ตอนที่๓ (<หิว>)

*[มู่อี่หลิง]*

"อะ...! เฮือก!!!?"ข้าสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากนั้นก็หันไปรอบข้างอย่างกระวนกระวาย

เฮ้อ~!

โล่งอก! ที่ข้าโผล่มาในห้องนอนกว้าง คงมีคนช่วยข้ากระมัง แต่เอ๊ะ!? ทำไมถึงรู้สึกมึนหัวหละเนี่ย!

"แอ๊~แว้~....แอ๊ะ!!?"

นี่มันอะไรกัน!!! ทำไมชั้นถึงพูดไม่ได้กันหละ!

มือ! มือๆๆๆ

ข้าก้มดูมือและเท้าของตน

!!!!? นี่ข้า! กลับไปเป็นเด็กงั้นรึ!?

"แต่ช้าแต่ๆ~ องค์หญิงปัทมาเพคะทรงนอนต่อเถิดเพคะ"

หญิงสาวอายุอาณามราว ๓๐ ต้นๆนี่คือใครเนี่ย!? เธอกำลังแกว่งแขนของเธออยู่

โอ้ยย! อยากจะอ้วก เวียนหัวมากเลย~

"คุณท้าว!! คุณท้าวเกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ!องค์หญิงพรรณผกากับองค์หญิงพนารัตน์แย่งของเล่นกันเจ้าค่ะ!!"มีหญิงสาวหน้าตาอ่อนเยาว์สวมสไบสีฟ้าอ่อน นุ่งโจงกระเบนเป็นแพรพรรณธรรมดา คาดว่าจะเป็นบ่าว

อืม~???

พรรณผกา? พนารัตน์?

ชื่อคุ้นๆนะ

...

!!!!!?

วิลาวัณย์ พรรณผกา พนารัตน์ ปัทมา ผกากรอง ประคองยศ รจจะ...

รจนา!?

นี่มัน!

เรื่องสังฆ์ทองหนิ!?

อีกอย่างตัวข้าคือใครกัน?

เมื่อครู่คุณท้าวนี่เรียกข้าว่าอันใดนะ?

ปัด? ปัทมา!?

ก่อนข้าจะรำลึกได้คุณท้าวที่ไกวเปลให้ข้าก็วิ่งโร่ออกไปเสียก่อนที่ข้าจะไตร่ตรองได้เสียอีก

นี่ข้าคือลูกสาวคนที่๔ของท้าวสามนต์รึนี่!?

"แอ้~แบ้~อะ~?"<ไม่มีใครอยู่สินะ?> ข้าโผล่ขี้นมาจากเปลที่แกว่งไกวอยู่ หันซ้าย หันขวา ก็เห็นว่ามิมีใคร

โจ๊กกก~

ชักหิวแล้วสิ

ลองปีนออกไปดูดีกว่า เตียงข้างๆนี่มีคนอยู่ด้วยนี่นา

ข้าชะเง้อดูอีกครั้ง

ผู้หญิง? คงจะเป็นนางมณโฑกระมัง

ออกไปเดินเล่นดีกว่า

"อึ้บ!"ข้าใช้มือยันกำแพงให้ตนเองลุกขึ้นยืน

บ้าจริง! ข้าต้องหัดเดินใหม่!?

ข้าได้แต่พึมพัมในใจเพราะภายในห้องยังมีคนนอนพักฟื้นอยู่ พลางเอามือยันกำแพงหัดเดินต่อไป

ข้าไม่ได้ใส่อันใดเลย ทำอันใดดี

ข้าคิดครู่หนึ่งก่อนจะหยิบผ้าสีทองที่ห่อตัวข้ามาทำเป็นสไบ และนำผ้าปูเปลมาทำเป็นผ้าถุง

