ตอนที่1

บทที่1

วันสุดท้ายของปี4ได้สิ้นสุดลง นักศึกษาเภสัชศาสตร์ต่างก็แยกย้ายกันไปฝึกงานในช่วงปิดเทอมซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ “ตะวัน” หญิงสาวหน้าตาหน้ารักผิวพรรณขาวผ่องใส แต่ก็มีความสวยไปในตัว

เธอได้มาฝึกงานในร้านขายยาแห่งหนึ่งในกรุงเทพแน่นอนว่าตอนนี้เธอมาฝึกงานได้ประมาณสองอาทิตย์แล้ว โชคดีที่เธอมีรุ่นพี่ที่ใจดีทำให้ไม่ยากลำบากนักในการฝึก

ระหว่างที่เธอกำลังนับยาอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้นจนทำให้เธอต้องรีบรับสายในทันที

“หโหล เพลง” น้ำเสียงบ่งบอกถึงความดีใจเพราะเพื่อนรักของเธอ “เพลงพิณ” ได้โทรมา 

“หโหล ตะวันเป็นไงบ้างฝึกงานโอเครมั้ย” 

“ก็ดีนะแกแต่ว่ามันก็เหนื่อยๆหน่อยอ่ะ”ตะวันพูดด้วยเสียงเหนื่อยๆแต่ปนทะเล้น

“ฮ่าฮ่าฮ่า สู้ๆนะจ๊ะ เออ!ว่าแต่ตอนเที่ยงแกว่างมั้ยชั้นจะชวนไปกินข้าว”

“อืม..ว่างนะแก"ตะวันเอ่ยออกไปพลางยกข้อมือเพื่อดูนาฬิกา 

“แล้วแบบนี้ ผู้ปกครองแกจะไม่ว่าหรอจ๊ะขออนุญาตเค้ายัง”

“ผู้ปกคงปกครองอะไรกัน มั่วแล้วแกหนิ”เพลงพิณเอ่ยมาอย่างเคอะเขิน

“โอเคร~ฉันแค่หยอกน่างั้นแกไปรอฉันที่ร้านนะ”

“จ้า”

หลังจากวางสายกับเพื่อนรักแล้วตะวันก็รีบทำงานทุกอย่างที่ค้างให้เสร็จก่อนเที่ยง วันนี้เธอไม่ได้อยู่ที่ร้านคนเดียวแต่ยังมีเพื่อนๆที่มาฝึกงานด้วยทำให้เธอสามารถออกมานอกร้านได้

เพลงพิณเป็นเพื่อนกับตะวันตั้งแต่สมัยมัธยมทำให้ทั้งคู่สนิทกันมากพอขึ้นมหาลัยมิตรภาพก็ยังไม่จางหาย เพียงแค่พวกเธอเรียนอยู่คนละคณะกันก็เท่านั้น

ณ ตึกสูงใจกลางกรุงปักกิ่ง ชายร่างสูงสง่าในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มเข้ารูปมองไปที่วิวเมืองอย่างพินิจ ภายนอกของเขาที่ดูเย็นชา สุขุม เลือดเย็นแต่ในหัวของเขานั้นคล้ายมีเรื่องให้คิดอยู่ตลอดเวลา

เมื่อสองวันก่อน “ธาม ธนาวิน” ลูกครึ่งไทย-จีนอายุราวประมาณสามสิบปี ได้รับข่าวการเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ของเจ้าสัว ธนิน ซึ่งเป็นพ่อของตนเอง แต่เขารู้ดีว่ามันไม่เป็นแบบนั้น

ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นการจัดฉากและแน่นอนพวกมันคงไม่ได้ต้องการแค่ชีวิตพ่อของเขาเป็นแน่

