การเข้าห้อง4วันแรกของพี่ชายฉัน

พี่ชายฉันเดินตามอาจารย์จนมาถึงหน้าห้อง4 ที่พี่ฉันจะเข้ามาเรียน ทุกคนมองพี่ชายฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกได้เลยว่าคิดไม่ซื่อแน่นอน

★เข้าไปเถอะ★

อาจารย์บอกให้พี่ชายเข้าไปในห้องก่อนที่อาจารย์จะเดินกลับห้องพักครู

พี่ชายฉันเดินเข้าไปในห้องเรียน พร้อมกับโบกมือทักทายตามมารยาท และยิ้มให้กับทุกคนเพื่อเป็นการแสดงถึงความจริงใจและมิตรภาพที่ดี ทันใดนั้นก็มีคนคนหนึ่งยืนขึ้นพร้อมกับทุบโต๊ะเพื่อให้พี่ชายฉันมองไปที่เขา

:สวัสดีครับ ผมจินโฮนะครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ:

คิดว่าจะฆ่ากันแล้วซะอีก ที่ไหนได้ก็ทำความรู้จักตามมารยาทเท่านั้น เอาซะพี่ฉันหัวใจเกือบหลุดจากอกเลย แล้วพี่ชายฉันก็ตอบกลับไปตามมารยาทและเดินมาที่โต๊ะนั่งที่ตัวเองได้เลือกไว้แล้ว

:สวัสดีค่ะ ฉันโซฮยอนนะ นายชื่อะไร:

และแล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่เหมือนจะโดนเสน่ห์ของพี่ชายฉันเข้าไปแล้วเดินมาถามชื่อ ตอนนั้นพี่ชายฉันคิดอยู่ในใจว่า "จะบอกดีไหมนะ ถ้าบอกไปแล้วขอเบอร์ล่ะ" พี่ชายฉันจึงเลือกที่จะไม่บอกผู้หญิงคนนั้น ทำให้ผู้หญิงคนนั้นถึงกลับต้องล้มลงเลยทีเดียว มันขนาดนั้นเลยหรอ แค่ไม่บอกชื่อเองนะ พี่ชายฉันเห็นท่าไม่ดีจึงเข้าไปพยุงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา กับปรากฎว่า ผู้หญิงคนนั้นเอามือแตะไปที่จุดต่างๆของร่างกายพี่ชายฉัน ทำให้พี่ชายฉันเผลอปล่อยมือทำให้ผู้หญิงคนนั้นตกจากมือพี่ชายฉัน พี่ชายฉันไม่ได้ตั้งใจจึงขอโทษเธอไป

“ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”

ใช่แล้วพี่ชายของฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนทำให้ผู้คนที่ได้ยินถึงกลับต้องร้องขอความตาย เพราะอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่งั้นคงตายเพราะความหล่อเป็นแน่

หลังจากนั้นก็เรียนตามปกติ ที่ไม่ปกติเพราะผู้หญิงหลายคนส่วนใหญ่ให้ความสนใจกับพี่ชายฉันมากกว่าการเรียนเสียอีก

★จะเรียนไหมคะ ไม่เรียนก็ออกไปคะ★

:เรียนคะๆ:

เฮ่อ ไม่อยากจะคิดเลยว่าการเรียนกของพี่ชายฉันจะลำบากขนาดนี้ ถ้าเป็นฉันนะ มีคนจ้องเยอะขนาดนั้นคงเดินออกจากห้องไปแล้ว มันรบกวนสมาธิของฉันจริงๆ

หลังจากนั้นพอตกเที่ยงฉันกับพี่ชายก็เรียนเสร็จแล้ว จึงเก็บปากกากับสมุดที่ใช้ในการจดเสร็จแล้วนำลงไปในกระเป๋าและเดินออกจากห้องเพื่อไปกินข้าว

ระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้นก็มีคนปริศนาคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน

“ไม่รอกันเลย ก็รู้อยู่ว่าพี่ไม่รู้ว่าโรงอาหารอยู่ไหน”

พี่ชายฉันเอง ใช่แล้ว ฉันเกือบลืมไปเลยว่าพี่ชายฉันพึ่งจะมาที่นี่เป็นครั้งแรก ก็ไม่แปลกหรอกที่จะไม่รู้ว่าโรงอาหารอยู่ที่ไหน แต่แปลกนะ

“ทำไมพี่ไม่ถามคนในห้องพี่ล่ะ”

ใช่แล้ว พี่ฉันก็มีห้องและมีคนตั้งหลายคนในห้องนั้น ทำไมไม่ถามพวกเขามาถามฉันทำไม

“ก็พี่ไม่อยากถามคนพวกนั้นเท่าไหร่”

“ทำไมล่ะ”

“คนพวกนั้นจ้องพี่ตลอดเวลาเลย”

“ก็พี่มันหล่อหนิ ใครไม่มองก็แปลก”

“ก็น้องไง”

นี่ประชดกันหรือป่าวเนี่ย ที่ฉันไม่มองพี่เพราะว่าพี่เป็นพี่ฉันไง เห็นหน้ากันทุกวันอยู่แล้ว แถมรู้จักกันในนามของพี่ที่แม่ส่งมาด้วย ใครจะอยากมองกัน

“ถึงแล้ว พี่จะไปกินข้าวกับใครก็ไปเลย”

“ทำไมต้องไล่พี่ด้วยล่ะ”

“พี่ดูตรงนั้นสิ รอพี่มากินข้าวแทบแย่ หากนั่งกินด้วยกันนะ มีหวัง หนูคงไม่ได้กินข้าวเที่ยงแน่”

พี่ชายฉันที่เห็นฉันพูดแบบนั้สก็คิดว่าที่ฉันพูดมันก็มีเหตุผลนะ แค่เข้ามาในเขตโรงเรียนก็โดนคนมากมายรุมแล้ว ถ้ากินข้าวกับฉันอีก จะไม่เป็นการทำร้ายน้องตัวเองหรอ พี่ฉันที่คิดได้แล้ว จึงเลือกที่จะเดินไปเอาข้าวและนั่งกินข้าวคนเดียว

แต่เอ๊ะ! ทำไมต้องทำหน้าเสียใจขนาดนั้นด้วย เราพึ่งกินข้าวด้วยกันแค่ครั้งเดียวคือก่อนมาเรียนเองนะ แค่ไม่ได้กินข้าวกับฉันนี่ต้องทำหน้าขนาดนั้นเลยหรอ

เอาเป็นว่าไม่สนแล้ว ฉันไปเอาข้าวแล้วรีบกินรีบไปจากที่นี่ดีกว่า คนมากมายขนาดนั้น ขื่นอยู่ต่อไป คงจะไม่รอด โดนว่าอยากได้พี่ชสยเป็นแฟนแน่ๆ

คิดแล้วก็อยากวิ่งออกไปทันทีโดยที่ไม่ต้องกินข้าวเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***