ตอนที่ 9 อย่างไรเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน

เรื่องนี้สร้างความตกใจและแตกตื่นให้กับคนในวังหลวงเป็นอย่างมาก นอกจากฮ่องเต้จะทรงค้างที่พระตำหนักเฟิ่งหวงของฮองเฮาแล้ว ยังทรงยกเลิกว่าราชการเพียงเพราะฮองเฮาประชวร และต้องตกใจคูณสามเมื่อฮ่องเต้ทรงประทับที่พระตำหนักของฮองเฮามาสี่วันติดแล้ว คนในวังต่างลือกันไปต่างๆ นานา ว่าฮ่องเต้ทรงอาจเริ่มรักฮองเฮาแล้ว

บ้างก็บอกว่าจริง ๆ แล้วฮ่องเต้ทรงรักฮองเฮามาก เพียงแต่ไม่สามารถแสดงออกว่ารักว่ารักได้ เพื่อความปลอดภัยของฮองเฮาจึงแสร้งทำเป็นเกลียด บ้างก็บอกฮองเฮาทำเสน่ห์ใส่ฮ่องเต้ เพราะเหตุใดฮ่องเต้ที่ไม่เคยสนใจฮองเฮามาห้าปี กลับไปสนใจหากไม่ใช่เพราะโดนของ เรื่องราวถูกใส่สีตีไข่ ลือกันไปต่างๆ นานา จากแค่ในวังหลวง ตอนนี้ลามไปนอกวังหลวงแล้ว

การที่หยางหลงตามติดไป๋เสวี่ยเฟินมาตลอดสี่วันทำให้ไป๋เสวี่ยเฟินหงุดหงิดเป็นอย่างมาก ทุกการกระทำของไป๋เสวี่ยเฟินตกอยู่ในสายตาของหยางหลงตลอด กระดิกตัวแทบไม่ได้

ยาที่ไป๋เสวี่ยเฟินกินหยางหลงก็เป็นคนมาให้ ยาที่จูจ้านจินเตรียมเอาไว้ถูกปัดทิ้งไป ยิ่งทำให้ไป๋เสวี่ยเฟินกังวลยิ่งขึ้นกว่าเดิม

เขามีอะไรกับหยางหลงนับครั้งไม่ถ้วนเพียงในเวลาแค่สี่วัน มีโอกาสที่เขาจะท้องเป็นอย่างมาก เขาไม่ได้อยากท้อง ไม่อยากให้ลูกเกิดมาจากความไม่รัก ไม่อยากให้เรื่องเป็นดังอดีตที่เขาต้องจบชีวิตพร้อมลูก

แต่เขาจะทำเยี่ยงไรดี ยายับยั้งการตั้งครรภ์ควรกินหลังเสร็จกิจแต่นี่เขาไม่ได้กินเข้าไปเลย ต้องหนี ใช่แล้ว หากท้องขึ้นมาต้องหนี เกิดยังอยู่ที่นี่เรื่องอาจเป็นดังเดิม

ไป๋เสวี่ยเฟินเริ่มเข้าใจแล้ว เขาเปลี่ยนชะตาไม่ได้ทั้งหมด บางอย่างสามารถเปลี่ยนแปลงเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาได้ แต่บางอย่างต่อให้หลีกเลี่ยงหรือเบี่ยงประเด็นอย่างไร จุดจบของผลลัพธ์ก็เป็นแบบเดิม

เช่นการที่เขาตกเป็นของหยางหลงที่เปลี่ยนต้นเหตุจากเรื่องที่เขาผลักไป๋อิงฮวา เป็นเรื่องที่เขาต้องการหย่าแทน

ทางด้านตำหนักอิงฮวา ตำหนักของหวงกุ้ยเฟย ไป๋อิงฮวา นั่งกำหมัดแน่นด้วยความเคียดแค้น ฮ่องเต้ไม่เสด็จมาหาตนอย่างเช่นเคย กลับไปหาอีลูกบ่าวคนนั้นทั้ง ๆ ที่หยางหลงไม่เคยทำมาก่อน หรือชายไร้ยางอายคนนั้นมันจะทำเสน่ห์ใส่หยางหลงจริง ๆ

“ซูซู”

“เพคะหวงกุ้ยเฟย”

