ตอนที่ 1 ข้าไม่เคยรักเจ้ามากกว่าน้องชาย

“กระหม่อมอยากถามพระองค์ว่า ทรงเคยรักกระหม่อมบ้างหรือไม่?” ไป๋เสวี่ยเฟิน ฮองเฮาของฮ่องเต้แคว้นฉินเอ่ยถามคำถามที่อัดอั้นในใจมาตลอดหลายปีแก่บุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี

หยางหลง ฮ่องเต้แคว้นฉิน ที่กำลังยืนประคองคนรักอย่าง ไป๋อิงฮวา พี่สาวร่วมสายเลือดของไป๋เสวี่ยเฟิน และยังรั้งตำแหน่งหวงกุ้ยเฟยของหยางหลง ที่กุมท้องเพราะบาดแผลที่ได้รับจากคมดาบของไป๋เสวี่ยเฟิน ฮองเฮาของหยางหลงที่ถือดาบอยู่ในมือนั่นเอง

หยางหลงไม่ได้ตอบคำถามของไป๋เสวี่ยเฟิน ราวกับว่าคำถามนั้นไม่ได้เข้าหูเขาเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงสนใจผู้ที่อยู่ในอ้อมแขนของตนเองมากกว่า หญิงอันเป็นที่รักของเขา รักมากยิ่งกว่าฮองเฮาเสียอีกไป๋เสวี่ยเฟินที่เห็นว่าในเมื่อหยางหลงไม่ได้ตอบอันใดออกมา นั่นก็เป็นสิ่ง

ที่ยืนยันได้ว่าหยางหลงไม่เคยรักตนเลยแม้แต่น้อย

มือเรียวจับดาบแน่น ดวงตาแดงก่ำเพราะเกิดจากการร้องไห้อย่างหนักหน่วง เหล่าทหารที่เห็นว่าฮองเฮาจับดาบแน่นก็รีบตั้งท่าทันที

“พระองค์ทรงรักมันมากใช่ไหม! ได้!” ไป๋เสวี่ยเฟินลืมสิ้นแล้วความกลัวทุกอย่าง ยกดาบขึ้นหมายจะแทงไป๋อิงฮวา พี่สาวที่เป็นหนามทิ่มแทงจิตใจของตน

เคร้ง!

ดาบในมือของไป๋เสวี่ยเฟินถูกตวัดออกด้วยดาบของหยางหลง หยางหลงกลั้นความโกรธไม่ได้แล้ว เขาใช้ดาบในมือจ่อเข้าที่คอของไป๋เสวี่ยเฟินทันที

“มันจะมากไปแล้วนะฮองเฮา!” หยางหลงตวาดออกมาโดยความโมโห องครักษ์อวี๋ที่เห็นว่าผู้เป็นนายกักเก็บความโกรธไม่อยู่ จึงรีบเข้าไปรับร่างของไป๋อิงฮวาต่อจากผู้เป็นนายทันที

ไป๋เสวี่ยเฟินที่เห็นผู้เป็นสามีโมโหจนหน้าดำหน้าแดงก็แสยะยิ้มออกมาทันที

“ฆ่ากระหม่อมสิพ่ะย่ะค่ะ หากพระองค์ไม่ฆ่ากระหม่อมให้ตาย กระหม่อมสาบานเลยว่า จะกลับมาฆ่าหญิงสารเลวคนนั้น!” ไป๋เสวี่ยเฟินตวาดเสียงดังใส่ผู้คนเป็นสามีอย่างไม่หวาดกลัว พร้อมกับค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้คมดาบ

แม้ในใจหยางหลงอยากจะฆ่าไปเสวี่ยเฟินมากขนาดไหนแต่ก็ไม่สามารถลงมือได้ ไป๋เสวี่ยเฟินได้ชื่อว่าเป็นมารดาของแผ่นดิน ตามกฎมนเทียรบาลตัวเขาไม่สามารถประหารชีวิตฮองเฮาได้ นอกเสียจากฮองเฮาจะเป็นผู้ปลิดชีพตัวเอง

