ฉันโดนทำร้ายเพราะว่าความหล่อของพี่ชาย

หลังจากที่ฉันกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้ว ฉันก็ไม่ลืมที่จะมองว่าพี่ชายฉันกินข้าวได้ไหม ใช่เลย พี่ชายฉันกินข้าวไม่ได้เลย มัวแต่ยิ้มและบอกให้คนพงกนั้นออกไปเพราะกินข้าวไม่ได้ แต่ดูเหมือนว่าคนพวกนั้นจะขาดสติไม่ยอมฟังเลย

ฉันไปหาที่นั่งลมเย็นๆดีกว่า "ไปนะพี่ชาย" แล้วฉันก็เดินออกมาแบบนั้น ไม่สนใจพี่ตัวเองเลย แล้วจะสนใจทำไมล่ะ พี่ชายฉันมีคนชอบตั้งขนสดนั้น คงไม่มีใครกล้าเข้าไปทำอันตรายพี่ชายหรอก

คิดแล้วก็รู้สึกปวดหัวแทนจริงๆ

นั่นไง ไปนั่งตรงนั้นดีกว่า พอฉันเดินไปถึงที่นั่ง ฉันกำลังจะนั่งลงแล้วแท้ๆแต่กลับมีคนบางคนไม่ยอมให้ฉันนั่ง ใช่แล้วล่ะ คนนั้นก็คือคนที่ผลักฉันออกมาในตอนเข้ายังไงล่ะ นี่ฉันมีกรรมอะไรกับเธอกันเนี่ย จะตามมาหาเรื่องฉันทำไมกัน

:นี่! เธอน่ะ เมื่อเช้าทำไมเดินมากับผู้ชายคนนั้น:

หึ! อะไรนะ ฉันจะเดินมากับใครก็ได้ มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย

“แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย”

:เกี่ยวอะไรน่ะหรอ!:

เธอใช้มือของเธอตบมาที่หน้าของฉันด้วยแรงที่ฉันไม่อาจรับมันได้ ทำให้ฉันล้มลงอย่างแรง จนเกิดแผลที่มือของฉันที่แตะพื้นไว้

“เธอเป็นบ้าไปแล้วหรอ!”

:แกต่างหากที่เป็นบ้า! แกอย่ามายุ่งกับผู้ชายของฉันนะ! เข้าใจไหม!:

“ห๊ะ!”

ผู้ชายของเธองั้นหรอ นั่นมันพี่ชายฉันนะ ถ้าพี่ชายฉันชอบบักนี่เข้าล่ะก็ มีหวังอนาคตจบเห่แน่ ฉันจะไม่ยอมให้เธอมาเป็นสะใภ้บ้านฉันเด็ดขาด ในตอนนั้นที่ฉันกำลังคิดอยู่ จู่ๆเธอก็โยนหินใส่ฉัน ทำให้ร่างกายของฉันเต็มไปด้วยรอยแผลจากหินหลายสิบก้อน

:แกอย่าหวังจะได้เขา!:

แล้วเธอก็เดินออกไปพร้อมกับทิ้งให้ฉันนั่งอยู่กับพื้นพร้อมบาดแผลที่เธอได้ทำไว้กับฉัน ฉันลุกขึ้นพร้อมกับบาดแผลบนร่างของฉัน ฉันรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว ฉันเดินไปที่ห้องพยาบาล เพื่อทำการรักษาแผล ทันใดนั้นพี่ชายของฉันก็เดินผ่านมาเห็นฉันพอดี

“นี่น้องไปโดนอะไรมา! ถึงบาดเจ็บได้ขนาดนี้!?”

“ไม่มีอะไร หนูแค่เดินล้ม พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอก”

“เดี๋ยวพี่พาไปห้องพยาบาล”

ถึงแม้ว่าพี่ชายฉันจะไม่รู้ว่าห้องพยาบาลไปทางไหน แต่ฉันก็ไม่ได้บาดเจ็บจนไม่สามารถบอกพี่ชายได้ว่าไปทางไหนหรอกนะ ขณะเดียวกันที่พี่ชายกำลังพาฉันไปห้องพยาบาล "เธอ" คนที่ทำร้ายฉันก็กำลังมองดูฉันเดินอยู่กับพี่ชาย ซึ่งฉันไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ามีผู้กฝหญิงหลายคนกำลังจับจ้องมาที่ฉัน

...|ห้องพยาบาล|...

พี่ชายพาฉันเดินมาจนถึงห้องพยาบาล เมื่อพยาบาลที่กำลังจัดยาอยู่เห็นสภาพของฉันก็ถึงกับตกใจมาก

“พยาบาลครับ ช่วยน้องผมด้วยครับ!”

;ทางนี้ค่ะๆ;

พี่ชายกับพยาบาลช่วยกันพยุงฉันเดินไปที่เตียง เพื่อที่จะได้ตรวจร่างกายของฉัน

;ไปโดนอะไรมาค่ะ;

พยาบาลถามฉันว่าโดนอะไร ซึ่งฉันไม่อาจบอกความจริงได้ จึงเลือกที่จะโกหกว่า "หกล้มมาค่ะ" พยาบาลที่ได้ยินฉันบอกว่าหกล้มถึงกับถามขึ้นมาว่า

;หกล้มถึงขนาดต้องมีบาดแผลทั้งตัวเลยหรอค่ะ;

“บังเอฺญเดินไปในที่ที่เขาเล่นกอฟก็เลยได้แผลมาน่ะค่ะ”

พยาบาลที่ได้แยินดังนั้นก็คลายความสงสัยออกไปทันที แล้วเนิ่มทำแผล ก่อนอื่นพยาบาลสั่งให้พี่ชายฉันออกไปรอข้างนอก เพราะว่าการทำแผลนี้จำเป็นต้องถอดเสื้อเพื่อดูแผลว่ามีจุดไหนบ้าง พี่ชายที่เป็นห่วงฉัน จึงรีบออกจากห้องไป เพราะคิดว่า หากออกไปเร็วก็จะทำการรักษาทันที ถ้าหากว่าออกไปช้า พยาบาลจะยังทำอะไรไม่ได้

พี่ชายฉันนี่ฉลาดจริงๆเลย ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ฉันก็ไม่อยากจะบอกพี่ชสยว่า เพราะพี่ชายหล่อเกินไป จึงทำให้พวกผู้หญิงหลายคนหลงใหลและไม่อยากให้ฉันเข้าใกล้พี่ชาย ถ้าหากบอกไป พี่ฉันคงจะโทษตัวเองและไม่ให้ฉันไปโรงเรียนแน่ๆ พอคิดแล้ว ก็อยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ พี่เป็นห่วงฉันขนาดนั้น ทำไมฉันต้องโกหกพี่เพื่อให้พี่สบายใจด้วย ทั้งที่ก็รู้ว่าสักวันพี่ชายจะต้องรู้ความจริงแท้ๆ

แต่แบบนี้ฉันสบายใจมากกว่าที่พี่ชายฉันจะรู้ความจริง ให้เป็นแบบนี้ไปก่อนเถอะ สักวัน หากฉันไม่สามารถเก็บความล้บนี้ไว้ได้แล้ว ฉันจะบอกพี่เอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***