปยังบุรุษทั้งห้าที่เดินเข้ามาในงาน ตามด้วยลูกน้องอีกหลายคนที่เดินตามหลังผู้เป็นายมาเช่น

ใบหน้าของแต่ละคนมีความหล่อเหลากันคนละแบบแต่ก็ทำให้คนที่มองตกหลุมพรางเสน่ห์ไปได้ง่ายๆอีกทั้งยังมีความหน้ากลัวพร้อมกับรังสีอันตรายที่ซ่อนอยู่ เธอมองพวกเขาอย่างใช้ความคิดพร้อมกับมีข้อสงสัยบางอย่างเกิดขึ้นในใจ

“เอ๊ะ!! อีกสี่คนนั้นเป็นใครหรอ”

“อ๋อ เป็นเพื่อนสนิทของคุณภูมินทร์ รู้จักกันตั้งแต่รุ่นพ่อเห็นทำพวกธุรกิจด้วยกันมั้ง” มองไปมองมาอยู่สักพักก็ต้องไปสะดุดตากับผู้ชายคนหนึ่งเพราะตอนแรกเธอมองไม่ค่อยเห็นหน้าเขาสักเท่าไหร่นักเนื่องจากมีนักธุรกิจต่างก็เข้าไปพูดคุยสนธนากันมากอยู่ทีเดียว

เพลงพิณเห็นเพื่อนรักมองเขาอย่างไม่วางตาจึงเอ่ยชื่อเสียงเรียงนามแก่เพื่อนสนิทใหทราบ

“นั่นหน่ะคือคุณธามลูกชายเจ้าสัวธนิน”

“หะ!!”เธอโพร่งด้วยความตกใจไม่น่าเชื่อว่าเจ้าสัวคนนี้จะมีลูกชายด้วย

สักพักเธอก็รู้สึกเหมือนมีรังสีอะไรบางอย่างกำลังมองมาที่เธออยู่อย่างไม่ละสายตา

และใช่เขากำลังมองเธออยู่.....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***