ตอนที่ 1 เที่ยวบินมรณะ (5)

ณ เต็นท์นิติเวช

“อ้าวมาแล้วเหรอฌอน” จางอี้ชิงเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นลูกพี่ลูกน้องของตนเดินเข้ามา

“ยังไม่มามั้ง” เซียวฌอนเอ่ยกวนกลับ ก็เห็นอยู่ว่าเป็นเขายังจะถามอีกนะเฮีย

“กวนตีน” จางอี้ชิงเอ่ยตำหนิเซียวฌอน แต่อีกฝ่ายกลับยักไหล่อย่างกวน ๆ

“เมื่อกี้ยังไม่ทันได้แนะนำตัวเลย สวัสดีครับทุกคนผมชื่อเซียวฌอน เรียกฌอนเฉย ๆ ก็พอนะครับ” เซียวฌอนเอ่ยแนะนำตัวเอง ก่อนจะยื่นมือไปทางลู่จิน

“ครับ พี่ลู่จินนะ เป็นหัวหน้านิติเวช” ลู่จินจับมือทักทายเซียวฌอนโดยที่ไม่ลืมแนะนำตัวเองกลับเช่นกัน

“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับหัวหน้า” เซียวฌอนส่งยิ้มให้อย่างเป็นธรรมชาติ ผู้ชายคนนี้นิสัยดูโอเคดี แถมยังเป็นเพื่อนพี่ชายของเขาอีก นิสัยก็คงพอ ๆ กันกับพี่ชาย ดูทรงแล้วน่าคบหาดี

“ลิษาค่ะ”

“เควินครับ”

เซียวฌอนก็จับมือทักทายกับลิษาและเควิน

ผู้หญิงคนที่ชื่อลิษาแม้รูปร่างจะผอม แต่ก็มีท่าทางที่คล่องแคล่ว แรงที่จับมือแสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายมีทักษะการต่อสู้ด้วย นิสัยไม่ได้เป็นผู้หญิงจัด แต่ก็ไม่ได้ผู้ชายจัด จัดเป็นผู้หญิงห้าว ๆ คนหนึ่ง ไม่แปลกที่จะทำงานกับเหล่าชายฉกรรจ์พวกนี้ได้โดยไม่รู้สึกหลงใหล

ส่วนผู้ชายที่ชื่อเควิน ก็หล่อเหล่า รูปร่างดี มือหยาบกร้านเล็กน้อยคงเป็นเพราะงานที่เจ้าตัวทำ ตอนนี้ดูสุภาพ แต่ถ้าได้รู้จักกันไปนาน ๆ อีกฝ่ายคงแสดงตัวตนจริง ๆ ออกมา

น่าสนใจดี เซียวฌอนคิดในใจ

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับทุกคน เมื่อกี้ต้องขอโทษด้วยนะครับที่เหวี่ยงใส่” เซียวฌอนเอ่ยขอโทษออกมา พอกินอิ่มแล้วได้สงบอารมณ์เขาก็สำนึกได้ว่าเมื่อกี้เขาอารมณ์เสียจนพูดไม่หยุด (?) กับคนที่เพิ่งได้เจอหน้ากันไปจริง ๆ

“ไม่เป็นไรครับ แม้จะตกใจนิด ๆ ก็ตาม” เควินบอกปัด โดนด่ามันก็รู้สึกเฉย ๆ เพราะอีกฝ่ายไม่ได้เอาบรรพบุรุษเขามาต่อว่าเสียหน่อย แล้วเรื่องที่อีกฝ่ายพูดก็เป็นเรื่องจริง

“นาน ๆ ก็ชินเอง” จางอี้ชิงตบไหล่เควินเบา ๆ ก่อนจะหันไปถามหวังบรูคลินที่ยืนนิ่ง “บรูคไม่คิดแนะนำตัวหน่อยเหรอ?”

“ไม่จำเป็น” หวังบรูคลินเอ่ยเสียงนิ่งเข้ม

“เหอะ คิดว่าอยากรู้จักมากเหรอ” เซียวฌอนพูดด้วยไม่มองหน้าของหวังบรูคลินเลยแม้แต่น้อย อีกฝ่ายไม่แนะนำตัวเองก็แล้วแต่ เพราะเขาก็ไม่ได้อยากจะรู้จักอีกฝ่ายเหมือนกัน

จางอี้ชิง “ไม่อยากรู้จักก็ต้องรู้จัก ขอบคุณบรูคด้วยเขาอุตส่าห์เอานมกับขนมปังไปให้เรานะฌอน”

เซียวฌอน “ไม่ได้ขอสักหน่อย”

จางอี้ชิง “ฌอน”

เซียวฌอนจิปากอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันไปมองหน้าหวังบรูคลินพร้อมกับเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายทันที “ขอบ...คุณ...มาก...มาก..นะ...ครับ...คุณ...หวัง...บรูค..ลิน” เซียวฌอนกัดฟันพูดเน้นทุกคำ

“หึ” หวังบรูคลินกระตุกยิ้มที่มุมปาก

ทำหน้ากวนแบบนี้ โคตรน่าโดนต่อยเลยจริง ๆ เซียวฌอนคิดในใจแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมามีเรื่องได้ เซียวฌอนจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที “ว่าแต่ตอนนี้ได้เรื่องอะไรบ้างครับ?”

