ตอนที่ 1 เที่ยวบินมรณะ (4)

“เฮ้อ นี่ตราของผมเชื่อรึยัง” เซียวฌอนใช้มือที่อีกข้างล้วงหยิบตราประจำตำแหน่งออกมา

“ฌอน เซียว เจ้าหน้าที่กองพิสูจน์หลักฐานระดับ 3?” หวังบรูคลินหลุดหัวเราะออกมา “ปลอมได้เนียนดีนะครับคุณ”

ไอ้ผู้ชายคนนี้มันจะอะไรกันหนักหนา! เฮ้อ ตั้งแต่เจอผู้ชายคนนี้เซียวฌอนไม่รู้ว่าตัวเขาถอนหายใจออกไปกี่ครั้งแล้ว อย่าให้รู้นะว่าเป็นเจ้าหน้าที่อะไร ระดับไหน ใช้เงินซื้อตำแหน่งรึเปล่า ทำไมโง่แบบนี้!

หวังบรูคลินหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมากดโทรหาจางอี้ชิงทันที “ฮัลโหลเฮีย เจอผู้เสียชีวิตป่าทางตอนใต้ประมาณสามกิโล แล้วก็เจอแมวของเฮียด้วย เดินมาได้ไงก็ไม่รู้ไม่กลัวเป็นลมรึไง ครับ รีบมาล่ะ” หวังบรูคลินกดวางสาย ก่อนจะหันไปสบตาของเซียวฌอนที่ตอนนี้ทำหน้าตกใจเป็นอย่างมาก

“คุณรู้ว่าผมเป็นใคร?” เซียวฌอนถามขึ้นด้วยความสงสัย

“อืม”

“รู้แล้วทำแบบนี้ทำไมไอ้บ้า!” เซียวฌอนใช้มือฟาดไปที่แขนของหวังบรูคลินทันทีอย่างโมโห

แต่หวังบรูคลินสามารถหลบได้ทัน “ทดสอบเจ้าหน้าที่คนใหม่ไง ว่าจะเก่งจริงสมคำเล่าลือกันมารึเปล่า แต่ดูทรงแล้วก็งั้น ๆ”

“ไอ้!” เซียวฌอนชี้หน้าหวังบรูคลินด้วยความโกรธ

หลังจากนั้นไม่นานจางอี้ชิงก็นำทีมเจ้าหน้าที่ตรงมายังบริเวณที่หวังบรูคลินและเซียวฌอนยืนอยู่

“ไขกุญแจให้ผมได้รึยังคุณบรูคลิน” เซียวฌอนยกมือที่โดนหวังบรูคลินใส่กุญแจมือยกขึ้นให้หวังบรูคลินดู พร้อมกับทำเสียงขู่

“...” หวังบรูคลินนิ่ง เขามองไปที่เซียวฌอนด้วยสายตานิ่ง ๆ คำพูดของเซียวฌอนเหมือนแมวขู่จัง หวังบรูคลินคิดในใจ

จางอี้ชิง “บรูค”

หวังบรูคลินรีบสะบัดไล่ความคิดแปลก ๆ ของตัวเองออกไป “ว่าไงเฮีย”

“ไขกุญแจมือก่อนไหม?” จางอี้ชิงชี้ไปที่มือที่โดนสวมกุญแจมือของเซียวฌอน

“โทษทีเฮีย ผมลืม” หวังบรูคลินเอ่ยขอโทษ

“ลืมนานไปนะคุณ” หวังบรูคลินก่อนจะไขกุญแจมือออกให้เซียวฌอน เมื่อเป็นข้อมือเป็นอิสระเซียวฌอนก็ทำเสียงฟึดฟัดอย่างไม่สบอารมณ์

ลืม?

พูดมาได้อย่างไง

เฮงซวย!

