ตอนที่๕ (<อรุณเรศ>)

*[ปัทมา]*

"หอกเทพอัคคี!!!"

มีหอกรอยตรารูปหอกอันเล็กปรากฎบนข้อมือขวาของข้า

< ท่านลองเรียกใช้ดูสิขอรับ! >

ข้าลองกางมือออกแต่ก็ไม่ปรากฎผลใดๆออกมาเลย

< ลองตั้งจิตดูใหม่สิขอรับ >

ข้าหลับตาอย่างตั้งใจและกางมือออก

ฮึบ! ออกมาสิๆๆ!!!

"ทำไมกัน!?"ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่นิด

< ท่านรีบๆเถิดขอรับ ทางนั้นกำลังจะทำอะไรก็ไม่ทราบแล้วขอรับ!!!! >

ข้ารีบก้มมองอีกครั้ง

ภาพที่ข้าเห็นคือ ท่านพ่อไม่ยอมถอยให้พวกนั้นเข้ายึดเมือง มันเลยหยิบมีดขึ้นหวังจะทำอะไรซักอย่างกับท่านแม่!!!

ไม่นะ!!ข้าจะเสียท่านแม่ไปอีกมิได้!!!

ฝ่าผ่าลงตรงค่ายที่ศัตรูสร้างไว้เพื่อดักซุ้มและทำสงคราม ทำให้เกิดเพลิงใหม้ ซ้ำร้ายลมยังพัดกระหน่ำและรุนแรงทำให้ไฟลามอย่างรวดเร็วไม่นานไฟก็ลุกผ้าที่กางไว้เป็นที่พักจนหมด

ผู้คนของค่ายต่างแตกตื่นรวมไปถึงตัวหัวหน้าเองเช่นกัน

< กล้าทำแม่ข้าหรอปุ้ง!? >

< ใช่กล้าดียังไงซู่! >

เสียงเล็กๆสองเสียงตะโกนออกมาอย่างเจื้อยแจ้ว

"ใครหนะผิงผิง?"ข้าถาม

< นี่คือ เปาเปา กับ เซียวเซียวขอรับ >

< เป็นภูตลมกับภูตน้ำขอรับ >

< ยินดีที่ได้พบท่านนะปุ้ง >

< ใช่ๆซู่ >

"คนที่สร้างฟ้าผ่ากับลมกรรโชกคือพวกเจ้าหรอ?"

< ใช่แล้วพริ >

< นี่ภูตดินนามว่า เหมิงเหมิงขอรับ >

< ยินดีที่ได้รู้จักนะพริ! >

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ"ข้าตอบรับคำกล่าวนั้น

อืม~???

ข้าว่าเรารีบลงไปดีกว่านะผิงผิง!

< ข้าก็ว่าเช่นนั้นขอรับ >

ว่าแต่~ลงไงอะ?

< ยกมือขึ้นสิพริ! >

ข้าทำตามที่ภูตดินเหมิงเหมิงกล่าว

ข้าดิ่งลงพื้นอย่างรวดเร็ว

พลั่ก~!

"โอ๊ยยยย~~!"ข้าโอดครวญ

หัวข้าปักพื้นดินเข้าอย่างจัง!

สงสัยต้องไปฝึกร่อนลงมาเสียหน่อยแล้ว

< เป็นไงบ้างขอรับ!!!? >

"เป็นอย่างที่เห็นเลย โอยย~" ข้ายกตัวเองลง ก่อนจะกุมหัวตัวเอง

ข้าค่อยๆลุกขึ้นไปทางพวกท่านทั้งสอง

< เดี๋ยวๆๆๆพริ!!! จะไปทั้งอย่างงี้เลยหรอพริ! อย่าลืมสิว่าท่านยังอายุแค่ขวบเศษเองนะพริ!!! >

ก็จริง~ทำไงดีหล่ะ?

< เอานี่ไปสิขอรับ! >

มียาเม็ดหนึ่งลอยมาหาข้า

ข้ารับมันมา และก็กินลงไปทันที

รออยู่ชั่วครู่หนึ่งยาก็ออกฤทธิ์

ร่างกายข้าขยายขึ้นจากเด็กกลายเป็นผู้ใหญ่ตัวสูง

แต่ทำไม?ทุกอย่างถึงเล็กกว่าข้าอีกหละเนี่ย!!!!!?

"ผิงผิง!!!"ข้าตะโกน

< ผ..ผิดขอรับ คึก..! > พลางยื่นยาอีกเม็ดมาให้

ข้ากินเข้าไปอีกครั้ง

ร่างกายของข้าย่อกลับมาเท่ากับร่างกายของผู้ใหญ่วัยประมาณ ๓๐ ต้นๆ

"ถ้าพวกเจ้าจะขำก็ขำออกมาเถิด..."

