สเตรอยด์ (4)

เวลา 22:12 น.

เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์เครื่องหรู มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูทันที

องครักษ์เงา (3)

M: เป็นไงบ้าง@King

King: ก็ดี ทางนั้นล่ะ

J: แย่ เพราะบอสไม่มาเช็กของ

King: คุณเจก็จัดการเองสิครับ อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่าทำแล้ว

J: บอสมึงก็นะ

M: มันจัดการเรียบร้อยแล้วเหอะ

King: เปลี่ยนที่บ้างก็ได้มั้ง ตู้ 13 ไม่เบื่อรึไง

M: เบื่อมากแต่อุปกรณ์ครบ

J: อุปกรณ์ครบไม่ครบไม่เกี่ยว มึงแค่ขี้เกียจย้ายของเท่านั้นเอง

M: ถูก

King: ขาดเหลืออะไรบ้างอะ จะได้หาไปให้

M: ขาดหนูทดลอง

King: หนูจริง ๆ เหรอ

M: เอิ่ม...

J: เอาจริงมันโง่หรือมันโง่ คนสิจะเอาหนูมาทำไมกัน

King: จะเอาคนมั่นใจกี่%

M: 99.99%

King: อีก0.01%ไปไหน

J: เอาไว้กันมึงด่า

King: เพื่อ! ถ้ามั่นใจขนาดนั้นก็ใช่เลย จะทดลองอีกเพื่อ

M: มึงจะไม่ใช้คนว่างั้น

King: เอ่อ เอาไปใช้กับพวกมันเลย

J: ถ้าพลาดล่ะ กันไว้ก่อนไหมมึง

M: จริง ไอ้เจพูดถูก

King: พลาดก็ทำใหม่

M: พูดเหมือนง่ายเนอะ

King: แน่นอน แต่ว่าพวกเราเคยพลาดด้วยเหรอ

J: องครักษ์เงาอย่างเราไม่เคยพลาด แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสพลาด

King: ไม่มีอยู่แล้ว งานนี้กูลุยด้วย

M: เยี่ยม นาน ๆ ทีจะครบทีม วันไหนก็บอกนาน ๆ ทีจะมีของเล่นใหม่

J: ก่อนจะเล่นของเล่นใหม่เคลียร์ของเก่าก่อนไหม

King: ส.ส.เลี่ยวปั๋ว?

J: ใช่

M: ตอนนี้มันถูกจับแล้ว คาดว่าไม่นานคงถูกปล่อย

J: จัดหน่อยไหมบอส

King: คุณเจพูดแบบนี้คุณกูคงปฏิเสธได้ แต่ว่าเอาวิธีไหนกูตามใจมึงเลยละกัน เหยื่อมึงนี่

J: เยี่ยม

King: แล้วเรื่องที่กูให้หาอะ

J: @M มันเป็นคนหา มาตอบ

M: แป๊บ มาล่ะ เซียวฌอนเซียวอายุ30ปี ปัจจุบันทำงานเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษให้กับภาครัฐ เพิ่งบินกลับจีนได้อาทิตย์กว่าแต่สามารถปิดคดีได้แล้วหนึ่งคดีพักอยู่ที่ BJ condo ซึ่งเป็นคอนโดที่มีเจ้าหน้าที่พักอาศัยอยู่มาก หนึ่งในนั้นคือหวังบรูคลิน

King: ประวัติครอบครัว?

M: ไม่มี ปิดแน่นมาก

King: แล้วของหวังบรูคลิน

M: เป็นอย่างที่เราคิดไว้ ลูกชายคนรองของประธานหวัง

J: มาเฟียเป็นตำรวจหรือนี่

King: ปิดข่าวเงียบอีกต่างหาก

M: ใช่ คนรู้จักหลายคนนะแต่คนเคยเห็นหน้าตาน้อยมาก ขนาดคุณหนูตระกูลเฉิง เฉิงเวนดี้ยังไม่รู้เลย

King: เวนดี้?

J: ไฮโซคนนั้นอะนะ

M: ใช่ เฉิงเวนดี้ลูกสาวเจ้าของบริษัทเฉิงกรุป

King: บริษัทก็ใหญ่แต่ไม่รู้เลยรึไงว่าลูกสาวคบมาเฟียอยู่

M: ถ้ารู้คงไม่เคยยัดเงินให้หรอก

J: เท่าไหร่วะ

M: ห้าสิบล้าน

King: OMG! เยอะมาก

J: เป็นกูกูก็เอานะต่อให้มีเงินก็ตาม

M: มูลค่าทรัพย์สินของตระกูลหวังเทียบกัน บอกเลยห้าสิบล้านคือเศษเงิน

King: เบื่อคนรวย

J: คุณบอสมึงก็รวยมึงอย่าพูด

King: มึงก็สองตัวก็ด้วยเหอะ เรื่องเด็กใหม่ที่ให้ไปแฝงตัวอะ

M: เรียบร้อย

King: มันจะไม่ทำโป๊ะแตกใช่ไหม

J: คนนี้พวกกูเทรนมาเองกับมือ ถ้าโป๊ะก็ฆ่าทิ้ง

King: โหดร้ายมากคุณเจ

M: คุณเอ็มรับไม่ได้อย่างแรง

J: @M ใครที่ขู่ว่าจะฆ่ามันตั้งแต่วันแรกนะ @King ใครที่เจอมันแล้วเอามันมาทิ้งไว้ให้กูฝึกนะ ใช่พวกมึงสองคนรึเปล่า ใช่รึเปล่า

M: ตอนนั้นทดสอบต่างหากเว้ย

King: โทษทีพอดีเป็นคนขี้สงสาร

J: รำคาญ พอ แยกย้าย

King: จับตาดูเจ้าหน้าที่พวกนั้นไว้ด้วย

J: เอ่อ

M: เอ่อ

King: กูคือบอสจริงไหมเนี่ย พูดกับกูไม่เคยเพราะเลย

J: ไปทำตัวให้น่าเคารพก่อนหนึ่ง

M: เลิกประสาทแดกก่อนหนึ่ง

King: พวกเวร

หลังจากมือเรียวกดส่งข้อความด่าเพื่อนร่วมทีมอีกสองคนไป ก็กดล้างข้อมูลการสนทนาทันทีเพื่อไม่ให้คนอื่นตามได้

ระบบกำลังล้างข้อมูล..........ล้างข้อมูลสำเร็จ

เมื่อหน้าจอโทรศัพท์แสดงข้อความว่าทำการล้างข้อมูลเรียบร้อย เจ้าของร่างสูงโปร่ง ผอมเพรียวก็วางมือถือแล้วเดินออกไปมองวิวยามค่ำคืนที่ระเบียงห้องนอนของตนทันที

“เตรียมตัวชดใช้ความเลวที่มึงทำกันได้เลย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ดวงตากลมโตคมเฉียบเต็มไปด้วยความเคียดแค้นราวกับเปลวไฟที่กำลังปะทุมองไปยังวิวเมืองปักกิ่ง ก่อนจะเดินหมุนตัวกลับเขาไปในห้องของตนเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***