ตอนที่๔ (<ผิงผิง>)

หลักจากที่เด็กน้อยกินบัวลอยเสร็จ เธอก็ผลอยหลับไป ก็นะ ยังเป็นเด็กนี่

เรามาเล่าประวัติคร่าวๆกันดีกว่า

หลังจากที่"มู่อี่หลิง"จมน้ำ เธอก็ได้เสียชีวิตลงและมาเกิดใหม่ในร่างของ"ปัทมา"พระธิดาองค์ที่ ๔ ของท้าวสามนต์และนางมณโฑ และเธอได้ลืมตาขึ้นมาในตอนที่เธออายุได้เพียง ๑ สัปดาห์เท่านั้น และความซนของเธอทำให้หลังจากนี้ในวัยเด็กที่แสนสุขสบาย จะมียักษ์มีมารมายุ่งเกี่ยวไม่วุ่นในแต่ละวัน เพราะมู่อี่หลิงหนะ ไม่ชอบอยู่นิ่งๆเป็นนิสัย เสน่ห์แรงตั้งแต่เด็ก ความวุ่นวายโกลาหล และความวายป่วงจะมาหาเธอเยอะแค่ไหน ไปต่อกันเล๊ยยย

ท้าวสามนต์ค่อยๆช้อนร่างน้อยๆขึ้นมาไว้ในอ้อมอก ก่อนจะเยื้องย่างออกจากโรงครัว กลับตำหนักอย่างระมัดระวัง

*[ท้าวสามนต์]*

เราย่างเยื้องเบาๆ ไม่ให้ลูกสาวที่รักของเราตื่น

นางมีนิสัยประหลาด รู้ความแต่เด็ก โตไปต้องเก่งกาจเป็นแน่

แต่อีกใจนึงกลับคิดจะเชิญโหราจารย์ กับหมดผีมาดูลูกคนนี้เสียหน่อย ถ้าผีเข้าจะได้แก้ทัน ก่อนลูกข้าจักวิปลาศไปเสีย ยังเด็กแท้ๆวัยกำลังเรียนรู้

ถึงแล้วๆ

ข้าวางลูกสาวก่อนจะเดินไปหามณโฑที่นอนอยู่บนแท่นบรรทม

หมอหลวงบอกกับข้าว่านางต้องพักฟื้นไปอีก ๑ เดือนในยามนี้คนที่ต้องดูลูกมีเพียงข้ากับข้าบาทที่รู้เรื่องเด็กเพียงเท่านั้น

ปัญหาสงครามก็ทุเลาลงแล้ว เมืองเริ่มใหญ่โตขึ้นมากทำให้ปวดหัวมิใช่น้อย แต่เพื่อลูกๆและมเหสีแล้วแค่นี้ข้าก็ไหว

"ฝ่าบาท!!! มีชาวบ้านมาร้องทุกข์เรื่องจังกอบแพงเกินไปพะยะค่ะ!"อำมาตย์สิงห์เดินเข้ามา

"เดี๋ยวข้าไป"ข้ากล่าว

"อื้อ~? อันใดหรือเพคะ?"มณโฑลืมตาขึ้น

"เจ้านอนต่อเถิดเดี๋ยวพี่จะไปแล้ว พี่ไม่กวนเจ้าแล้ว"ว่าพลางเดินออกไป

< ๒ ปีผ่านไป >

บ้านเมืองเริ่มใหญ่โตขึ้น มีคนพลุกพล่านมากมายกว่าแต่ก่อน ครึกครึ้นและวุ่นวาย หมู่นกหมู่กาป่าไม้มากขึ้นจากการดูแลรักษาของผู้คน

*[ปัทมา]*

ตอนนี้ข้ามีน้องมาเพิ่มถึง ๒ คน อีกคนหนึ่งกำลังเป็นวัยหัดเดิน ส่วนอีกคนก็กำลังอยู่ในครรภ์ของนางมณโฆ ให้ตายเถอะ! ปีละคน!?

ข้านั่งอยู่บนแคร่ไม้สลักพร้อมทั้งนั่งปักผ้าไปด้วย

"ปัทมา~พี่เด็ดดอกไม้มาฝาก~"ลูกคนที่๑วิลาวัณย์กล่าว ก่อนจะวิ่งโร่มาทางนี้ พร้อมมีบ่าวถือกระด้งใส่ดอกไม้เดินตามหลังมา

"นี่ๆ ข้าเอาบัวลอยมาให้เจ้า!"ลูกคนที่๓ พนารัตน์กล่าว ก่อนจะหยิบและตั้งถ้วยบัวลอยเพื่อดันมาหาข้า

"ทำไมต้องเอามาให้นางด้วยเป็นขี้ข้านางรึ!?"ลูกคนที่ ๒ พรรณผกากล่าว

"อะ! นี่! เอาไป! เราเอามาฝากจากห้องเครื่อง"พรรณผกากล่าวอีกครั้ง พลางหันหน้าเดินกลับไป ก่อนจะมีบ่าวหยิบมันหวานมาวางข้างๆข้า

นางชอบมันหวานสินะ

"พิ...ฉาว..พี่...ปัด..ทา..มา.."ลูกสาวคนที่๕ ผกากรองค่อยๆเดินต้วมเตี้ยมมาจากมุมหนึ่งของวัง

"ไงคะ? เจ้าตัวเล็ก"ข้ากล่าว ก่อนจะอุ้มเด็กน้อยผกากรองมานั่งบนตักของตน

"เจ้าก็ตัวเล็กนะปัทมา"พี่ใหญ่สุด วิลาวัณย์กล่าว ก่อนจะยิ้มและกลับไปนั่งร้อยมาลัยต่อ

"ท่านพี่ก็นะเจ้าคะ"ข้ายิ้มก่อนจะตีลมเบาๆ ไม่ให้โดนตัวพี่ๆ เพื่อแสดงถึงการตอบรับการพูดหยอกของท่าน

ตึกๆๆๆๆๆๆ

มีทหารนับไม่ถ่วนวิ่งปรี่ผ่านพวกเราไป

เกิดอะไรขึ้นกันหนะ!?