“หึ” หวังบรูคลินส่งเสียงในลำคอ ท่าทางของเซียวฌอนคงเป็นเด็กที่โดนเอาใจมาตั้งแต่เด็ก โดนอะไรที่ทำให้ไม่พอใจก็ฟึดฟัดเหมือนเด็ก

“กูไม่คิดว่ามึงจะเอามาทำงานด้วย ถ้าโซเฟียรู้กรี๊ดแตกแน่” ลู่จินก็ประหลาดใจเหมือนกันไม่คิดว่าคนที่พวกเขาได้พูดถึงในกลุ่มแชตไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะโดนลากมาทำงานจริง ๆ ด้วย

“ไม่อยากเสียคนฝีมือดีไป” จางอี้ชิงยักไหล่

“ก็เลยจับน้องเซ็นสัญญาหลังจากเจอหน้ากันไม่ถึงห้านาทีแบบนี้เหรอไอ้เฮีย!” เซียวฌอนกำลังจะปรี๊ดแตกอีกรอบ

“ข้าวก็ยังไม่กิน! หิวก็หิว! แล้วนี่อะไรกันทำงานกันช้ามาก! ทำงานไม่เรียบร้อย! ไม่ตรวจดูให้ดี ๆ ! เจ้าหน้าที่มีตั้งหลายสิบนาย ทำไมถึงไม่กระจายกันค้นหาให้ทั่ว! หลังจากได้รับแจ้งผ่านมาสองชั่วโมง การค้นหายังย่ำอยู่กับที่! ถ้าผมเป็นคนร้ายแล้วมาเจอศพแบบนี้....” เซียวฌอนพูดเบาลง ก่อนจะพูดเสียงดังอีกครั้งว่า “ไม่ได้เรื่อง!” เป็นการทิ้งท้ายประโยค

เมื่อได้ระบายอารมณ์เซียวฌอนก็พ่นหายใจคล้ายกับคนโล่งอก

เหล่าเจ้าหน้าที่ที่ปฏิบัติการอยู่แถวนั้นชะงักนิ่งด้วยความงง พวกเขาไม่เคยเจอใครที่ตำหนิการทำงานของพวกเขาแบบแร็ปเปอร์แบบนี้มาก่อน มาถึงก็ใส่ ๆ เอา หาช่องไฟเถียงไม่ทันเลยทีเดียว

จางอี้ชิงเอ่ยเรียกนิโคลินเบา ๆ” นิค”

“ค่ะ ฌอนไปกับกู” นิโคลินพยักหน้าอย่างเข้าใจโดยไม่ต้องให้จางอี้ชิงเอ่ยบอกอะไร ก่อนจะจับแขนของเซียวฌอนแล้วลากตัวเพื่อนสนิทให้เดินตามเธอมาทันที

“ไปไหน!?” เซียวฌอนที่โดนเพื่อนสนิทลากไปก็ถามขึ้นอย่างงงงวย “มึงจะให้กูทำงานไม่ใช่รึไง กูจะทำแล้วจะพากูไปอีก”

“ไปหาไรแดกไง ไปมึง”

“ไม่ไป” เซียวฌอนสะบัดมือออกจากการจับกุมของนิโคลิน

“เซียวฌอน” นิโคลินกดเสียงต่ำ เซียวฌอนจิปากเมื่อโดนขัดใจ แต่เขาก็เดินตามคนเป็นเพื่อนไปอยู่ดี

“เออ...” ลู่จินจะพูดอะไรสักอย่างแต่เขาดันพูดไม่ออก แล้วก็ลืมไปเลยว่าเขาจะพูดอะไร

“ขอโทษแทนน้องกูด้วย ฌอนมันก็เป็นแบบนี้แหละ ถ้าทำงานแล้วไม่ได้กินอะไรมันจะเหวี่ยง ทำงานช้าก็เหวี่ยง ทำงานไม่ได้เรื่องก็เหวี่ยง แต่ฝีมือมันดีนะ” จางอี้ชิงเอ่ยขอโทษผู้เป็นลูกพี่ลูกน้อง แม้ในประโยคนั้นเขาจะเผลอระบายออกไปด้วยก็ตาม แต่ก็จบประโยคด้วยดี

มั้งนะ?