“ข้าจะไปตำหนักเฟิ่งหวง เตรียมขบวนให้ข้า”

“เพคะ”

ไป๋เสวี่ยเฟินกำลังนั่งทำหน้างอ วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่หยางหลงอยู่ที่นี่ หากเป็นเมื่อก่อนไป๋เสวี่ยเฟินคงดีใจแต่ตอนนี้ไม่ใช่

หยางหลงเอาราชโองการ ฎีกาต่าง ๆ มานั่งทำที่ห้องนอนของไป๋เสวี่ยเฟิน ส่วนไป๋เสวี่ยเฟินนั่งกินขนมอยู่ที่เตียง อย่างน้อยไปเสวี่ยเฟินก็ได้ดื่มยายับยั้งการตั้งครรภ์ที่ตัวเขาให้จูจ้านจินแอบเอาให้ผิงผิงมาให้ แม้จะต้องคอยหลบอย่างสุดกำลังแต่ก็สามารถทำได้ เชื้อพันธุ์ของหยางหลงคงไม่แรงขนาดนั้นหรอกมั้ง ไม่งั้นหยางหลงที่อายุยี่สิบห้าพรรษาป่านนี้คงมีพระโอรสหรือพระธิดามากมายแล้ว ส่วนเรื่องหย่าไป๋เสวี่ยเฟินคงไม่ได้แล้ว ใบหย่าถูกเผาทำลายต่อหน้า มีทางเดียวที่จะออกไปได้คือหนี และแน่นอนว่าต้องเร็วที่สุด

“ฝ่าบาท ฮองเฮาเพคะ ไป๋หวงกุ้ยเฟยเสด็จมาเพคะ” ผิงผิงเปิดประตูห้องแจ้งแก่ผู้เป็นนายทั้งสอง

ไป๋เสวี่ยเฟินคิดในใจ ไป๋อิงฮวาคงมาตามสามีของเธอเป็นแน่ มาได้ก็ดีจะได้เอาไอ้คนลามกคนนี้ไปไกล ๆ เขาเสียที

“ศาลาสวนดอกไม้” เพียงหยางหลงพูดแค่นั้น ผิงผิงก็เข้าใจและไปแจ้งไป๋อิงฮวาทันที

ไป๋อิงฮวานั่งจิบน้ำชาที่สวนดอกไม้ระหว่างรอหยางหลงและไป๋เสวี่ยเฟิน นางนึกเอะใจเหตุใดน้ำชาของตำหนักฮองเฮารสชาติถึงไม่เหมือนชาตำหนักใดเลย ชาที่สนมของฮ่องเต้ดื่มทุกคนเป็นชาที่ฮ่องเต้ทรงประทานให้

ผิงผิงเห็นเช่นนั้นจึงไขความกระจ่างให้แก่ไป๋อิงฮวาว่าตำหนักเฟิ่งหวงไม่ได้รับการประทานชาจากฮ่องเต้อย่างพระสนมคนอื่น ๆ ฮองเฮาจึงทำชาขึ้นมาดื่มเอง แถมยังบอกอีกด้วยว่าหากไป๋อิงฮวาชื่นชอบก็ให้บอกฮองเฮาเพราะฮองเฮาทรงมีเมตตามากพอที่จะให้ผู้อื่นได้ลิ้มลองชาของเขา เพราะขนาดคนรักของฮองเฮา ฮองเฮายังทรงมีเมตตาให้ไป๋อิงฮวาใช้ร่วมได้เลย

ผิงผิงตอบไปอย่างนั้นก็เกือบจะมีเรื่องกับซูซูนางในคนสนิทของไป๋อิงฮวา ผิงผิงไม่ได้กลัวพวกนางเลยแม้แต่น้อย เพราะนางรู้ดีว่าสองนายบ่าวมีนิสัยอย่างไร ต่อหน้าผู้อื่นทำตัวเป็นผู้โดนกระทำแต่แท้จริงแล้วผู้โดนกระทำคือไป๋เสวี่ยเฟิน คุณชายของเธอต่างหาก

“ฮ่องเต้และฮองเฮาทรงเสด็จ” เวินกงกงประกาศเสียงดัง

ภาพที่นานมาแล้วไม่เคยปรากฏให้เห็น ฮ่องเต้และฮองเฮาทรงเสด็จเดินมาด้วยกันโดยมีหยางหลงนั้นช่วยประคองไป๋เสวี่ยเฟินให้เดินมาตามทาง ไป๋อิงฮวาที่เห็นแบบนั้นแทบจะอยากกรีดร้องออกมาด้วยความไม่พอใจ เหตุใดฝ่าบาทถึงต้องพยุงมันมาด้วย! มิใช่ทรงรักมันอย่างนั้นรึ!