“เราคาดว่านักบินน่าจะโดนยิง ตอนนี้ตามหาร่างผู้เสียชีวิตได้เกือบครบแล้ว คนรอดก็พาไปส่งโรงพยาบาลเรียบร้อย” ลู่จินตอบกลับพร้อมกับยื่นแท็บเล็ตที่แสดงข้อมูลให้เซียวฌอนดู

เซียวฌอนรับแท็บเล็ตขึ้นมาดูก่อนจะเอ่ยถามขึ้น “เกือบที่ว่าคือหายไปกี่คนครับ?”

จางอี้ชิงตอบกลับ “สองคน”

“เฮียแน่ใจเหรอว่าสองคน?” เซียวฌอนถามขึ้น

“บนเครื่องมีคนทั้งหมด 16 คน รอด 2 เสียชีวิต 12 หาย 2 ก็ถูกแล้วปะมึง” นิโคลินตอบกลับ

“รอด 3 หายหนึ่งต่างหาก” เซียวฌอนพูดอย่างไม่ได้ตื่นเต้นเท่าไหร่ ก่อนจะหันไปสนใจข้อมูลในแท็บเล็ตต่อ

แต่ไม่ใช่กับคนพวกนั้น “เอาคนรอดอีกหนึ่งคนที่ไหนมาฌอน? พวกเรายังไม่เจอใครเลยนะ” จางอี้ชิงถามขึ้นอย่างสงสัย

“พวกเฮียไม่เจอแต่ผมเจอ”

“ฮะ!” จางอี้ชิงตกใจ

“เดี๋ยวนะ” นิโคลินเองก็ตกใจเช่นกัน

เซียวฌอนไม่รอให้ถูกถามต่อเขาเลือกที่จะบอกไปก่อน “และผมก็ส่งเขาไปโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว”

จางอี้ชิงถามด้วยความตื่นเต้น “ฌอนไปเจอเขาที่ไหน?”

“ต้นไม้สักต้น” เซียวฌอนตอบอย่างไม่จริงจัง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นท่าทางจริงจังมองหน้าจางอี้ชิงแล้วพูด “ก้มหน้ามองแต่พื้น งมเอาแต่ในน้ำ ถ้าเงยหน้ามองขึ้นฟ้าสักนิดก็คงเห็นกัน หลังจากจบงานนี้ผมหวังว่าเฮียจะพิจารณาเจ้าหน้าที่ใหม่นะ”

“อืม เฮียให้ฌอนจัดการโอเคไหม?” จางอี้ชิงรับรู้ถึงความกดดันที่ถูกส่งมา เขาเลยเลือกที่จะให้คำตอบที่อีกฝ่ายต้องการ

“ไม่มีอะไรโอเคไปกว่านี้แล้วครับ” เซียวฌอนยิ้มร่าด้วยความดีใจ

“กูไว้อาลัยรอเลย” นิโคลินส่ายหัว เธอรู้ล่วงหน้าเลยว่าชีวิตในหน่วยทำงานของเธอจะไม่สงบสุขอีกต่อไป

หวังบรูคลินมองเซียวฌอนนิ่ง ๆ เขาคิดในใจว่าอีกฝ่ายก็มีฝีมือดีเหมือนกันเพียงแต่ว่าปากไม่ค่อยดีเท่านั้นแหละ รวม ๆ ก็ถือว่าดีอยู่ แต่ก็ต้องดูงานกันไปยาว ๆ

“ผมลืมบอกอีกเรื่อง คนรอดที่ผมเจอเขาไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยนะครับ แถมใส่ร่มชูชีพอีกมีสติใช้ได้เลย” เซียวฌอนกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ของเซียวฌอน ลิษากับเควินก็กระซิบกระซาบกันทันที

เควิน “ไอ้ลิษ”

ลิษา “อะไรเฮีย”

เควิน “น้องฌอนเป็นคนหรือเหยี่ยววะ ตาแม่งดีฉิบหาย”

ลิษา “เก่งมากได้เลยเฮีย แต่ติดอย่างเดียวแซะเก่งเหลือเกิน”

เควิน “ไอ้บรูคพูดตรง ๆ ว่าเจ็บแล้วนะ แต่โดนแซะแบบนี้เจ็บกว่าอีก”

ส่วนหวังบรูคลินที่ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบนั้นก็ไม่ได้สนใจ เขาเลือกที่จะเอ่ยถามเซียวฌอนแทน “ถ้าหาเก่งขนาดนั้นอีกหนึ่งคนที่หายไปก็หาให้เจอด้วยสิคุณฌอน”