“ทหารเข้ามาคุมตัวฮองเฮาไปตำหนักเย็น!” หยางหลงลั่นวาจาสั่งทหารให้เข้ามาจับตัวไป๋เสวี่ยเฟิน โดยที่ไม่ยอมเก็บดาบที่ชี้มาทางไป๋เสวี่ยเฟิน

เมื่อเหล่าทหารได้ยินคำสั่งของนายเหนือหัวก็รีบเดินเข้ามาหมายจะจับกุมไป๋เสวี่ยเฟิน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อไป๋เสวี่ยเฟินตวาดเสียงดังลั่น

“หยุด!”

ทหารเหล่านั้นหยุดทันที

“หยางหลง...” น้ำเสียงที่สั่นกับแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังของไป๋เสวี่ยเฟินส่งไปยังหยางหลง ราวกับคนละคนที่ตวาดเสียงใส่เหล่าทหารเมื่อครู่

“ข้ารักท่าน ข้ายอมทำทุกอย่างเพื่อให้ท่านหันมามองข้าบ้าง ยอมเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่น ยอมร้ายกาจเพื่อกำจัดคนที่คิดทำร้ายท่าน แต่สิ่งที่ท่านตอบแทนให้ข้ามันคืออะไร! ตำแหน่งฮองเฮาโง่ ๆ หรือทรัพย์สินอย่างนั้นหรือที่ให้ข้า!”

ไป๋เสวี่ยเฟินพูดทุกสิ่งทุกอย่างที่อัดอั้นหัวใจ

เหล่าขุนนางและทหารที่อยู่บริเวณนั้นต่างมองมาที่ไป๋เสวี่ยเฟินด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าควรสงสารหรือสมน้ำหน้าฮองเฮาผู้โง่งมกับความรักดี

“แต่เปล่าเลยข้าไม่ได้ต้องการสิ่งของพวกนั้น! สิ่งที่ข้าอยากได้ คือหัวใจของท่าน ความรักของท่านที่ควรมอบให้ข้า ไม่ใช่หญิงสารเลวอิงฮวานั่น!”

“หากอิงฮวาเป็นหญิงสารเลวแล้วเจ้าเล่าไป๋เสวี่ยเฟิน เจ้าเป็นตัวอันใดกัน” หยางหลงถามด้วยเสียงนิ่ง เขาไม่เคยรักไป๋เสวี่ยเฟินมากกว่าน้องชาย แต่เพราะคำทำนายโง่ ๆ นั่น ทำให้เขาและไป๋เสวี่ยเฟินเป็นเช่นนี้

“ไป๋เสวี่ยเฟิน ข้าไม่เคยรักเจ้ามากไปกว่าน้องชาย”

แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าที่ผ่านมาคนตรงหน้าคิดกับตนแบบใด แต่พอมาได้ยินคนที่ตนรักพูดแบบนี้ต่อหน้า ทำเอาใจของไป๋เสวี่ยเฟินแหลกสลายอย่างไม่มีชิ้นดี

ฟางเส้นสุดท้ายของไป๋เสวี่ยเฟินขาดในที่สุด

ตำแหน่งที่หยางหลงให้เขาเป็นได้แค่น้องชายอย่างนั้นหรือ ไป๋เสวี่ยเฟินรักหยางหลงดั่งคนรัก แต่อีกฝ่ายกลับคิดแค่เพียงน้องชาย ตอนนี้ในหัวของไป๋เสวี่ยเฟินมีแต่คำว่าน้องชายวนเวียนอยู่อย่างนั้น

“ในเมื่อท่านเห็นข้าเป็นแค่น้องชาย...งั้นท่านก็อย่าอยู่เลย!” ไป๋เสวี่ยเฟินหยิบมีดสั้นที่ซ่อนไว้ที่แขนเสื้อขึ้นมาเพื่อแทงหยางหลง

หยางหลงรีบเบี่ยงตัวหนีทันที

ฉึก!