​​​​​​ “นายครับ ตอนนี้ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ” เสียงเฉิน ลูกน้องคนสนิทเอ่ยบอกผู้เป็นนาย เขาทำงานมาให้ธามด้วยความจงรักษ์ภักดีก็นับว่าหลายปีแล้ว ด้วยความที่อายุค่อนข้างพอๆกันทำให้เฉินทำงานที่ได้รับมอบหมายมาได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“ดี บอกคนของเราให้พร้อมพรุ่งนี้ฉันจะขึ้นเครื่องแต่เช้า”ธามเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบปกติ

“ครับ แล้วไอพวกนั้นนายจะให้ผมจัดการเลยมั้ยครับ”

“ยังก่อนตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาตายของพวกมัน” แม้ว่าเขาอยากจะฆ่าพวกมันมากแค่ไหนแต่เขาต้องระงับความแค้นไว้ก่อนรอให้พวกมันตายใจเมื่อถึงเวลาเมื่อไหร่เค้าจะชำระความแค้นกับพวกมันให้สาสม

“ครับนาย” ว่าเสร็จเฉินรีบโค้งคำนับแล้วออกจากห้องทันทีเพราะรู้ว่านายของตนคงต้องการอยู่คนเดียวแล้วคิดอะไรสักพัก

12:00 น. 

ขณะที่ร่างบางกำลังมองหาโต๊ะของเพื่อนเธออยู่ก็มีเสียงเรียกกลายๆคล้ายกับชื่อเธอดังขึ้น

“ตะวันทางนี้”เพลงพิณที่นั่งอยู่ขวามุมของร้านก็ยกมือโบกเพื่อเป็นสัญลักษณ์ว่าเธอนั่งอยู่ตรงนี้ 

เมื่อตะวันเห็นดังนั้นจึงรีบบึ่งเข้าไปหาทันทีพร้อมกับนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“โห นี่สั่งไว้ให้ฉันหมดเรยหรอเนี่ย”แววตาของตะวันทอประกายขึ้นเมื่อเห็นอาหารที่เพื่อนของเธอสั่งมาอยู่ตรงหน้า ตะวันไม่รอช้ารีบหยิบช้อนขึ้นตักไปยังซุปแล้วนำเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย 

เพลงพิณเห็นดังนั้นจึงอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้เมื่อเพื่อนของเธอยังทำตัวเป็นเด็กแล้วห่วงกินอยู่แบบนี้

“ค่อยๆกินสิ เดี๋ยวก็ติดคอหรอก”

“ก็มันอร่อยหนิ”

“ตะวัน...”

“หื้ม?”ตะวันละของกินจากตรงหน้าแล้วช้อนตาขึ้นมองไปยังเพื่อนของเธอโดยทันที ท่าทางของเพลงดูซีเรียสขึ้นจากเมื่อกี้นิดนึงบวกกับน้ำเสียงที่ดูเหมือนมีอะไรในใจคล้ายอยากให้เธอช่วย

“มีอะไรรึป่าว?” ตะวันถามออกไปด้วยความเป็นห่วงและสงสัย 

“แกจะโกรธฉันมั้ยถ้าฉันอยากให้แกไปงานกับฉันหน่อย”

“งานอะไรอ่ะ”

“งานศพของเจ้าสัว ธนิน”

“หะ! เค้าเป็นอะไรตายอ่ะ” ตะวันถึงกับต้องกระซิบถามโดนส่วนใหญ่เธอก็พอรู้มาบ้างว่าเจ้าสัวคนนี้เป็นใครทำธุรกิจอะไรแต่เธอก็ไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ พอได้ยินข่าวนี้ก็ค่อนข้างช็อคอยู่เหมือนกัน 

“อุบัติเหตุทางรถยนต์หน่ะ แต่ฉันก็ได้ยินจากที่คุณภูมินทร์เขาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนก็น่าจะเป็นการฆาตกรรมมากกว่า" omgช็อคซะยิ่งกว่าช็อคสะอีกนี่มันเหมือนหนังที่เธอเคยดูในซีรีย์เกาหลีก็ไม่ปาน

ตะวันได้แต่ทำหน้าเหวอแล้วตอบตกลงเพลงพิณอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรท์ผิดพลาดประการใดต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะ❤️❤️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***