บทที่ 1

...ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง เป็นโรงเรียนชั้นนำของจังหวัด ซึ่งโรงเรียนแห่งนี้ได้รวมพวกเด็กหัวกะทิไว้ตั้งมายมายหลายคน ทั้งยังเด่นในเรื่องการเรียนการสอนและของอำนวยความสะดวกในโรงเรียนและเครื่องใช้อิเล็กทรอนิกส์มากมาย ทำให้โรงเรียนมีชื่อเสียงอยู่ในระดับหนึ่ง ซึ่งทำให้ผู้ปกครองต่างให้ความสนใจที่จะนำบุตรหลานมาสมัครเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้...

...7:30 โรงเรียน...

..."กอแก้ว!! กอแก้ว!! ฉันอยู่นี่!!!"เสียงเพื่อนสาวตะโกนเรียกชื่อของ กอแก้ว...

..."พวกเธอมาตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" กอแก้ว...

"พวกฉันมาตรงนี้กันตั้งนานแล้ว"เพื่อนคนหนึ่ง

..."แล้วเธอทำไมไม่เรียกฉันล่ะ" กอแก้ว...

"ฉันขอโทษ ฉันไม่เห็นเธอนี่นา" เพื่อนคนหนึ่ง

..."พวกเธอปล่อยให้ฉันต้องอยู่คนเดียวอ่ะ" กอแก้ว...

...กอแก้ว เพื่อนตัวเล็กคนเดียวในกลุ่มเพื่อน ของกอแก้ว กอแก้วเป็นเด็กกิจกรรม ทั้งเรียนเก่ง จึงสอบได้ที่ 1 ทุกปี กอแก้วเชื่อฟังอาจารย์ แต่งตัวถูกระเบียบ นิสัยเรียบร้อยทั้งยังเป็นที่รักของอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียน อีกทั้งกอแก้วยังได้เป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน เพราะช่วยสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนไว้ตั้งมาย...

..."งั้น ฉันขอโทษละกันนะ" เพื่อนคนหนึ่ง...

..."พวกเราไปหาที่นั่งกินขนมกันเถอะ" เพื่อนคนหนึ่ง...

..."ใช่ๆไปกันเถอะ ปวดขาจะแย่แล้ว"...

...ปั้ก!!!...

..."โอ๊ยย!!!!"...

..."พี่เป็นไรไหมครับ! พี่!!!!"...

..."กอแก้ว!!!"...

...ในระหว่างที่กำลังเดินผ่านสนามบาสเพื่อหาโต๊ะนั่ง ก็ได้มีลูกบาสลอยมา กระแทกกับศีรษะของกอแก้วอย่างจัง ทำให้กอแก้วล้มลงนอนกับพื้นอย่างแรง เด็กที่เล่นบาสต่างวิ่งกรูมาช่วยอุ้มร่างของกอแก้วที่นอนสลบแน่นิ่งไปส่งที่ห้องพยาบาล เพื่อดูอาการของกอแก้ว...

———————————————————————

10:30

...แสงแดดยามสายส่องเข้ามาทางหน้าต่างของห้องพยาบาล ทำให้ร่างเล็กบิดขี้เกียจลุกขึ้นมานั่งบนเตียง พลางหันซ้ายขวาสังเกตุสถานที่ที่ตนอยู่ว่าตนอยู่ที่ไหน...

..."โอ๊ยย ทำไมปวดหัวจัง" กอแก้วพูดพลางเอามือมาจับช่วงหัวของตน...

..."อ๊ะ ใครเนี่ย ปล่อยฉันนะ"...

..."....."...

..."ฉันบอกให้ปล่อยไง!!"...

..."...."...

..."ปล่อย!!"...

..."ดุจังนะพี่สาว.....ผมยอมปล่อยพี่ก็ได้"...

..."อ้าว หายไปไหนแล้วละ"...

...กอแก้วตะเกียกตะกายพาร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของตนนั้นเดินออกมาจากห้องพยาบาลแต่ด้วยความไม่ระวังจึงจะทำให้ตนนั้นล้มอีกรอบแต่ก็มีมือปริศนามาคว้าเอวไว้เอว ทำให้หน้าของกอแก้วนั้นชนเข้ากับแผงอกอย่างจัง ด้วยความมือไวของชายปริศนาทำให้กอแก้วไม่สามารถดิ้นหลุดได้ แต่สุดท้ายชายปริศนาก็ยอมปล่อยกอแก้ว แล้วรีบวิ่งหนีลงบรรไดไปอย่างว่องไว เพราะไม่อยากให้กอแก้วเห็นใบหน้าของตน...

..."หายไปไหนกันนะ" กอแก้ว...

...กอแก้วจึงรีบดึงสติของตน รีบเดินไปยังห้องเรียนเพื่อไปหากลุ่มเพื่อนของตน แต่เมื่อไปถึงกับพบห้องที่ไร้ผู้คนมีแค่เพียงโต๊ะกับเก้าอี้...

..."ว๊าย!!"...

..."นายเป็นใครเนี่ย!"...

...เมื่อหันหลังไปจึงพบกับผู้ชายร่างสูง ยืนใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียน พร้อมทำหน้าไม่สบอารมณ์...

..."ผมคือเด็กที่ทำลูกบาสลอยมากระแทกกับหัวพี่ไงครับ" ชายผู้หนึ่ง...

..."พี่คงจำผมไม่ได้หรอก" ชายผู้หนึ่ง...

..."คือผมจะมาขอโทษเรื่องวันนั้นน่ะครับ"ชายผู้หนึ่ง...

..."คือเรื่องวันนั้นผมไม่ได้ตั้งใจจะชู้ตลูกบาสไปทางพี่เลยครับ แล้วก็ผมไม่รู้ด้วยว่าพี่จะอยู่ตรงนั้น ผมขอโทษจริงๆนะครับ" ชายผู้หนึ่ง...

..."อ๋อ ช่างมันเถอะ ถือว่าเป็นอุบัติเหตุละกัน" กอแก้วพูดด้วยใบหน้ายิ้มแยมภายใต้ความรู้สึกเบื่อหนาย...

...ซึ่งดูจากลักษณะท่าทางดู...

...เหมือนเด็กม.ปลาย เด็กชายผู้นั้นต่างเอ่ยคำขอโทษต่างๆนานๆให้กอแก้วฟัง โดยที่กอแก้วยังไม่ได้พูดอะไร ซึ่งกอแก้วฟังแล้วก็รู้สึกถึงความไม่จริงใจในสิ่งที่เด็กชายพูดออกมา...

..."อีกอย่างผมอยากทำความรู้จักกับพี่นะครับ"...

..."ผมชื่อ เตชินท์ นะ"...

..."แล้วพี่ละครับ"...

..."กะ..กอแก้ว..ฉันชื่อกอแก้ว"...

..."ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"...

..."พี่สาว"...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***