ดาบในมือของหยางหลงเกือบจะแทงเข้าที่ท้องของไป๋เสวี่ยเฟินห่างเพียงหนึ่งนิ้วมือเท่านั้น

“พอเถอะอาเฟิน” คำเรียกแทนตัวของไป๋เสวี่ยเฟินที่เมื่อก่อนหยางหลงเคยใช้เรียกเขา และเลิกเรียกตั้งแต่ที่หยางหลงรู้ว่าต้องแต่งงานกับตน ตั้งแต่นั้นมาคำพูดและท่าทางสนิทสนมกลับดูห่างเหิน

คำว่าอาเฟินทำเอาไป๋เสวี่ยเฟินรู้สึกจุกในอกเป็นอย่างมาก

“ท่านพี่...ข้าเดินทางมาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับไปแล้ว ข้าคืนทุกอย่างให้ท่าน ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งฮองเฮา ทรัพย์สิน ที่ท่านมอบให้ข้า แต่ข้าขอความรักและความซื่อสัตย์ที่ให้กับท่านแต่เพียงผู้เดียวคืน ต่อแต่นี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” ไป๋เสวี่ยเฟินกล่าวด้วยน้ำตา ก่อนจะเดินพุ่งโน้มตัวใส่ดาบที่จ่อที่ท้องของเขา

หยางหลงตกใจกับการกระทำของไป๋เสวี่ยเฟิน เขาพยายามจะชักดาบกลับ แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว

ฉึก!

“อาเฟิน!”

“ฮองเฮา!”

“คุณชาย!”

ทุกคนต่างตกใจกับเหตุการณ์เพราะไม่คิดว่าไป๋เสวี่ยเฟินจะพุ่งตัวเข้าใส่ดาบในมือของหยางหลงเอง โดยเฉพาะผิงผิงสาวรับใช้ของไป๋เสวี่ยเฟินที่มาเห็นภาพคุณชายของนางเดินเอาตัวเข้าใส่คมดาบเอง

“และข้าขอชดใช้ทุกอย่างด้วยชีวิตของข้า” มุมปากของไป๋เสวี่ยเฟินกำลังมีรอยหยดเลือดไหลออกมา ก่อนจะจับดาบนั้นเองเข้าให้สุดแล้วหมุนดาบ ก่อนจะผลักหยางหลงออกไป พร้อมกับร่างของตัวเองที่ล้มลงนอนกับพื้น

หยางหลงตกใจกับการกระทำของไป๋เสวี่ยเฟินเป็นอย่างมาก หากไป๋เสวี่ยเฟินแค่เอาตัวแทงเข้าดาบเฉย ๆ เหมือนที่ไป๋เสวี่ยเฟินทำกับไป๋อิงฮวาเขาคงไม่ตกใจมากขนาดนี้ ไป๋เสวี่ยเฟินกดดาบเข้าลึกจดสุดด้าม ก่อนจะหมุนเป็นวงกลม ไป๋เสวี่ยเฟินต้องการตายจริง ๆ หรือนี่

“ตามหมอหลวงมาเดี๋ยวนี้!” หยางหลงตวาดเสียงดังลั่น ก่อนจะเข้าไปเพื่อประคองร่างของไป๋เสวี่ยเฟิน แต่ก็โดนผลักเสียก่อน

“อย่ามาแตะต้องคุณชายของข้า!” ผิงผิงสาวใช้ผู้ซื่อสัตย์และเปรียบเสมือนน้องสาวของไป๋เสวี่ยเฟินตวาดใส่หยางหลง อย่างไม่เกรงกลัวฮ่องเต้