ว้า~ก็ไม่ได้แย่~

ข้าที่หัดเดินได้สำเร็จก็เดินออกไปที่ประตู

"อัว~อู่~แอ๋~แอ๊~~~"<ครัวอยู่ไหนน้า~> พูดพลางเดินต้วมเตี้ยมออกไป

ข้าเดินพลางสำรวจรอบวังไปด้วย วังนี่คล้ายๆกันจริงๆนี่คงจะเป็นท้องพระโรงสินะ

ข้าเดินลงบันได้ชันๆลงมาได้เพียงแค่ ๒ ขั้นข้าก็หมดแรงเสียแล้ว

เฮ้อ~ทรมาน เหลืออีกสักเท่าใดกันเชียว ๑...๒.... เบื่ออะ! เหลืออีกตั้ง ๑๘ ขั้นมีหวังข้าคงได้ไถหน้าข้าลงกับพื้นบันไดเป็นแน่ แต่ก็เอาเถอะ

นั่งถดบันไดไปแล้วกัน ฮ้า~ขั้นสุดท้าย ข้ายิ้มแก้มปริก่อนจะย่างก้าวต่อ

"ตายแล้ว!!! นี่ลูกใครเนี่ยปล่อยให้มาเล่นเช่นนี้ได้เยี่ยงไร?"ว่าพลางก็อุ้มข้าขึ้นกลับไปที่เดิม

...

"ฮึก! แง๊!!!!!!!"ข้าร้องไห้โฮออกไป แต่ข้าไม่ได้ตั้งใจ อารมณ์ของเด็กทารกเนี่ยอ่อนไหวชะมัด

"ข้า...อุอ่า..ลง..ไป..อ้าย..แอ้ว!! งือออ~!!!"ข้าร้องต่อ

สาวใช้คนนั้นทำท่าทีลุกลี้ลุกลน

"เกิดอันใดขึ้นรึ?"มีคนเดินออกมาจากท้องพระโรง

สวมชุดเครื่องเต็มยศขนาดนี้ คงจะเป็นพ่อข้าในชาตินี้สินะ ว้าว~ท้าวสามนต์ตอนยังหนุ่มหล่อมากก

คิ้วใหญ่ยกสูงเป็นโครงได้รูป จับกับหน้าที่เรียบและเรียว ดูสันกรามนั่นสิ! ปากก็เป็นสีชมพูอ่อนเหมือนดอกทิวลิปสีชมพู ผมเผ้าสีดำทอประกายสีทอง ดวงตาสีดำ โห~พึ่งเคยเจอคนที่มีนัยน์ตาสีดำสนิทเช่นนี้ ที่ข้าพบเจอมีแต่สีน้ำตาลเข้ม

"ข้าถามว่ามีอันใดรึ?"เขาย้ำถามอีกครา

"คือ~เด็กคนนี้มาอยู่ตรงนี้หม่อมชั้นเลยตกใจนึกว่านางจะขึ้นบันได หม่อมชั้นเลยนำนางขึ้นมาแทน จากนั้นนางก็ร้องไห้โฮเลยเพคะ"พูดจบนางก็คุกเข่านั่งลง

"ไหน~ขอข้าดูหน่อย"เขาเอื้อมมือทั้งสองมาโอบข้าไว้แล้วอุ้มไปไว้ในอ้อมกอด

"ป้อ~หิว~"ข้าเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"เจ้าว่าอันใดนะ?"เขางงงวยกับสิ่งที่ได้ยิน

"...หิ..หิว"

"ไม่ใช่ๆคำก่อนหน้านั้น"เขาย้อนถามอีกครั้ง

"ปะ..ป้อ.."

"นี่! เจ้าชื่ออันใด?"เขาซักถาม

"ปัด..ทา..มา~"

"ปัทมางั้นรึ? ชื่อดีนี่"เขาเอ่ยชม

"ห๊ะ!!!?เจ้าว่าอันใดนะ?"เขาตกใจ

"คิกๆๆ"ข้าหลุดขำออกมา

"ข้า~ชื่อ....ปัททะ..มา"

ตึกๆๆๆๆ!!!!