หลังข้าพูดจบก็มีเสียงหัวเราะน้อยๆดังแว่วๆสลับซ้ายทีขวาที

ข้ารีบวิ่งไปทางที่พวกท่านอยู่

ท่านแม่นั่งลงอยู่กับพื้นโดยมีท่านพ่อยืนบังท่านไว้อยู่ ส่วนหัวหน้าของพวกมันก็กำลังจ่อดาบชี้หน้าผู้ที่เป็นพ่อของข้า

มันง้างมือจะฟันท่านพ่อแต่ท่านก็รับดาบไว้ได้ด้วยดาบของท่านเอง

ท่านเสียเปรียบอยู่พักใหญ่ ก่อนจะฟันอุระ(อก)ศัตรูยาวลงไปถึงท้อง จนศัตรูนั้นนอนแน่นิ่งไปไม่ไหวติงอีก

ท่านรีบไปดูนางมณโฑและปลอบโยนนางโดยการกอดนางไว้

แต่มันก็ไม่ได้จบสวยขนาดนั้น

ลูกน้องของมัน ๓ คน ที่เหลือจากการไปดับไฟได้ชักดาบมาฟันที่พระขนอง(หลัง)ของท่านเข้าอย่างจัง ท่านฟุบลงไปเสียตรงนั้น

บ้าจริง! พวกเจ้าจะรั้งข้าไว้ทำไมเนี่ย!!?

น้ำตาข้าเริ่มคลอเบ้ายามจับจ้องไปที่เลือดสีแดงสดที่ไหลอาบพื้นดิน

< อย่าพึ่งยุ่งเลยขอรับ >

แล้วเจ้าให้ข้ามาทำไมกัน?!

< ช่วยขอรับ แต่ยังมิถึงเวลาขอรับ >

พวกเขาจะรับมือได้ใช่ไหม?

< ใช่กระมังขอรับ >

กระมัง? เท่ากับไม่แน่ใจหนะสิ!

< มัน...ยัง..ม...พ. ขอรับ >

เมื่อกี๊เจ้าว่าอันใดนะ?

< เปล่าขอรับ >

อ่า~ทำได้เพียงแค่ลุ้นแล้วสินะ

มันฟันย้ำไปที่แผลของท่านอีกครั้ง แต่คราวนี้ทุกคนก็ร่วมกันบุกศัตรุแม้มีคนน้อยกว่า

< หลายชั่วยามผ่านไป >

ผู้คนล้มตายเกลื่อนกลาด เราเสียกองกำลังไปค่อนข้างมาก

แต่แล้วศัตรูก็ตายจนหมด

ทุกคนมีชัยต่างพากันเดินกลับวังอย่างร่าเริ่ง แต่ก็มีบางส่วนที่โศกเศร้า บาดเจ็บ และตายจาก ทำให้เกิดการเก็บกวาดกันเกิดขึ้น

< ครึ่งชั่วยามผ่านไป >

ประตูใหญ่ปิดลงอีกครั้งหลังจากที่ทุกคนเก็บกวาดจนหมด และจะเปิดอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น

"สงครามจบแล้วให้ข้ามาทำไมเนี่ย!!?"ข้าท้วงถามก่อนจะทำหน้ายู่

< นั่นคือเหตุผลขอรับ >

มีมือเล็กๆจับหน้าข้าเบี่ยงไปทางป่าข้างๆค่าย มีคนสวมเสื้อคลุมสีเนื้อกำลังจะวิ่งเข้าไปในนั้น

ข้ารีบวิ่งตามคนคนนั้นไป ผ่านต้นไม้ต้นหญ้ามากมาย ใหญ่ เล็ก สูง ต่ำ สลับกันไป

ชิ๊ง~!

เขาควักดาบขึ้นก่อนจะจ่อมันมาทางข้า

"เจ้าตามข้ามาทำไม?"เขาถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"ใจเย็นๆก่อนพี่ชายข้าแค่อยากรู้ว่าท่านมาทำอะไรในนี้"ข้าเกาหัวแกรกๆก่อนจะยิ้มแหยๆให้

< ยักษ์สินะขอรับ >

ยักษ์?

< ใช่ขอรับ >

ยักษ์คืออะไรอะ?