“อือออออ คุณชายทำแบบนี้ทำไมกันเจ้าคะ” ผิงผิงกอดร่างของไป๋เสวี่ยเฟินที่เริ่มหายใจโรยรินเสียแล้ว

“ข้าเหนื่อยแล้วผิงผิง ข้าพอแล้ว” เสียงพูดอันแผ่วเบาของไป๋เสวี่ยเฟินยิ่งทำให้ผิงผิงร้องไห้หนักยิ่งขึ้นกว่าเดิม เพราะนั่นคือสัญญาณว่าคุณชายของนางใกล้หมดเวลาแล้ว

“ทำไมท่านไม่คิดถึงคุณชายน้อยบ้าง!” ผิงผิงตวาดใส่ผู้เป็นนายที่ตัดสินใจจบชีวิตตัวเองและลูกไปพร้อมกัน

ใช่แล้ว ตอนนี้ไป๋เสวี่ยเฟินกำลังตั้งครรภ์อยู่ เรื่องนี้ถูกเก็บเป็นความลับอย่างดี มีแค่ไป๋เสวี่ยเฟิน ผิงผิง และหมอประจำตัวของไป๋เสวี่ยเฟินเท่านั้นที่รู้เรื่อง

คำพูดของผิงผิงทำเอาหยางหลงชะงักทันที ไป๋เสวี่ยเฟินตั้งครรภ์อย่างนั้นหรือ? ดวงตาเรียวมองไปที่ท้องของฮองเฮาของตนที่มีเลือดไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

“ข ข้ากับลูก ร เราตัดสินใจแล้วผิงผิง” พูดจบไป๋เสวี่ยเฟินก็กระอักเลือดออกมาคำโต นอกจากบาดแผลที่ท้องแล้ว ไป๋เสวี่ยเฟินยังได้รับยาพิษเข้าไปด้วย ยาพิษที่ผู้เป็นพี่สาวมอบให้แก่เขามาตลอดหลายปี และตัวเขาเพิ่งทราบเรื่องเมื่อวาน

ไป๋เสวี่ยเฟินนึกแล้วก็อดที่จะขบขันกับชะตาของตัวเองไปไม่ได้ คนที่เขารักก็ไม่ได้รักเขา พี่สาวที่เป็นสายเลือดเดียวกันก็หมายจะฆ่าเขา

ทำไมทุกคนถึงใจร้ายกับเขาแบบนี้ หรือเพียงเพราะว่าเขาคือไป๋เสวี่ยเฟินกัน ทุกคนถึงได้ใจร้ายกับเขาแบบนี้

เหล่าขุนนางและทหารที่อยู่บริเวณนั้นต่างก็พากันตกใจและส่งเสียงซุบซิบกันทันที

ฮองเฮาทรงพระครรภ์อย่างนั้นหรือ! แถมยังตัดสินใจจบชีวิตตัวเองด้วยคมดาบของฮ่องเต้ แบบนี้ไม่เท่ากับว่าฮ่องเต้ฆ่าบุตรของตัวเองด้วยหรือ?

“อ อาเฟิน” หยางหลงทรุดตัวนั่งข้างไป๋เสวี่ยเฟิน ก่อนจะเรียกไป๋เสวี่ยเฟินด้วยน้ำเสียงสั่นที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“เมื่อไหร่หมอหลวงจะมา!” หยางหลงตวาดลั่น ก่อนจะกุมมือของไป๋เสวี่ยเฟินแน่น “ข ข้าขอโทษ อดทนหน่อยนะอาเฟิน”

“อย่ามาแตะต้องคุณชายข้า!” ผิงผิงผลักหยางหลงออกอย่างไม่เกรงกลัวต่ออำนาจของกษัตริย์