"แย่แล้วเพคะ!!! องค์หญิงปัทมาหายตัวไปเพคะ!"คุณท้าวคนเดิมวิ่งกรูกันมาที่นี่พร้อมกับบ่าววัยละอ่อน ๓-๔ คน

"เจ้าหมายถึงนี่รึ?"เขาหมุนเยื้องไปทางคุณท้าวเผยให้เห็นตัวข้าที่มุดอยู่ในอ้อมกอดอุ่น

"อะ...อ้าว ตายแล้วว!องค์หญิง!ทรงมาที่นี่ได้ไงเพคะ!?"คุณท้าวกู่ตะโกนด้วยความตกใจ

"คุณท้าวฉัตรปล่อยให้องค์หญิงมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร"ท่านพ่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงมีโทษะ

"ป่อย~"ข้าเอ่ย

ท่านพ่อค่อยๆวางข้าลงบนพื้น ข้าค่อยๆคลานไปหากำแพงคำเพื่อลุกขึ้นยืน

ข้าลุกนั่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะ ยืนได้อย่างมั่นคง แต่แค่ยืนหนะ ส่วนเดินก็ยังโคลงเคลงอยู่

ข้าค่อยเดินไปทางบันได

ฮึบ!

ข้าค่อยๆย่างลงบันไดทีละขั้น

"อ๊า~!"ข้ากำลังจะล้มแต่เอามือยันกำแพงข้างๆบันไดไว้ได้

คุณท้าวตกใจจะวิ่งตามลงมาและอุ้มข้าลงไป

"ยุด!"ข้าตะโกน

คุณท้าวชะงักไปก่อนจะนั่งที่ขั้นบันไดกันข้าล้มลงไป

ข้าตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อ

ขั้นสุดท้าย~!

ชึบ!

"แอ๊ก!"ข้าล้มหัวขมำทันทีที่เดินถึงพึ้น

เดินยากชะมัด~

ข้าค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินไปอยู่ตรงแยกที่มีทางเดินแยกกันไป ๓ ทาง พลางหันซ้ายหันขวา

"เจ้าจะไปไหนรึ?"ท่านพ่อเอ่ยถามขึ้น

"คัว...ไป..คลัว"

"ให้พ่ออุ้มมั้ย?"

"ไม่...ก็ล้าย"ข้ากางแขนออก

ท่านพ่อก็ตอบรับข้าโดยการเข้ามาอุ้มข้าทันที

พวกเราค่อยๆเดินไป ประเดี๋ยวซ้าย ประเดี๋ยวขวา เริ่มตาลายอีกละ

พอเดินอยู่ครูหนึ่งก็เห็นกระท่อมขนาดกลางทำด้วยไม้ไผ่กับหญ้าคา เหมือนเรือนนอนบ่าวในเรือนข้าชาติก่อนเลย ที่นี่คงคล้ายกัน แตกต่างกันเพียงหลังคา

เพียงท่านพ่อเดินเข้าไปบ่าวทุกคนก็ก้มกราบกบาลติดพื้น

"ยุก..ขึ้ง..เถิด."ข้ากล่าว

บ่าวทำความเคารพก่อนจะแหงนหน้าขึ้น พลางค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ

"องค์หญิงปัทมาทรงหิวเราเลยมาที่นี่"เขากล่าว

"เยา..ขอ..เปน..บัวลอย"พลางหันไปหาท่านพ่อ

"ท่าน...จา..เสย..ไหม..เพคะ?"

"เสย?"

"ซา..เหวย.."

"อ้อ~! เสวย!"

"เราไม่หรอกเรายังมีงานที่ต้องทำอีก"เขาพูดพลางยิ้มให้กับข้าไปด้วย

"ท่าน...ปาย..ทาม..เถิด.เพคะ"

"ไม่ๆๆข้าจะอยู่กับเจ้า"ท่านพ่อส่ายหน้า

"เฮ้อ~~"ตามใจเถิดเพคะ

พวกเรานั่งรออยู่ครู่หนึ่ง

บัวลอยยกมาเสิร์ฟข้างๆเรา

"ข้า..ไหว้"ข้ายกมือขึ้นขอบคุณคนครัว

เก็บแต้มๆๆไม่ต้องตกใจ ฮิๆ

โปรดติดตามตอนต่อไป

next episode <🔻>

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***