“นี่คุณท้าผมเหรอ”

“แล้วแต่คุณจะคิด”

“ถ้าผมหาเจอผมจะได้อะไร” เซียวฌอนไม่ชอบที่สุดคือการท้าทายเขาแล้วไม่ยอมรับว่ากำลังท้าทายอยู่ อีกฝ่ายคิดว่าตัวเองแน่มากรึไงกัน

นิโคลินเห็นท่าทางไม่ดีจึงรีบกระซิบบอกจางอี้ชิงทันที “เฮียห้ามไอ้ฌอนหน่อยเร็ว”

แต่จางอี้ชิงไม่ได้คิดห้าม เขาเห็นว่าเป็นเรื่องที่ดีด้วยซ้ำ มวยถูกคู่ยังไงมันก็สนุกอยู่แล้ว “ไม่อะ เฮียชอบ”

หวังบรูคลินเอ่ยถามขึ้น “อะไรก็ได้ที่คุณต้องการ”

“โอเค” ยิ่งได้ยินข้อเสนอว่าอะไรก็ได้เซียวฌอนยิ่งชอบ จึงตอบตกลงไปอย่างรวดเร็ว

“แต่ถ้าภายในสองชั่วโมงคุณหาไม่เจอถือว่าคุณแพ้”

“ได้ ถ้าผมแพ้ผมจะยอมทำตามที่คุณขอเหมือนกัน” เซียวฌอนไม่ชอบให้อื่นเอาเปรียบตัวเขา และเขาก็ไม่ชอบเอาเปรียบใครเหมือนกัน ในเมื่ออีกฝ่ายยื่นข้อเสนอมาให้เขา เขาก็ต้องยื่นข้อเสนอกลับ

หวังบรูคลิน “ดีล”

เซียวฌอน “ดีล”

สองสายตาจ้องมองกันอย่างไม่วางตา ราวกับว่าศึกครั้งนี้เป็นตัวตัดสินชีวิตว่าใครจะได้อยู่ต่อไป

บอกตามตรงว่านิโคลินรู้สึกไม่ดีเลยสักนิด เพราะทั้งสองคนต่างมีนิสัยไม่ยอมคนเหมือนกัน เกิดแพ้แล้วไม่ยอมรับผลลัพธ์ที่ได้คงได้มีการวางมวยกันจริง ๆ แน่นอน “เฮีย”

“เอาหน่านิค นาน ๆ ที่จะมีคนกล้าท้าทายมัน” จางอี้ชิงปลอบใจหญิงสาวที่เหมือนน้องสาวของตนให้ใจเย็นลง แบบนี้สิการทำงานถึงจะสนุกมากยิ่งขึ้น

1 ชั่วโมง 55 นาที ต่อมา

“เหลือเวลาอีกห้านาที” หวังบรูคลินตะโกนบอกเซียวฌอนที่เดินเป็นหนูติดจั่น

“รู้แล้วหน่า จะย้ำอะไรหนักหนา!” เซียวฌอนตะโกนบอกกลับไปด้วยความหงุดหงิด ผู้ชายคนนี้ต้องการปั่นประสาทเขารึไงกัน! พูดย้ำเวลาอยู่ได้!

“มึงจะไม่บอกน้องมึงหน่อยเหรอวะ ว่าเราเจอศพแล้ว” ลู่จินถามจางอี้ชิง เขาเห็นสภาพที่หงุดหงิดของเซียวฌอนตอนนี้เขารู้สึกสงสารอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก

“ก้มหน้าก้มตาหาจริงจังมากเลยนะ ลิษเหนื่อยแทน” ลิษาเองก็เอ่ยความคิดของตน มันก็สมน้ำสมเนื้อกับทางสองฝ่าย แต่การที่ไอ้เพื่อนตัวดีของเธอกลั่นแกล้ง (?) อีกฝ่าย มันดูจะมากเกินไปหน่อย

“ปล่อยมันไป คนอย่างฌอนต้องมีคนมากำราบบ้าง ที่นี่ไม่ใช่เมกาฌอนจะทำตัวแบบนี้ไม่ได้” แม้ว่าจางอี้ชิงจะไม่เห็นด้วยมากเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่คิดจะห้ามหวังบรูคลิน เพราะน้องชายของเขานั้นดื้อยิ่งกว่าใคร มีคนที่พอจะต่อล้อได้เขาก็ยิ่งสนับสนุนอีกฝ่าย

“ที่ลาออกมาก็เพราะแบบนี้รึเปล่าเฮีย?” เควินเอ่ยถามขึ้น

จางอี้ชิงพยักหน้า “อืม ฌอนเก่งจริงแต่ก็เรื่องมากด้วย คู่หูของฌอนแต่ละคนเลยทนไม่ค่อยได้กัน เจ้าหน้าที่มาใหม่ทำงานได้ไม่ถึงสามเดือนก็เพราะฌอน”

“แสบใช่ย่อยเลยสินะ” ลู่จินเอ่ยขึ้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***