ตอนที่๑ (<เรือนน้ำหวาน>)

*ณ อยุธยา

มีคนพายเรือพลุกพล่านมากมายแสนจะครึกครื้นและสบายตา เรือสำเภาค้าขนาดใหญ่จอดเทียบท่าที่หน้าท่าเรือ หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มและคมคายกระโดดลงจากเรือ ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ เธอสวมชุดไทยสีชมพู นุ่งโจงกระเบนสีเขียวขี้ม้า ผมสยายเป็นเงาสวย ผิวสีขาวผ่องนวลเนียนประหนึ่งเทพธิดา แต่ความแก่นและกวนของเธอนั้นไม่เป็นสองรองใคร

ปั้ก!!!

"โอ้ย! ป่าป๊า!"เสียงมือกระทบกับกบาลดังขึ้นหลังจากพ่อของเอากำปั้นทุบไปที่ศรีษะของหญิงสาวพอให้เกิดเสียง

"สำรวมลูก สำรวม~"เขาทำหน้าทะเล้นใส่ลูกสาวก่อนจะยิ้มให้แบบคาดโทษ

"ถ้าเจ้าพลาดตกลงมาบาดเจ็บจะทำยังไง! ม๊าเจ้าก็ทิ้งข้าไปแล้วจะให้ข้าเสียเจ้าไปอีกรึ"ดึงหน้าเศร้า

"เถอะน่าป๊าข้าไม่เป็นอะไรหรอกน่า น้าาา~"หญิงสาวเกาะแขนพ่อแล้วอ้อนใส่เขาเพื่อให้คนโกรธง่ายหายโกรธซะ

"เอาเถอะๆ ไปกัน"

พูดจบพวกเขาก็เดินไปนั่งเรือเล็กที่จอดเทียบท่ารอพวกเขาอยู่

"มู่อี่หลิง" เด็กสาวลูกครึ่งสยามกับจีนที่มีพ่อชื่อ"อนนท์"ที่เป็นคนสุโขทัยและเป็นเสนาบดีกรมคลังและแม่ชื่อ"มู่จื่อฮวาน"เป็นลูกสาวพ่อค้าชาวจีนด้วยกระนั้นเธอจึงพูดได้หลายภาษา และทำธุรกิจได้หลายอย่าง จึงได้รับตำแหน่งขุนนางที่สุโขทัย แล้วทั้งสองได้พบกันตอนที่ทำงานอยู่หลายคราจึงเกิดรักกัน จึงร่วมกันค้าขายและช่วยกันทำงาน ไม่นานนักมู่จื่อฮวานก็ตั้งครรภ์และทั้งสองก็ใช้ชีวิตกันมาถึงทุกวันนี้และมู่จื่อฮวานก็ได้เสียชีวิตลง

< ๑๙ ปีต่อมา >

*ณ ปัจจุบัน

ในปีนี้มู่อี่หลิงอายุจวนจะครบ ๑๘ แต่แม่ของเธอก็ได้จากโลกนี้ไปในวัยกลางคน ทำให้รู้สึกน่าเศร้ายิ่ง เพราะแม่ของเธอนั้นปกติทุกอย่าง แต่เธอก็มีความลับบางอย่างที่แม้แต่กับสามีและลูกของตนเองก็บอกไม่ได้ เธอดันด่วนจากไปเสียก่อนที่จะมีใครตั้งคำถาม ซึ่งสิ่งที่เธอปิดบังจะต้องเกี่ยวกับความตายนี้เป็นแน่แท้ ใครจะไปรู้กันหละ!?

*[มู่อี่หลิง]*

*ณ เรือนน้ำหวาน

หลังจากที่ข้าทราบข่าวเรื่องท่านแม่ข้าเข่าแทบทรุดลงเสียตรงนั้น ในใจเอาแต่นึกเสียดายในตอนที่ท่านอยากมาที่อยุธยาอีก เหตุใดข้าจึงมิรั้งท่านไว้กันนะ

เรือของข้ากับท่านพ่อจอดเทียบท่า

ข้ารู้สึกไม่อยากก้าวเดินเข้าไป มันจุกอกอย่างบอกไม่ถูก ใจเต้นระรัว น้ำตาก็ซึมพร้อมจะหลากลงทุกเมื่อ ทำได้แค่พยายามหายใจช้าๆไม่ให้ฟุ้งซ่าน

