ตอนที่๒ (<ลาก่อน>)

#ณ เรือนน้ำหวาน

เวลาผ่านไปจนตะวันย่ำค่ำ พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า พระจันทร์เริ่มสว่างชัดขึ้นอยู่ไกลๆ ฝูงกาโห่ร้องก้องกังวาน จิ้งหริดเรไรหวีดร้องสู้เสียง ดังสลับไปมา บ้านข้ามีเสียงวงปี่แก้วนางหงส์ เล่นเครื่องดนตรีดังกังวาน สลับกับเสียงลมพัดยอดไม้แกว่งไกว

*[มู่อี่หลิง]*

ข้าเปลี่ยนชุดเป็นผ้าถุงสีดำ สไบสีขาว สวมแค่สังวาลย์เส้นเดียวเป็นเครื่องประดับ มีผู้คนสวมผ้าสีม่วงแก่บ้าง น้ำเงินบ้าง ดำบ้าง สลับกันไป ส่วนท่านพ่อสวมชุดสีเช่นเดียวกับข้า ท่านใส่แต่แหวนแต่งท่านแม่เดินรับคนมาเข้างาน ประหนึ่งว่าเป็นงานรึ่นเริงสังสรรค์ แต่วงปี่แก้วนางหงส์ที่บรรเลง ยิ่งเสียงปี่ดังก้องและเพราะเพียงใดกลับกรีดดวงใจผู้ฟังไปเรื่อยๆ

สีหน้าท่านพ่อเริ่มมิสู้ดี ข้าจึงเดินไปบอกแก่ท่านว่ามีแขกมาที่เรือนทางด้านคุ้งนู้น

ท่านพ่อพยักหน้าตอบรับและเดินออกไปจากกงนี้

"อ้าว~! หญิงลูกไหนท่านพ่อหละจ๊ะ"

"อ้าว! ท่านย่า~!"ข้าโผเข้ากอดก่อนจะประคองท่านย่าไปหาที่นั่ง

"เอ้อ~"ท่านย่าค่อยๆนั่งลง

"เสียดายลูกสะใภ้คนโปรดของข้า น้ำหวานเอ๊ย~ เอ็งไปผุดไปเกิดเสียหนา มาเกิดใหม่เป็นลูกข้า เมียลูกข้า หรือผัวลูกข้าก็ได้~!"ท่านย่าค่อยๆรึพึงถึงท่านแม่

"เอ้อๆๆ! แล้วเอ็งเล่าหญิงเมื่อใดจักมีผัวกับเขา"ท่านย่าหันมาถามหลานสาวสุดที่รัก

"มิมีผู้ใดหล่อเท่าท่านพ่อข้านี่เจ้าคะท่านย่า"ข้าทำท่ากระซิบกระซาบ

"เจ้าก็ช่างพูด มันหล่อแต่ได้แม่มันมา หน้าตาคิ้วโครงเหมือนข้าหมด ยกเว้นนิสัย ดึ้อดึง เอาแต่ และกวน** เหมือนพ่อมัน"ท่านย่าหัวร่อเบาๆ

"ส่วนเอ็งได้น้ำหวานมาเต็มๆ เหลือแค่ตากับหูที่ได้ไอ้อนนท์มา ส่วนนิสัยก็เหมือนข้าสมัยก่อนรวบกับพ่อเอ็งร่วมด้วย นิสัยเอ็งจึงแปลกพิลึก หน้าหวาน สวย แต่นิสัยเอ็งหนะกล้าท้าทาย ไม่เกรงกลัวใคร แก่น ซน พิลึกหนะเอ็งหนะ นั่น~มีแขกมาแล้วไปรับเถอะ"ท่านย่าอธิบายมายาวเหยียดก่อนจะสะกิดข้า

"เจ้าค่ะ"ข้ารีบวิ่งไปรับ

"อ้าว! พี่หมอวา แม่มณี แล้วก็ เจ้า.."ข้าเอ่ยก่อนจะหันไปปะหน้ากับหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน

"ท่านขุนเมฆา"ข้ายิ้มกวนก่อนจะจ้องไปที่เขา

"เชิญเจ้าค่ะๆทุกท่าน"ข้าให้ทั้งสามเดินไปในงานแต่หนึ่งในนั้นก็หยุดเดินปล่อยให้ทุกคนเดินไปนั่งที่แคร่ไม้สลักสีดำ

"ไงแม่หญิงสนใจไปหาปลากับข้ารึไม่"ว่าก่อนจะหยิบมือข้าไปจูบอย่างแผ่วเบา

"ท่านมิพาไอ้...ท่านขุนยอดชัย กับขุนชนะมาด้วยเล่า"ข้าเริ่มสวน

"ไอ้ยอดกับไอ้ชนมิว่างดอก มันติดสาวอยู่ที่ตลาดท่าจีนนู้นหล่ากระมัง"เขาชายตามองข้าก่อนจากลากข้าไปที่ใดก็ไม่รู้แน่

พอพ้นผู้คนเขา...เขาถอดเสื้อของเขาออก พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ข้าเรื่อยๆ ข้ายืนชะงักก่อนจะสังเกตุเห็น รอยที่แผ่นหลังกว้างของเขา

"โห~รอยสักนี่ เจ้าไปสักมาจริงด้วย"ข้าเริ่มลูบตามลายมาเรื่อยๆ

"มีที่อกด้วยนะ อะแฮ่ม~!"เขากระแอมด้วยความภูมิใจ

"ไหนๆๆ ขอดูหน่อย"ข้าเดินกลับไป ก่อนจะตกใจยิ่งกว่าเดิม แต่ในครานี้ไม่ใช่รอยสักแต่เป็น...

