ซวยเเล้วค่ะ!

ยามที่เช้าวันใหม่ใกล้จะมาถึง ลี่เฟยได้เดินทางกลับไปยังห้องพักของตัวเอง เเท่งเหล็กของเธอซึ่งตอนนี้เเทบไม่เหลือสภาพเค้าโครงเดิมทำให้เธอต้องจำใจยอมทิ้งไป

'การเป็นซอมบี้สาวมันดีอย่างนี้เองสินะคะ! ฉันฆ่าคุณซอมบี้เเต่ก็ยังไม่มีคุณซอมบี้ตัวไหนมาฆ่าฉันสักตัว'

คงเป็นความโชคดีของเธอที่การล่าสังหารเหล่าซอมบี้นั้นช่างเเสนง่ายดาย

"ระบบ ตอนนี้ค่าความดีมีทั้งหมดเท่าไหร่คะ"

'ติ๊ง ขณะนี้โฮสต์มีค่าความดีทั้งหมด 11 เเต้ม'

"อืม~ เก็บเเบบนี้ไม่ถึง 5 วันคงจะได้เพิ่มฟังก์ชั่นให้คุณระบบเเล้วสินะ น่าตื่นเต้นจังค่ะ!"

เธอยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเตรียมตัวไปนั่งรอคอยเจ้าหนูคาร์ลอยู่ในห้องของตัวเองเพื่อไม่ให้มีพิรุธ ก็นะ จะให้ใครรู้ไม่ได้หรอกว่าเธอเป็นซอมบี้ ไม่อย่างนั้นมีหวังได้ตายก่อนจะกลายเป็นซอมบี้สุดเทพเเน่ๆ

ลี่เฟยที่นั่งรอได้ประมาณหนึ่งชั่วโมง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น มาพร้อมกับเสียงเรียกของเด็กหนุ่มวัยรุ่น

"อรุณสวัสดิ์ครับพี่สาว ตื่นได้เเล้วครับ"

"จ้าๆ"

เธอลุกเดินออกไปเปิดประตูก่อนจะพบคาร์ลที่ยืนรอหน้าห้อง ทางฝั่งเด็กหนุ่มที่เห็นเธอเปิดประตูออกมาก็จ้องมองเธออย่างตะลึง

"พี่สาว! นี่พี่สาวอะไรมาครับเนี่ย ทำไมออร่าพี่มันถึงได้ดูน่าเกรงขามเเบบนี้"

'เเย่ละสิ คงเป็นเพราะค่าพลังจิตเเน่ๆเลย ก็ฉันเทค่าพลังจิตไปขนาดนั้น ตอนนี้ยังควบคุมไม่ค่อยได้ค่ะ!'

"ม...ไม่มีอะไรหรอกน่า~ ยังไงก็เถอะ พี่สาวชื่อลี่เฟยนะ หรือจะเรียกว่าพี่เฟยเฟยก็ได้ คราวหลังจะได้เรัยกกันถูก"

"ครับ! พี่สาวเฟยเฟย~"

คาร์ลออกเสียงพูดมาอย่างอ้อมเเอ้มพร้อมกับใบหน้าที่มีสีเเดงปรากฏออกมาจางๆ

'ชื่อพี่สาวน่ารักจัง'

"จะว่าไป คาร์ล เเถวนี้มีสถานที่ที่มีซอมบี้เยอะๆไหมคะ?"

ลี่เฟยก้มตัวลงเล็กน้อย เอียงคอถามหนุ่มน้อยคาร์ลที่อยู่ด้านหน้าอย่างน่ารัก

"พี่สาวเฟยเฟย ห่างออกไป 2 กิโลเมตรทางทิศตะวันออกมีสถานที่เรียกว่า หลุมอเวจีอยู่ครับ เเถวนั้นมีซอมบี้รวมตัวกันหลายเเสนเลยครับ"

"เเต่ว่าพี่สาวจะถามทำไมครับ"

คาร์ลเอ่ยถามมาอย่างสงสัย เพราะไม่รู้ว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าถามไปเพื่ออะไร หากเเต่รู้เหตุผลที่เเท้จริงล่ะก็มีหวังได้ขัดขืนสุดชีวิตเเน่ๆ

"เปล่าหรอกค่ะ เเล้วหลังจากนี้จะทำอะไรต่อหรอคาร์ล พี่สาวว่าเมืองนี้มันไม่เหลือมนุษย์เเล้วนะ"

