ตอนที่ 15 ตั้งครรภ์ไม่ได้ก็มีลูกได้เพคะ

“เหตุใดฝ่าบาทถึงยังไปตำหนักมันอีก!” ไป๋อิงฮวาโวยวายด้วยความไม่พอใจ ฝ่าบาทรับสั่งว่าจะมาหานาง แต่สุดท้ายกลับเปลี่ยนไปหาไอ้ลูกบ่าวคนนั้นแทน

“หม่อมฉันได้ยินมาว่าท่านราชครูไป๋มาขออนุญาตเข้าเฝ้าฮองเฮาจากฝ่าบาท แถมฝ่าบาทก็ยังเสด็จไปด้วยอีก ไม่รู้ว่าอาจเป็นเพราะท่านราชครูหรือเปล่าเพคะ” ซูซูกล่าวรายงาน

ไป๋อิงฮวากำหมัดแน่น “ไอ้น้องชายไม่ได้เรื่องมันกลับมาเฉย ๆ ไม่ได้รึอย่างไรกัน เหตุใดถึงสร้างเรื่องให้ข้าได้!”

ไป๋อิงฮวาไม่พอใจไป๋หลางเป็นอย่างมาก เป็นถึงลูกฮูหยินใหญ่ งานจับดาบ จับกระบี่ไม่เอา ดันไปจับพู่กัน จับหนังสือแทน ทำตัวแตกต่างจากคนตระกูลไป๋ ไม่พอยังไปคบค้าสมาคมกับลูกบ่าวอย่างไป๋เสวี่ยเฟินอีก ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้นางมากยิ่งขึ้นไปอีก

“ทรงใจเย็นเพคะไป๋หวงกุ้ยเฟย ฝ่าบาทไม่ทรงรักฮองเฮาอยู่แล้ว คงไม่มีอะไรหรอกเพคะ ครั้นเมื่อสี่วันก่อนหม่อมฉันถามคนในตำหนักฮองเฮาแล้วว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพคะ ทรงนอนเฉย ๆ”

“นอนเฉย ๆ ข้าก็ไม่ชอบ! ฝ่าบาทไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมปีศาจตนนั้นหรอก แม่มันเป็นอย่างไรลูกมันก็เป็นอย่างนั้น!” ดวงตาของไป๋อิงฮวาแดงก่ำด้วยความโกรธ

“พระองค์ทรงรีบตั้งพระครรภ์สิเพคะ หากพระองค์มีองค์ชายให้ฝ่าบาทได้ ฝ่าบาทก็จะสนใจพระองค์เพียงผู้เดียว”

“นังโง่แกก็รู้ว่าข้าตั้งครรภ์ไม่ได้!” เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไป๋อิงฮวาเกลียดตัวเองมากที่สุด เหตุใดสตรีแบบนางถึงตั้งครรภ์ไม่ได้ นางสรรหาหมอเก่งมากฝีมือมารักษาแล้วก็ยังทำไม่ได้ ต่างจากสนมขั้นอื่นที่ร่วมนอนกับฝ่าบาทเพียงครั้งสองครั้งกลับตั้งครรภ์ จนนางทนความอิจฉาไม่ไหวจนต้องวางยาสนมพวกนั้นให้แท้ง แล้วป้ายสีให้ไป๋เสวี่ยเฟินแทน

“ตั้งครรภ์ไม่ได้ก็มีลูกได้เพคะ” คำพูดของซูซูทำเอาไป๋อิงฮวาหูผึ่งทันที

“อารามหยวนมีสตรีตั้งครรภ์มากมายอาศัยอยู่ พระองค์ก็ทรงเลือกเอาสักคนสิเพคะ”

“เจ้าจะให้ข้าเอาลูกคนอื่นมาเลี้ยงอย่างไรรึ!”

“เพคะ อย่างไรเสียฮองเฮาชายคนนั้นก็ท้องไม่ได้ ลูกสนมคนอื่น ๆ ก็ไม่มีโอกาสได้ลืมตาเพราะพระองค์ให้หม่อมฉันกำจัดหมดแล้ว หากพระองค์มีลูกให้ฝ่าบาทได้ ไม่แน่ตำแหน่งฮองเฮาอาจถูกสับเปลี่ยนเพคะ”

“ฝ่าบาทหาใช่คนโง่ไม่ แต่ว่าความคิดของเจ้าก็ไม่เลว” ไป๋อิงฮวาเริ่มคล้อยตาม

“ให้หม่อมฉันจัดการเลยหรือไม่เพคะ”

“อืม เอาคนที่ท้องได้สามสี่เดือน ระหว่างรอเด็กนั่นคลอดข้าจะย้ายกลับไปอยู่ที่จวน”

“เพคะ”

ไป๋อิงฮวายกยิ้มอย่างมารร้าย ตำแหน่งฮองเฮาต้องเป็นของข้า ลูกคนรับใช้อย่างแกไม่มีสิทธิ์ ไป๋เสวี่ยเฟิน!