"ไอ้เมฆ! ซิ๊กแพ็กเอ็งแน่นมาก~!"ข้าว่าแล้วก่อนจะเอื้อมมือไป..

หมับ~

"อะ อ้าว มีคนดับฝันข้า.."ข้าทำหน้าบู้ก่อนจะชักมือกลับ

"เอ็งนี่นะ โรคจิตรึเอ็งหนะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นคงจับเจ้ากับข้าว่าผิดผีกันเป็นแน่"เขายิ้มก่อนจะพูดกวนบาทาข้า

"just a little bit! <แค่นิดเดียว> "ข้าพยายามจะจับให้ได้ ก่อนจะเอื้อมมือไปฉกมัน

เขานิ่งไม่ไหวติงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะจับมือข้ากลับ แล้วก็สวมเสื้อดังเดิม

"ข้าจะไปบอกไอ้ยอดกับไอ้ชน ว่าเอ็งเป็นโรคจิต!"เขาว่าก่อนจะทำท่าป้องตัวบิดไปบิดมา แล้วรีบเดินจากไป

ข้าที่ยืนงงอยู่ตรงนั้นได้แต่ยิ้มกริ่ม

ซักวันข้าต้องมีแบบนั้นให้ได้!

"เกือบไปแล้ว..."เมฆกล่าวกับตนเองก่อนจะไปเดินไปทางที่แม่มณี กับหมอวาอยู่

ข้าที่ยืนนิ่งอยู่กงนั้นเหลือบไปเห็นเงาร่างใหญ่และสูงยืนอยู่ใกล้ท่าน้ำอีกฝั่ง ก่อนจะกระโดดลงไป

คงมาเล่นน้ำกระมัง

ข้ายืนจ้องอยู่ชั่วครูหนึ่งนับ๑-๖๐จึงรีบวิ่งไปดูที่ท่านั้น ข้าเจอผ้าขาวม้าของท่านพ่อลอยอยู่บนน้ำ

"ป่าป๊า!!!"

"มีคนตกน้ำ!!!!"ข้ารีบกู่ตะโกนเสียงดังพอทุกคนเริ่มจับสังเกตุก็วิ่งมาทางข้า

ตู้ม!!!

ข้ากลั้นใจกระโดดลงไปในน้ำ เหตุใดวันนี้น้ำจึงลึกเป็นพิเศษกันนะ

"น้ำวน!!!"หนึ่งในนั้นที่อยู่บนบกกู่ตะโกนเสียงดัง

< ๘ นาทีผ่านไป >

ข้าเจอร่างท่านพ่อลอยอยู่ จึงรีบเข้าไปใกล้ ข้ารีบจับท่านพ่อและว่ายขึ้นไป แต่กลับทำไม่ได้ ข้าใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักท่านพ่อขึ้นไป แต่ตัวข้านั้นกลับดิ่งลึกใกล้ถึงก้นแม่น้ำไวกว่าเดิมเสียอีก

ท่านพ่อขึ้นจากน้ำอย่างปลอดภัย ก่อนจะโดนหามตัวกลับไป

ทุกคนแห่พากันเดินกลับ แต่ข้ากลับหมดแรงเสียแล้ว

ทุกคนคงไม่เห็นตอนข้ากระโดดน้ำสินะ

อากาศของข้าจวนจะหมดแล้วสิ

"มีคนอีก!!!! มานี่ก่อนเซ่!"

เสียงของไอ้เมฆ ลาก่อนนะเพื่อนรัก~

ข้าไม่ไหวแล้ว~

ข้าจมลงสู่ก้นแม่น้ำ ข้ากินและสูดน้ำเข้าไป ทุกอย่างมันเจ็บปวดและทรมาณที่ทรวงอก หายใจไม่ออก เจ็บ! เจ็บเหลือเกิน! เจ็บเหมือนทุกอย่างโดนฉุดรั้ง และฉีกมาจากข้างใน ไม่นานนักทุกอย่างก็เริ่มชาและไม่เจ็บปวดอีกแล้ว ข้าขยับไม่ได้แล้ว ภาพทุกอย่างเริ่มเลือนลางไป ลาก่อน.....

โปรดติดตามตอนต่อไป

next episode <🔻>

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***