"ผมก็คงต้องรอความตายอย่างเดียวเเหละครับ จะให้ผมฝ่าซอมบี้ไปมันก็ใช่เรื่อง ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้นซักหน่อย"

คาร์ลพูดก่อนจะเเสดงสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก ไม่เเปลกที่เขาจะเเสดงสีหน้าเเบบนี้ หลายๆคนในวันโลกาวินาศก็คงจะรอความตายเเบบนี้เหมือนกัน

"ถ้าผมกลายเป็นฮันเตอร์ก็ว่าไปอย่าง เเต่ตอนนี้ผมยังไม่มีพลังอะไรสักอย่างเลย"

เดี๋ยวนะ ฮันเตอร์หรอคะ! จะใช่เเบบที่ฉันคิดไหมล่ะคะนั่น ถ้าใช่มันก็จะเเปลกพิกลเกินไปเเล้ว

"คาร์ล คือว่า...ฮันเตอร์คืออะไรหรอคะ?"

ลี่เฟยถามออกมาด้วยสีหน้าที่งุนงง ด้านเด็กหนุ่มที่เห็นเเบบนั้นก็มองนางอย่างอึ้งๆ

"พี่สาวเฟยเฟยไปอยู่ที่ซีกโลกไหนมาครับเนี่ย

ถึงได้ไม่รู้จักฮันเตอร์ได้ครับ"

"ความลับค่ะ!"

เธอยิ้มออกมาอย่างทะเล้นก่อนจะขยิบตาข้างหนึ่งให้กับหนุ่มน้อยตรงหน้า

"อะเเฮ่ม! เอาเถอะครับ เเบบคร่าวๆก็คือ ฮันเตอร์เป็นนักล่าซอมบี้ หรือสิ่งมีชีวิตอื่นจากต่างมิติเเละเหล่าสิ่งมีชีวิตข้ามทวีปเพื่อเก็บเเกนพลัง ฮันเตอร์เป็นผู้ถูกเลือกจากทวยเทพโดยการถูกปลุกพลังจากการฝึกฝน หรือโชควาสนาต่างๆ เท่าที่ผมรู้ก็มีเท่านี้เเหละครับ"

คาร์ลอธิบายออกมาโดยที่พยายามกลั้นอาการเขินอายอย่างเต็มที่ โดยสาเหตุมาจากหญิงสาวตรงหน้าที่จ้องมองตนโดยไม่ละสายตาไปไหน

'คล้ายๆกับนิยายที่เคยอ่านจากชีวิตก่อนเลยเเฮะ'

"คาร์ล งั้นเดี๋ยวพี่สาวไปหาเสบียงอาหารเเถวนี้ก่อนนะ"

ลี่เฟยพูดจบก็เเยกตัวออกไปด้วยความรวดเร็ว ทางด้านคาร์ลที่เห็นพฤติกรรมแปลกๆของเธอก็อดไม่ได้ที่จะเเอบตามไป

'ค่าความดีจ๋า ซอมบี้หลายเเสนค่าความดีหลายหมื่น ฮิฮิ~ ด้วยร่างซอมบี้ที่ไม่มีวันเหน็ดเหนื่อยฉันจะไล่ล่าสังหารให้หมดไปเลย่ะ!'

เธอเดินไปยังทางที่คาร์ลเคยบอกไว้โดยที่ไม่อาจรู้ตัวได้ว่าถูกสะกดรอยตามอยู่ เนื่องจากฝ่ายตรงข้ามอยู่ห่างจากระยะการรับรู้อย่างพอดี

'เดี๋ยวนะ ทิศทางนี้มัน'

คาร์ลคิดได้เเบบนั้นก็กังวลอย่างสุดขีด พร้อมกับรีบตามไปอย่างรวดเร็ว

'ถึงจะเป็นฮันเตอร์ที่เก่งกาจก็เถอะ ถ้าเจอฝูงซอมบี้ขนาดนี้ไปคงไม่รอดเเน่ๆ'

ผ่านไปไม่นาน เธอก็มาถึงสถานที่ หลุมอวเจี

'ไหนล่ะคะซอมบี้ เจ้าบ้าคาร์ลมันหลอกฉันใช่ไหมเนี่ย มีเเต่หลุมขนาดเบ้อเริ่มตรงหน้า'

ลี่เฟยเดินไปทางหลุมขนาดยักษ์นั่นอย่างช้าๆเเล้วเอียงคอไปสำรวจด้านในหลุม

'มืดชะมัด ทำไมมองไม่เห็นอะไรเลยคะเนี่ย'

เธอเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆพร้อมกับขาเธอที่เริ่มสั่น ถ้ามีคนมาเห็นคงรู้ได้เเน่นอนว่าเธอเป็น -โรคกลัวความสูง-

'ลึกซะจนมืดสนิทเเบบนี้ รีบถอยออกมาดีกว่าค่ะ!'