ทางด้านตำหนักเฟิ่งหวง เสียงเนื้อกระทบเนื้อบวกเสียงครวญครางดังลั่น ผิงผิงที่อยู่หน้าประตูเขินอายจนทนไม่ไหวเดินหนีออกมาอย่างรวดเร็ว นางหนีไปยืนเฝ้าที่หน้าประตูใหญ่แทนประตูห้องนอน งานนี้นางต้องได้องค์ชายไม่ก็องค์หญิงมาแน่นอน

“ฝ ฝ่าบาท พอ เถอะ พ พ่ะย่ะค่ะ” ไป๋เสวี่ยเฟินที่ถูกรบกวนจนร่างกายแทบแหลกเอ่ยขอร้องขึ้น ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องไม่รู้ว่าเขากับหยางหลงทำกันไปแล้วกี่รอบ รู้เพียงว่าตอนนี้เขาเหนื่อย เรี่ยวแรงแทบไม่เหลือแล้ว

“ใกล้แล้วเฟินเฟิน” หยางหลงยังไม่หยุดกระแทกแกนกายของตนใส่ตัวไป๋เสวี่ยเฟิน

จะว่าหยางหลงเก็บกดก็ว่าได้ ห้าปีที่เขาพยายามอดทนไม่รังแกไป๋เสวี่ยเฟินมันทรมานมาก และแน่นอนเมื่อมีครั้งที่หนึ่งย่อมมีครั้งที่สองสามสี่ตามมา

ครั้งแรกที่ทำเพราะต้องการยกเลิกสัญญาเงื่อนไขการหย่า แต่ครั้งต่อมาทำเพราะอยากทำล้วน ๆ

“อ๊าาาาา....” หยางหลงกระตุกตัวสองสามทีก่อนจะฟุบลงนอนกอดไป๋เสวี่ยเฟินเอาไว้

“เอามันออกจากร่างกายของกระหม่อมเลยนะพ่ะย่ะค่ะ” ไป๋เสวี่ยเฟินขยับตัวเพื่อเอาแกนกายของหยางหลงที่ค้างอยู่ในตัวของตนออก แต่กลับโดนรั้งเอวให้ขยับเข้าไปลึกยิ่งกว่าเดิม

“เจิ้นเหนื่อยที่จะเอาออกแล้ว”

“งั้นกระหม่อมเอาออกเอง”

“อย่าดิ้นถ้าไม่อยากโดนอีก” คำขู่ของหยางหลงทำให้ไป๋เสวี่ยเฟินต้องหยุดดิ้นและนอนหลับไปพร้อมแบบนั้น

เมื่อหยางหลงเห็นว่าไป๋เสวี่ยเฟินนอนหลับสนิทแล้วก็เอาแกนกายของตัวเองออก ก่อนจะจูบลงที่ขมับร่างบางเบา ๆ

“มีลูกให้พี่นะ เฟินเฟินที่รักของพี่” ก่อนจะเดินไปยังประตูหน้าต่างที่กำลังมีคนรอเขาอยู่

“ฝ่าบาท ท่านหยางกวงเริ่มเคลื่อนไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์อวี๋รีบมาแจ้งข้อมูลที่ทราบมาให้หยางหลงทราบทันที

“จับตาดูไว้ก่อน หาตัวเซียวเฟิ่งพบหรือไม่?”

“ไม่พบพ่ะย่ะค่ะ ท่านเซียวเฟิ่งไม่ทิ้งหลักฐานอะไรให้เราตามสืบได้เลย”

องครักษ์อวี๋เหนื่อยใจเป็นอย่างมาก เซียวเฟิ่งผู้นี้ฝ่าบาทให้ตนตามหามานานแล้ว แต่ตามเท่าไหร่ก็ไม่พบ หากองครักษ์เงาของเข้ายากจะพบตัวแล้ว เซียวเฟิ่งผู้นี้หาตัวได้ยากกว่าอีก

“พยายามต่อไป”

“พ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์อวี๋หลบหายเข้าไปในเงาทันทีเมื่อรายงานเสด็จ

หยางหลงจัดการแต่งตัวให้ร่างบางก่อนจะนอนลงข้างกัน

เช้าวันถัดมาก็เป็นอีกครั้งที่หยางหลงนอนกอดไป๋เสวี่ยเฟินไม่ห่างไปไหน แม้หยางหลงอยากจะหยอกล้อกับไป๋เสวี่ยเฟินในตอนเช้าสักรอบสองรอบ แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของคนรัก เขาก็จำเป็นอดทนเอาไว้

“ดื่มซะ” หยางหลงยื่นถ้วยยาให้ไป๋เสวี่ยเฟิน ไป๋เสวี่ยเฟินรับมาดื่มด้วยไม่ได้ถามว่ายานั้นคือยาอะไร เพราะร่างกายเหนื่อยจนพูดไม่ออก

“หากอีกสามวันไม่ดีขึ้น งานคัดเลือกสนมก็ไม่ต้องไปร่วมเข้าใจหรือไม่ฮองเฮา”

“พ่ะย่ะค่ะ” ไป๋เสวี่ยเฟินตอบแค่นั้นก็หลับยาวไปเลย

หยางหลงหันไปสั่งผิงผิงที่ยืนอยู่ปลายเตียง “หากอาเฟินตื่นแล้วก็ต้มยานี้ให้อาเฟินกิน”

“เพคะฝ่าบาท”

“รู้ใช่หรือไม่หากจ้านจินเอายามาให้อาเฟินควรทำอย่างไร?” หยางหลงถามเสียงเข้มเชิงข่มขู่ไปด้วย

“รู้เพคะ” ผิงผิงรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก งานที่ฮ่องเต้รับสั่งนางถือว่าเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก

“อีกเรื่อง หากอาเฟินคิดหนีให้รีบรายงานเจิ้นทันที หากไม่ทำตามเจ้าคงรู้นะว่าจะโดนอะไร”

“พ เพคะ” ผิงผิงรู้สึกเสียวสันหลังวาบ บทฮ่องเต้จะสนพระทัยฮองเฮาก็สนใจจนน่าตกใจกลัว บอกตามตรงว่านางตั้งรับไม่ทัน แต่ฮ่องเต้ทรงเป็นแบบนี้ก็ดี ฮองเฮาของนางจะได้สมหวังเสียที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***