“เมื่อคืนองค์หญิงส่งเทียบเชิญให้ท่านอ๋องมาร่ำสุราสานไมตรี
เพราะอยากเป็นสหายกับท่านอ๋องเพคะ”
“แล้วทำไมนางต้องอยากเป็นสหายกับอ๋องเฉินด้วย?”
โจวจางเหว่ยสาวเท้าเดินลงจากขั้นบันไดมาเบื้องล่าง
หยุดยืนอยู่ตรงหน้าอ้ายชิงที่นั่งตัวลีบก้มหน้าอย่างหวาดหวั่น
“เรื่องนี้หม่อมฉันไม่ทราบจริงๆ เพคะ
แต่เมื่อคืนจนเช้าวันนี้ท่านอ๋องก็ยังไม่ออกจากตำหนักฮุ่ยหลิงเลย
หม่อมฉันไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปก็เลยมากราบทูลฝ่าบาท”
“งามหน้านัก! ข้าจะไปตำหนักฮุ่ยหลิง!!”
คำสั่งประกาศิตประกาศดังก้องทั่วท้องพระโรง
โจวจางเหว่ยรีบสาวเท้าเดินจ้ำออกไป โดยมีข้าทาสบริพารส่วนพระองค์เดินตามติดๆ
ทิ้งให้อ้ายชิงนั่งกังวลถึงผลตอบรับที่โจวซูฮวาคาดหวังไว้อยู่ที่เดิม
ดูท่าแล้วเรื่องนี้จะไม่ง่ายเหมือนอย่างที่คิด
สองร่างชายหญิงนอนอิงแอบแนบชิดอยู่บนเตียงกว้าง
อาภรณ์ของทั้งคู่กระจัดกระจายอยู่เบื้องล่างคนละทิศละทาง มีเพียงผ้าห่มผืนหนาคลุมกายปกปิดของสงวนเอาไว้
เพราะเมื่อคืนการร่วมรักเสพสุขระหว่างเฉินตงหยางและโจวซูฮวามิได้จบลงเพียงครั้งเดียว
ฤทธิ์ยากระตุ้นกำหนัดที่นางใส่ในสุราให้เขาดื่มไม่ใช่ปริมาณที่น้อยๆ
มันมากพอจะทำให้บุรุษที่นกเขาไม่ขันกลายร่างเป็นคชสารตกมันได้
แล้วมีหรือคนที่สุขภาพร่างกายแข็งแรงกำยำเยี่ยงเฉินตงหยางจะจบเพียงแค่หนึ่งรอบ
ทั้งคู่จึงมาจบลงด้วยสภาพหมดสิ้นเรี่ยวแรงและสติสัมปชัญญะในตอนรุ่งสางนี้เอง
ปึง!!
บานประตูไม้แกะสลักลวดลายสวยงาม ถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรงจนเกิดเสียงกระทบดังกึกก้อง
ทว่ายังไม่สามารถปลุกคนซึ่งนอนหลับสนิทให้ตื่นขึ้นได้
โจวจางเหว่ยสืบเท้าเข้าไปภายในอย่างรวดเร็ว
ภาพแรกที่ได้เห็นคือเสื้อผ้ามากมายถูกทิ้งเกลื่อนกลาดไปทั่วพื้น
เมื่อเลื่อนสายตาสูงขึ้นจึงพบผู้เป็นเจ้าของเสื้อผ้าพวกนั้น
นอนเปลือยเปล่ากอดกันกลมอยู่บนเตียง
พลันโทสะที่มีอยู่แล้วขณะเดินมาตำหนักฮุ่ยหลิง
ลุกโหมขึ้นจนใบหน้าหย่อนคล้อยตามวัยแดงจัดด้วยความโกรธ
เขาหันมองรอบกายก่อนสายตาไปสะดุดเข้ากับเหยือกสุรา
ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะท่ามกลางจานอาหารหลากหลาย
โจวจางเหว่ยคว้ามันขึ้นมาเดินปรี่เข้าไปใกล้เตียงนอนใหญ่
เปิดฝาเหยือกและสาดใส่คนทั้งคู่จนหมด ก่อนปามันลงพื้นอย่างไม่นึกเสียดาย
หัวหน้าขันทีที่ตามเสด็จมาด้วยประเมินสถานการณ์แล้ว
จึงรีบไล่คนอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องออกจากตำหนัก ปิดประตูบดบังสายตาธารกำนัลภายนอก
และกลับมายืนประจำที่ตนเองอยู่ข้างหลังเงียบๆ
เป็นเฉินตงหยางที่ได้สติตื่นขึ้นก่อน
เขาปรือตามองเหตุการณ์รอบตัวด้วยอาการปวดหัวอย่างหนัก
ยกมือบีบคลึงศีรษะไปมาขณะพยายามหยัดกายลุกนั่ง
สมองประมวลสิ่งใดไม่ทันเพราะยังเมาฤทธิ์ยา
“อ๋องเฉิน!! ท่านทำเรื่องต่ำช้าเช่นนี้ได้เยี่ยงไร
นี่ท่านไม่เห็นหัวข้าแล้วรึ?!!”
ถึงจะโมโหจนอยากลงดาบบนลำคอคนตรงหน้ามากแค่ไหน
ทว่าโจวจางเหว่ยก็ทำได้แค่คิดและข่มความรู้สึกเอาไว้
เพราะเฉินตงหยางดันเป็นเชื้อสายราชวงศ์เก่าที่ก่อตั้งแคว้นฟู่ขึ้นมา
มีกลุ่มคนมากมายสนับสนุนเขาอยู่เบื้องหลัง หากผลีผลามทำอะไรลงไปอาจก่อให้เกิดการก่อกบฏขึ้นได้
เสียงตวาดดังก้องไปทั้งตำหนักทำให้สติของเฉินตงหยางฟื้นคืน
อีกทั้งยังปลุกโจวซูฮวาให้ตื่นขึ้นจากนิทราอีกด้วย ดวงตาคมเฉี่ยวดั่งหงส์เปิดกว้าง
มือกระชับผ้าห่มไว้แน่นและรีบลุกขึ้นนั่ง ใช้ร่างกำยำของคนข้างๆ
บดบังผิวกายขาวเนียน ที่บัดนี้เต็มไปด้วยรอยแดงช้ำเป็นจ้ำเลือด
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 99
Comments
manisa
kkkkkkk
2023-05-24
1