"พี่สาว!"

ทางด้านคาร์ลที่พึ่งมาถึงได้เห็นเธอที่กำลังยืนขาสั่นอยู่ตรงขอบหลุมก็ได้เรียกอย่างตื่นตระหนก

"เอ๊ะ คาร์- ว๊าย!"

เธอหันไปตามเสียงเรียกอันคุ้นเคย ก่อนจะเห็นคาร์ลกำลังยืนมองมาที่ตัวเองอยู่ เเต่ว่าด้วยความที่ในขณะหันหลังกลับมานั้นได้มีหินขนาด 5 ซม.เจ้าเก่าที่ผุดขึ้นมา ทำให้เธอเผลอสะดุดจนต้องทิ้งตัวลงหลุมไป

"พี่สาว! พี่สาว!!"

คาร์ลที่เห็นเเบบนี้นจึงทะยานร่างออกไปด้วยความรวดเร็วสุดชีวิต เเต่ด้วยร่างกายที่ไม่ได้มีความสามารถพิเศษจึงไม่สามารถช่วยหญิงสาวที่ตนเเอบรักได้

"พี่สาว!! ฮึก..ผมขอโทษ ผม..ฮึก..ไม่น่าบอกข้อมูลเลย รู้อย่างนี้ผมน่าจะเก็บตัวพี่สาว...ฮึก..เอาไว้ตลอด"

เด็กหนุ่มพูดอย่างสะอึกสะอื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยหยดน้ำตา สายตามองไปยังหลุมลึกที่ลี่เฟยตกลงไป

"พี่สาว...ถึงจะไม่รู้ว่าพี่สาวจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ เเต่ผมจะตามหาไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะที่ไหนผมก็จะหาให้เจอ!"

คาร์ลลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆก่อนที่จะเก็บอารมณ์ทั้งหมดของตัวเองลงไป

'ผมจะยอมเป็นตัวตนที่ทุกคนหวาดกลัว เพื่อตามหาเธอ ถึงเเม้ว่าเธอจะตายไปเเล้วก็ตาม'

คาร์ลคิดพร้อมกับกลับตาลง ลมหายใจค่อยๆเริ่มเปลี่ยนจังหวะไปตามธรรมชาติ มือขวาเอื้อมขึ้นมากุมตรงหัวใจ

"ปลดผนึก"

.

.

.

กลับมาทางด้านลี่เฟย

"อ๊ากก เเงงง ช่วยด้วยค่า ฮือ!"

ลี่เฟยที่หล่นลงไปในหลุมลึกได้ร้องออกมาเเทบไม่เป็นภาษา เธอหลับตาปี๋ร้องอ้อนวอนเหล่าเทพทุกพระองค์ที่ตัวเองจำได้ตามประสาคนที่กลัวสุดขีด

"ใครก็ได้ช่วยหนูด้วยค่า~!"

เธอตะโกนออกมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าร่างกายของเธอนั้นร่วงลงมาได้ 5 นาทีเเล้ว

ตุ๊บ เเผละ!

เธอร่วงลงมากระเเทกอย่างรุนเเรงเเต่ว่าเธอไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ก็เป็นซอมบี้นี่นา จากนั้นเธอก็สำรวจร่างกายของตัวเอง

"โห เละสุดๆไปเลยค่ะ"

เเขน มือ ขาที่ถูกเเยกออกจากตัว กระดูกซี่โครงที่ทะลุออกมาจากกล้ามเนื้ออก ก้อนหัวใจที่กระเด็นออกมาอยู่ด้านข้าง เลือดของเธอไหลนองเต็มร่างกาย

'อ๊ะ ขยับไม่ได้'

ลี่เฟยนอนมองร่างกายที่เละของตัวเองอย่างท้อเเท้ ในหัวคิดหาวิธีให้ร่างกายกลับสภาพเป็นแบบเดิม ก่อนจะหันหัวไปเจอกลุ่มซอมบี้มากมายมหาศาล

"จริงสิ!"

เธอยิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะจ้องเขม็งไปที่ซอมบี้ตัวหนึ่งที่อยู่ในกลุ่ม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***