< นี่ท่านไม่ทราบหรือขอรับ!!!?? >

"แม่นางจะอยากรู้ไปทำไมรึ?"เขากล่าวก่อนจะเก็บดาบลง

"ก็ท่านทำตัวน่าสงสัยนี่หน่า"ข้าบ่นอุบอิบ

"อยากรู้ก็ตามมาสิ"เขาว่าก่อนจะเดินนำหน้าข้าไป

< แม่เราโดนล่อแล้วซู่ > เซียวเซียวภูตลมกล่าว

พวกเราค่อยๆเดินไปในป่าลึก และหยุดอยู่ตรงน้ำตก

เขาค่อยๆเดินเข้าไปในน้ำตกนั้น รวมถึงข้าด้วย

หลังม่านน้ำตกเป็นเขาสูง และป่าไม้ด้านล่างมีสีแปลกๆ

"ต้นไม้สีรุ้ง?"ข้าก้มชำเลืองลงไปข้างล่าง

"ไปกัน!"เขากอบกุมเอวของข้าไว้ก่อนจะกระโดดลงไปด้านล่าง

พวกเราลงมาถึงพื้นดิน

"หนะ...หนักมั้ย?"ข้าถามอย่างใคร่รู้

"ไม่เลยซักนิด"เขายิ้มให้ข้าก่อนจะตอบมันออกมา

เสต็กเลยอะ~! มีแต่คนบอกว่าข้าอ้วนและตัวหนัก

"ท่านชื่ออะไรหรอ?"ข้าถามอย่างใคร่รู้

"ข้าชื่ออรุณเรศ เรียกเรศก็ได้"เขาตอบ

"ปล่อยข้าก่อนดีกว่านะคะ"ข้ากล่าว

เขาปล่อยข้าออกจากอ้อมกอด

< ฟินไปเลยสิปุ้ง >ภูตน้ำเปาเปากล่าว

< น้ำลายจะไหลแล้วขอรับ >

ผิงผิง!! อย่าล้อนะ!

โครก~

"..." หันไปหาเรศ

"..." หันมาทางข้า

เราสบตากันครู่หนึ่งจากนั้นข้าก็รีบหันกลับอย่างไว

"เจ้าหิว?"ข้าถามเขาอย่างเคอะเขิน

< หนี!!! แม่หนีขอรับ!! >

ทำไมหละ?

< ยักษ์กินเนื้อมนุษย์เป็นอาหารหนะสิขอรับ! >

เอ๋~?

"ด...เดี๋ยวข้าไปผลไม้มาให้นะ"ข้ากล่าวก่อนจะเดินเข้าไปในป่าลึก ก่อนจะฟุบลงใต้ต้นไม้

อยากจะร้องไห้ ไม่นะรักแรกพบของข้า~

น้ำตาข้าคลอเบ้าตาทั้งสอง

"งื้ออ~จะร้องจริงๆแล้ว"ข้ากอดเข่าพลางพล่ำเพ้อ

< เป็นเอามาก...ปุ้ง > ภูตน้ำเปาเปากล่าว

< แอบใจง่ายนะขอรับ >

"ไม่ต้องมาเย้ยข้าเลยย!!! งือออ~"ข้าตะโกนใส่ผิงผิงก่อนจะก้มหน้าเศร้าต่อ

< เหมิงเหมิงเจ้าไปหาผลไม้มาหน่อยสิขอรับ >

< ได้เลยพริ! > ภูตดินเหมิงตอบรับก่อนจะหายไป

เนื่องจากข้ามองไม่เห็นพวกเขาข้าจึงทำได้แค่จับเสียงเอาว่าใครอยู่ทางไหน

เศร้าจัง~อยากเป็นยักษ์ขึ้นมาทันที

< เอานี่ไปสิขอรับ >

ยาพิศดารอีกแล้ว~

ข้ารับมา

นี่ข้ามาถึงจุดนี้ได้ไงกัน ฮ้าาา~

ข้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกินมันเข้าไป

อึก~!

ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลย?!

มียาถอนมั้ย?

< มีสิขอรับ >

แล้วไป~

< กลับมาแล้วพริ! >

ว่าจบก็มีผลไม้กองมหึมามากองเพนินอยู่ตรงหน้าของข้า

< ไปหามาจากไหนเนี่ยขอรับ!!? >ผิงผิงกล่าวด้วยเสียงตระหนก

< แล้วท่านแม่จะแบกไปยังไงเล่าขอรับ!? >

"ไม่เป็นไร"ข้ากล่าวก่อนจะหยิบผลไม้กองใหญ่เดินไปทางที่เรศอยู่

"โหยง!!!???"ทันทีที่ข้าไปถึงเขาก็ตกใจมาก จนกระโดดขึ้นต้นไม้

ข้าค่อยๆว่ากองผลไม้ลงอย่าระมัดระวัง

"เจ้าแบกมาทั้งหมดนี่เลย?"เขาว่าก่อนจะกระโดดลงมาจากต้นไม้

"ใช่"ข้าพยักหน้าหงึกๆ

"เจ้ากินไปนะเดี๋ยวข้าไปหาน้ำก่อน เหนียวตัวไปหมดแล้วด้วย"ข้าว่าก่อนจะหยิบองุ่นมา ๓ พวงก่อนจะยัด ๑ พวงเข้าปาก แล้วเดินออกมา

"เหมือนกระรอกเลย"กล่าวกับตนเองเบาๆ

โปรดติดตามตอนต่อไป

next episode <🔻>

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***