“เพิ่งเคยโดนด่าแล้วเถียงไม่ทัน ใส่เอา ๆ เลย” เควินพูดอย่างตื่นเต้น ส่วนใหญ่พวกเจ้าหน้าที่แบบพวกเขาถ้าเพิ่งมาใหม่มักจะไม่กล้ามีเรื่องกับพวกรุ่นพี่หรอก จะกล้าเถียงหรือกล้าขัดก็ต้องทำงานอย่างน้อยสองถึงสามปี แต่นี่เพียงแค่ชั่วโมงแรกเท่านั้นก็ต่อว่าพวกเขาเลยเต็ม ๆ

“เพิ่งผ่านไปสองชั่วโมงคือช้าแล้วเหรอวะ?” ลู่จินถามด้วยความสงสัย พื้นที่เกิดเหตุวงกว้างแบบนี้ พวกเขาออกสำรวจแล้วตรวจพบเจออะไรมากมายแบบนี้ แต่ก็ยังช้าอยู่อีกเหรอ?

“ไอ้บรูคหน้าเป็นตีนเลย” ลิษาหันไปมองหวังบรูคลินหน้าหงิก คิ้วขมวดจนแทบจะชิดกัน “เป็นไรมึง?”

“ช้า...” หวังบรูคลินพึมพำออกมา ก่อนจะเดินออกไปทันที สร้างความงงงวยให้คนที่เหลือทันที

“อ้าว บรูคไปไหน ไอ้บรูค!” ลู่จินเอ่ยเรียกรุ่นน้องขึ้น คิดจะไปก็ไปแบบนี้มันได้รึไงกัน!

“เตรียมปวดหัวคูณสองได้เลย” เควินถอนหายใจอย่างรู้อนาคต คนหนึ่งก็ด่าพวกเขาไม่ยั้ง ส่วนอีกคนก็พูดอะไรจับใจความไม่ได้ว่าเหมือนถึงอะไร แต่ความรู้สึกที่ออกมาคือด่าพวกเขาแน่ ๆ

สวรรค์!! ส่งคนปกติมาไม่ได้รึไงกัน!

จางอี้ชิง “ฌอนกับบรูคน่าจะโมโหเรื่องเดียวกัน”

ลิษา “เรื่องไรเฮีย?”

จางอี้ชิง “ศพอยู่ห่างมาแค่สามกิโลทำไมไม่มีใครเจอ ทั้ง ๆ ที่กระจายกำลังกันหาแล้ว แถมกลับมารายงานด้วยว่าไม่เจอ”

“อืม...นะ” ลู่จินพยายามจะหาเหตุผล แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ระยะทางแค่สามกิโลเมตรไม่พอ แถมพื้นที่ตรงนี้เจ้าหน้าที่ก็ได้สำรวจไปแล้วด้วย แต่กลับมารายงานว่าไม่เจออะไรเลยจริง ๆ

เป็นเจ้าหน้าที่ที่ทำผิดพลาดเอง ไม่แปลกที่โกรธ

ในอีกทางหนึ่งนิโคลินก็ยังคงจับแขนเซียวฌอนลากไปไม่ยอมปล่อย ราวกับว่าหากตัวปล่อยอีกฝ่ายไป อีกฝ่ายได้ดิ้นหนีไปแน่

“ปล่อยกูได้ยัง เดินมาไกลแล้วนะ” เซียวฌอนพูดเสียงอ่อนลง เดินมาตั้งไกลแล้ว แต่เพื่อนสนิทก็ไม่ยอมปล่อยเขาเสียที

“เอ่อ!” นิโคลินปล่อยมือที่จับเซียวฌอนออก “คิดว่ากูอยากจับมึงมากรึไง”

“ชิ” รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนพูดประชด แต่เซียวฌอนก็ไม่ค่อยพอใจอยู่ดี

“ฌอน”