"ท่านพี่เพคะ น้องว่าท่านพี่กลับตำหนักกันเถิดเพคะ"ข้ากล่าวก่อนจะนำทุกคนกลับตำหนัก

"เดี๋ยวข้าไปส่งทุกคนเอง"ข้ายิ้มเพื่อให้ทุกคนไม่แตกตื่น และข้าค่อยๆนำทุกคนกลับตำหนักโดยไล่จากน้องคนเล็กสุดไปยังพี่คนโตที่สุด

ผ่านไปไม่นานข้าก็ส่งทุกคนกลับตำหนักเสร็จ

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

ทหารต่างยังพากันวิ่งวุ่นรอบๆกำแพงเมือง

< เสด็จแม่ใหม่เจ้าหละ? >

มีเสียงหนึ่งก้องกังวาลอยู่ในหัว

ใครหนะ? ช่างเถิดหาเสด็จแม่ก่อนดีกว่า

ตึกๆๆๆๆ

ข้าวิ่งสวนกับทหารหลายกลุ่มแต่ก็ไม่พบเสด็จแม่

ข้ารีบวิ่งไปที่ตำหนักของพระองค์

ใช้เวลาไม่นานข้าก็วิ่งมาถึง

ข้ารีบเข้าไปทันที

ไม่...มี!!?

"เสด็จแม่!!!!"ข้ากู่ตะโกนสุดเสียง

ไม่มีใครตอบ!!!!

ข้ารีบวิ่งไปอีกครั้ง

< ประตูชั้นนอกของเมือง >

อะไรหน่ะ!?

ข้ารีบวิ่งฝ่าประตูวัง

แกร๊ง!

มีทหารที่เฝ้าประตู ๒ คนยกหอกเหล็กกั้นประตูวังไว้

"พระธิดา!ตอนนี้ห้ามออกไปนะพะยะค่ะ"ทหาร ๑ ใน ๔ ที่เฝ้าประตูกล่าว

ข้ารีบเดินกลับก่อนจะตัดสินใจ!

ปีนกำแพงออกไปดีกว่า!!

< กระโดดเลย >

เสียงอันใดอีกเนี่ย?

ข้าตัดสินใจลองกระโดดดู

คนบ้าอะไรกระโดดข้ามกำแพงได้ บ้าไป...

ข้าถึงกับชะงักเพราะข้านั้นกระโดดสูงมากกว่ากำแพงเสียอีก ข้าตกลงไปที่นอกวัง

มันร่อนลงเร็วกว่าเมื่อกี๊!!!?

ตายๆๆๆๆ

และแล้วเท้าข้าก็แตะพื้น

ไม่เป็นอะไรเลย?

ข้าตั้งสติได้ก่อนจะวิ่งต่อไป อาณาจักรช่างกว้างใหญ่ไพศาล มิแปลกที่จักมีสงคราม

ข้าวิ่งไปนานเพียงใดก็มิทราบได้ รู้เพียงแค่น้องสาวที่ยังมิคลอดกับท่านแม่ต้องปลอดภัย

แฮกๆ!

กำแพงชั้นนอก! ข้าเห็นแล้ว!!!

ข้าหยุดวิ่งในทันทีที่เห็นทหารหลายคนรายล้อมประตูชั้นนอกไว้ ในวันนี้ประตูใหญ่บานนี้ปิดตายไร้ซึ่งวิ่แววนกและผีเสื้อผ่านเล็ดลอดเข้ามา

ข้ากระโดดขึ้นอีกครั้งด้วยแรงทั้งหมดที่มี

ว้าวว~! ข้าบินได้!!!

< นั่น >

ไหน?

ข้าก้มลงดูได้เท้าที่ตนเยื้องย่าง

พวกมันจับแม่ข้าเป็นตัวประกัน?

หนอย~!

< ท่านอยากได้พลังไหม? >

อยากสิ!

< ดังที่ท่านปราถนา >

พูดจบดวงตาข้างขวาข้าก็เจ็บแปลบขึ้นมา แต่ก็ดีขึ้นหลังจากผ่านไปแค่ครู่เดียว

< ท่านมู่อี่หลิง ข้ามีนามว่า ผิงผิง เป็นภูตไฟและเป็นมรดกจากท่านมู่จื่อฮวานขอรับ >

ไฟ? ดวงไฟในฝันของข้าในวันนั้นคือเจ้าหรอ?

< ใช่ขอรับ >

< แต่ตอนนี้โปรดทำดังที่ท่านปราถนาด้วยขอรับ >

ได้สิ

< กล่าวตามข้าขอรับ >

ได้!

< หอกเทพอัคคี!!! >

"หอกเทพอัคคี!!!"

โปรดติดตามตอนต่อไป

next episode <🔻>

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***