"เฮ้ออ~"ข้าถอนหายใจเพื่อให้ความหนักอกนี้ทุเลาลงไปบ้าง ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตา แล้วหายใจเข้าไปอีกครั้ง

ข้าค่อยๆก้าวเดินขึ้นไปอย่างช้าๆ บันไดแต่ละขั้นเหมือนภูเขาลูกใหญ่ที่ค่อยๆหนักขึ้นทุกย่างก้าว ทันทีที่ข้าเห็นร่างของท่านแม่หัวใจดวงนี้แทบแตกเป็นเสี่ยงๆ น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ได้ไหลลงมาตามร่องแก้ม มือเริ่มสั่น

ฝุบ~!

เข่าและขาของข้าดิ่งลงไปตรงพื้นไม้สีน้ำตาลอ่อน ทุกอย่างมันมืดบอดไปหมด ในหัวก็ขาวโพลน ข้าปล่อยโฮโฮกใหญ่ก่อนที่ทุกอย่างจะสว่างจ้า รู้สึกเหมือนได้ลอยอยู่ในอากาศ มันเบาไปหมด รู้สึกโล่งและว่างเปล่า ความเจ็บแปลบที่ขั้วหัวใจได้หายไปแล้ว

"คุ...."

อะไรหนะ?

"คุณ...หู...สิ"

ได้ยินไม่ชัด!?

"คุณหนู!!ฟื้นสิคะ!"

ใครหนะ?

ซ่าา~

เสียงสาดน้ำ?

ทันทีที่ข้ารู้ตัวทุกอย่างมันเลือนลางไปหมด หัวข้าปวด ปวดมากๆ เสียงในหัววิ๊งแบบไม่หยุดพักสลับกับเสียงบ่าวที่ตะโกนเรียก ทุกอย่างมันเริ่มหนักอึ้งขึ้น

"ปวด...หัว.."ข้ารวบรวมกำลังทั้งหมดเปล่งเสียงออกมา แต่ร่างกายของข้าเหมือนโดนทับด้วยหินก้อนใหญ่ มันปวดไปหมดและมีอาการชาร่วมด้วย ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะตัดอีกครั้งแต่คราวนี้รู้สึกเหมือนแค่หลับไป

< นี่! ท่าน! >

อะไร?ใครหนะ?

< ข้ามีชื่อว่า ผิ... >

มีลูกไฟขนาดใหญ่พุ่งตรงมาหาเธอ

!!!?

"แฮกๆๆ!"สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ

"อะไรวะเนี่ย!? เฮ้อ~"ข้ารีบลุกขึ้นก่อนจะสาวเท้ารีบเดินออกไป

"ป่าป๊าๆข้าฝันประหลาดสะ..."

ข้าหยุดชงักเมื่อเห็นท่านพ่อของตนนั่งกุมมือท่านแม่อยู่ด้วยความโศกเศร้า ท่านเอามือของท่านแม่มากุมไว้ก่อนจะพรมจูบไปที่มือของท่านแม่ จากนั้นท่านก็เอื้อมไปหยิบปิ่นปักผมของท่านแม่ออกมา

"มานี่สิ.."ท่านพ่อบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ

ข้าเดินไปหาท่านก่อนที่ท่านจะ โบกมือลงให้ข้าก้มศรีษะ ท่านพ่อสางเส้นผมของข้าด้วยปิ่นก่อนจะม้วนมวยผมและปักมันลงในแนวเฉียง สีแดงสดที่เตะตาของมันทำให้ข้านึกถึงสีที่ท่านแม่ชอบที่สุด

"เจ้าช่างเหมือนนางจริงๆ ลูกสาวป๊า"ท่านลูบหัวข้าอย่างอ่อนโยน

ข้าพลันเหลือบไปเห็นตาของท่านที่บวมเล็กน้อย มันกลับมาอีกแล้วความหนักอึ้งที่อยู่ในอก รู้สึกทรมานเหลือเกิน..

ปล.ชื่อเรือนน้ำหวาน มาจาก ชื่อของ มู่จื่อฮวาน ที่คนอยุธยาจะเรียกเธอว่า น้ำหวาน นั้นเอง

โปรดติดตามตอนต่อไป

next episode <🔻>

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***