“อะไร?” เซียวฌอนหวาดระแวงเมื่อเห็นสายตาเชิงกดดันของนิโคลิน

“มึงโวยวายแบบนั้นไม่ถูกนะ ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลย” นิโคลินตำหนิเพื่อนที่มีนิสัยเอาแต่ใจ เพื่อนของเธอก็เป็นแบบนี้แหละอารมณ์ไม่ค่อยคงที่เท่าไหร่ เธอและจางอี้ชิงนั้นชินกับเซียวฌอนแล้ว แต่คนอื่นที่ไม่ชินอาจจะมองเซียวฌอนไม่ดีได้ ที่ทำงานที่เดิมของเซียวฌอนกับที่นี่ไม่เหมือนกัน เธอเกรงว่านิสัยสุดโต่งของเพื่อนจะทำให้ชีวิตของเจ้าตัวลำบากเอง

“กูหล่อ ไม่น่ารักสักหน่อย” เซียวฌอนพูดอย่างไม่รู้สึกร้อนหนาว เขารู้ว่าเพื่อนของเขากังวลอะไร แต่ตัวเขายังไม่กังวลเลย นิโคลินมักจะกังวลแทนเขาทำไมกัน

“ยังจะเล่นอีกนะ” นิโคลินเรียก

“เอ่อรู้แล้วหน่า” เซียวฌอนเอ่ยเข้าใจเพื่อตัดรำคาญ ไม่งั้นอีกฝ่ายคงบ่นเขาไม่หยุดแน่นอน

“คนที่นี่เพิ่งเจอมึง เขายังไม่รู้ว่าการทำงานของมึงเป็นอย่างไง เพราะฉะนั้นมึงจะมาโทษว่าเขาทำงานช้าไม่ถูก เครื่องบินตกพื้นที่เกิดเหตุมันกว้าง มึงก็ต้องเขาใจจุดนี้ด้วย” นิโคลินพยายามอธิบาย

เซียวฌอนเปลี่ยนท่าทางเป็นจริงจังทันที “กระจายกำลังหาผู้รอดชีวิตห้ากิโลจากที่เกิดเหตุ รายงานไปที่ศูนย์แล้วไม่ใช่รึไงว่าไม่เจออะไร แล้วศพนั่นคืออะไรนิคแค่ระยะสามกิโลทำไมถึงหาไม่เจอ แถมยังนอนตายเด่นขนาดนั้น ถ้าหาดี ๆ ก็เจอแล้วไหม?”

เซียวฌอนจะไม่โมโหเลยหากเจ้าหน้าที่ที่มาสำรวจก่อนหน้าแล้วรายงานกลับที่ศูนย์ว่าไม่พบเจออะไรเลย ทั้ง ๆ ที่ร่างของผู้เสียชีวิตก็นอนเด่นหราขนาดนั้น หากดูให้ดีอย่างละเอียดก็คงเห็นได้ชัดเจน แต่นี่เหมือนกับว่าพวกเจ้าหน้าที่สำรวจกันแบบขอไปทีเท่านั้น

“ตาคนไม่ใช่ตาเหยี่ยว มันก็มีข้อผิดพลาดกันได้นะคุณ” หวังบรูคลินที่เดินตามมาได้ยินประโยคที่เซียวฌอนพูดก็เกินอารมณ์เสียขึ้นเล็กน้อย

“หึ ตามมาแก้ตัวให้ลูกน้องของคุณรึไงกัน” เซียวฌอนแขวะเข้าให้

“ฌอน” นิโคลินพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับเพื่อนของเธอ

“ผมไม่ได้ตามมาแก้ตัวให้ใคร” หวังบรูคลินเอ่ยไปตามความจริง เพราะเรื่องที่อีกฝ่ายพูดก็เป็นเรื่องจริง แม้อารมณ์ของผู้พูดจะทำให้เขาไม่พอใจก็ตาม

“หึ แล้วตามมาทำไม?” เซียวฌอนกอดอกพูดโดยไม่มองหวังบรูคลิน

“เอาไป” หวังบรูคลินยื่นถุงขนมปังกับนมให้เซียวฌอน

“อะไร?” เซียวฌอนมองของที่หวังบรูคลินยื่นมาให้ด้วยความไม่เข้าใจ

“ตาคุณก็มีไม่รู้รึไงว่ามันคืออะไร”