หยางหลงไม่เคยรู้เลยว่าไป๋เสวี่ยเฟินกำลังตั้งครรภ์ลูกของเขาเอง เขาเป็นคนที่อยากมีลูกเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่มีสนมคนใดตั้งครรภ์ให้เขาได้เลย ไม่เว้นแม้แต่ไป๋อิงฮวาคนที่เขาอยากให้ตั้งครรภ์มากที่สุด แต่กลับกลายเป็นไป๋เสวี่ยเฟินคนที่เขาร่วมหลับนอนเพียงไม่กี่ครั้งแต่กลับตั้งครรภ์อย่างง่ายดาย

หยางหลงเป็นฮ่องเต้ที่ฆ่าลูกและเมียตนเอง นั่นคือสิ่งที่จะตามหลอกหลอนหยางหลงตลอดกาล

“ข ข้ากับลูก ชดใช้ให้ท่าน พ เพียงพอหรือยัง หยางหลง” ไป๋เสวี่ยเฟินปรายตามองไปที่หยางหลง เรี่ยวแรงของเขาแทบจะไม่หลงเหลือแล้ว

“เจ้าทำแบบนี้ทำไมกันอาเฟิน ทำไมถึงทำแบบนี้!”

หยางหลงร้องไห้ออกมา ไหนว่าไป๋เสวี่ยเฟินรักเขาหนักหนาไม่ใช่รึอย่างไรกัน ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายก็รู้ว่าหากเอาเรื่องลูกมาต่อรองกับเขามันจะได้ผลแน่นอน ทำไมไป๋เสวี่ยเฟินถึงไม่ยอมทำกัน

ไป๋เสวี่ยเฟินไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด เพียงแต่ส่งยิ้มออกมาเป็นคำตอบเท่านั้น รอยยิ้มที่เต็มความรัก รอยยิ้มสุดท้ายในชีวิตของไป๋เสวี่ยเฟินที่หยางหลงจะได้เห็นมัน ก่อนที่ร่างหงส์จะหลับใหลอย่างไม่มีวันคืนกลับมา

เสียงกรีดร้องของหยางหลงและผิงผิงดังขึ้นอย่างกับคนที่ใกล้จะขาดใจตาย คนที่รักตายในอ้อมกอดของเขาทั้งคู่ ภาพนั้นทำเอาเหล่าคนที่อยู่บริเวณนั้นต่างพากันร้องไห้ออกมา

สิ้นแล้ว ไป๋เสวี่ยเฟิน ฮองเฮาที่ฮ่องเต้หยางหลงไร้รัก

จากไปแบบไม่มีวันหวนคืนมา พร้อมกับมังกรน้อยในครรภ์

ผิงผิงตัดสินใจหยิบมีดใส่ที่ตกอยู่ใกล้มือนั่นแทงเข้าที่หน้าอกของตนเองตรงบริเวณหัวใจ นางตัดสินใจจบชีวิตตามไป๋เสวี่ยเฟินไป ส่วนหยางหลงก็กอดร่างไร้วิญญาณของไป๋เสวี่ยเฟินไว้แน่นด้วยใบหน้านิ่งเรียบ ก่อนจะหันไปมองหญิงอันเป็นที่รัก ไป๋อิงฮวา ที่ตอนนี้กำลังโดนหมอหลวงพาตัวเข้าตำหนักเพื่อทำการรักษาบาดแผลที่ถูกแทง

...ความรักมันช่างเจ็บปวดเช่นนี้นี่เอง...

...รักที่ไม่เคยตอบแทนมา...

...รั้งต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อันใด...

...หากข้ายังอยู่ ข้าคงลืมท่านไม่ได้...

...และสักวันหนึ่งข้าต้องกลับมาทวงท่านเป็นอย่างแน่...

...ในเมื่อท่านไม่เคยรักข้ามากกว่าน้องชาย...

...ข้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไมกันเล่า...

...ลาก่อนท่านพี่หยางหลงคนรักของข้า...

...หากข้าเลือกได้ ข้าจะไม่รักท่านตั้งแต่แรก...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***