“ถวายพระพรฝ่าบาทและฮองเฮา” ไป๋อิงฮวาทำความเคารพด้วยใบหน้าและน้ำเสียงที่ยิ้มแย้ม แต่ในใจของไป๋อิงฮวานั้นร้อนรนยิ่งกว่าอันใดเสียอีก

“อาอิงมาเยี่ยมอาเฟินหรือ?” เป็นหยางหลงที่เอ่ยถามขึ้น

“เพคะ หม่อมฉันได้ยินมาว่าน้องเล็กไม่ออกจากตำหนักเลยเพราะป่วยหนัก หม่อมฉันเลยเอาสมุนไพรมาให้เพคะ” พอไป๋อิงฮวาพูดจบ ซูซูก็รู้หน้าที่ของตนเองเป็นอย่างดี รีบนำห่อสมุนไพรต่าง ๆ มาวางที่โต๊ะทันที

“ขอบคุณพี่สาวมาก” ไป๋เสวี่ยเฟินตอบไปกดฟันพูด น้องเล็กอย่างนั้นรึ? ท่านเห็นข้าเป็นน้องของท่านเมื่อไหร่กันไป๋อิงฮวา สมุนไพรที่เอามาให้ก็เป็นสมุนพื้นฐานทั่วไป นี่นะหรือคนที่แสร้งว่าเป็นห่วงข้า ท่านช่วยทำให้มันเนียนหน่อยไม่ได้รึอย่างไรกัน

“ไม่เป็นไรเพคะ ถึงอย่างไรฮองเฮาก็ทรงเป็นลูกของท่านพ่อของหม่อมฉันเช่นกัน อย่างไรเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน” ไป๋อิงฮวาพูดด้วยน้ำเสียงสดใส หากใครเดินผ่านมาได้ยินคงว่าเขาสองคนช่างเป็นพี่น้องที่รักใคร่กันเหลือเกิน

แต่ไป๋เสวี่ยเฟินรู้ดีว่าความหมายของไป๋อิงฮวาคืออะไร เจ้าเป็นได้แค่ลูกบ่าวรับใช้ที่ท่านพ่อเผลอไปมีสัมพันธ์ด้วยเพราะความเมา เจ้าไม่ใช่น้องข้า นี่คือสิ่งที่ไป๋เสวี่ยเฟินคิดเอาว่า ไป๋อิงฮวาคงจะหมายความเช่นนี้

ทั้งสามคนคุยกันราวครึ่งชั่วยาม ไป๋อิงฮวาปรึกษาเรื่องการคัดเลือกพระสนมเข้ามาใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า งานทุกอย่างที่ออกหน้าตาไป๋เสวี่ยเฟินไม่เคยได้ออกไปเลย คนที่ออกไปแทนคือไป๋อิงฮวาที่เป็นแม่งานต่าง ๆ ในวัง

เหตุที่ไป๋เสวี่ยเฟินไม่เคยได้ออกไปหรือจัดเตรียมงานอันใดก็เพราะว่าไป๋เสวี่ยเฟินหาใช่สตรี ตัวเขาเป็นบุรุษ เรื่องบางเรื่องเขาก็ไม่รู้ เพราะข้อนี้เขาเลยปล่อยให้ไป๋อิงฮวาจัดการไป ส่วนตัวเขาน่ะหรือ ไม่ออกความเห็นและไม่ไปร่วมงานทุกคราไป และครั้งนี้ก็เหมือนกัน งานวันนั้นต้องยุ่งวุ่นวายเป็นอย่างมากเป็นแน่ และนั่นคือเวลาหนีของเขา

“ไป๋หวงกุ้ยเฟยช่างทำงานดีกว่าเปิ่นกงเสียอีก เห็นทีตราประทับหงส์ของเปิ่นกงของไม่เหมาะสมกับเปิ่นกงเสียแล้วสิ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***