“ไอ้!” เมื่อโดนว่าเซียวฌอนก็โมโหทันที

“มึงไม่เอา?” นิโคลินมองเพื่อนที่พยายามข่มอารมณ์โกรธของตัวเองอยู่ สงสัยเซียวฌอนคงได้เพิ่มหวังบรูคลินลงในบัญชีดำเรียบร้อยแล้วแหละอาการแบบนี้

นิโคลินยื่นมือไปรับถุงของขนมปังจากหวังบรูคลินแทนเซียวฌอน “ขอบคุณนะบรูคที่เอานมกับขนมปังมาให้”

“ไม่เป็นไรครับ ผมรำคาญคนบ้าแถวนี้ พูดมาก น่ารำคาญ มีอะไรยัดปากจะได้หยุดพูดสักที”

“ไอ้-อื้ออ” ว่าแล้วหวังบรูคลินก็หยิบขนมปังมาแกะซองออกแล้วยัดเข้าไปปากเซียวฌอนทันที “กินซะ จะได้หยุดบ้า”

“อื้ออ” เซียวฌอนส่งเสียงอู้อี้ โกรธก็โกรธ อยากจะด่ามากแต่ในปากของเขาก็มีขนมปังก้อนใหญ่ยัดอยู่ ส่วนอีกฝ่ายยัดขนมปังใส่ปากของเขาเสร็จก็เดินหนีกันไปเลย

“ฮ่าฮ่าฮ่า” นิโคลินยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะอย่างชอบใจ

เซียวฌอนหยิบขนมปังออกพร้อมกับตะโกนตามหลังหวังบรูคลินอย่างเดือดดาล “ไอ้บ้า! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” นิโคลินยังคงไม่หยุดขำ ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้เซียวฌอนมากขึ้นไปอีก

“นิคหยุดขำ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า กูชอบว่ะ”

“นิคโคลิน” เซียวฌอนส่งสายตากดดันไปให้เพื่อนที่สนิทที่ขำเขาไม่หยุด มันตลกมากรึไงกัน!

“เค ๆ” นิโคลินเห็นท่าทางไม่พอใจของเพื่อนก็พยายามที่จะหยุดหัวเราะ แต่เธอก็ยังคงแอบขำอยู่ดี

“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ลูกหมา” เซียวฌอนกำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจ เขาต้องเอาคืนอีกฝ่ายแน่คอยดู!

“นาน ๆ ที่จะมีคนกล้าปะทะฝีปากมึง กูล่ะอย่างชอบเลย”

“มึงเพื่อนกูจริงปะเนี่ย”

“ก็เพื่อนมึงนั่นแหละ แดก ๆ เข้าไปจะได้หายโมโหหิวจะได้ไปทำงานต่อ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นพาไปกินหม้อไฟ” นิโคลินหยิบขนมปังใส่ปากให้เซียวฌอน โดนไม่วายวางข้อเสนอพิเศษให้เซียวฌอนลงไปด้วย

“จริงนะ” เซียวฌอนดูอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย

“อืม”

“ดีใจ คิดถึงหม้อไฟ น้ำซุปร้อน ๆ เผ็ด ๆ ฟิน...” เซียวฌอนทำหน้าหลงใหลยามเมื่อนึกถึงหม้อไฟที่ตนเองรัก แค่นึกถึงกลิ่นก็ลอยมา รสชาติก็ตามมา อยากกิน อยากกิน อยากกินจริง ๆ

“แต่ระหว่างนี้ต้องทำตัวดี ๆ รีบกินเร็วจะได้รีบทำงานให้เสร็จแล้วไปกินหม้อไฟกัน”

“รู้แล้วหน่า” เซียวฌอนมองขนมปังในมือยังคงกรุ่นด้วยความโมโห แต่เขาก็ตัดสินใจหยิบขึ้นมากิน โกรธนะ แต่หิว ช่วยไม่ได้เอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***